Group Blog
All Blog
|
ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 12 หน้า 5 ลูกทั้งสองปล่อยให้พ่อง้อแม่ต่อ พวกเขาออกมาจากห้อง เป็นเอกโทรให้เลขาพ่อจัดเตรียมอาหารกลางวันจากภัตตาคารหรูมาตั้งโต๊ะทานกันที่ออฟฟิตพ่อ เขากดโทรศัพย์หาปิ่นมณี แต่ก็ไร้สัญญาณตอบรับ “เฮ้ยย ยังบล็อกเบอร์อยู่เหรอเนี่ย” เขาเอามือถือเคาะหน้าผากเบาๆ เป็นหนึ่งเดินมาตบไหล่น้องชาย “เป็นลูกพ่อ แพ้ลูกแม่ตลอดเลยนะ” เป็นเอกหันไปยิ้มให้พี่ชาย “พี่เราคงมาเคลียร์เรื่องโปรเจคกันใหม่ก่อนนะครับ” “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ฉันอยากรู้เรื่องหลาน” เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของเป็นเอกหันมาเผชิญหน้าเขา “อ้อ” เป็นเอกยิ้มทำหน้ากลบเกลื่อน “แก นี่มันร้ายไม่เบานะ เห็นหงึมๆ แบบนี้ ฮ้าๆๆ” พี่ชายหัวเราะอารมณ์ดี พ่อเปิดประตูออกมาเจอลูกชายทั้งสองอยู่หน้าห้อง “พวกแกน่ะ บอกไว้ก่อนนะ ถ้าจะมีเมีย อย่าหาเมียชื่อปิ่น” เป็นเอกถึงกลับสะดุ้ง “ทำไมล่ะพ่อ” “ถ้าชื่อเหมือนแม่แก แกคิดเหรอเขาจะยอมพวกแกง่ายๆ ไม่ดูพ่อตอนนี้เหรอ มีอะไรต้องยอมแม่แกตลอด” พ่อปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นมานาน “แหมๆๆ พ่อก็ ก็พ่อรักแม่มากนิครับ มีอะไรพ่อก็ต้องยอมแม่หมดน่ะสิครับ” ลูกชายคนโตแหย่ “แบบนี้ เขามาแทรกแทรงธุระกิจ ธุระกิจพังกันพอดี” พอยังบ่นต่อ “พังอะไรพ่อ....” เสียงแม่แวดออกมา “เอ้ย ทำไมลืมปิดประตูวะ ......ไม่มีจ๊ะ ไม่มี” พ่อทำเป็นโวยวายกลับเข้าห้อง เป็นหนึ่งหัวเราะแล้วตามเข้าไป  ผ่านไปร่วมอาทิตย์ ปิ่นมณี หน้าเศร้าใจ แอบน้ำตาไหล เมื่อไร้การติดต่อจากเป็นเอก “แกจะร้องไห้ทำไมปิ่น...แค่นี้ก็บอกได้แล้วว่าเขา แค่หลอกลวงเรา ฮือออออออออออออออ” เสียงร้องไห้เจ็บช้ำข้างในอย่างทรมานใจ *-* ฝ่ายเป็นเอกกดโทรหาปิ่นมณี ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่มีสัญญาณ ไลน์หา ข้อความเป็นร้อย แต่ก็ไม่อ่าน “เจ้ ยังบล็อกเบอร์โทรกับไลน์ผมอยู่เหรอเนี่ย วันนั้นน่าจะบอกปลดบล็อกด้วย” เป็นเอกเป็นกังวลบ่นกับตัวเอง เขาติดต่อเธอไม่ได้แบบนี้ไม่อยากคาดเดาเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับปิ่นมณีได้ เป็นหนึ่งเห็นน้องมีท่าทีกังวลก็อดห่วงไม่ได้ “มีเรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ” เขาเอ่ยถาม เป็นเอกมองหน้าพี่ชาย “พี่ เวลาที่พี่ทะเลาะกับแฟน พี่ง้อเขายังไง?” เป็นหนึ่งมองหน้าหล่อเหลาของน้องชาย มันก็เรื่องธรรมดานะที่เป็นเอกจะอ่อนหัดเรื่องแบบนี้ “ฮึ” เขายิ้มอย่างมีเชิงกอดอกอย่างภูมิใจที่จะเอ่ยเรื่องต่อไปกับน้องชาย “ผู้หญิงส่วนมากปากแข็งใจแข็ง เวลาง้อต้องใช้เวลา” เขาเกริ่นเรื่องอย่างกับเกจิท่านหนึ่ง เป็นเอกมองหน้าพี่อย่างสนใจ ก็ใช่นะ พี่ชายคนเดียวของเขา ขึ้นชื่อได้ว่าผู้ช่ำชองเรื่องของผู้หญิงกว่าเขานัก “วิธีที่ดีที่สุด ซื้อทองหรือเครื่องเพชรไปง้อสิ” “มันจะได้ผลเหรอ” “ได้สิ เชื่อฉัน เป็นใครเห็นก็ยอมหมดแหร่ะ” ดูเขาภูมิใจในความคิดของตัวเองนัก เป็นเอกทำหน้ายุ่ง สำหรับปิ่นมณี จะสนใจของมีค่าพวกนี้ไหม ปิ่นมณีไปที่ร้านขายยาเพื่อขอซื้อชุดตรวจตั้งครรภ์ “ประจำเดือนขาดไปนานหรือยังคะ” เภสัชเอ่ยถาม “ปกติต้องมากลางเดือนค่ะ นี่ก็สิ้นเดือนแล้ว” เธอตอบ “เคยมีปัญหาประจำเดือนมากระปิดกระปอยไหมคะ?” “ไม่มีค่ะ” “งั้นก็ขอแสดงความยินดีล่วงหน้านะคะ” เภสัชยื่นชุดตรวจใส่ถุงกระดาษให้ยิ้มอย่างยินดี ปิ่นมณียิ้ม รับมาถือไว้เดินออกจากร้านกลับบ้าน หลังจากทดสอบตามขั้นตอนเรียบร้อย ปิ่นมณีวางชุดตรวจที่ผล Possitive ลง “หือ...ไอ้หมอบ้า” เธอปิดหน้าร้องไห้คร่ำครวญ “คนอื่นเขาอยู่กินกันเป็นปี เขายังท้องยากท้องเย็น นี่อะไร 2-3 อาทิตย์เอง..ฮือออ” เธอคว้าทิชชูมาเช็ดน้ำมูก น้ำฝนมาหาเพื่อนที่บ้าน ก็ต้องตกใจที่พบว่า ปิ่นดูเศร้าสร้อยผิดสังเกต เธอพยายามถามหาสาเหตุ เพื่อนรักก็ไม่มีคำตอบ แม้จะผ่านไปหลายวัน ไม่ว่าจะโทรหา ชวนไปหาอะไรกิน หรือซื้อของมาให้กินที่บ้าน ท่าทางเหมือนหมดอาลัยตายอยาก ความเศร้าสร้อยไร้ชีวิตชีวา จนผิดปกติ ทำเอาน้ำฝนร้อนอกร้อนใจ ช่วงนี้เป็นเอกก็วุ่นวายกับการเขียนโปรเจคร่วมกับพี่ชาย จนไม่มีเวลาไปหาเธอ เมื่อสองพี่น้องทำโปรเจคโรงพยาบาลขนาดกลาง แต่มีส่วนของคลินิกพิเศษเฉพาะทางด้านการทำศัลยกรรม มีเครื่องมือแพทย์ที่ทันสมัย รับรักษาผู้ป่วยที่มีถิ่นฐานในเกาะฟรี ส่วนนักท่องเที่ยวตามอัตรารักษาปกติ และที่จุดเด่นคลินิคศัลยกรรมความงามของหมอศัลยกรรมอันดับหนึ่ง