Group Blog
All Blog
|
ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 16 หน้า 1 ปิ่นมณีเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ เพราะเธอทั้งตื่นเต้นตกใจ และเหนื่อย เป็นเอกก็ไม่ยอมออกไปจากบ้านเธอ เปิดทีวีดู นั่งเล่นบนโซฟาอย่างสบายใจ หาอะไรในตู้เย็นมานั่งกินราวกับเป็นบ้านของตัวเอง ปิ่นได้แต่มองดู ออกปากไล่แล้วก็แล้ว เธอเลยเหนื่อยใจเสียเอง นั่งดูทีวีเพลินๆ จนเผลอ หลับ พอตื่นมาอีกที ก็พบว่าตัวเองนอนบนโซฟาในสภาพที่สบาย ได้กลิ่นอาหารยั่วยวนมากจากในครัว หญิงสาวลุกเดินเข้าไปดู “ทำอะไรน่ะ” “ก็ทำอาหารเย็นไงครับ” ปิ่นมณีแอบมองอาหารบนจาน เขาผัดมักโรนีหน้าตาน่ากินราวเชฟมือหนึ่ง นี่เขาจะเก่งสาระพัดอย่างเชียวเหรอ แต่ลืมไปได้ไง ตลอดเวลาที่อยู่เกาะ ก็เป็นเขาไม่ใช่เหรอที่หาข้าวหาน้ำให้เธอกิน อยู่กับตานี่ต่อไปก็คงไม่อดตาย ขณะที่เผลอคิดอะไรไปไกล เธอก็รีบสลัดหัว “ไม่ใช่ หมายความว่า ทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่กลับ แล้วนี่บุรุกบ้านคนอื่นเขานะ” “เจ้ ทำอาหารให้เมียกับลูกกิน มันมีความผิดด้วยเหรอ แล้วนี่ ทำไมต้องไล่ผม ผมก็สามีเจ้นะ” “ฉันยังไม่แต่งงานกับแก” เธอรีบเบรค “ว่าที่สามี นะ นะ มานั่งทานข้าวดีๆ เถอะ ผมกำลังอินนะ” เขาเดินมาดุนหลังเธอให้นั่งลง “อินอะไร?” ปิ่นทำน่าสงสัยมองหน้ายิ้มที่ระบายแทบถึงรูหู “ผมกำลังอิน และโรแมนติกมากๆ สามีที่ดี ทำกับข้าวให้ภรรยากับลูกทาน มีความสุขจริงๆ” ปิ่นอดขำกับท่าทางหมอไม่ได้แต่ก็ฟอร์มไว้ “แว่ะ ท่าจะเป็นเอามาก” เธอต่อว่าเขา “ทานเลยสิ” เขานั่งลงฝั่งตรงข้าม เธอ และเฝ้ามองดูเธอกินอย่างมีความสุข “มันเป็นความฝันของผมนะเจ้ อย่าทำลายความฝันของผมสิ กว่าเราจะได้เจอกัน ผมโทรหาเจ้เป็นล้านๆ สายเลยนะ” ปิ่นมณีไม่อยากต่อปาก เพราะเธอกำลังอร่อยกับผัดมักกะโรนี “ถามจริงนะ แกคิดจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ” เธออดไม่ได้ที่จะถาม คนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน แล้วเลยเถิดมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วย จะว่าไปเธอเองก็บ้าเหมือนกันที่เผลอไปกับจูบละมุนของเขาทุกครั้ง พูดแล้วก็เจ็บใจตัวเอง จะว่าไปอายุอานามก็ไม่ใช่สาวน้อย เอ๊าะแอ๊ะ ที่จะอ่อนระทวนไปกับมือหนุ่มๆ “จริงจังสิ ตั้งแต่ผมรู้จักเจ้ ชีวิตผมก็มีแต่รอยยิ้ม วันไหนเจ้ไม่ไลน์หาผม