Group Blog
All Blog
|
ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 20 หน้า 2 ส่วนปิ่นเมื่อเคลียร์ทุกอย่างเสร็จ พ่อกับแม่ก็บอกให้เธอรีบเดินทางกลับเพราะกลัวว่าจะไปถึงกรุงเทพมืดค่ำก่อน ปิ่น น้ำฝน เป็นเอก และปุณไหว้ลาพ่อกับแม่ พอจะขึ้นรถเป็นเอกบอกน้ำฝนให้ไปนั่งข้างหลัง เดี๋ยวเขาจะทำหน้าที่ขับรถให้ “เจ้มานั่งเป็นเพื่อนคุยผมหน่อยสิ” เขาบอกภรรยาหมาดๆ ที่เตรียมจะก้าวไปนั่งข้างหลังกับเพื่อนสาว ปิ่นมณีเลยจำใจมานั่งหน้ากับคนขับ ปุณยืนเก้ๆ กังๆ ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูหลังขึ้นไปนั่ง ปล่อยความลำบากใจทั้งหลายให้กับสองหนุ่มสาวที่นั่งข้างหลัง พอรถเริ่มออกเดินทาง เป็นเอกที่มีความสุขที่สุดในโลกตอนนี้เอาแต่ชวนภรรยาเขาคุย ปิ่นมณีตอบบ้างไม่ตอบบ้าง “ทีนี้เจ้ ก็หายข้องใจผมแล้วใช่ไหม?” “แกคิดว่าแกทำถูกต้องแล้วใช่ไหม?” หญิงสาวถามกลับ แม้ในความอึดอัดตลอดงาน แต่จริงๆ เธอก็มีความสุข จนไม่อาจจะปกปิดด้วยสายตาคู่สวย “ผมรู้ว่าเจ้มีความสุข” “เชอะ” “ผมรู้ว่าเจ้ก็รักผม” เป็นเอกไม่ได้กระดากอายที่จะพรรณารักกับภรรยา แม้จะมีแขกนั่งอยู่ข้างหลัง ปิ่นมณีกลับรู้สึกขวยเขินแทน นี่เขากำลังเริ่มแผนจีบเธออยู่หรือเปล่า? เธอมองกระจกหลัง เพื่อดูปฏิกิริยาของเพื่อนรัก ปกติ ถ้าเรื่องแบบนี้น้ำฝนคงตามจิกกัดแซะเป็นเอก ถึงที่มาที่ไปของเหตุทั้งมวล แต่เงียบบบบ..........สองหนุ่มสาวหันหน้าออกหน้าต่างรถกันคนละด้าน ราวกับคนมีเรื่องบาดหมางกัน ปิ่นมณีมีความสงสัยกับกิริยาที่แปลกไปของเพื่อนสาว แม้เธอไม่อาจจะรู้ได้ว่า เพื่อนชายที่ร่วมโดยสารรถมาจะมีนิสัยอย่างไร แต่สำหรับ น้ำฝนแล้ว เธอไม่ใช่คนเงียบเรียบร้อยสักเท่าไหร่ น้ำฝนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าตรู่ที่เพิ่งเกิดขึ้นไปราว 10 ชั่วโมงนั้น เมื่อเธอตื่นมาพบร่างเปือยเปล่านอนกกกอดบนกายของบุรุษหน้าตาดีคนหนึ่ง ถ้าคิดทบทวน เธอก็เพิ่งจะพบเขาเมื่อวาน และหมอเอกแนะนำให้รู้จักกันว่าเป็นเพื่อน ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้สังเกตว่าเจอเขาที่คลินิค เพราะหน้าตึงเจ็บจากการทำโบท็อก และเป็นเธอเองที่สติหลุดเพราะสุรา ฉุดเขาเข้ามาย่ำยีในห้องของเธอ โอววว...ไม่นะ ชีวิตเธอเห็นจะตามจีบหนุ่มๆ ไปทั่ว แต่เธอก็เลือก จะไปล่อผู้ชายที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ชื่อเพิ่งรู้จักกันได้ยังไง คิดแล้ว ก็ยากจะสลัดภาพอกอันแน่นที่เธอนอนแนบเมื่อเช้าให้ได้ ผ่านไปร่วมชั่วโมง น้ำฝนเริ่มง่วงและคอพับคออ่อน ก่อนจะเอนมาซบกับปุณ ที่นั่งหวาดตื่นกลัวเธอ “มีเรื่องหนึ่งที่ฉันช็อคมาเลยนะ” ปิ่นบอกเป็นเอก “เรื่องอะไรเหรอเจ้” “เรื่องที่แกเป็นน้องชายของไอ้หนึ่งน่ะสิ” “โอ้ว...” เป็นเอกถึงกับตกใจที่ปิ่นเรียกพี่ชายเสียสนิท “เจ้ รู้จักพี่หนึ่งด้วยเหรอครับ” “ใช่ เราเคยเป็นเพื่อนคณะกรรมการประธานมหาลัย” “อ้อ..แล้วสนิทกันไหมล่ะ?” “ไม่รู้ว่าสนิทหรือเปล่า แต่ไอ้หนึ่งมันก็แสบมากนะ ฉันก็คิดว่าแกกับพี่ก็ไม่ต่างกันหรอก” “อ้าว ก็อย่าเหมารวมสิเจ้” เขารีบร้อง “แฟนเก่าฉันก็เพื่อนมันนั่นแหล่ะ คนพวกนี้ไม่มีดีสักคน” น้ำเสียงราวมีเรื่องโกรธแค้นกัน “เจ้...