เป็นเอกตัดสินใจที่จะไปเป็นผู้อำนวยการที่นั่น และเปิดคลินิคศัลยกรรม เพื่อเรียกลูกค้าที่ต้องการทำศัลกรรมทั้งเก่าและใหม่ให้ไปใช้บริหาร นอกจากการทำศัลยกรรมแล้วยังสามารถที่จะพักฟื้นต่อเนื่องอยู่กับธรรมชาติซึ่งจะมีผลต่อการรักษาอย่างที่ดี มีคนคอยดูแลตลอดการพักฟื้น ซึ่งแน่นอนแค่ชื่อของหมอเอกก็มีคนไข้ลงจองข้ามปี โรงแรมภายในโดยมีห้องพักหรูหราทันสมัย เครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน สำหรับการพักผ่อนช่วงหลังการผ่าตัดสำเร็จแล้ว ยื่นเสนอโครงการนี้ให้ประธานพิจารณา ซึ่งมันก็ผ่านอย่างง่ายดาย โดยไม่มีข้อติดขัด “พี่คิดว่านะ ถ้าแกบอกว่าจะรับคนไข้แค่ เดือนละคน มันจะพอเหรอเอก” “พออะไรพี่” หมอเอกตอนนี้จิตใจเลื่อนลอย เพราะไม่สามารถติดต่อปิ่นมณีได้ ตอบคำถามพี่ลอยๆ “แกเป็นอะไรหมู่นี้เหม่อๆ” “เสร็จโปรเจคแล้ว ขอผมมีเวลาไปหาเมียผมหน่อยนะ” เป็นเอกลุกเดินออกจากโต๊ะพี่ชาย ใช่แล้ว ช่วงนี้จิตใจเขาแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ติดต่อ ปิ่นมณีก็ไม่ได้ โทรไปก็ไม่ติด ไลน์ไปก็ไม่อ่าน แถมงานติดพันจนไปหาไม่ได้ตั้ง 2 อาทิตย์ ถ้าเป็นแบบนี้อีกต่อไปเขาต้องคลั่งแน่ๆ “ไอ้ที่งอนอยู่ยังไม่ง้อหรือไง?” “ก็กำลังหาทางง้ออยู่นะพี่” “ฉันบอกแกแล้ว ซื้อเพชรซื้อพลอยให้ เดี๋ยวก็ยิ้ม” “ขอบคุณพี่ มนุษย์เมียจะเหมือนกันทุกคนหรือไงครับ วิธีเห่ยๆ แบบนั้นผมไม่เอาหรอก” “ก็ลองๆดูก่อน” “เมียผมน่ะ ไม่เหมือนคนอื่นนะ เธอทั้งน่ารัก ตลก ยิ้มสวย” เขาสาธยายให้พี่ฟัง ด้วยใบหน้าละมุนทำท่าจะเดินจากไป “อ้าว...ทำไมแกมีเมียได้คนเดียว ข้าไม่มีปัญญาหาเมียหรือไง?” ตั้งคำถามกับตัวเองโดยไม่มีคำตอบ “พี่ก็ไปสลับรางไม่ให้ชนกันให้ได้ก่อนละกัน” เป็นเอกโผล่หัวมาตอบ เป็นหนึ่งตกใจ มือถือแทบหลุดมือ วิธีเห่ยๆ ของพี่........... เป็นเอกยืนยิ้มอยู่หน้าร้านจิลเวอรี่ เขาใช้เวลาเลือกแหวนวงงามสักวงอยู่นาน ด้วยไม่เคยสนใจเรื่องเพชรพลอย และกลัวว่าเจ้าของจะไม่พอใจ แต่สุดท้ายก็ได้แหวนเพชนวงน่ารัก พร้อมตุ้มหูเข้าคู่มา 1 คู่
แหม เนี่ยเรื่องการติดต่อสื่อสารหนะ สำคัญมากนะคะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 17 พฤษภาคม 2564 เวลา:13:26:08 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
