Group Blog
All Blog
|
ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว ตอนที่ 23 (จบ) ช่วงหยุดเทศกาลวันแม่มีวันหยุดต่อเนื่อง 3 วัน เป็นเอกชวนปิ่นมณีไปดูความคืบหน้าการสร้างโรงพยาบาลที่เกาะ และค้างคืนกันที่นั่น 2 คืน เป็นเอกติดต่อผู้ใหญ่เคนมารับที่ท่าเรือ หลังจากดูการก่อสร้างที่มีความคืบหน้าเกิน 70% คาดว่าสิ้นปีน่าจะแล้วเสร็จตามโครงการ ทั้ง 3 ไปที่หมู่บ้าน ป้าๆ ต่างดีใจที่ปิ่นกับหมอมาเยี่ยมหลังจากไม่ได้เจอเกือบ 6 เดือน มาคราวนี้ทั้งสองมีข่าวดีด้วย “ถ้าคลอดแล้ว ก็เอามาให้พวกป้าอุ้มด้วยนะ” ยายเมินบอกเธอ “ค่ะ...” ปิ่นมณีรับคำ น้ำตาซึมที่ป้าๆ เอ็นดูลูกเธอ “ลูกเกิดมาต้องหล่อต้องสวยเหมือนพ่อกับแม่แน่ๆ เลย” แม่ลำใยเอ่ย “แล้วนี่ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ” “ผู้หญิงค่ะ” “ต้องสวยเหมือนเมียหมอนั่นล่ะ” ยายเมินพูด ปิ่นมณีได้แต่ยิ้ม เธอไม่ได้ยินคนเรียกเธอแบบนี้มานานแล้วสินะ หมอถ่ายรูปเธอกับเหล่าป้าๆ เป็นที่ระลึก หลังจากทานข้าวตามที่ป้าๆ จัดหาให้ทานแล้ว ทั้งสองก็ไปที่กระท่อมที่เคยอยู่ด้วยกัน ปิ่นค่อยๆ เดินขึ้นกระท่อม มองไปรอบๆ มองความทรงจำเก่าๆ ที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ เธอนั่งลงกลางห้อง เป็นเอกมานั่งลงข้างๆ “เหนื่อยไหม” เขาถามเธอ พลางดึงมือมานวด ปิ่นส่ายหน้า “คืนนี้ เราก็มานอนฟังเสียงคลื่นกันนะคะ ปีรัน” เขาลูบท้องปิ่นเบาๆ “พ่อพาหนูมาเที่ยว ที่ที่หนูเกิดนะคะ ที่นี่พ่อกับแม่ สวีทกันมากเลย” เขาเล่าเรื่องราวให้ลูกฟัง ปิ่นมณียิ้ม เธอเอนตัวพิงเขา เป็นเอกโอบรอบตัวเธอและโอบลูกด้วย “พ่อดีใจมากเลยนะคะ ที่ได้พาหนูกับแม่มาเที่ยวที่นี่อีก แล้วเราจะเดินทางไปเที่ยวรอบโลกด้วยกัน ตอนนั้น พอหนูมีน้อง หนูก็ช่วยพ่อกับแม่ดูแลน้องด้วยนะคะ” ปิ่นมณีฟังเขาตั้งใจเล่าเรื่องราวให้ลูกฟัง แล้วเคลิ้ม “พ่อรักหนูกับแม่มากเลยนะคะ หนูต้องเป็นเด็กดี แข็งแรง และเชื่อฟังแม่ปิ่นนะคะ เพราะแม่หนูดุมาก แต่พ่อจะตามใจหนูทุกอย่าง” “เพี๊ยะ” เสียงมือปิ่นฟาดที่แขนเขาเบาๆ “ถึงแม่จะดุ แต่แม่ก็สวยและน่ารักมากเลยนะคะ หนูอย่าดื้อนะ พ่อตามใจหนูมากไม่ได้ เดี๋ยวแม่จะโกรธพ่อเอา” “พ่ออยากให้พวกเราได้มีความสุข และมีความทรงจำที่ดี ที่ที่พวกเราไป เราจะมีความสุข มีเสียง หัวเราะ รอยยิ้ม และร้องไห้ พวกเราจะเก็บเกี่ยวช่วงเวลาเหล่านี้ด้วยกัน” .....