ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 15 หน้า 1
น้ำฝนเล่าเรื่องการทำศัลยกรรมหน้าให้เธอฟัง แม้อยากจะสวยแต่เธอก็กลัวเจ็บ เลยเลือกวิธีเติมโบท็อกก่อน ถ้าดูดีก็จะได้ไม่ต้องลงมีด
“นี่แกหน้าฉันจะออกมายังไง มันจะดูดีไหม”
“เติมโบท็อกก็สำหรับพวกผิวหนังเหี่ยวย่นไม่มีน้ำมีนวลหรือเปล่า แกอยากได้คางแหลมไม่ใช่เหรอ”
เธอเอ่ย
ถึงปิ่นมณีไม่ได้สนใจการทำศัลยกรรม แต่ก็กลับรู้รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ
“นั่นสิ แต่ฉันมีปัญหาถุงใต้ตาหย่อนนะแก”
“เออ ก็ต้องรับสภาพนะ หลังศัลยกรรม มีผลข้างเคียงทุกอย่าง ฉันเห็นคนฉีดโบท็อกหน้าตึงพูดไม่ได้นะแก”
“เออ”
“เติมโบท็อก มันก็ต้องมีบ้างล่ะ”
“วันนี้ฉันเจอหมอเอกด้วยนะ”
น้ำฝนบอก
“เหรอ”
เธอตอบอย่างไม่สนใจ
“เขาอยากเจอแกนะ”
“ไม่เจอก็ดีแล้ว”
น้ำฝนชำเรืองตามองเพื่อน มันช่างดูลึกลับนัก สองคนนี้
“แก ไม่อยากเจอเขาเหรอ ทั้งที่ๆ ก่อนหน้านี้ดูสนิทกันออก เขาซื้อของให้แก แล้วยังพาแกไปกินอาหารนานาชาติอีก แก ทำเหมือนโกรธเขาอยู่เลย”
น้ำฝนเลียบเคียงถาม
“แก มีอะไรก็บอกฉันได้นะ เรื่องมันไม่สบายใจใช่ไหม”
เงียบบบบบบ
แต่ปิ่นมณีกำลังคิดถึงหมอที่เธอเจอวันนี้จนไม่ได้ได้ยินที่น้ำฝนถามเธอ
“มันต้องมีอะไรกันจริงๆ แน่นอนเลย ยัยปิ่น ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลย มันไม่ใช่ปกติที่เธอเป็นเลยสักนิด ฉันจะต้องหาความจริงให้ได้”
น้ำฝนเห็นว่าปิ่นไม่ตอบก็คาดเดาไปต่างๆ นานา แต่เธอขับรถอยู่เลยต้องมีสมาธิกับท้องถนนที่รถราเยอะแยะไปหมด
“ปิ่น”
น้ำฝนเรียกเธอ
“หา มีอะไร เรียกซะดังเลย”
ปิ่นมองน้ำฝนตาแป๋ว
“แกเหม่อไปไหน ฉันคุยกับแกอยู่นะ อะไร.....ไม่สนใจกันเลย”
น้ำฝนตัดพ้อ
“เออ พอดีมีเรื่องคิด ขอบใจนะที่มาส่ง ขับรถดีๆ นะ”
เธอเอ่ยลาน้ำฝน
เมื่อมาส่งปิ่นที่บ้านเรียบร้อย ปิ่นมณีเข้าบ้านไป นั่งคิดถึงเรื่องวันนี้อย่างสงสัย
“หมอคนนั้น เขามีปัญหาอะไรนะ ทำไมเขาต้องเกลียดหมอเอกขนาดนั้น”
เธอพูดกับตัวเอง
“ไม่ได้นะ พวกคุณไม่มีสิทธิ์มาโกรธหมอเอก เขาเป็นของฉัน ฉันมีสิทธิ์โกรธเขาได้คนเดียว”
เธอหันไปคว้าหมอนมาบีบอย่างโมโห
“โอ้ยๆ ลืมไป ห้ามมีอารมณ์โมโห โอ้ย ตายๆ หาอะไรเย็นๆ กินดีกว่า”
เธอเปิดหาผลไม้ในตู้เย็นมากิน เพื่อคลายความคิดและอารมณ์ฉุนเฉียวที่มีเมื่อคิดถึงเป็นเอก
ปิ่นนั่งมองนามบัตรของหมอภิภพอยู่นาน ถ้าเขาไม่ไปที่ศาลตามที่หมอภิภพพูดจริงๆ
เธอก็อยากจะไปดูเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น ถ้าเกิดว่าทำให้เขาต้องอับอายขายขี้หน้า หรือเกิดความเลวร้ายจากการประกอบธุระกิจ ก็ถือว่าเป็นการแก้แค้นอีกทางหนึ่ง
