Group Blog
All Blog
|
ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 19 หน้า 2 ที่บ้านปิ่นมณีทุกคนต่างวุ่นวายกับการเตรียมงาน ชาวกรุงเทพเตรียมสถานที่ เขาเตรียมของตกแต่งเล็กๆ น้อยๆ มาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นฉากทางเข้า ม่านหลังพิธีการ ส่วนบายศรี แม่ทองใบกับป้าๆ ช่วยกันนั่งทำ ป้าๆ ก็บ่นว่าตองไม่ได้ตากมันกรอบเกินไป แต่ทุกคนต่างก็ถามเรื่องลูกสาวแม่ทองใบ ที่อยู่ๆ จะได้แต่งงานกระทันหัน “แม่ต่างอย่าถามฉันเลย ขนาดนั้น ก็นั่งช็อคอยู่ตั้งนานกับพี่เข้ม ต้องโทรไปตามน้ามันให้รีบมาอีก น้ามันก็งงมาก อยู่ๆ หลานจะแต่งงาน” “ฉันก็คิดว่ายังไง หนูปิ่นมันก็ต้องได้คนกรุงเทพล่ะ มันไปอยู่ กรุงเทพกับน้ามันตั้งแต่เด็ก” แม่ลุนพูด “แต่คนไหนล่ะ ว่าที่ลูกเขย แม่” แม่ทองใบ หันซ้ายแลขวาหา แล้วก็พะยักพะเยิดให้ดู ชายหนุ่มที่ตามช่วยปิ่นมณี “หล่อซะไม่มี แบบนี้ก็ยกๆ ไปให้เขาล่ะ เหมาะแล้ว ค่าสินสอดเท่าไหร่ล่ะ” แม่ทองใบมองแล้วยิ้มที่ว่าที่ลูกเขยดูเอาใจปิ่นมณี “ก็ไม่เยอะหรอก แล้วแต่เขาจะให้ 2 ล้าน 4 แสน 4 หมื่น 4 พัน 4 ร้อย สี่สิบสี่บาท ทองอีก 44 บาท” แม่ทองใบกระซิบกระซาบบอก ทำเอาป้าๆ ตาลุก “โหววว ลูกเขยแกรวยมากสินะ” “ฉันก็เพิ่งเจอเขาวันนี้ยังไม่รู้หรอกแม่ต่าง” เรื่องงานแต่งของปิ่นเลยเป็นที่เลื่องลือเรื่องค่าสินสอดไปในทั้งตำบลอย่างรวดเร็ว เมื่อพี่ชายกับพี่สะไภ้ที่ต้องทำหน้าที่ไปแจ้งผู้หลักผู้ใหญ่ให้มาร่วมงานแทนการแจกซอง น้ำฝนมาถึงบ้านปิ่นมณีในตอนเย็น ก็ต้องตกใจ พี่พบมีแขกกำลังเตรียมสถานที่มากมาย เธอไม่รู้จักใครเลย ยกเว้น เป็นเอกที่ยืนยิ้มหล่อเหล่า ช่วยคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย เธอไม่เห็นปิ่น เพราะปิ่นไปยืมถ้วยชามวัดยังไม่กลับ น้ำฝนเข้าไปไหว้พ่อกำนันกับแม่ทองใบ “มาถึงแล้วเหรอฝน” “พ่อ แม่ จะจัดงานอะไรกันคะ” “งานแต่งปิ่น” แม่ตอบยิ้มๆ ให้เพื่อนลูกสาว ทำเอาน้ำฝนตะลึงอึ้งพูดไม่ออก บอกไม่ถูก เป็นบ้าใบ้ไปครู่ใหญ่ นี่มันเรื่องอะไร ปิ่นมณีไม่ได้ออกเดทมานานนับ 5 ปี ดูเธอจงเกลียดจงชังผู้ชายมากกว่าเธออีก แล้วเธอก็ไม่เคยเล่าเรื่องการคบหาผู้ชายมาตลอด 5 ปี นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมมีงานแต่งแบบฟ้าแลบ ใคร ใคร กันที่จะมาขอปิ่น พอหันไปมองบุรุษหน้าหล่อ พิมพ์นิยม ก็เบิกตากว้าง หรือว่าจะเป็น เป็นเอก คุณหมอเกย์สุดหล่อคนนี้ ให้ตายสิ ทำไมเธอต้องแพ้ปิ่นมณีด้วยล่ะ ถึงจะเป็นเพื่อนรักขนาดไหน มาชิงหน้าแต่งงานก่อนแบบนี้ มันน่าโมโหไหม อยากโกรธลืมยันลูกบวชจริงๆ เรื่องนี้เธอจะต้องคาดคั้นเอาความจริงให้ได้ เธอมาถูกเพื่อนรักชิงตัดหน้าแต่งงานก่อนแบบนี้มันชีช้ำกระหล่ำปลีสุดจะทน เพราะเธออุตส่าห์หว่านขนมจีบกับหมอโย ก็ยังแห้วมาแล้ว ทำไมปิ่นผู้เฉยชาต่อบุรุษ ถึงได้มีคนมาขอก่อนเธอ แล้วก่อนหน้านี้คืออะไร ทำท่าจงเกลียดจงชัง หมอเป็นเอกจะตาย ถึงขั้นเอาพริก เอาเกลือไปเผาหน้าคลินิกเขา แล้วนี่อะไร ระริกระรื้อ แต่งงานกับเขาเฉยเลย ที่เขาว่าไว้จริงๆ เกลียดยังไงได้อย่างนั้น งั้นที่เธอเคยกล่าวเอาไว้ อยากได้แฟนเป็นหมอศัลยกรรม เธอขอเปลี่ยนใจ เธอจะขอเกลียด เกลียด หมอศัลยกรรมอีกคน ตอนนี้ความคิดน้ำฝนกำลังพลุ่งพล่านไปไกล จนปิ่นมณีกลับมาจากวัด “มาถึงแล้วเหรอแก...” ปิ่นเข้าไปหาเพื่อน น้ำฝนหันมามองเพื่อนรักด้วยความโกรธจนตัวสั่นเทา ปิ่นพอเข้าใจ รีบไปดึงน้ำฝนเข้าไปในห้อง “มันเป็นยังไง ทำไมฉันไม่รู้เรื่องกับหมอเอกเลย” เธอระเบิดอารมณ์ใส่ปิ่น “พวกแกทำไมปิดบังฉัน ทำเป็นเกลียดเขา จะไปเผาพริกเผาเกลือแช่งเขา นิอะไร จะแต่งงานกับเขา แกเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่าทำไมไม่บอก” “แก ฉันต้องขอโทษจริงๆ นี่ก็ ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาขอฉันเลย เขาตั้งทัพ มาบุกฉันแบบไม่ได้บอกล่วงหน้า” ปิ่นนั่งที่เตียงมองเพื่อนอย่างสำนึกผิด “ฉันหมายถึงพวกแกไม่คบหากันตอนไหน? แล้วทำไมอยู่ๆ ถึงได้แต่งปุ๊ปปั๊ป หรือว่า?” น้ำฝนชี้หน้าเธอ “ฮืม ฉันท้อง...” เธอพยักหน้ายอมรับ ทั้งที่ฝนเองไม่ได้เดาแบบนั้น “ว้ายยย เรื่องนี้ พ่อกับแม่รู้ไหม” เธอตกใจกับคำตอบ ปิ่นส่ายหน้า “น้ำฝน แกอย่าโกรธฉันเลยนะ เรื่องทุกอย่างมันมาแบบฉันไม่ได้ตั้งตัวเลยสักอย่าง” “แล้วพวกแกไปโบ๊ะบะกันตอนไหน?” “ก็...