*****..... ปิ่นมณีนอนอยู่บนรถเข็น พยาบาลพาเธอไปเปลี่ยนเสื้อมาผ้าแล้ว และเตรียมพาเข้าห้องพักฟื้น รอเวลาคลอด เป็นเอกพาเธอมาตั้งแต่เช้าตรู่ เพราะเธอปวดท้องถี่ๆ และใกล้กำหนดการคลอดทุกที อาจจะไม่พ้นวันนี้ “ผมรู้ว่าเจ้ เจ็บมาก ผมก็จะอยู่ข้างๆ เจ้นะครับ” เป็นเอกกุมมือเธอไว้แน่น พูดปลอบเธอ ปิ่นพยักหน้า ธรรมดาของสตรีมีครรภ์ที่กำลังจะคลอดย่อมมีความหวั่นวิตกมากมายเกี่ยวกับการคลอด แล้วยิ่งเป็นคุณแม่ที่กลัวหมอกลัวเลือดอย่างปิ่นมณีแล้ว เธอก็ยิ่งควบคุมอารมณ์ความหวาดกลัวได้ยาก เป็นเอกจึงขอหมอกิ๊ฟ เพื่อขอเข้าไปเป็นเพื่อนปิ่น เขาคอยกุมมือปิ่นไว้ ยามเธอร้องอย่างเจ็บปวดจิกที่มือเขา เขารับรู้และภาวนาให้ช่วงเวลาแห่งการทรมารของปิ่นมณีสิ้นสุดลง เมื่อเสียงลูกน้อยร้องออกมา ปิ่นมณีคอพับคออ่อนไป เขาเป็นคนแรกที่ได้เห็นหน้าจิ้มลิ้มของลูกสาว ทำเอาน้ำตาไหล เขาปาดเหงื่อที่หน้าภรรยาและจูบเธออย่างอ่อนโยน “ขอบคุณมากนะปิ่น ที่คุณเจ็บเพื่อผม” เขาพูดเบาๆ คลอดเสร็จพยาบาลจัดการความเรียบร้อยให้แม่ เด็กถูกแยกตัวออกไป เพื่อทำความสะอาดแล้วถูกกักบริเวณในห้องเด็กอ่อน เมื่อพยาบาลนำเด็กน้อยตัวเล็กๆ กลับมาให้แม่ ปิ่นมณีถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เด็กน้อยวางแนบกับอกแม่นิ่ง หลับตาพริ้ม เป็นเอกจูบทั้งสองคน “หน้าเหมือนผมมากเลย” “ใครว่า..” ปิ่นยิ้ม “ลูกสาวพ่อ ก็ต้องหน้าเหมือนพ่อสิ” เขาแย้งอย่างเห่อลูกสาว “ขอผมอุ้มหน่อย” เขายื่มมือมาอุ้มเด็กน้อยเข้าอ้อมกอด ชายหนุ่มถึงกับน้ำตาคลอ “ปีรัน พ่อดีใจจัง เราได้เจอหน้ากันแล้วนะคะ หลังจากที่พ่อรอหนูมา 9 เดือน ขอให้หนูแข็งแรงเป็นเด็กดี ไม่ขี้แยเหมือนแม่ปิ่น พ่อขอให้หนูเป็นเด็กดี คิดดี เชื่อฟังพ่อแม่ โตขึ้นเป็นที่พึ่งพาของของพ่อแม่ได้ พอหนูมีน้อง ก็ขอให้หนูเป็นพี่สาวที่ดี ดูแลน้องได้ สอนน้องให้เป็นคนดีเหมือนหนู พอหนูกับแม่แข็งแรง พ่อจะพาหนูกับแม่เที่ยวนะคะ” “แงงง” เสียงเด็กน้อยบิดตัว ส่วนพ่อหัวเราะชอบใจ เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเปิดออก “ดูสิ ใครมา