เย็นวันจันทร์ ปิ่นมณีจึงโทรหาหมอภิภพ เพื่อที่จะแจ้งจุดประสงค์ว่าเธอขอไปกับเขาด้วย
ช่วงเที่ยงปิ่นมณีเคลียร์งานเสร็จแล้วก็ขึ้นรถตู้ที่มารับเธอไปที่ศาล เธอไม่เคยมาศาลมาก่อน เลยค่อนข้างตื่นเต้น
คนขับรถพาเธอเดินไปนั่งแถวหลังหมอภิภพ หมอภิภพหันมามองเธอ เธอยกมือไหว้เขา เธอเอาแต่จ้องมองบัลลังก์ศาล อย่างตื่นเต้น มองอัยการที่นั่งอย่างสง่างามอย่างมีพลังและน่าเกรงขาม
“ดีแล้วที่มาทันพอดี”
เขาบอกเธอ
เธอมองดูเจ้นางหนึ่งอายุราวๆ 40 แต่งตัวดี หน้าสวยแต่ก็ดูออกว่าผ่านการศัลยกรรมมาหลายอย่างเพื่อคงสภาพหน้าเอาไว้
เธอม้วนผมที่ยาวสลวยเป็นเกลียว แต่งชุดเดรทเข้ารู้สีดำแลดูสวยสง่า ยืนอยู่ที่คอกโจทย์ เบื้องหน้าเป็นเป็นบัลลังก์ศาล มีผู้พิพากษากำลังนั่งฟังคำให้การของหญิงนางนั้น
“ดิฉัน เคยแจ้งได้รับความเสียหายและความอับอายมากค่ะ เนื่องจากไม่มั่นใจ หากว่าเป็นหมอท่านอื่นทำแล้ว ดิฉันมีประสบการณ์นับครั้งไม่ถ้วน ทั้งหน้าตาเสียหายต้องรักษาเป็นเวลานานทั้งอักเสบเสี่ยงการเป็นแผลเป็นหรือเนื้อเน่าต้องเสียเวลารักษาหรือปลูกถ่ายเนื้อเยื่อใหม่ ทั้งไม่มั่นใจที่จะออกสู่สายตาประชาชน ต้องสูญเสียเวลาทำงาน ทำให้สูญเสียรายได้จำนวนมาก ดังนั้นที่ดิฉันขอร้องเรียนเพื่อความยุติธรรม เหตุใดทำไมไม่ให้หมอเอกรับบุ๊คดิฉัน คลินิกนี้ มีความลำเอียง”
สตรีนางนั้น หันไปมองจำเลยที่นั่งคู่กัน ทนายของหมอลุกขึ้นยืน
“กระผมขออนุญาตท่านอัยการขอรับ”
ทนายเดินออกมายืนต่อหน้าโจทก์
“ทนายขอถามว่า โจทก์ ว่าที่แล้วมา ได้ไปทำศัลยกรรมที่คลินิกปิ่นไหมจริงหรือไม่?”
“จริง”
“ก่อนทำศัลยกรรมได้เซ็นส์ยินยอมก่อนทำหรือไม่ ว่าหากเกิดเหตุใดใด จะยอมรับกับผลที่เกิดขึ้น”
“ใช่”
“แล้วจากที่เคยเข้าศัลยกรรมที่นั่นมา 6 ปี ทำไปน่า จะ 10 เคส มีครั้งไหนที่เกิดผลที่ไม่พอใจ”
“ไม่มี”
เสียงอื้ออึง งงกับคำตอบของโจทก์
“เรื่องอะไรเนี่ย”
ปิ่นมณีชักงง
“อะไรของมัน”
หมอภิภพส่ายหน้า
“แล้วคุณผู้หญิงแค่ไม่พอใจที่ต้องการบุ๊คหมอเป็นเอกแล้วไม่ได้รับการตอบรับจากคลินิก?”
“ใช่”
แต่ละคำตอบไม่ได้ช่วยอะไรเลย จนหมอภิภพชักจะทนไม่ไหว
“ผมขอเบิกพยานอีกคน”
“งั้นขอเบิกตัวพยานเพิ่ม”
หมอภิภพร้องขอ แล้วหันมาหาปิ่น
“คุณไม่ต้องตื่นเต้น แค่คุณช่วยบอกรายละเอียดที่โดนผ่าตัดโดยไม่ได้รับการอนุญาตจากคุณ คุณถูกเขาผ่าตัดโดยพละการ ทำให้คุณมีผลกระทบทางจิตใจ”
วันที่: 14 มิถุนายน 2564 เวลา:9:56:35 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