ผมคิดถึงเจ้มากเลยนะ” ปิ่นมณีมองหน้าเขาแทบจะไม่อยากเชื่อ “เจ้ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลยเหรอ?” ปิ่นมณีก้มหน้าไม่ตอบ จะให้ตอบอะไรล่ะ เธอยังตั้งตัวไม่ได้นิ ความสับสนมากมาย มันมาแบบต่อเนื่อง ตั้งแต่เลิกกับแฟนคนก่อน เธอก็แทบจะไม่สนใจผู้ชายเลย 5 ปี กับรักแรก ที่แสนเจ็บช้ำ ทำเอายืนไม่ไหว จนขอลาขาดจากการมีแฟน พอเจอเป็นเอก เธอไม่ได้คิดว่าเขาจะคิดอะไรกับเธอแบบคนรัก ก็ทั้งท่าทางที่เป็นเกย์ แล้วยังอาชีพที่เธอแสนกลัว เธอกลัวเข็มและกลัวมีดผ่าตัดขนาดไหน เธอก็กลัวเป็นเอกมากขนาดนั้นเช่นกัน เวลาที่เขาพยายามแกล้งเธอเรื่องทำศัลยกรรม ยิ่งทำให้เธอสยอง แล้วแบบนี้จะให้เปิดใจแบบไหนดี แม้ลึกๆ เธอจะรู้สึกถึงความสุข แต่นั่นก็ยังหลอกตัวเองว่าไม่ใช่ความรัก เรื่องของวันแรกที่โหดร้ายของเธอกับเขา เธอลืมมันไปกลับคลื่นแล้ว ด้วยรสสัมผัสแสนหวานที่เป็นเอกให้เธอทุกค่ำคืน ถึงลึกๆ จะแอบคิดถึงเป็นเอกอยู่ทุกวัน แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจว่ามันคือความรักหรือไม่ ถ้าเขาแค่อยากได้ลูกจากเธอแล้วทิ้งเธอไป เธอต้องเจ็บปวดอีกครั้งอย่างนั้นหรือ กำแพงที่เธอสร้างไว้ มันหนาแน่นเกินกว่าที่จะกล้าเปิดประตูออกมา เป็นเอกแม้จะรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ที่อก ที่ปิ่นมณีไม่มีปฏิกิริยาว่าชอบเขาเลย แต่ก็เอาเถอะ เธอผ่านความเจ็บปวดเพราะเขามาหลายเรื่องขนาดนี้ มันก็มีบ้างที่เธอจะเฉยชาใส่เขา ให้เวลาเป็นเครื่องช่วยพิสูจน์ และน้ำหยดน้อยๆ ได้กัดเซาะหินที่แข็งแกร่งนี้ให้กร่อนสักวัน อีกอย่างลูกของเขาที่จะเกิดมานั้น อย่างน้อยก็จะเป็นกาวใจที่ดีสำหรับเราทั้งสองคน ปิ่นมณีไม่ใช่คนมีจิตใจร้ายกาจ เหตุใดจะไม่สัมผัสถึงตัวตนของเขาได้ “เจ้ เงียบแบบนี้ผมเสียใจนะ” เขาทำเสียงอ่อย ปิ่นสบตาเขานิ่ง “ทำไม ปกติแกไม่มีคนไลน์หาหรือไง?” “มี แต่มันไม่เหมือนคนเป็นแฟนนิ คนไม่ใช่แฟนทำแทนไม่ได้นะ” ทำหน้าตากรุ้มกริ่มหยอกเย้าเธอ นี่มัน ขนมครกหรือยังไง ได้จังหวะและโอกาส เป็นต้องหยอดลงหลุมให้ได้ “ใครแฟนแก” “ใช่สินะ เราข้ามขั้นนั้นมาแล้ว...