ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 4 หน้า 3
“ฮืม....ก็ได้ ก่อนเจ้จะไป ช่วยพาผมขึ้นห้องก่อนจะได้ไหม วันนี้ผมเจอแต่คนพูดทำร้ายจิตใจ เดินไม่ไหวแล้ว”
เขาพูดเสียงเคลือ
ทำเอาปิ่นมณีตกใจ นี่เธอพูดทำร้ายจิตใจหมอเอกอย่างนั้นหรือ ไหนน้ำฝนบอกว่า หมอทำหน้าที่แค่รักษา เขาไม่สนอกสนใจคนไข้ที่หายป่วยแล้ว
แต่นี่ดูท่าทางที่ยืนไม่ไหว เอ....หรือว่าเขาเมากันแน่ ที่เขาเมาขนาดนี้เพราะเมามีเรื่องอย่างนั้นหรือ แล้วมันจะเกี่ยวข้องอะไรกับที่เธอเอาของมาคืนด้วยเล่า เขาไม่น่าจะต้องเสียอกเสียใจกับสิ่งของเล็กน้อยแค่นี้
“ฉัน พูด แรง ไป เหรอ”
เธอถามเบาๆ
เขาพยักหน้า
“ผม...เหมือนใจจะขาดเลย”
สีหน้าแววตาร้าวรานเหมือนใจจะขาดดั่งปากว่า
“ห๊า....”
ปิ่นมณีแทบจะช็อคที่เขาตอบมาแบบนั้น มันขนาดนั้นเชียวแค่คำพูดของเธอจะสามารถทำร้ายเขาจนแทบยืนไม่ไหว
แล้วเธอก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำหรือใจกระด้างไม่รับรู้ความเจ็บปวดของคนอื่น
ปิ่นมณีไม่รู้จะทำยังไง จำต้องเดินเข้าไปจับมือเขา แล้วพาเขาเดินเข้าไปในตึก เอกใช้คีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูเข้าตึก
“อยู่ชั้นไหน?”
เธอถามเขา เมื่อรอลิฟท์ ลงมา
“7”
พอลิฟท์เปิดออก รอคนออกมาหมด เธอก็จูงเขาเข้าไปข้างใน แล้วกดเลือกชั้นที่เขาบอก
“รอด้วยครับ”
เสียงเด็กหนุ่มร้องเรียก
“อ้อ..ค่ะ”
ปิ่นรีบกด ลิฟท์ค้างไว้
“ขอบคุณครับ”
เด็กหนุ่มเดินเข้ามายืนยิ้มให้เธอ อย่างขอบคุณ
เขากดเลือกชั้น 6 ของตัวเอง
พอเขาหันไปเห็นหมอเอกที่ยืนหลบมุมอีกข้าง
“อ้าวพี่หมอ สวัสดีครับ เพิ่งกลับมาเหรอครับ”
ปิ่นชำเรืองดู สงสัยจะเป็นคนรู้จักกันเป็นแน่
“ครับ”
เอกตอบรับ
นั่นไง คนรู้จักกัน หรือจะเด็กของหมอ เธอแอบฟังสังเกตการณ์เงียบๆ
“งานยุ่งเหรอครับ ไม่เห็นพี่หมอรับโทรศัพย์ผมเลย”
น้ำเสียงตัดพ้อเล็กน้อย
“ครับ”
เอกตอบเพียงคำเดียว
“พรุ่งนี้หยุดไหมครับ”
“ครับ”
“ดีจังเลยครับผมก็หยุด ไม่ไปเที่ยวไหนเหรอครับ”
“ครับ”
“ว่างๆ เดี๋ยวผมแวะไปหาที่ห้องนะครับ”
แต่เป็นเอกกลับไม่ตอบอะไร
จากบทสนทนาเหมือนจะมีความสนิทระดับขั้น เธอคิดแผนการณ์ต่อไปในหัวทันที
“เอ่อ..ขอโทษค่ะ รู้จักเขาใช่ไหมคะ ช่วยไปส่งเขาที่ห้องได้ไหมคะ เขาเมาค่ะ”
ปิ่นรีบเสนองานให้เด็กหนุ่ม
เป็นเอกมองเธออย่างรวดร้าวใจ ปิ่นมณีดูรังเกียจเขามากมายขนาดนั้นเชียวหรือนี่
เธอพร้อมจะผลัดไสเขาให้คนอื่นทุกเมื่อทำไมหัวใจเขาแหลกเหลวจนเกินจะไหว แทบจะทรุดลงตรงนั้นให้ได้
อารมณ์ตอนเขาเมานั้น มันด่ำลึกจนเกินจะฉุดไหว เมื่อรู้สึกเจ็บก็เจ็บจนเจียนจะขาดใจ
พอดีที่ลิฟท์เปิดออก เป็นเอกเซมาชนมิ้นกระเด็นออกจากลิฟท์ไป เขารีบกดปิดลิฟท์ทันที
ปิ่นและมิ้น ได้แต่งุนงงมองหน้ากันได้เสี้ยวเดียว
“เดี๋ยว!!!!...”
เธอพยายามเอื้อมมือจะกดลิฟท์เปิด แต่เป็นเอกดึงแขนไว้
“อะไรของแก..”
เธอหันมาต่อว่าเขา
แต่หน้าของเป็นเอกนิ่งงั้นจนเธอเองไม่สามารถจะอ่านความนึกคิดของเขาได้ มันไม่เหมือนทุกๆ วันที่เธอเห็น เขาดูขี้เล่นและอ่อนโยนกับเธอ
พอถึงชั้น 7 เธอจำใจดึงแขนเขาออกจากลิฟท์
“ห้องอยู่ไหน?”
เขาชี้มือไปมุมซ้ายของตึก ปิ่นมณีมองตามมือถอนหายใจ ค่อยๆ ลากคนร่างสูงใหญ่ไปที่จุดหมาย พอมาหยุดที่หน้าประตูห้อง 7007 เป็นเอกหยิบกุญเจขึ้นมาไขเข้าห้อง
“เอาล่ะ เสร็จเรื่องแล้ว แกก็พักผ่อนให้มากๆ ก็แล้วกัน ต่อไปก็ไม่ต้อง ไปดื่มให้ตัวเองเมามากมายอะไรขนาดนี้ เหล้าไม่ได้ดีต่อสุขภาพนะ แกเป็นหมอน่าจะรู้ดี”
เธอสารธยายคำบ่นออกมา สั่งสอนเขา ตามประสาสาธารณสุข
เป็นเอกมองหน้าเธอนิ่ง วาจาเอ่ยกับคนเมานั้นไร้ความหมาย เมื่อเขาไร้สติรับรู้เรื่องราวใดๆ แล้ว ในยามนี้จิตใจเขาวนเวียนแต่เรื่องเจ็บปวดที่คิดว่าปิ่นมณีจะทิ้งเขาไว้กับความเงียบเหงาเช่นเดิม
“แล้วฉันไม่รู้นะว่าวันนี้แกเจอเรื่องอะไรมา ทำให้แกต้องเสียใจหรอกนะ แต่การที่แกใช้เหล้าเป็นที่ปลดปล่อยทุกข์ทางใจ ฉันขอบอกแกเลยนะ มันไม่ได้มีประโยชน์อะไรขนาดนั้น นอกจากมันจะบั่นทอนร่างกายแกให้เสื่อมโทรมแล้วนะ....มันยัง..”
ยังไม่ทันที่ปิ่นจะพูดจบ อุ้มมือใหญ่ก็ช้อนท้ายทอยเธอเข้าไปจูบ เขาบดขยี้ริมผีปากอิ่มอย่างร้อนแรงและเร่าร้อน
“อี้ อู้..อี้อ”
เสียงอู้อี้ของปิ่นประท้วงและผลักออกจากเขาอย่างแรง
ปิ่นมณีมองเขาอย่างตื่นกลัว ใบหน้านิ่งราวคนไร้สติของเขามองเธอราวคนไม่มีวิญญาณ
“หมอ.....นี่แก เสียสติไปแล้วเหรอ”
เธอร้องอย่างโมโห ยังไม่ทันที่เธอจะทันตั้งตัวใดๆ เขาก็กระชากเธอเข้าห้องเขาและปิดประตูลงอย่างแรง
วันที่: 13 กุมภาพันธ์ 2564 เวลา:7:00:46 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
