Group Blog
All Blog
|
ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 15 หน้า 3 “ดื่มน้ำก่อนไหม แล้วแกก็ควรกลับได้เลยนะ เดี๋ยวรถจะติด” เธอวางแก้วน้ำลงแล้วออกปากไล่ “อะไรกัน ตอนนี้ผมว่างนะ ไม่ต้องรีบไปไหนทั้ง แล้วเราต้องเคลียร์กันก่อน เจ้จะรีบไล่ผมไปไหน” “แกต้องการอะไร?” เธอรีบยิงคำถาม “เจ้โกรธผมใช่ไหม?” เขาถามเสียงอ่อน “ทำไมฉันต้องโกรธแก” เธอตอบหลบตาเขา “ก็เจ้คิดว่าผมไม่โทรหาเจ้ อย่างที่สัญญาเอาไว้” “มันไม่ใช่เรื่องสำคัญซะหน่อย” “เจ้ บล็อกเบอร์ผมเองนะ” “เชอะ ฉันไม่มีเบอร์แกด้วยซ้ำ แกโทรผิดเบอร์หรือเปล่า?” นี่มันคือการโกหกชัดๆ ก็เขาให้เธอทั้งเบอร์โทรและไลน์ แล้วเขาก็โทรหาเธอตั้งหลายครั้ง แต่ก็อย่างว่า เบอร์โทรศัพย์ใครจะจำได้ ทุกวันนี้คนใช้ไลน์เสียมากกว่า “งั้นเอาโทรศัพย์มาครับ ปลดล็อกด้วยนะครับ” เขามองหน้าเธอจริงจัง ปิ่นมณีมองหน้าหล่อเหล่า ที่ไม่ยอมลดมือลงจนกว่าจะได้โทรศัพย์ของเธอ เธอจำใจยื่นโทรศัพย์ให้เขา เมื่อเขากดเบอร์เธอแล้วกดโทรออก ที่โทรศัพย์ของปิ่นก็โชว์เบอร์เขาพยายามโทรหา แต่บล็อกเอาไว้แล้ว “นี่ไง แอฟนี้มันดีนะ สำหรับบล็อกเบอร์โทรก่อกวน แต่เบอร์แฟนตัวเองมันสมควรบล็อกไหม” “ใครเป็นแฟนแก” เธอเริ่มจะยั๊วกับการทึกทักของเป็นเอก เขาปลดบล็อกเบอร์เขาที่เครื่องเธอ แล้วกดเมม เบอร์ตัวเองไว้ “ก็นี่ไง จะได้จำได้ว่าผมเป็นใคร” ปิ่นมณีดูชื่อที่เขาเมมไว้ สามีที่รัก... “แกมันบ้าไปหรือเปล่านี่?” เธอชักจะโมโหกับการถือวิสาสะของหมอเอกทำท่าจะแย่งโทรศัพย์คืน แต่เขาก็หลบมือน้อยๆ แล้วเขาก็เปลี่ยนชื่อปิ่นที่เครื่องของเขา เมียที่เคารพ...... ปิ่นมณีมองซ้ายมือทีขวามือทีกับสิ่งที่เป็นเอกโชว์เธอ แม้จะนึกขำแต่ก็ยังฟอร์มเยอะ “เอาคืนมาเลย” เธอพยายามจะแย่ง “ยัง ต้องปลดบล็อกไลน์ก่อน” เขาบอก แล้วกดเข้าแอฟไลน์ต่อ เพื่อปลดบล็อกไลน์เขา “เอ้า เสร็จแล้ว แล้วอย่าคิดบล็อกเบอร์ผมอีกนะ” “เชอะ” เธอสบัดหน้าหนี “เจ้ โกรธผมจริงๆ ด้วย” “ฉันไม่ได้โกรธแก” เธอหันหน้ามาต่อว่า “ทำไมจะไม่โกรธล่ะ ดูสิหน้าแดงเลย” เขาทำเสียงล้อ “แกจะมายุ่งวุ่นวายกับฉันทำไม เราแยกย้ายกันไปแล้ว ก็ต่างคนต่างไปสิ” “ผมบอกเจ้แล้วนิ ว่าผมจะโทรหา แล้วผมก็มีความรับผิดชอบสูงมาก