ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 11 หน้า 2
เสียงรถพ่วงวิ่งเข้ามาจอดข้างๆ พร้อมกับปิ่นและเบิร์ดที่กระโดดลงจากรถ
“เจ้ มาทำไม!!!”
เป็นเอกตกใจที่พบปิ่น
“หมอ ทำไมแกไม่ให้ฉันมาด้วย”
เธอต่อว่าเขา
“นี่เหรอ ที่ก่อสร้างโรงแรม ที่ก็เยอะแยะแล้ว ยังจะไปไล่ที่ชาวบ้านตาดำๆ อีก พวกนี้ กดขี่ข่มเหงคนจน รวยอยู่แล้วยังซ้ำเติมคนที่เขากำลังน้อยอีก ไอ้พวกคนรวยใจร้ายใจดำ มันต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”
เสียงเธอโวยวายเดินเข้ามาหาเขา
ปิ่นทำท่าจะเดินเข้าไปที่เต้นท์ หมอเอกรีบขวางเธอ กอดร่างน้อยไว้
“เจ้ ไม่ต้องแล้ว ผมคุยเรียบร้อยแล้ว”
“แกคุยแล้วเหรอ”
เขาพยักหน้า
“แล้วพวกมันว่าไง”
“เขาจะไม่มายุ่งกับคนในหมู่บ้านแล้ว อีกอย่างคนที่อยู่ตรงนี้ ไม่ใช่เจ้าของโครงการ แค่คนคุมก่อสร้าง”
“จริงเหรอ”
“ใช่ครับ”
ปิ่นมณีเริ่มใจเย็น
“ก็ดี หมอแกก็เก่งนิ”
เธอมองหน้าเอกชื่นชม
“ฉันขอดูชื่อเจ้าของโครงการนี้หน่อยสิ จะได้ไม่ต้องสนับสนุนพวกมันในอนาคต งานของตระกูลนี้ทั้งตระกูล”
ปิ่นเบี่ยงตัวจะมองดูป้ายงาน
เป็นเอกถึงกับสะดุ้ง รีบปิดหน้าเธอไว้ ไม่ให้เห็นชื่อวิศวกร เพราะนามสกุลเดียวกับเขา
“เจ้ เดี๋ยวไอ้เบิร์ดมันตีหน้าเจ้เอานะ มันถือไม้มาแล้ว”
“จริงเหรอแก”
ปิ่นมณีตกใจ
“ใช่ๆ เดี๋ยวผมปิดหน้าเจ้ไว้นะ เดี๋ยวขึ้นรถสามล้อไปกับพ่อผู้ใหญ่”
“แก อย่าให้ไอ้เบิร์ดมาใกล้ฉันนะ”
ปิ่นกลัวไอ้เบิร์ดสุดๆ เกาะแขนหมอเอกเอาไว้
เอกหันไปพยักหน้าให้ผู้ใหญ่บ้าน และลุงเขียว ส่วนเบิร์ดนั่งอยู่บนไหล่ลุงเขียวงงๆ กับการเป็นแพะ แล้วทุกคนก็ขึ้นรถเรียบร้อยและขับกลับบ้าน
พอมาถึงบ้านผู้ใหญ่บ้าน ทั้งหมดนั่งประชุมกันเครียด
“หมอ แน่ในจะว่าพวกเขาจะไม่มาวุ่นวายที่นี่อีก”
“ครับ”
“แก ไปคุยอะไรกับเขา”
“ผมบอกพวกเขาว่า ที่ตรงนี้ผีดุครีบ”
ปิ่นมณีมองบน เรื่องแบบนี้พวกเขาจะเชื่อเอาง่ายๆ เชียวเหรอ
“พวกมัน เชื่อแกเหรอเนี่ย”
“ผม คิดว่าพวกเขาคงจะไม่มาก่อความวุ่นวายหรือปั่นป่วนชาวบ้านไประยะนึงครับ”
“ก็แค่ระยะนึง กว่าเขาจะสร้างโรงแรมเสร็จ พวกนายทุนหน้าเลือดยังไงก็ต้องกลับมาอีก ถ้าอยากได้ก็ต้องมาบีบชาวบ้านให้ขายที่จนได้ล่ะ”
เธอพูดหน้าตาจริงจัง
