ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 13 หน้า 1
เป็นเอกจอดรถที่ป้อม รปภ ตรวจรถก่อนเข้าสาธารณสุข แม้จะนึกแปลกใจมาคราวที่แล้วไม่เห็นมีความเข้มงวดขนาดนี้ รปภ ขอบัตรประชาชนเขา พอมองดูบัตรเขาเสร็จ รปภ ยื่นบัตรคืน
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ พวกเรา ไม่สามารถอนุญาตให้คุณเข้าไปข้างใน”
เสียง รปภ สูงวัยเอ่ยบอกเขา
“ทำไมครับ?”
เขามองหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“เจ้านายสั่งไว้ครับ”
รปภ ชี้ไปที่บอร์ดหน้าป้อม เป็นเอกถึงกับตาโต เมื่อเห็นรูป และชื่อตัวเองในเสื้อกาวน์สีขาวยืนยิ้มหล่อในกระดาษใบใหญ่ขนาด โปสเตอร์
“เป็นเอก เอกณรงค์ ห้ามเข้า”
เขาอ่านเบาๆ
นี่ขนาดป้ายห้ามเข้า ยังหล่อขนาดนี้
“เอ่อ ผมมีเรื่องสำคัญจะพบคุณปิ่นครับ”
เขารีบบอก รปภ
“คุณปิ่นห้ามคุณเข้าไปครับ แล้วเธอสั่งไว้ห้ามคุณเหยียบที่นี่เด็ดขาด”
“โห....”
นี่มันไม่ธรรมดาเลยใช่ไหม การปฏิบัติเช่นนี้แสดงถึงความรุนแรงถึงขั้นปฏิวัติเลยก็ว่าได้
“งั้นผมฝากจดหมายกับของให้คุณปิ่นได้ไหมครับ”
รปภ ทำหน้าลังเล
เป็นเอกรีบดึงสมุดโน๊ตจากเก๊ะมารีบเขียนข้อความพับใส่กระเช้าผลไม้
ถึงเจ้ปิ่น
ช่วยปลดล็อกเบอร์ผมด้วยนะครับ แล้วโทรกลับด่วน
เจ้กำลังจะเข้าใจผมผิดแน่ๆ ถึงไม่ยอมให้ผมเข้าพบ
คิดถึงเจ้มาก
จากสามีสุดหล่อ..เป็นเอก
เขายกกระเช้าผลไม้ส่งให้ รปภ ที่ทำท่าลังเล ไม่อยากจะรับ เป็นเอกเปิดกระเป๋าตังค์ ดึงแบงค์สีม่วงส่งให้
“นี่ค่าส่งครับ”
รปภ ตาลุก ก่อนจะรับไป
“ครับๆ เดี๋ยวผมจะเอาไปส่งตอนนี้ล่ะครับ”
“ต้องส่งให้ถึงมือคุณปิ่นด้วยนะครับ”
เขาย้ำ
รปภ ตะเบ๊ะให้แล้วเดินถือกระเช้าลิ่วๆ เข้าไปข้างใน เป็นเอกจำต้องเลี้ยวรถออกจากหน้าประตูไป
เขากลับรถไปอีกฝั่ง มองนาฬิกาเพิ่งจะ 10 โมง ถ้าจะจอดรถรอปิ่นมณีเลิกงานก็อีกหลายชั่วโมง ถ้าจะไปหลบอยู่ที่ไหนสักแห่ง ก็คงจะคลาดสายตาไปอีก มันน่าเสียดายที่เขาไม่รู้ที่อยู่บ้านของเธอ
นอกจากที่ทำงานที่ปิ่นมณีลงไว้ที่โรงพยาบาลตอนเข้า
รักษาเมื่อปีที่แล้ว และที่อยู่ตามบัตรประชาชน ที่เขาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ เป็นไงเป็นกัน วันนี้คงต้องทนรออยู่ตรงนี้ ดูท่าทางแล้ว พายุลูกใหญ่รอเขาอยู่
ขณะที่นั่งร้อนใจคิดมากมายหาวิธีง้อปิ่นอยู่นั้น เสียงโทรศัพย์ ผอ โรงพยาบาลโทรเข้ามาหาเข้าให้เข้าไปพบช่วยบ่าย
เพื่อเจรจาเรื่องที่ค้างกันอยู่ เป็นเอกจำต้องถอยไปตั้งทัพใหม่
