ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 17 หน้า 2
ทั้งสองกินไอศกรีมหมดถ้วยก็พากันออกจากร้าน ระหว่างร้านไอศกรีมและคลินิกหมอมีร้านเสื้อผ้ากับกิ๊ฟช็อปหลายร้าน เป็นเอกดึงเธอเข้าไปซื้อเสื้อผ้า
“จะซื้อทำไม เสื้อผ้าฉันมีเยอะแยะ”
“ผมเห็นแลคกิ้งน่ารักดี เหมาะกับเจ้ นะนะ”
เขาไม่ได้สนใจเธอนักว่าจะต่อต้าน
ปิ่นมณีเลยปล่อยให้เขาเลือกซื้อเสื้อผ้าให้เธอ ดูเขามีความสุขและสนุกกับการได้ทำอะไรให้ แบบนี้ที่เขาเรียกว่าฟินหรือเปล่า
พอซื้อเสื้อผ้าเสร็จเขาก็เดินจูงมือเธอออกจากร้าน
“ซื้ออะไรเยอะแยะไม่รู้ ท้องแค่ 9 เดือนเอง แล้วนี่ มีแต่เสื้อผ้าไม่ใช่ของคนท้อง”
“ใส่ช่วงที่ท้องยังไม่โตมากก็ใส่ได้ เห็นเจ้ใส่แลคกิ้ง เห็นน่องเรียวๆ มันสวยดี ถึงจะท้องแค่ 9 เดือน แต่ก็ไม่ได้ท้องครั้งเดียวนะเจ้”
เขาบอกทำหน้าหื่นใส่เธอ ปิ่นฟาดที่แขนเขาอย่างแรง แต่เขาก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ
ปิ่นมณีแอบมองเสี้ยวหน้าหมอหล่อ นี่เขาจะทำอะไรเป็นธรรมชาติขนาดนี้เลยเชียวเหรอ
เมื่อก่อนมือเขาอาจจะเคยเดินกุมกับผู้ชายหล่อๆ สักคน แต่เวลานี้กับมาจูงมือเธอแทน คิดแล้ว มันก็แปลกๆ ชอบกล
ส่วนที่คลินิก ปุณเดินไปทั่วคลินิก ทั้งชั้นบน ล่าง และแทบทุกห้อง ก็ไม่พบเงาของเพื่อนรัก เขาเดินมาที่เคาน์เตอร์
“เห็นหมอเอกไหม?”
เขาเอ่ยถาม
สาวๆ แอดมิน ยิ้ม ก่อนจะชี้ไปด้านนอก
ปุณมองทะลุกระจก เห็นเป็นเอกเดินกระหนุงกระหนิงมากับสตรีทางหนึ่งรูปร่างเพียวบาง หน้าตาน่ารัก
“อ้อ แฟนมานี่เอง”
“คุณหมอ รู้เหรอคะว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
“แฟนหมอเอกน่ะสิ”
“แฟนหมอเอก!!!!”
ทุกคนตะลึงกับคำตอบ
ผู้ช่วยที่เคยช่วยงานหมอเอก ต่างมองอย่างไม่อยากเชื่อ
“ไหนหมอเอกบอกว่าจะไม่มีแฟนเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายไงล่ะ...หรือคนนั้นเป็นทอม แต่ท่าทางก็ดูเป็นหญิงออก”
“คงมีเรื่องให้เปลี่ยนใจมั้ง เอาล่ะ ทุกคน ไม่ต้องอยากรู้เรื่องของหมอมาก ทำงานจ๊ะ”
หมอปุณหันมามองสาวๆ ที่ทำท่าอยากรู้อยากเห็น
ทุกคนเลยหันไปสนใจงานของตัวเองแทน
เป็นเอกเปิดประตูเข้าคลินิกมา
“ไปไหนมากันเหรอ”
หมอปุณเอ่ยถาม
ปิ่นมณีสบตาเขา พลางนึกว่าเหมือนเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน
“ไปทานไอศกรีมกับซื้อของ อ้อ นี่...”
เขาหันไปหาปิ่น
“คนนี้เพื่อนผม หมอปุณ”
เขาแนะนำให้ปิ่นรู้จัก
“สวัสดีค่ะ”
ปิ่นยกมือไหว้ ปุณยกมือไหว้เธอเช่นกัน
“สวัสดีครับ”
“คนนี้ เจ้ปิ่นของฉันเอง”
เขาโอบไหล่เธอทำท่าภูมิอกภูมิใจที่ได้บอกเพื่อน จนปิ่นต้องหันมาค้อน
พอดีกับที่น้ำฝนเสร็จเดินออกมากับแอดมิน ปิ่นมณีเดินเข้าไปหาเพื่อน ที่ทำหน้าบึงตืงใส่เธอ
“เป็นไงบ้างแก”
เธอถามยิ้มๆ
“ช่วงนี้แกก็คงจะพูดอะไรไม่ได้สินะ เติมโบท็อกเข้าไป หน้าคงตึงน่าดู”
ปิ่นแกล้งแหย่
“เดี๋ยวอีก 1 อาทิตย์มาให้หมอดูอีกทีนะคะ”
แอดมินบอกเธอ
น้ำฝนพยักหน้า
“ฮ้าๆๆ คราวนี้ฉันคงสบายใจ หูเงียบไปเป็นอาทิตย์เลยสินะ”
ปิ่นมณียิ้มๆ
น้ำฝนได้แต่ทำไม้ทำมือใส่เพื่อน
“งั้นกลับได้หรือยังคะเนี่ย”
ปิ่นหันไปถามแอดมิน
“ได้ค่ะ”
แอดมินส่งถุงยาและโลชั่นขวดใหญ่ให้เธอ
“ป่ะ แกเดินไหวไหมฝน”
น้ำฝนพยักหน้า ปิ่นเข้าไปประคองเพื่อน
“ขับรถดีๆ นะครับ”
เป็นเอกบอกเธอ
ปิ่นมณีพยักหน้า แล้วพาน้ำฝนออกไป
“อ้าว เจ้ ลืมของ”
เป็นเอกยกถุงผ้าขึ้น
“เดี๋ยวเอากลับไปให้นะ”
เขาพูดยิ้มๆ คนเดียว ชะเง้อมองนอกกระจก มองสาวๆ ที่ขึ้นรถไปแล้ว หันมามองเพื่อนและเหล่าแอดมินที่ยืนจ้องเขาเขม้ง กับท่าทางอารมณ์ดีเวอร์วังจนออกนอกหน้า
“อ้าว มีอะไรเหรอทุกคน เอกสารฉันตรวจให้แกหมดแล้วนะ เดี๋ยวฉันต้องไปซื้อของทำกับข้าวเย็นนี้ ลูกเมียรอกินข้าว”
เขาบอกปุณลอยหน้าลอยตายิ้มแย้ม สาวๆ ต่างหูผึ่งเรื่องเจ้านาย
“ดูแกอารมณ์ดีจังนะ งานการไม่ต้องสนใจกันแล้ว”
ดูเหมือนจะพูดประชด
“แกก็ลองดูสิ มีลูกมีเมียสักคน อารมณ์ก็จะได้ประมาณนี้ล่ะ”
หมอปุณแทบจะแยกเคี้ยวใส่ ฟังแล้วมันก็อดขนลุกไม่ได้
“เชิญแกอำลาวงการ (เกย์) ไปคนเดียวเถอะ”
วันที่: 11 กรกฎาคม 2564 เวลา:13:52:22 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
