มกราคม 2564

 
 
 
 
 
1
2
3
4
6
7
9
10
11
13
14
15
17
18
20
21
22
24
25
27
28
29
31
 
 
All Blog
ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 3 หน้า 1
เย็นวันนั้นหลังเลิกงานหมอเอกแวะห้างเพื่อซื้อของ เดินผ่านร้านกิ๊ฟช็อปก็สะดุดกับผ้าพันคอสีหวานพาสเทล

ลองเอาคล้องคอตัวเอง จนพนักงานขายหันมายิ้ม คนหล่อส่วนมากสมัยนี้ก็มักจะเป็นเพื่อนสาวกันหมด


“สนใจไหมคะ คอลเล็กชั่นไหมค่ะ”


“เอาผืนนี้ล่ะครับ”

เขายื่นให้พนักงาน


“ห่อไหมคะ”

เธอเอ่ยถาม เพราะช่วงนี้ใกล้เทศกาลปีใหม่แล้วหลายๆ คนซื้อเป็นของขวัญและมักให้ที่ร้านห่อให้


“ไม่ล่ะครับ เดี๋ยวเอาไปมัดคอเลย”


“ค่ะ”

พนักงานตอบยิ้ม แม้จะไม่เข้าใจเรื่องการมัดคอเท่าไหร่ ก่อนจะคิดเงินแล้วใส่ถุงกระดาษลายสวยให้เขา


เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วเขาก็กลับบ้าน กดเปิดไลน์มาดู ข้อความของมนุษย์เจ้ส่งรูปมาให้ดูตั้งแต่เมื่อเช้า
 
 

“เจ้ อย่ากินปลาร้านะ” เขาส่งข้อความหาเธอ



ปิ่นที่กำลังยกส้อมเตรียมจะกินส้มตำถึงกับหมดอารมณ์ โยนส้อมลง



“มันรู้ได้ไง ไอ้หมอผี”

เธอด่าออกมาจนฝนมองหน้า

"ใคร?" 


“ก็ไอ้หมอเอกสิ ห้ามฉันกินปลาร้า งือออ”

ทำท่าจะร้องไห้เป็นเด็กงอแงอีกแล้ว


“เออ ก็ดี ฉันจัดการเองนะเพื่อน”

น้ำฝนยกไปกินหน้าทีวีอย่างอร่อย


“งื้อ นี่พวกแกสมรู้ร่วมคิดกันเหรอ...”

ด้วยความโมโห เธอคว้าโทรศัพย์


“ฉันจะกินหัวแกแทนแล้ว ไอ้หมอผี”



ทำเอาหมอเอกหัวเราะลั่นห้อง นี่เขาเปลี่ยนจากหมอศัลยกรรมไปเป็นหมอผีไปแล้วเหรอนี่


ตั้งแต่รู้จักปิ่นมณี ไม่มีวันที่ชีวิตเขาเงียบเหงาเลย แม้จะอยู่คนเดียวที่ห้อง แต่แค่ข้อความของปิ่น ก็สร้างรอยยิ้มให้เขามากมาย


 
วันต่อมา ปิ่นมาพบแพทย์ตามนัดแต่เช้า แต่กว่าจะมาถึงและผ่านการคัดกรองของเวชระเบียนการวัดไข้ได้พบหมอ ก็เกือบเที่ยง

เพราะเธออยู่ไกลและการเดินทางต้องใช้เวลา การสัญจรในเมืองหลวงนั้นต้องเผื่อเวลาไป 1 หรือ 2 ชั่วโมง หมอภิญโญดีใจที่หน้าเธอไม่บวม และดูท่าทางปิ่นไม่ได้มีความกังวลเรื่องใบหน้าอีกแล้ว


“ตอนนี้แขนก็ดีขึ้นมากนะครับ ทายาที่หมอให้ไปจนหมดนะครับ แล้วก็ทำกายภาพบำบัด เดี๋ยวก็ดีขึ้นครับ ยังเจ็บอยู่ไหมครับ”


“ยังมีแป๊ปๆ อยู่นะคะหมอ”


“อีกหน่อยก็เป็นปกติครับ”


“ค่ะ”


“ตอนเที่ยงเราไปทานข้าวกันไหมครับ ที่ผมสัญญาไว้”


“อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่อยากรบกวนคุณหมอนะคะ”

ปิ่นรีบปฏิเสธ


“ไม่ได้รบกวนผมเลย จริงๆ ครับ”


“แต่ปิ่นต้องรีบกลับค่ะ”


“งั้น เราค่อยนัดกันวันหยุดดีไหมครับ”


“อย่างนั้นก็ดีค่ะ”


หมอโยเดินออกมาส่งปิ่นที่หน้าห้องตรวจ ปิ่นยิ้มและไหว้ขอบคุณเขา

หมอเอกยืนที่เวชระเบียนแอบมองทั้งคู่ พอเห็นปิ่นมานั่งรอรับยาที่ห้องจ่ายยา

เขาเดินมานั่งข้างๆ ทีแรกปิ่นไม่ได้สนใจเขานัก เลยไม่รู้ว่ามครมานั่งข้างเธอ ล้วงกระเป๋าเอาโทรศัพย์มากดเพื่อดูเวลา แต่มีข้อความเขาเข้ามา



“วันนี้มีนัดกับผมไม่ใช่เหรอ?”


เธอรีบเงยหน้ามองหา ก็พบร่างสูงโปร่งนั่งกอดอกสบายๆ อยู่ข้างๆ


“นี่ ว่างหรือไง?”


“ผมมาเวรเช้า ตอนนี้เลิกงานแล้ว”


“โรคจิต”

เธอพูดเบาๆ


หมอเอกชูบัตรทานอาหารนานาชาติขึ้น


ปิ่นมองอย่างสนใจ


“ถ้าเกิดว่าปีนี้ไม่ได้ไป ก็ต้องรอปีหน้านะครับ”


“ฉันไม่หิว จะไปกินข้าวกับหมอโย”

เธอรีบปัด แต่ท้องเจ้ากรรมก็ร้องขึ้น


“แน่ใจนะ ผมเห็นหมอโยเดินออกไปตั้งนานแล้ว”

เอกมองหน้าอย่างมีชัย


หลังจากรับยาเสร็จปิ่นเลยจำยอมเดินไปกับหมอเอก เขาพาเธอเดินออกจากโรงพยาบาล


“นี่ไม่เอารถไปเหรอ”

เธอถามเขา


“โรงแรมอยู่ใกล้ นี่เอง เดินไหวไหมล่ะ ไม่ถึงโลหรอก”


“ฮืม”


“ถ้าเดินไม่ไหวจะให้ผมอุ้มก็ได้นะ”

เขาพูดยั่วเธอ



“ฉันไม่ใช่เด็กนะ”

เธอโวยวายใส่เขา

 



Create Date : 23 มกราคม 2564
Last Update : 23 มกราคม 2564 7:13:38 น.
Counter : 691 Pageviews.

1 comments

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณหอมกร

  
โดย: หอมกร วันที่: 25 มกราคม 2564 เวลา:7:37:16 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

unitan
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]