เป็นเอกเคาะประตูเบาๆ ก่อนเข้าไปข้างใน ผอ
ผู้สูงวัยนั่งรอเขาอยู่ เขาผายมือเชิญ หมอเอกนั่งลงเก้าอี้ต้อนรับแขกที่อยู่ตรงข้ามโต๊ะ เป็นเอกเข้าไปนั่งลงอย่างเรียบร้อย ไหว้ ผอ อย่างนอบน้อม
“ที่ผมอยากให้หมอเอกช่วยพิจารณาสัญญาของเราใหม่อีกครั้ง ถือว่าผมขอก็แล้วกันนะครับ ทำงานแค่อาทิตย์ ละ 1 วัน ผมให้คุณเลือกวันทำงานได้”
การเจรจาก็เหมือนธุระกิจ หากตัวทำเงินหลุดมือไปทุกอย่างก็ถึงจุดจบอย่างง่ายๆ
เป็นเอกนิ่งคิดอยู่นาน โรงพยาบาลของเขาอาจจะใช้เวลาประมาณ 8-9 เดือนเสร็จ
และระบบดับเพลิงและความปลอดภัยอื่นๆ 1 เดือน ก็น่าจะเสร็จ เผื่อการตกแต่งทั้งมวล เวลา 10-12 เดือน น่าจะลงตัว
“เอาอย่างนี้ไหมครับ ตอนนี้ผมมีโปรเจคที่ไม่อาจจะวางมือได้ ผมจะอยู่ช่วยที่นี่ แค่เพียง 10 เดือน ขอให้ ผอ หาแพทย์ศัลยกรรมมาประจำจะดีกว่า เพราะการทำงานเพียงแค่ อาทิตย์ละ 1 วัน ได้งานแบบไม่ต่อเนื่องนักสำหรับโรงพยาบาล”
เขาพูดอย่างแฟร์ๆ
“หมอเองก็ทำอาทิตย์ละ 2 วันที่คลินิก”
ผอ แย้ง
“ที่คลินิกเรามีลูกค้าที่บุคไว้ล่วงหน้าอยู่แล้วครับ ตอนนี้ผมวางคิวแล้วครับ”
“ถ้า ผอ ไม่รังเกียจ ผมมีรุ่นน้องเก่งๆ หลายคนที่จบเฉพาะด้านมา และฝีมือดีมากๆ ช่วง นี้ให้รับเขาเข้ามา ผมจะช่วยฝึกงานให้เขา ผมรับรองว่า ผอ ไม่ผิดหวังอย่างแน่นอนครับ แล้วภายใน 10 เดือนนี้ ผมจะทำงานแค่เพียง อาทิตย์ละ 3 วัน คือ จันทร์-พุธเท่านั้น”
เป็นเอกยื่นข้อเสนอให้ ผอ
เขามีรุ่นน้องมากมาย และไม่ใช่เรื่องยากอะไรถ้าจะหาคนมาแทนที่เขาที่นี่
ผอ เห็นว่าไม่อาจจะเปลี่ยนใจเป็นเอกได้ เขาก็ต้องยอมรับข้อเสนอที่ชายหนุ่มยื่นให้
เป็นเอก มีอนาคตไกล และวิสัยทัศน์ที่เขาเองก็ไม่อาจจะขัดขวางได้
“ถ้าต้องเป็นแบบนี้แล้ว ผมคงแย้งอะไรไม่ได้หรอกครับ ว่าแต่คุณหมอ จะไปทำอะไรครับ”
“ผมแค่รับมรดกจากแม่ แล้วผมเองก็อยากเปิดโรงพยาบาลชุมชนเพื่อรักษาคนในท้องถิ่นฟรี”
ผอ ถึงกับอึ้ง
ยังมีคนที่อยากทำงานฟรีเพื่อสังคมหลงเหลืออยู่อีกหรือ
“งั้นผมก็ขอให้คุณหมอ ประสบความสำเร็จนะครับ”
ผอ ลุกขึ้นยืน ยื่นมือให้เขา
“ขอบคุณมากครับ”
เป็นเอกสัมผัสมือ ผอ เบาๆ
“เกิดว่ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ ผมพร้อมสนับสนุน”
“ขอบคุณมากครับ”
ผอ มองร่างสูงโปร่งที่เดินออกจากห้องไป แล้วยิ้ม นึกถึงตอนแรกที่เขาได้พบหมอเอก
วันที่: 20 พฤษภาคม 2564 เวลา:8:42:52 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