เหมือนหน้าตาผมที่ดีมาก” “แกจะมารับผิดชอบอะไร?” เธอทำหน้าไม่เข้าใจเขา “เจ้ท้อง ใช่ไหม?” คำถามที่แทบจะแทงอกคนฟัง ปิ่นมณีมองหน้าเขาแทบจะกินเลือดกินเนื้อ “แก....” แม้อยากจะพูดว่าแกรู้ได้ยังไง ก็เถอะ ปิ่นมณีตั้งสติได้ “ฉันไม่ได้ท้อง?” เธอเม้มริมฝีปากไว้ “เจ้ โกรธผมแล้ว ยังจะโกหกผมอีกนะ” “ฉันจะโกหกแกเพื่ออะไร?” ปิ่นมณีเริ่มใจสั่น เขาจะมาแย่งลูกไปจากเธอหรือเปล่า? เป็นเอกมองเธออย่างอ่อนโยน เขาเข้าใจดี เป็นใครก็ต้องมีความระแวงในใจ สิ่งที่เขาทำกับเธอที่แล้วมาก็ล้วนสร้างสถานการณ์ที่ชวนเข้าใจผิดมากมาย ผู้หญิงทั่วไปอาจจะกำลังดีใจที่จะได้สามีหล่อแบบเขา แต่ปิ่นมณี เขาไม่สามารถอ่านใจเธอออกได้เลย “เจ้... ผมบอกเจ้แล้วนะ ว่าเราจะคบกัน แล้วเราจะแต่งงานกัน และเราจะมีลูกด้วยกัน” “แกบอกฉันตอนไหนกัน แกไม่เคยพูดเรื่องนี้กับฉันเลยสักนิด” เธอแย้ง เป็นเอกนิ่งคิด ที่ผ่านมา เขาอาจจะพูดให้เธอไม่เข้าใจตรงๆ ผู้หญิงทุกคน การถูกบังคับให้ทำเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ก็มักจะต่อต้านเสมอ แล้วยิ่งเป็นผู้หญิงสมัยใหม่แบบนี้ จะมาบังคับคลุมถุงชนคงไม่ได้แล้ว แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นมันดูไม่ชัดเจนก็อาจจะเป็นได้ เลยทำให้เธอไม่อาจจะเข้าใจว่าที่ทำไปทุกอย่าง เพราะเขาชอบเธอ แต่อีกภาคของความจริง การที่ผู้ชายเกย์คนหนึ่ง ข่มขืนผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งทั้งสองคน ยังไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกัน หลังจากนั้นแม้ เป็นเอกจะพยายามใช้ชีวิตกับเธอเพื่อหาความหมายของความรัก แต่นั่นก็มีเพียงเขาฝ่ายเดียวที่พยายามหาคำตอบให้ตัวเอง ทำไมเขารู้สึกว่าเขาเห็นแก่ตัวขนาดนี้ เป็นเรื่องธรรมดาที่ปิ่นมณีย่อมจะไม่เข้าใจอะไรเลย “เจ้ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ตลอดเวลาที่เราไปติดเกาะด้วยกันเหรอ?” เขาเอ่ยถามเธอ มองหน้านวลที่พยายามหลบตาเขา “ก็ ไม่นะ ยังไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไร” “งั้นก็ได้ เรามาเริ่มต้นกันใหม่” “จะเริ่มต้นอะไรของแก” “ก็ถ้าเจ้สงสัยว่า รู้สึกยังไงกับผมบ้าง ผมก็จะ เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง หรือจะหลายๆ ครั้งก็ได้ ที่จะทำให้เจ้ รู้สึกได้ว่าเจ้จะชอบผมหรือเปล่า” ปิ่นมณีมองหน้า แล้วอดขำไม่ได้ “แก จะทำแบบนี้เพื่ออะไร?” “ก็ผมบอกเจ้ไปแล้วนิครับ ว่าผมชอบเจ้” เขาจ้องดวงตาที่สบตาเขาเจือแววตื่นๆ “ตอนนี้ถึงเจ้ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผม ผมก็ ไม่บังคับเจ้หรอกครับ แต่ผมอยากให้เจ้ได้ใช้เวลา ได้ศึกษาตัวผม ให้โอกาสผม ให้ช่วงชีวิตเราได้ลองดูใจกันและกัน และจะได้รู้คำตอบให้ตัวเองไงครับ” ทำไมเขาช่างพูดดีอะไรขนาดนี้ ทำเอาปิ่นใจสั่น แม้จะฟอร์มว่าโกรธเขามากมายแต่ลึกๆ ในใจ เธอก็ดีใจที่ได้พบเขาอีก “ฮึ แก ดูละครน้ำเน่ามากไปไหมหมอ พูดยังกะเขียนบทไว้” ปิ่นอดขำไม่ได้แล้วเผลอลูบท้องตัวเองเบาๆ เป็นเอกยิ้ม “ลูกดิ้นเหรอครับ” เขาขยับเข้ามาใกล้ “จะดิ้นได้ไง เพิ่งจะสองเดือนเอง...เอ๊ะ....แกกกก” เธอเผลอตอบออกไป พอเงยหน้ามองเขาอย่างตกใจ ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของเขา มือที่เอื้อมมาจะกอดเธอไว้ “อย่ามาใกล้ฉันนะ” เธอปัดมือเขาออก “เจ้ โกหกผมเองนิ” เขาจับมือน้อยไว้แล้วดึงเธอมากอดไว้ “แก รู้ได้ไงว่าฉันท้อง” เธอถามเสียงอ่อย เพราะจนมุม “เจ้อย่าลืมสิ ผมเป็นหมอนะ” “แก เป็นหมอศัลยกรรมนะ ไม่ใช่สูตินารีแพทย์” “เจ้ กว่าจะแยกสาขา เรื่องพื้นฐานพวกนี้หมอต้องรู้ แล้วอีกอย่าง บทคำภีร์โบราณผมก็หามาอ่านเหมือนกัน กำเนิดมนุษย์ของ เสฐียร โกเศศ” “เชอะ แล้วแกตั้งใจ จะมาแย่งลูกฉันเหรอ” เธอระแวงเขา พยายามปัดมือเขาออก “ฮึฮึ เจ้ ทำไมผมจะต้องแยกลูกจากเจ้ด้วยล่ะ เด็กคนนี้คือลูกของเรานะครับ” เสียงนุ่นดังข้างหู แถมริมผีปากอุ่นๆ ก็ประทับลงที่คอเธอ จนปิ่นสะดุ้ง เป็นเอกยิ้ม “ไม่ได้จูบนานจนลืมเลยเหรอ” สายตากรุ่มกริ่มมองเธอ เธอรีบเอามือปิดปากเขาไว้ “ฉันไม่ให้ลูกแกหรอกนะ” เขาดึงมือเธอออก “ผม ก็ไม่คิดจะเอาแค่ลูกอยู่แล้วนิ” “แกหมายความว่าไง?” “เรามาแต่งงานกันเถอะนะ” ปิ่นมณีจ้องมองดวงตาสดใสที่มองเธออย่างเป็นประกาย นี่มันอะไรกัน แกจะเป็นเกย์หรือเป็นเทพบุตรกันนี่ โอ้ยยยย พระเจ้า ช่วยด้วย
น่ารักดีค่ะ แต่ก็เข้าใจว่านางเอกคงต้องแคลงใจแน่ๆ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 21 มิถุนายน 2564 เวลา:13:00:48 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