เมียกับคนอื่นๆ มันต่างกันอยู่แล้ว” “บ้าบอ” เธออดด่าไม่ไหว “แล้วนี่กี่โมงแล้ว ไม่รีบกลับเหรอ?” เธอถามเขา “จะกลับไปไหน?” ทำหน้าใสซื่อเอ่ยถาม “อ้าว ก็กลับบ้านแกสิ” “เจ้ จะไล่ผัวตัวเองทำไม เดี๋ยวชาวบ้านชาวช่องเขาก็หาว่าเจ้เป็นคนไม่ดีหรอก” “ผัวววว งั้นนนนน เหรอออออ” ปิ่นแทบปากสั่นกับสรรพนามของเขา “แก หยุดแอบอ้างว่าเป็นผัวฉันได้แล้ว และอีกอย่างคนแถวนี้เขารู้อยู่แล้วว่าฉันไม่มีแฟน การที่แกมาอยู่กับฉันแบบนี้ จะทำให้เขาเข้าใจผิด” “ก็ดีสิ เขาจะได้รู้ ว่าเจ้ ไม่ได้โสดแล้ว” ปิ่นมณีแทบตาถลนมองเป็นเอกอย่างหัวร้อน “น่า อย่าโมโหสิ ไม่ดีต่อสุขภาพนะ เดี๋ยวลูกรู้ว่าแม่ กำลังงอนพ่อ” ในเมื่อขับไล่เป็นเอกกลับบ้านไม่ได้ แล้วเขายังเตรียมเสื้อผ้ามาด้วยอย่างเรียบร้อย “ดีนะที่ผมพอมีเสื้อผ้าฉุกเฉินบนรถ” เขาเอ่ยอย่างภูมิใจ เรื่องอะไรมาถึงที่นี่แล้ว เขาจะยอมหนีกลับบ้านเอาง่ายๆ ปิ่นอยู่ที่นี่ เขาก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน ปิ่นมณีส่ายหน้า เธอจำยอมเตรียมห้องให้เขานอน เป็นเอกตามขึ้นชั้นบน เห็นเธอกำลังปูผ้าปูเตียงให้เขาอยู่อีกห้อง เขามองไปรอบห้อง ไม่มีของใช้ของปิ่นมณี ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นห้องสำหรับรับแขก “ไหนห้องเจ้” “โน้น ห้องโน้น” เธอชี้มือ เขาเลยหิ้วกระเป๋าเข้าห้องไป ปิ่นมณีเดินตามมาโวยวาย “แกจะเข้ามานอนห้องฉันได้ไง ก็ไปนอนห้องที่ฉันเตรียมให้สิ” เป็นเอกมองไปรอบห้องยิ้มๆ “ผมจะนอนกับเจ้” เขาวางกระเป๋าลง แล้วลงนอนที่เตียง “เฮ้ย มันเรื่องอะไรเนี่ย” ปิ่นมณีถอนหายใจ เธอไม่รู้จะทำอะไรกับเป็นเอกดี เลยหนีไปอาบน้ำ พออาบน้ำเสร็จ เธอนั่งทาครีมที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เป็นเอกเดินมานั่งลงข้างๆ “ไหนขอดูหน่อยสิ” เขาเอาขวดเซรั่มไปดู “ออแกนิก” เธอบอกเขา “โอเค ใช้ได้ ไม่มีสารเคมี” เขายิ้ม แล้วทำท่าสูดดมเข้ามาใกล้ๆ “หอมด้วย คิดถึงจังกลิ่นนี้” ปิ่นมณีมองเขาอย่างระแวง “ฮ้าๆๆ ทำไมล่ะ เจ้ ยังไม่หายงอนอีกเหรอ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะ ทั้งที่เจ้ เป็นคนผิด เราโตแล้วเราจะไม่ทะเลาะกัน ไหนเคยสัญญาแล้วไง” เขาเอ่ย “ไปอาบน้ำ นี่มันดึกแล้วนะ” เธอเปลี่ยนเรื่อง เป็นเอกมองนาฬิกา เพิ่งจะ 2 ทุ่มครึ่ง แต่สำหรับคุณแม่แล้วควรนอนแต่หัวค่ำสินะ “ได้จ๊ะ หือ หอม” เขาจูบเธอที่แก้มก่อนไป ปิ่นมณีรีบเช็ดออกหันมาจะโวยวาย แต่ก็แอบยิ้มบางๆ เมื่อเห็นเขาไปแล้ว
เป็นคู่ที่ลงตัวแบบแปลกๆ ดีนะคะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 24 มิถุนายน 2564 เวลา:8:24:11 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