ผม คนละรุ่นกันน่ะครับ แล้วตอนนี้ ผม ก็เป็นสามีเจ้ พี่หนึ่งก็มีศักดิ์เป็นลุง” เป็นเอกอธิบายลำดับขั้นทางญาติ “คงงั้นมั้ง” “คงงั้นได้ไง.... เรา ต้องไม่เอาเรื่องคนอื่นมาเป็นปัญหาครอบครัวเราด้วยนะครับ” “ถ้าแก เป็นคนดี มีหรือที่เราจะมีปัญหา” เป็นเอกถึงกับขำ นี่ปิ่นมณี เริ่มบทบาทภรรยาขี้บ่นแล้วใช่ไหม “จ๊ะ ผมเป็นสามีที่ดีของเจ้ อยู่แล้ว และก็เป็นคุณพ่อที่ดีของลูกๆ” “พูดแบบนี้ จะเอาลูกกี่คนเชียว” “2,3,4,5” “เวอร์วัง” ปิ่นมณีขำเป็นเอก เกือบ 1 ทุ่ม เป็นเอก จอดรถหน้าบ้านปิ่นมณี ผู้โดยสารข้างหลังหลับซบกันตลอดทาง ส่วนปิ่นมณี ทำท่าจะหลับบ้าง แต่เธอก็ฝืนอยู่เป็นเพื่อนเป็นเอกจนถึงบ้านอย่างปลอดภัย น้ำฝนตื่นงัวเงียมาประจำที่คนขับ ส่วนปุณลงจากลงรถทำท่าเงอะงะ เพราะเขาก็เผลอหลับคอซบกับน้ำฝนตลอดทาง “คุณฝนฝากไปส่งปุณด้วยครับ” “เอ่อ...ก็ ก็ ได้ค่ะ อยู่แถวไหนคะ” เธอถามตะกุกตะกัก ปุณยังไม่พร้อมที่จะอยู่ลำพังกับฝน “เอ่อ นายไม่กลับเหรอ” เขาหันไปถามเพื่อน “ฉันก็อยู่กับเจ้ที่นี่ไง” “แล้วรถแกล่ะ” เขายังหวั่นวิตก หากต้องไปกับฝนตามลำพัง “ฉันไม่ได้ขับรถมา ก็เราไปรถตู้กัน” “ใช่ แล้วพรุ่งนี้จะไปทำงานยังไงล่ะ” ปิ่นถามเขา “ก็ขับรถเจ้ไปไง วันเสาร์ค่อยไปเอารถผมที่คอนโด วันเสาร์นี้ไปนอนคอนโดผมนะ” เขาทำเสียงอ้อนเธอ “ฉันมีบ้านอยู่นี่” เธอตอบแล้วไขประตูบ้านเข้าไป “มันอาจจะลำบากคุณฝนนะ” ปุณพยายามหาข้อแย้ง “ไม่เป็นไรหรอกมั้ง” ปิ่นบอกปุณ “ขับรถดีๆ นะฝน” เธอหันมาบอกน้ำฝน ที่นั่งใจเต้น ในรถ น้ำฝนโบกมือตอบรับเธอ ปุณทำท่าทีลำบากใจ แต่เวลานี้ก็คงต้องยอมไปกับน้ำฝน เขาเข้าไปนั่งข้างคนขับ เป็นเอกโบกมือลาเขาแล้วเข้าบ้านไป ส่วนเขานั่งใจสั่น “คุณอยู่แถวไหนคะ?” น้ำฝนสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนถามเขา “ลาดพร้าว แต่ไม่ต้องลำบากไปส่งผมหรอก ส่งแค่ เซ็ลทรัลก็พอ” เขาบอก “อ้อ ก็ได้ค่ะ” น้ำฝนตอบราวหุ่นยนต์ ทั้งสองร่วมเดินทางไปด้วยกัน โดยไร้การพูดคุยใดๆ ในใจก็เต้นตึ๊กตั๊กจนแทบจะทะลักอก ปุณได้แต่นั่งตัวเกร็ง ส่วนน้ำฝนก็ขับรถไปอย่างตื่นเต้นจนมาถึงเซ็ลทรัลลาดพร้าว “ผมขอลงตรงนี้ครับ” เขาบอกเธอ “ค่ะ” น้ำฝนหาจุดเทียบรถได้ “อ้อ...นี่แปรงสีฟันคุณ” เขาเอาแปรงกับยาสีฟันส่งให้เธอ “อ้อ ค่ะ” น้ำฝนรับมาอย่างงงๆ “ผมไปนะครับ ขับรถดีๆ” เขาเอ่ยเบาๆ ก่อนจะลงจากรถไป น้ำฝนได้แต่มองแปรงสีฟันกับยาสีฟันหลอดเล็กอย่าง งงๆ “นี่มันอะไรกัน เราจะจากกันแบบนี้ใช่ไหม?” เธอถอนหายใจ ก่อนจะออกรถไปก่อนที่จะโดนคันหลังบีบแตรไล่ แต่พอเธอกลับถึงคอนโดด็ต้องตกใจที่พบเสื้อคลุมของปุณหล่นอยู่เบาะหลัง แล้วนี่จะเอาไปคืนเขายังไง พอถึงห้อง เธอโทรหาปิ่น เพื่อถามเป็นเอก ว่าจะไปเจอปุณเพื่อคืนเสื้อได้ที่ไหน เขาเลยบอกเธอว่าหมอปุณทำงานที่คลินิกปิ่นไหม ****------****
ไ้ดอีกคู่หนึ่งค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 30 สิงหาคม 2564 เวลา:8:44:46 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