ก็..” ปิ่น อายๆ ที่จะบอกเธอ “ก็วันนั้น แกบอกให้ฉันไปข่มขืนเขาใช่ไหม แต่พอฉันเอาของไปคืนเขา วันนั้นเขาเมา เขาเป็นคนลากฉันเข้าห้องแทน ฉันไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจสักหน่อย แล้วฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขาด้วย” เธอบอกน้ำฝน น้ำฝนเหมือนจะคิดได้ ตอนนั้น จะว่าไป ปิ่นมณีดูเศร้าจนเธอเองก็ไม่รู้จะว่าเกิดอะไรขึ้น “แล้วทำไมแกท้อง แค่นั้นที่พวกแกมีอะไรกัน? ก็ไม่น่าท้องได้” เธอคาดคั้น “หลังจากนั้น เขาก็มาลักพาตัวฉันไปขังที่เกาะ แล้วเราก็.....ก็...มีอะไรกัน” ปิ่นเล่าอย่างอายๆ “อะไร!!! แกไม่เคยบอกฉันเรื่องนี้เลยนะ แกเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า” “แกจะบ้าเหรอ ทำเรื่องขายหน้าขนาดนั้น จะมาป่าวประกาศให้คนรู้ต้องอับอายทำไม อีกอย่าง เขาก็ดูเหมือนเกย์ ฉันก็ไม่มั่นใจเขา ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ เราไม่ได้คบหากันอย่างเป็นทางการนิ ฉันก็รู้สึกผิด ที่สมยอมเขาด้วย แกจะมาโกรธฉันแค่เรื่องที่ฉันมีอะไรกับผู้ชาย มันก็ไม่สมควรนะ” น้ำฝนมองหน้าที่แสนสำนึกผิดของปิ่น ก็ค่อยๆ ยิ้ม ใช่สินะ หลังจากที่ปิ่นหายตัวไป เธอเศร้าเสียใจขนาดไหน แทบจะหาทางปลอบใจไม่ได้เลย เป็นเธอต่างหากที่ไม่ช่วยเหลืออะไรเพื่อนได้เลย “ยังไง ฉันก็ดีใจมากนะแก..” น้ำฝนเข้ามากอดเธอ “ถึงฉันจะโกรธแกมากที่ชิงแต่งงานก่อน แล้วยังไม่บอกล่วงหน้า แต่ก็ดีใจมากๆ ที่แกได้แต่งงาน แถมเจ้าบ่าวโคตรจะหล่อขนาดนั้น” เธอมองหน้าปิ่นมณี “แก เป็นเพื่อนที่ฉันรักมาก มีแค่เราสองคนที่ยังโสด แล้วเราก็ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด 20 ปี อยู่ๆ แก มาหนีไปแต่งงานก่อนแบบนี้มันก็ใจหายนะ ต่อไปฉันต้องโสดอยู่คนเดียวเหรอ” น้ำเสียงน้ำฝนสั่นเคลือในตอนท้าย “โถ .... แก เราก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ ยังไง เราก็ยังเหมือนเดิม” ปิ่นกอดน้ำฝนไว้ “เนี่ย ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไง พระเจ้าคงลืมเอาแฟนฉันมาเกิด” น้ำฝนเริ่มสะอื้น สรุปแล้ว นาง ร้องไห้ดีใจที่ปิ่นจะแต่งงาน หรือกำลังเศร้าที่ตัวเองต้องโสดอย่างเดียวดาย “ฉันก็เห็นแกคุยกับผู้ชายตั้งหลายคนนะ ไม่มีสักคนที่คุยแบบจริงจังบ้างเหรอ” ปิ่นเอ่ย “หมอโย ดูๆ ไปเขาก็เหมือนไม่สนใจใยดีฉันเลย