หลายวันมานี้ผมได้ทำงาน
Runner ในร้านอาหารไทย
Runner คือ ผู้ที่วิ่งรับอาหารจากในครัว ซึ่งจะประสานงานกับคนส่งอาหารในครัว จากนั้นไปส่งต่อไปให้พนักงานเสริฟ์ ซึ่งฟังดูก็เป็นงานที่ใช้แรงเป็นหลัก ฮะฮะฮะ แต่มันก็จริง ๆ แหละ โดยเฉพาะร้านอาหารที่ผมไปทำอยู่ครัวดันเล่นไปอยู่ชั้นสาม
ผมก็เลยต้องวิ่งรับอาหารขึ้นลงบันได วันหนึ่งหลายสิบรอบ ถ้าเอาระยะทางรวมกันคงประมาณเดินจาก กรุงเทพ ไป อยุธยาได้แล้วมั่ง
แต่เมื่อวานนี้คนขาด และด้วยว่าโทษฐานที่รู้จักกับเจ้าของร้าน ป้าแกเลยโยกผมไปทำเป็นคนล้างจานแทนซะอีก
คราวนี้ยิ่งเซ็งอารมณ์กันไปใหญ่ ห้าหกชั่วโมงตรงหน้ามีจานและอาหารเหลือเป็นเพื่อนชวนคุย
ผมพยายามมองโลกในแง่ดีพยายามคิดว่า อย่างน้อยจานชามก็ขาว ๆ กลม ๆ อวบ ๆ (เกี่ยวไหมฟะ
) แต่ก็ไม่ช่วยขจัดความกลัดกลุ้มไปได้ และวันนี้ผมก็ต้องไปล้างจานอีกแล้ว
คิดแล้วก็เศร้าช่วงนี้ทำงานเหนื่อย overload จริงๆ
คราวนี้ยิ่งเซ็งอารมณ์กันไปใหญ่ ห้าหกชั่วโมงตรงหน้ามีจานและอาหารเหลือเป็นเพื่อนชวนคุย 
) แต่ก็ไม่ช่วยขจัดความกลัดกลุ้มไปได้ และวันนี้ผมก็ต้องไปล้างจานอีกแล้ว 
วันที่: 10 มิถุนายน 2548 เวลา:18:05:47 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [