Group Blog
All Blog
|
ยัย เจ๊ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 7 หน้า 2 พอทานข้าวเสร็จ ปิ่นมณีช่วยเมียผู้ใหญ่บ้านล้างจานชามแม้อีกฝ่ายไม่ห้ามปรามเธอก็ไม่ฟัง พอล้างจานเสร็จ เมียผู้ใหญ่ก็พาไปที่แหล่งชุมนุมของแม่บ้านชาวประมง เป็นที่แหล่งรวมของบรรดาเมียๆ และลูกเล็กเด็กแดง ที่นี่ก็มีกิจกรรมที่ช่วยกันทำอันได้แก่ การทอผ้า การย้อมผ้า การเย็บผ้า รวมไปถึงกิจกรรมการทำอาหารทะเลแห้งด้วย ชาวบ้านแต่ละคนหน้าตาชื่อๆ ไม่มีภัย บรรยากาศที่ดูเป็นกันเองช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดระหว่างปิ่นมณีและเป็นเอกไปอย่างง่ายดาย ด้วยอุปนิสัยที่เป็นกันเองและเข้าคนง่ายของคนทั้งสองใช้เวลาไม่นานก็สนิทกับเหล่าแม่บ้านชาวประมงและเด็กๆ เหล่าป้าๆ สอนวิธีเย็บเสื้อให้ปิ่นมณี โดยเลือกทรงชาวเลง่ายๆ ไม่ซับซ้อน ปิ่นมณีมองดูก็เหมือนทรงเสื้อแม้ว เธอเย็บไป 2-3 เข็ม โดนเข็มทิ่มน้ำเลือดไหล เป็นเอกต้องแย่งไปเย็บให้ เห็นท่าทางคุณหนู หน้าหล่อ ไฮโซ จับเข็มสนด้าย เย็บลงผ้า สอยขึ้นลงอย่างชำนาญ ทำเอาปิ่นมณีตะลึง “เย็บเก่งเหมือนกันนิ” “ก็ผมเป็นหมอนิ เย็บผ้าก็เหมือนกันเย็บแผล ง่ายนิดเดียว” ปิ่นมณีทำหน้าบูดเบี้ยวกับคำตอบที่ได้ยิน มันเหมือนกันตรงไหนฟ่ะ ฟังแล้วสยอง คิดถึงภาพเข็มทิ่มเนื้อคนสดๆ เลือดพุ่งแล้วทำเอาตาเหลือกลาน สายหน่อยเรือประมงหาปลากลับเข้าฝั่ง เหล่าป้าๆ ที่กำลังแพคทำอาหารแห้งพากันลงไปดูเรือที่ลากอาหารทะเลเข้ามา ปิ่นมณีสนใจจึงตามไปดูด้วย “โห” เธอตื่นเต้นกับกุ้งหอยปูปลาสดๆ เต็มท้องเรือ ทุกคนช่วยกันเอาเข้าฝั่ง “เยอะขนาดนี้ไม่เอาไปขายเหรอคะ” เธอเอ่ยถาม “นี่เหลือขายแล้วจร้า” เสียงลุงตอบ “ใช่ ส่วนที่เหลือเราก็เอามาทำอาหารกินกัน นี่ก็เบื่อกันแล้วล่ะ เราอยากกินหมูกินเนื้อกันมากกว่า” ลุงตอบยิ้มๆ เธอได้แต่ตาโตตื่นเต้น กับของสด “ลุงใช้อะไรจับเหรอคะ” “ก็มีอวนเล็กบ้าง กระชังบ้าง พวกหมึกเราก็ล่อตอนกลางคืน มันเห็นไฟวับๆ แวมๆ มันก็กินเบ็ดเราแล้ว” “ที่เขาออกไปตกหมึกกันตอนกลางคืนเหรอคะ” “ใช่ๆ” “คราวหน้าหนูไปด้วยได้ไหม” “เราไปกันตอนกลางคืนนะ” ลุงบอกหน้าตาจริงจัง “ไปได้ค่ะ” ปิ่นมณีตอบอย่างตื่นเต้น แล้วเธอก็ช่วยป้าๆ แยกสัตว์ทะเล บางส่วนเอาไว้ทำอาหารกลางวัน บางส่วนทำตากแห้ง ป้าใจดี จับกุ้งหอยปูปลาใส่กระชังเล็กไว้ให้เธอไปทำกินที่บ้าน “ของเหลือแต่ละวันตั้งแยอะ พวกเราก็แบ่งๆ แต่ละบ้านไปกินแล้ว ก็ทำอาหารแห้งส่งไปขายกรุงเทพ” ป้าเล่าให้เธอฟัง “ดีจังเลยนะคะ ธรรมชาติ ให้ทั้งอาหารการกิน แล้วยังให้อาชีพเราอีก” “แต่สมัยนี้ หาปลาไม่ได้เยอะเท่าเมื่อก่อนหรอกนะ แถวปลาก็ตัวเล็กกว่าเดิม ถ้าเป็นช่วงวางไข่ เราก็ไม่ออกหาปลาเลย ก็เอาของแห้งออกมากิน” “ทำไมปลาลดลงคะ” “ก็เราทำลายสิ่งแวดล้อมกัน” ขนาดป้าที่อยู่กับทะเลยังรู้เลยเรื่องปัญหาสิ่งแวดล้อม “ส่วนมากเป็นใครที่ทำลายสิ่งแวดล้อมเราคะ” “ตอนนี้มีก่อสร้างหลังเขาเกิดขึ้น เถมะเล ถมป่าชายเลนบางส่วน ทำให้ที่เพาะพันธุ์สัตว์น้ำหายไป” “หือ เขาสร้างอะไรคะป้า” “ไม่แน่ใจ เหมือนจะเป็นโรงแรม นี่พ่อผู้ใหญ่พยายามร้องเรียนไปหลายครั้งแล้ว เพราะเขากำลังมาบุรุกที่เราอยู่เข้ามาทุกที” ปิ่นมณีฟังแล้วใจหาย ความเจริญมาถึงตรงไหน ธรรมชาติก็ค่อยๆ ลดลงไปทุกที พวกผู้ชายที่ออกหาปลามาเมื่อคืนกำลังเก็บอวนกันอยู่ที่หาด พอเสร็จแล้วก็เตรียมกินกลางวันแล้วจะพักผ่อนช่วงบ่ายก่อนทำงานอย่างอื่น ป้าๆ เอากุ้ง หอย ปู ปลา ย่างสดๆ ให้กินแกล้มเหล้า หมอกับปิ่นมานั่งล้อมเตากับลุงๆ ชาวประมง ผู้ใหญ่บ้านก็มาแจมด้วย และเป็นการประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่าหมอกับเมียมาอาศัยอยู่ด้วย 1 เดือน ที่ชายป่าอีกฟาก ทำเอาปิ่นหน้างง ว่าใครกันที่เป็นเมียหมอ มองหน้าหมอเอกที่ทำท่ายิ้มแย้มกับชาวบ้านอย่างกันเอง แต่ก็ไม่ได้โวยวายเพราะรักษาหน้าผู้ใหญ่บ้านเอาไว้ ฟังชาวประมงเล่าประสบการณ์การหาปลาอย่างสนุก ปิ่นหัวเราะร่าเริงกับเรื่องเล่าอันตื่นเต้นราวนิทานที่ตัวเองเพิ่งได้ยินได้ฟัง เมียผู้ใหญ่บ้านเอาเหล้าจากการหมักยอดมะพร้าวอ่อนมาให้เธอชิม ทำเอาปิ่นติดใจเพราะรสชาติไม่แรง แถมหวานๆ มีเนื้อมะพร้าวลอยทำเอาเธอกินอย่างอร่อยจนลืมไปว่ามันเป็นเหล้า ดื่มกินไปไม่รู้เท่าไหร่ ชาวประมงต้องขอตัวไปนอน เพราะคืนนี้ต้องออกไปหาปลากันอีก หมอเลยต้องพาปิ่นมณีที่ตาเยิ้มนั่งโอนเอนกลับ ท่าทางปิ่นเหมือนจะเดินไม่ไหว เป็นเอกจำเป็นต้องอุ้มเธอ เมียผู้ใหญ่เลยต้องให้ลูกชายช่วยยกชะลอมใส่กุ้งหอยปูปลา ที่จัดให้ไปส่ง “หมอ.... ปล่อยยยยยยนะ” เสียงอ้อแอ้ของเธอบอกเขา “เจ้เดินไม่ไหวแล้ว” เขาแย้ง “ฉานนนจะเดินเองงงงงงง” น้ำเสียงคือไม่ไหว พูดเหมือนคนละเมอมากกว่า พอมาถึงบ้าน หมอขอบใจลูกชายผู้ใหญ่บ้านที่วางชะลอมแล้วก็ขอตัวกลับ ส่วนเขาพาปิ่นเข้าไปในห้อง พอวางเธอลงที่นอน เธอปัดมือเขาออก ไม่ให้จับตัวเธอ เป็นเอกไปเตรียมน้ำเพื่อมาเช็ดตัวให้ ยังไม่ทันที่เขาจะเช็ดหน้าให้ “หมอ แกคิดดดจาทำอารายยยยฉัน” ปิ่นมณีลุกขึ้นมานั่ง ทำเอาหมอเอกที่กำลังเอาผ้าชุบน้ำตกใจ “จะเช็ดหน้าให้ครับ” เขาตอบ “นี่แกคิดมิดีมิร้ายอีกใช่ไหมม” เธอเอียงหน้ามาใต้คางเขา เป็นเอกส่ายหน้าปฏิเสธ เขารู้ว่าเธอเมามาก “ไม่นะครับ ผมไม่มีเจตนาทำอะไรเจ้หรอก” “เชอะ อย่ามาหลอกฉันให้ยากกกกกก แกมันวิปริตตตต” เธอต่อว่าเขา หมอเอกชูมือทั้ง 2 ข้างขึ้น ราวยกธงขาว “ผมไม่ทำอะไรเจ้จริงๆ เชื่อผมเถอะ” เขาพยายามจะสร้างความน่าเชื่อถือให้คนเมา ทั้งที่จริงก็เปล่าประโยชน์ “แกมันนนนนเกย์ ทามมมร้ายยยยผู้หญิงงงงงตัวเล็กเล็กได้ลงคออออ” เธอยื่นหน้ามาใกล้เขา หมอเองนั่งนิ่งไม่ตอบโต้ มองตัวเล็กที่กำลังป่ายปีนนั่งตักเขา “ใจแกทำด้วยยยยอารายยยยยกันน ฮ้า” เธอถามเขา เป็นเอกยอมรับจำนนท์ทุกข้อกล่าวหา เขาไม่ได้ตอบโต้อะไร “แกมานนนไม่ใช่ผู้ชายยยยยย แกมันเกย์” “แกมันเกย์ที่ร้ายยยยยยยยยกาจจจจจจ” “แกกกกมันนไม่ใช่คนดี แกมันนนนกิ้งกืออออ กิ้งก่า” เธอสรรหาคำมาด่าทอเขา “แกมานนนนน” ร่างเล็กผลักเขาลงไปนอนแผล่หราบนพื้น เป็นเอกตกใจแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนปล่อยให้เธอลงโทษเขาอย่างสาสมที่เธอต้องการ ให้เธอพลั่งพรูสิ่งที่คั่งค้างในใจออกมาให้เขาได้รับรู้ เพื่อตอกย้ำความเลวร้ายที่ตัวเองได้ก่อและทำร้ายเธอเอาไว้ หากมันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ปิ่นมณีขึ้นไปนั่งค่อมร่างใหญ่ไว้ “แกทามมมมฉานนนนเจ็บบบบบ แก ทามฉานนนทรมารรรรร” “แกมันปีศาจจจจจจจจจจจ” มือน้อย ตบตีเขาไปมาอย่างคนเมาไร้สติ “ฉันนนนจะเอาคืนนนนนนนนนฉ้านนนนนนนนจะข่มขืนแกกกก ไอ้......บ้า” เธอพูดแทบฟังไม่ได้ศัพย์ เป็นเอกถึงกับหลุดขำ มองหน้าน้อยที่เมาหนักเริ่มจะหลับ นั่งโอนเอนบนตัวเขา เขาแผ่มือออกทั้งสองข้าง “เอาเลย ผมพร้อมแล้ว อยากจะทำอะไรก็เชิญ” เขาเชื้อเชิญเธอสุดฤทธิ์ ปิ่นมณี โอนเอนร่วงลง เขารีบรับร่างเอาไว้แล้วค่อยๆวางลงที่นอน “เมาแล้วพาลจริงๆ” เขาว่าเธออย่างอ่อนโยน ปาดหน้าม้าออกจากหน้าผาก หันไปเอาผ้าชุดหน้ามาเช็ดหน้าเช็ดคอ เขาค่อยๆ ถอดเสื้อคลุมออก มองร่างน้อยในเสื้อยืดเข้ารูปด้านในอวดสัดส่วนของเธอ เขายิ้มบางๆ ก่อนจะค่อยๆ เปื้องผ้าออกอย่างเบามือ
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
กำลังจะมีบทวาบหวามแล้วตัดจบเนี่ย 55