โทรหาก็ไม่ค่อยรับ” “แกคิดจะจีบหมอโยด้วยเหรอ” “ดูๆ ไปเขาก็น่าฝากชีวิต” น้ำฝนมองหน้าเพื่อน บีบมือเบาๆ “เขา...” ปิ่นไม่รู้จะบอกเพื่อนดีหรือเปล่า “ทำไมเหรอ?” “เขาก็ชอบโทรหาฉันบ่อยนะ” “เอ๊ะ หมายความว่ายังไง?” “เขาชอบโทรหาฉัน ไม่รู้ทำไม ชอบชวนไปทานข้าว ไปดูหนัง” “นี่เขาจีบแกเหรอ” “ฉันไม่รู้เหมือนกัน ก็เขาก็ใจดีอย่างที่แกว่า ดูอบอุ่น เป็นผู้ใหญ่” “แล้วแกชอบเขาเหรอ” น้ำฝนแทบหัวใจสลายเมื่อรู้ความจริง “ไม่นะ แกก็รู้ว่าฉันเกลียดกลัวหมอขนาดไหน” “ฮือ..ฮือ... ปีนี้ ฉันต้องอยู่เป็นโสดยาวอีกแล้ว” น้ำฝนคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด “ไม่เอาน่า เดี๋ยวแกก็เจอคนดีๆ แกขายประกันนิ เจอลูกค้าเยอะแยะ ออก” ปิ่นพูดปลอบ “ฉันอุตส่าห์ทำศัลยกรรม เพื่อให้สวย โหงวเฮ้งดีแล้วนะ” “เออ นั่นแร่ะ เดี๋ยวก็มีหนุ่มๆ มาเอง แกอย่าร้องไห้สิ ชีวิตเราไม่ใช่จบแค่ผู้ชายคนเดียว ในเมื่อเขาไม่ใช่ก็จงปล่อยเขาไป” ปิ่นมณีปลอบ จะว่าไปแล้ว ประสบการณ์แห้วของน้ำฝนมีมากกว่าปิ่นมณีด้วยซ้ำ พอเพื่อนพูดปลอบแบบนี้มันรู้สึกเจ็บจี๊ดได้อย่างบอกไม่ถูก “เลิกร้องไห้ดีกว่านะ” เธอเช็ดน้ำตาให้ฝน “นี่แม่ครัวเขาทำกับข้าวอร่อยมาก พรุ่งนี้ แม่หมอเอกพาเซฟโรงแรมมาทำอาหารซุ้มอีก เพราะงั้น เรามามีความสุขกับการกินอาหารอร่อยดีกว่า” เธอชี้แนะน้ำฝน เรื่องกินของปิ่นเป็นเรื่องดี “พรุ่งนี้แกต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาว เพราะงั้น อย่ามัวเศร้าเรื่องผู้ชายเลย ไม่ได้ช่วยทำให้แกสวยเลยนะ” “อืมมม” น้ำฝนพยักหน้ายอมรับ ทั้งสองออกมาจากห้อง มาช่วยคนอื่นๆ เตรียมงานต่อ ทีมแม่ครัวทำอาหารสำหรับมื้อเย็นเสร็จ ก็ตั้งวงกินข้าวกันที่ล้านเอนกประสงค์ “นี่ดีนะ บ้านกว้างขวาง ที่ทางเยอะ มีที่พร้อม ไม่ต้องยุ่งยากในการเตรียมงาน” แม่ปิ่นไหมเอ่ย “แล้วนี่ ดิฉันให้ทีมเซฟ ไปซื้อของแต่เช้าตรู่เลยนะคะ เพื่อที่จะทำอาหารเลี้ยงเที่ยง” “เดี๋ยวตอนเช้า ทางนี้จัดหากับข้าวง่ายๆ ให้ทานจ๊ะ” แม่ทองใบบอก
ดีจัง งวดนีไม่ต้องรอนานค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 13 สิงหาคม 2564 เวลา:7:19:21 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