“คนพวกนี้ รวยแล้ว ไม่สนหัวจิตหัวใจใครทั้งนั้นล่ะ อยากได้ก็ใช้เงินฟาดหัว แรกๆ มันก็จะมาอ่อยให้เราคล้อยตามอยากได้เงินพอมันได้ที่แล้ว มันจะไล่อยากกะหมูกะหมา ไอ้พวกคนรวยนิ ไม่อยากจะคบเลย”
ปิ่นพูดใส่อารมร์สุดๆ
ทำเอาหมอเอกที่ฟังอยู่ข้างๆ ต้องถอนหายใจอย่างกล้ำกลืน
“ใช่แล้ว เมียหมอ พวกนี้ มันต้องกลับมาบีบพวกเราแน่ๆ”
“ฉันจะหาทางช่วยพวกลุงๆ ป้าๆ เอง”
ปิ่นมณีมาดมั่นสัญญา
แต่คนที่ปวดหัวหนักคือหมอเอก
“แย่แล้วๆๆๆๆ”
เสียงโทนร้องลั่น
“มีอะไรไอ้โทน”
ผู้ใหญ่น้องถามลูกชายคนโต
“พวกที่มาเมื่อวานน่ะสิพ่อ มันมาอีกแล้วอยู่ที่หาด”
โทนพูดอย่างตื่นเต้น
“นั่นไง หมอ ยังไม่พ้นวันเลย พวกมันก็มากันแล้ว”
ปิ่นกระโดดตามโทน
มันเป็นอย่างที่คาดไว้จริงๆ เรื่องนักเลงพวกนั้น มันคงไม่หยุดมาก่อกวนชาวบ้านแน่นอน
เป็นเอกไม่แน่ใจว่าการเจรจาของเขา
ไม่สำเร็จอย่างที่คิด
ทุกคนเลยพากันไปที่หาด
พบพวกนักเลงขับเรือก่อกวนที่หาดอย่างสนุก บางคนก็เอาลูกบอลมาโยนใส่เด็กๆ ที่เล่นกันริมหาดอย่างสนุก
“หยุด นะ พวกแก ทำอะไร”
ปิ่นมณีร้องตะโกน เดินแซงหน้าพวกผู้ใหญ่บ้านไม่อย่างไม่กลัว เป็นเอก รีบวิ่งตามเธอไป
“พวกแกมาทำอะไรที่นี่ มาก่อกวนชาวบ้านเหรอ ไอ้พวกนักเลง”
เธอร้องตะโกนด่าออกไป
“พวกแกไปให้พ้นนะ อย่ามาก่อกวนที่นี่”
เธอหาได้กลัวพวกผู้ชายร่างใหญ่โตพวกนั้นไม่
ทุกคนหันมามองปิ่นมณี
ไม่ทันได้ดูว่าพวกเด็กๆ พากันเตะบอลกันอย่างสนุก ลูกบอลที่เตะลอยมากระแทกหัวปิ่นมณีล้มลงน้ำไป
“เจ้..”
หมอเป็นเอกตกใจเข้าไปดึงเธอขึ้นมา
ปิ่นมองหน้าหมอวิงเวียนแล้วสลบไป
“เจ้”
หมอเรียกเธออีกหน
พวกนักเลงวิ่งเข้ามาดู
“พวกผมขอโทษครับ พวกผมมาดีนะครับ แค่เอาบอลมาให้เด็กๆ เล่น”
พวกเขาต่างตกใจที่เห็นปิ่นสลบไปแล้ว
หมอเอกอุ้มเธอขึ้นมาจากน้ำ
“พวกคุณไปเถอะ อย่ามาที่นี่อีกเลย”
“ครับๆ”
เหล่านักเลงจึงพากัน ขึ้นเรือแล้วขับออกไป
ส่วนเป็นเอกอุ้มปิ่นกลับกระท่อม
พอมาถึงกระท่อมเขาถอดเสื้อผ้าเพื่อที่จะเปลี่ยนชุดใหม่ให้ปิ่น เปลื้องเสื้อผ้าจนหมดแล้ว เอาผ้ามาห่มไว้ให้เธอ เขามองเนินอกอวบอีกครั้ง เส้นเอ็นเขียวขึ้นอย่างชัดเจนผ่านกลางเต้าเต่งตรึงทั้งสอง
เป็นเอกยิ้มอย่างปลาบปลื้ม มือสั่นเทาค่อยๆ ประคองอกอวบทั้งสองอย่างเบามือ และก้มลงจูบเบาๆ ที่เนินอก
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
ป.ล. เปลื้องสะกดแบบนี้ค่ะ