หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 108
ในที่สุดก็ถึงวันนี้ ''วันนี้ที่(ไม่)รอคอย''
วันแรกของการทำงาน หลังจากหยุดยาวแบบสุดอู้ห้าวันติด
คิดแล้วก็แอบสะเทือนใจดวงน้อย ๆ ที่คอยรัก (ลิเกได้อีก)
เมื่อมองย้อนไป เมื่อเช้าเรายังทำตัวอืดพองอยู่ที่เชียงใหม่อยู่เลย
ยังนั่งซดขนมจีนน้ำเงี้ยวเป็นออร์เดิฟ และยืนสบับแขนรักษาทุกโรค ตามหลักคัมภีร์ตงมงเมียว ที่เพื่อนบ้านให้คุณแม่มาฝึกใช้อยู่เลย
ตอนเช้าเรายังเดินอืด ๆ ไปนั่งเล่น ทักทายเจ้ายุ่งกระต่ายแสนซนอยู่เลย
แต่พอตอนบ่ายทุกอย่างก็เปลี่ยนไป (ยกเว้นพุงกระทิ ที่ยังคงแน่นอวบเหมือนเดิม)
ตอนบ่ายเราก็ต้องกลับมานั่งประจำโต๊ะทำงานเหมือนเดิม นั่งไล่ตอบเมล์งาน แก้ไขปัญหาฟ้าประทานที่มาทุกวัน นั่งทำงานอย่างที่ชายวัยทองพึงกระทำ คิดแล้ววัยทองเซ็ง
ขณะเขียน ๆ พิมพ์ ๆ อยู่นี้ ก็แอบคิดถึงเชียงใหม่ขึ้นมาะตะงิด ๆ อย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็นะชีวิตก็ต้องก้าวต่อไป
และจริงๆ อีกสองเดือนข้างหน้าก็จะได้กลับไปเที่ยวเชียงใหม่อีกแล้ว เนื่องจากลูกพี่ลูกน้องกำลังจะแต่งงานกับสาวสวย ให้เราต้องไปร่วมงานแบบตาร้อนผ่าว ๆ ด้วยความอิจฉา
กระผมนี้แม้นแต่แฟนยังไม่มี ชิชิ หรือคานทองนี้จะจีรัง
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
อ่านโสดจนสามสิบครบทุกวันแล้ว (นับแต่วันที่่หนึ่ง)
เลยเป็นแรงบันดาลใจเขียน หลักการจีบสาว(ฉบับผม sit the candle)
ขอให้ได้สมหวังเร็ววันนะคับ