Group Blog
All Blog
|
ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 2 หน้า 2 รุ่งเช้าก่อนเวลาทำงานเขาไปที่ห้องคนไข้ มีเพียงปิ่นมณีคนเดียวในห้อง ปิ่นยังหลับอยู่ เขามองหน้าเธอที่หลับสนิทหน้าตาบวมอูมมีรอยเขียวช้ำใต้ดวงตา นอนชูหน้าโดนล็อคคออย่างดีไม่ให้ขยับได้ ต้องนอนแบบนี้คงทรมารไม่น้อย แม้จะพยายามอดขำกับหน้าที่บวมเบ่งไม่ไหว “ยังหลับอยู่เหรอเนี่ย” เขาเอ่ยเบาๆ ประสาทหูของปิ่นมณีทำงานดีอยู่เสมอ เธอรับฟังน้ำเสียงก็รับรู้ได้ทันทีว่าเป็นเสียงยมบาลในวันนั้นที่ทำร้ายเธอจนหน้าบวมบูดขนาดนี้ เอกก้มลงมาดูใกล้ๆ “หน้ายุบไปเยอะแล้วนิ” เขาเอ่ยเบาๆ ปิ่นลืมตาตื่น ทำเอาเอกสะดุ้ง “อ้าว ตื่นแล้วเหรอ” “งือ งือ งื้อ หมอบ้า แกใช่ไหมที่ทำหน้าฉันบวม” “ผมช่วยศัลยกรรมจมูกให้นะครับ จมูกคุณมันบุบบู้บี้มาเลยนะครับ ไม่รู้กระแทกกับอะไร อยากดูไหมผมถ่ายเอาไว้ด้วย” ปิ่นมองเขาอย่างหวาดๆ “งื้อ งือ แล้วตอนนี้หน้าฉันก็บวมขนาดนี้ เพราะแก.....งือออ” “เดี๋ยวก็ยุบนะครับ ยุบแล้วก็สวยครับ” “งื้อออออออ” มันลอกข้อสอบมากันหรือไง พูดอยู่ประโยคเดียวว่าเดี๋ยวมันก็ยุบ มันช่วยอะไรได้บ้างนี่ ทุกคนไม่ได้หน้าบวมนินา “งื้ออออ” ปิ่นระเบิดเสียงร้องไห้ออกมา “โอ๊ะ โอว อย่าร้องสิครับ สะเทือนแผลเดี๋ยวแผลฉีกนะครับ” เขารีบนั่งลงข้างๆ เอาทิชชู่ ซับน้ำตาให้เธอ “รักษาตัวเองดีๆ แผลก็หายสนิทครับ งดพวกของหมักดอง ปลาร้า เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เชื่อหมอนะ การศัลยกรรมผ่าตัด มันต้องเจ็บต้องบวมแบบนี้ล่ะ แต่เดี๋ยวมันก็หาย แล้วสวยกว่าเดิมด้วย” “งือ งือ” เธอไม่หยุดร้องไห้ เอกได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดูซะอย่างนั้น ซับน้ำตาให้อย่างเบามือ เสียงร้องไห้ทำไมน่ารักแบบนี้ อย่างกับเด็กเลย เขาคิดอยู่ในใจ “ช่วงนี้ก็นอนคอสูง อย่าเอียงหน้านะครับ” ปิ่นเบือนหน้าหนีเขา อย่างประชด “อย่าเอียงหน้าสิครับ เดี๋ยวจมูกเบี้ยว” เขาเอ่ยอย่างรู้ทัน ปิ่นรีบหันกลับทันที มองตาที่บวมทั้งสงสารและเอ็นดู คนอะไรเสียงน่ารักอย่างกับเด็ก “งื้อออออ งือออ.” “นี่หมอนรองคอ เอาไว้ล็อคคอตอนนอนนะครับ แล้วเงยหน้านอนแบบนี้ 1 เดือนก็เข้าที่ครับ” หมอเอกจับหน้าบวมเงยขึ้นทำท่าทางสาธิตให้เธอดู “ห้ามนอนตะแคง เอียงหน้าเด็ดขาด ห้ามสะบัดหน้าแรงๆ ด้วยนะครับ เดี๋ยวจมูกเบี้ยว” “งื้ออออ งือออ” ดูหมอไม่ได้สนใจที่เธอสะอึกสะอื้นสักนิด ตั้งตกตั้งใจสอนวิธีดูแลตัวเองให้เธอ “ที่สำคัญเรื่องอาหาร ห้ามกินของหมักดองโดยเด็ดขาด ไม่งั้นแผลอักเสบ แผลเน่า” “งื้ออออ” ยิ่งฟังก็ยิ่งสะเทือนใจ ฉันต้องเจออะไรของชีวิต “อดทนนะคะ 1 เดือน หลัง 1 เดือนค่อยทานค่ะ” “งื้ออออออ” เหมือนหมอจะสะใจกับเสียงร้องไห้ไม่หยุดหย่อนของปิ่นมณียังไงยังงั้น “ไอ้หมอ โรคจิตตต” “หา ว่าไงนะ” หมอถามย้ำ “งื้อ งื้อ” “อย่าร้องให้เยอะ เดี๋ยวดั้งเบี้ยว” ปิ่นมณีทั้งร้องทั้งดิ้นจนผ้าห่มกระจาย “อ่ะนี่เบอร์โทรกับไลน์หมอ มีอะไรติดต่อได้ 24 ชม” เขายื่นการ์ดเสียบที่หมอนให้เธอ มองร่างน้อยๆ ดิ้นบนเตียงอย่างสนุกแล้วเดินยิ้มร่าออกไปจากห้อง สวนกันกับน้ำฝนที่หน้าลิฟท์ที่แวะมาหาเพื่อน เพื่อรับกลับบ้านวันนี้ เป็นเอกยิ้มให้เธอก่อนปิดลิฟท์จากไป ทำเอาน้ำฝนใจละลายกับความหล่อ มองจนลิฟท์จากไปถึงไหนต่อไหน เดินละเมอไปหาเพื่อนที่ห้อง ก็ต้องตกใจ ที่เจอหมอนรองคอสีชมพูหูกระต่ายน่ารักนอนนิ่งอยู่หน้าประตู “อะไรกัน?” น้ำฝนตกใจ มองเตียงที่กระจุยกระจาย “งื้อ งื้อ ไอ้หมอโรคจิตมันมา มันโรคจิต” “ใคร?” “ก็ไอ้หมอเป็นเอกนั่นไง งื้อ งื้อ มันเห็นจมูกฉันเป็นของเล่นหรือไง? ไอ้หมอบ้า งื้อออออ” น้ำฝนค่อยๆ หยิบหมอนและการ์ดเดินมาที่เตียง “โธ่ๆ แม่คุณ เขาอุตส่าห์มาเยี่ยม” “งื้ออออ” น้ำฝนปลอบเพื่อน “หมอเอก คนที่ฉันเจอหน้าลิฟท์เมื่อกี้หรือเปล่า? เขาออกจะหล่อ ยิ้มทีโลกละลายเลย จมูกแกมันต้องสวยแน่ๆ เลย” “งื้อ หล่อกะผีอะไร แกมันตาเขหรือไง?” “ทำไม ฉันมองอะไรผิด? ปกติก็กรี๊ดผู้ชายหล่อไม่ใช่เหรอ” น้ำฝนสงสัย “มันไม่ใช่ผู้ชาย มันเป็นเกย์ งืออออ” “อุ๊ยตาย ทำไมแกไปว่าเขาแบบนั้น” น้ำฝนถึงกับตกใจหนักเข้าไปอีก “งือออออ ดูสิ มาห้ามฉันกินของหมักดอง 1 เดือนอีก นี่ฉันไม่ได้กินปลาร้า 1 เดือนนะแก งื้อออออ” โถ ที่เสียใจก็น่าจะเป็นเรื่องนี้ “แหมๆ นี่เขาก็อุตส่าห์มาเยี่ยม เอาหมอนรองคอมาให้ ดูการ์ด สิ ลายมือสวยเชียว เป็นเอก เอกณรงค์ มีเบอร์โทร กับไลน์ไอดีด้วย” น้ำฝนบอกเธอ ปิ่นเอาการ์ดมาดู เขาเขียนให้กำลังใจเธอ ไม่ให้เธอคิดมาก หญิงสาวดูแล้วมองหน้าเพื่อน สะอึกสะอื้น “คอยดูนะ ชีวิตมันจะอยู่ไม่เป็นสุขก็คราวนี้แร่ะ” เธอสะอื้นมองหน้าเพื่อน “อ้อ จ๊ะ จ๊ะ.. เดี๋ยววันนี้กลับบ้านแล้วนะ ฉันลางานให้แล้วเดือนหนึ่ง พอไหม?” ปิ่นพยักหน้า “ฉันจะซื้อกับข้าวตุนไว้เยอะๆ แกจะได้อยู่บ้านพักผ่อนอย่างสบายใจ ไม่ต้องออกไปไหน ไม่ต้องกลัวว่าใครจะเห็น” “เดี๋ยวถ้าหมอมาตรวจแล้วคงได้ออกวันนี้ล่ะ เมื่อวานหมอบอกฉันไว้” ปิ่นพยักหน้าอีกหน “เอาล่ะๆ ทีนี้ก็ทำใจให้สบาย ตอนนี้ฉันก็ดูว่ามันยุบไปเยอะแล้ว เพราะฉะนั้น แกเชื่อฉันนะ ฉันเคยทำดั้งมาแล้ว แกต้องเชื่อว่ามันต้องยุบ” ปิ่นมณีไม่อยากจะแย้งอะไรต่อ “แก ฉันไม่ได้กินปลาร้า 1 เดือนเลยนะ งื้อออ” “เชื่อฉัน หลังจากนั้นแกจะได้กินอะไรก็ได้ ที่จริงแกต้องขอบคุณหมอถึงจะถูก ที่อย่างน้อยทำให้แกได้กลับมากินปลาร้าได้อีก” พูดมาถึงตรงนี้แล้วไปเข้าข้างหมอซะงั้น “แกรถฉันเป็นไง” ปิ้นมณีรีบเปลี่ยนเรื่อง “อาการก็หนักอยู่ ซ่อม 1 เดือน ก็พอดีกับที่แกได้กลับไปทำงาน” “ฮืม ขอบใจ”
โหวตบล็อกปัจจุบันก่อน เริ่มสนุกแล้วค่ะ
  โดย: หอมกร
  วันที่: 16 มกราคม 2564 เวลา:9:37:30 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