แท่นแท้นนนนนนน” เสียงน้ำฝนดังขึ้นเธอเข้ามาพร้อมกับตุ๊กตากระต่ายตัวโต พร้อมกับหมอปุณที่หิ้วตะกร้าผลไม้ตามเข้ามา “น่าชังจังเลย ดูสิ ดูสิ หน้าเหมือนใครนี่” น้ำฝนเข้าไปดูหลานที่เป็นเอกอุ้ม “ลูกผมก็ต้องเหมือนผมสิ” เขารีบแย่งพูด “ฮ้าๆๆ ไม่ค่อยเห่อเลยนะหมอเอก” “ขออุ้มหน่อยสิหมอเอก” น้ำฝนขอเอาหลานไปอุ้ม เธอเอาหลานไปอวดปุณ “น่ารักอ่ะ อยากมีไหม” เธอถามหมอปุณ หมอปุณยิ้มมองหลานตัวน้อย “มีน้ำยาไหมแก” เป็นเอกแกล้งข่ม ปุณถึงกับหุบยิ้ม “ฉันนะ เตรียมงานแต่งงานเอาไว้แล้ว ใหญ่กว่าแกเยอะ ลูกฉัน ก็คงได้เร็วๆ นี้ล่ะ ลูกฉัน...ก็น่ารักกว่าลูกแก” “นี่ๆ ก่อนจะโม้เนี่ย สินสอดให้วังเวอร์เท่าเขาด้วยนะ” น้ำฝนเบรค “อ้อ ถึงฉันจะไม่รวยเท่าแก แต่งานแต่งฉันใหญ่กว่าแกน่า” เขายังทับถมเป็นเอกไม่เลิก “ที่รัก สินสอด ถึงไม่ได้เท่าเขา แต่เงินเดือนผมก็จ่ายตรงนะครับ” แต่เสียงอ่อนเสียงหวานกับน้ำฝน น้ำฝนและทุกคนต่างหัวเราะขัน พอสองคนนั้นไป ปู่ย่าตายาย ก็ทยอยกันมา ดูย่ากับปู่เห่อหลานน้อยไม่ใช่เล่น อุ้มแล้วก็อยากจะขโมยใส่กระเป๋าเอากลับบ้าน แต่หลานตัวน้อยเหมือนรู้ก็ร้องไห้ออกมา ต้องเอามาคืนแม่ “ปีรัน หนูไปอยู่กับย่าเถอะนะ ย่านะ เตรียมของเล่นไว้ให้หนูแล้วนะคะ” คุณนายปิ่นไหมพยายามเกลี่ยกล่อมหลานตัวน้อยที่นอนตัวแดงบนอกแม่ “คุณ ให้หลานได้กินนมแม่ก่อนเถอะ กินนมแม่จะได้แข็งแรง พอเขาเดินได้ค่อยเอามาเลี้ยง” พ่อกระซิบบอก เหมือนจะเตือนว่าหลานยังเล็กแบเบาะนักอย่าเพิ่งพรากเขาจากกัน “ปีรัน ปู่ก็เตรียมของเล่นไว้ให้หนูเหมือนกันนะคะ ไปอยู่กับปู่นะ” แต่สุดท้ายตัวเองก็เห่อไม่ใช่น้อย ตากับยายเองก็เห่อหลานไม่แพ้กัน ทั้งที่หลานเพิ่งจะแบเบาะ ไหนเลยจะเล่นของเล่นได้ “ปิ่น ลางานเลี้ยงลูกได้ 3 เดือน หลังจาก 3 เดือนล่ะ ใครจะเลี้ยง” แม่เอ่ยถาม “ฉันนี่แร่ะ” ย่ารีบเสนอตัว “ฉันเองก็ว่างนะ หลานไปโรงเรียนหมดแล้ว คุณนายงานไม่ยุ่งเหรอคะ” “ฉันไม่ยุ่งค่ะแม่ทองใบ ฉันว่าง งานสังคมฉันก็ไม่ค่อยชอบไปเลย” “ไปอยู่บ้านนอก อากาศดีนะครับคุณนาย กรุงเทพได้ข่าวฝุ่น PM2.5 เยอะ เดี๋ยวปอดอักเสบเอานะครับ” “บ้านฉันมีต้นไม้เยอะ มีเครื่องฟอกอากาศ” “ผมก็ปลูกต้นไม้รอบบ้านเลยครับ มีหญ้าเขียวและสนามเด็กเล่นด้วยครับ กำลังสร้างไว้ให้หลาน บรรยากาศดีมาก รับรองเหมือนอยู่ในป่าเลย” เสี่ยก็รีบเสนอ เป็นเอกได้แต่ขำผู้ปกครองตัวเอง ที่แย่งกันเลี้ยงหลาน เขากอดปิ่นแล้วมองหน้ากันแล้วยิ้มไม่ได้ขัดแย้งผู้สูงวัยทั้งหลาย ผ่านไป 1 เดือนปิ่นมณีทำเรื่องย้ายไปเป็น ผอ สาธารณสุขที่ ชุมพร เนื่องจากคนเก่าเกษียณพอดี ช่วงที่เธอลาคลอดทางกระทรวงหาคนใหม่มาแทนที่เธอเรียบร้อยแล้ว สาวๆ ออฟฟิตต่างคิดถึงเจ้านาย อาลัยนัก มาเยี่ยมเธอที่บ้านและดูหลานด้วย ทุกคนต่างร้องไห้ที่เธอจะต้องจากไป เลยจัดเซอร์ไพซ์และเลี้ยงอำลากันเล็กๆ บรยากาศอบอุ่น แต่ก็เต็มไปด้วยน้ำตา “คุณปิ่นจะไปเริ่มงานเมื่อไหร่คะ?” “ก็อีก 2 เดือนล่ะ แต่อาจจะไปกันอาทิตย์หน้า เพราะว่าโรงบาลใกล้เสร็จต้องไปตรวจงาน” “ทำไมมันปุ๊ปปั๊ปแบบนี้จังคะ แก้วงี้ ทำใจยังไม่ได้เลย” แก้วทำหน้าสะอื้นเข้ามากอดปิ่น “ไม่รู้นายใหม่นะใจดีเหมือนคุณปิ่นหรือเปล่า? ไม่รู้แก้วจะโดนอะไรบ้าง” “แก้วต้อง ทำงานให้เสร็จทัน ไม่มีเจ้านายคนไหนเขาใจร้ายหรอกนะจ๊ะ” “ก็ ก็ คุณปิ่นรู้ใจแก้วทุกอย่าง” นางยังโอ๊ดครวญ “แก้ว ควรจะรู้ใจนายด้วยนะคะ ทำงานให้เสร็จทันที่หัวหน้าต้องการ เป็นใครก็รัก” “ฮ้าๆๆๆ อะไรกัน แก้ว นี่ยังไม่เริ่มงานก็โอดแล้วเหรอ” ทุกคนขำแก้ว “พวกเราคงคิดถึงคุณปิ่นมากเลยค่ะ” “ปิ่นก็คงคิดถึงทุกคนเหมือนกันค่ะ เอาไว้มีโอกาสเราคงได้เจอกันนะคะ” “ค่ะ/ครับ” เสียงเด็กร้อง สาวๆ เลยวงแตกขอไปดูหน้าหลานน้อย ผลัดกันอุ้ม ผลัดกันปลอบ สุดท้ายต้องส่งให้แม่ พาไปกินนม ...*****.... สุดสัปดาห์ ปิ่นมณีและหมอเอก ลงจากรถสามล้อของผู้ใหญ่เคน ปิ่นถึงกับน้ำตาคลอ เมื่อเห็นป้าๆ ตั้งทัพรอเธอกับหมอเอกและหลานที่หน้าบ้านผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่ประกาศแจ้งทุกคนตั้งแต่เมื่อวานว่าทั้งสองจะมา และมีหลานมาด้วย ป้าๆ ต่างตื่นเต้นที่จะได้เห็นทั้งสองและหลานตัวน้อยเลยเตรียมการต้อนรับอย่างดี ทั้งกับข้าวกับปลา พอปิ่นลงจากรถได้ ป้าๆ ก็เข้ามาขออุ้มหนูน้อย พลางหยอกล้อเล่นกับหลานกัน หลานน้อยที่เพิ่งจะ 1 เดือนกว่าๆ ยังมองไม่เห็นอะไร แต่ก็นิ่งเงียบ หลับตาพริ้ม ไปกับอ้อมกอดของป้าๆ ที่มารุมล้อม ท่ามกลางรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของทุกคน ปีรัน.... หนูเกิดมาท่ามกลางความรักของทุกคน หนูมอบความสุขและรอบยิ้มให้กับทุกคน พ่อกับแม่จะคอยอยู่เคียงข้างหนูและจะดูแลหนูอย่างดี เพื่อที่จะสร้างก้าวย่างที่แข็งแกร่งให้หนูเติบโตอย่างมีคุณภาพ ..... “ดูสิคุณ ยัยปิ่นกับหมอเอก หนีไปเที่ยวสวิสซ์กัน 3 คน เฉยเลย” น้ำฝน มองรูปจาก IG ของเพื่อนสาว “ใครว่า 3 ตอนนี้ คุณปิ่นน่าจะมีสมาชิคเพิ่มนะ” “นั่นสิ ยัยคนนี้ผอมตัวเล็ก ท้องทีไรดูไม่ค่อยออกเลยนะคะ” “น่าอิจฉาจัง แบบนี้ เขาก็มีลูกยั๊วะเยี๊ยะกัน 2 คนเลยสิ” “ตัวเองเถอะ ต้องขยันตามเขาให้ทัน” น้ำฝนบ่นให้สามี “แหม ผมก็อยากทำลูกแฝดนะ จะได้แซงหน้าเจ้าเอกมัน จริงไหมลูก จะได้มีน้องเยอะๆ” เขาลูบท้องภรรยาอย่างเบามือ “เดือนหน้าจะคลอดแล้วสินะ โอ้ย ฉันล่ะกลัวจัง” “จะกลัวทำไมเป็นเมียหมอทั้งคน” “เป็นหมอนั่นแหล่ะที่น่ากลัว” “ฮ้า....ถ้ากลัวเมียก็ไม่ได้ลูกสิ” “บ้าจริงหมอนิ” น้ำฝนตีแขนเขาเบาๆ ขณะเดียวกัน เป็นเอกนั่งอุ้มลูกสาววัยจะสองขวบ ที่กำลังหลับตาพริ้มบนอ้อมแขน ส่วนภรรยาเดินถ่ายรูป และคลิ๊ป เพื่อลงอัพ IG อย่างสนุก เธอเดินกลับมาหาเขา แล้วถ่าย Selfie กับเป็นเอกและลูกน้อยที่หลับอยู่ “ปีหน้าเราคงได้มาเที่ยว 4 คน” เขายิ้มให้ภรรยาที่กำลังกดโทรศัพย์ เงยหน้ามองเขา เขาลูบท้องเธอเบาๆ “แล้วปีถัดไป ก็มา 5 คน” แผนการเที่ยวรอบโลกของเขาช่างเป็นเรื่องเพ้อฝันที่เป็นไปได้จริง “จะมีกี่คนกัน” เธอแย้ง “ฉันจะ 40 แล้วนะ” เขาลูบแก้มเธอเบาๆ “อยากจะมีสักโหล” “เวอร์” เธอยิ้ม “ปีรันอยากมีน้องกี่คนคะ” เขาหันไปถามหาพวก แต่ปีรันก็ยังพูดไม่เป็นคำ แล้วยังหลับตาพริ้มอยู่ในอกพ่อไม่ได้ตอบกลับ “อยากมีน้องเป็นโหล ใช่ไหมคะ ได้เลย พ่อจะปั้มให้หนูนะคะ” เขาพูดเอง เออเอง “เวอร์ๆ แกท้องเองก็แล้วกัน” ปิ่นโวยวาย “ปีรัน หลับสบายเชียวลูก” ปิ่นก้มลงจูบลูกสาวที่แก้ม เป็นเอกชี้ที่แก้มเขาด้วย เธอยิ้มก่อนจะทำหน้าเหมือนจำใจจูบเขาเบาๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความสุข ก่อนจะลุกเดินหนีไปถ่ายรูปต่อ เป็นเอกลุกเอาปีรันใส่รถเข็นแล้วแล้วเดินตามเธอยิ้มอย่างมีความสุข
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
งั้นอีกเรื่องต้องเร่งเครื่องหยน่อยนะคะ