ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 9 หน้า 1
ปิ่นกับหมอเอก อยู่ดูอาการของปิงจนดึก เมื่อเห็นว่าดีขึ้น ไม่มีภาวะช็อค และแม่ลำใยให้ปิงจิบน้ำเกลือบ่อยๆ ตามที่ ปิ่นแนะนำ
ทั้งสองเลยชวนกันกลับ เพราะเห็นเมฆตั้งเค้ามามีแสงแว็บๆ บนฟ้า
อะไรกันทั้งที่เมื่อกี้ร้อนตับแลบอยู่ดีๆ อยู่ๆ ฝนก็มา
“ฝนน่าจะมาแล้ว นี่ไฟฉายกับร่มนะหมอ”
แม่ลำใยเตรียมของให้คนละอัน
“ผมคงต้องไปแล้วล่ะ เดี๋ยวฝนจะตกก่อน”
“พรุ่งนี้เช้า ถ้าปิงตื่นแล้ว ก็ให้กินฝรั่งหรือกล้วยน้ำหว้านะคะ จะช่วยบรรเทาอาหารท้องเสียได้”
“จ๊ะ”
เมื่อส่งสองหนุ่มสาวเรียบร้อย แม่ลำใยก็เข้าบ้าน รีบปิดหน้าต่างเพราะลมเริ่มมา
ปิ่นกับหมอเอกรีบเดินออกจากหมู่บ้านผ่านแนวป่า เวลาค่ำคืนช่างดูน่ากลัว แถมมีแสงแว็บๆ ที่ขอบฟ้าอีก ลมก็เริ่มแรง เธอกลัวฝนจะหนักก่อนถึงบ้าน
“หมอเร็วๆ หน่อยสิ”
เธอเร่งหมอ
“เจ้ เดินดีๆ เดี๋ยวก็หกล้มไป ดั้งกระแทกหิน จะเรื่องใหญ่นะ”
หมอเตือน
ปิ่นมณี หันไปมองเขาในความมืดจับจมูกตัวเองไว้ เคืองหมอที่แช่งเธอแบบนั้น
หมอเอาไฟฉายไว้ใต้คาง
“แบ่ะ”
เขาแกล้งเธอคิดว่าเธอคงจะกลัวผี
“ไอ้หมอผี คนยิ่งกลัวอยู่”
เธอก็แค่สะดุ้งไม่ได้ตกใจขวัญหนีอย่างที่คิด
“ฮ้าๆๆ”
หมอได้แต่หัวเราะชอบใจ
“อุ้ย งูๆๆๆ เจ้ งู”
หมอเอกแกล้งร้องโวยวาย ส่องไปเจอกิ่งไม้
ปิ่นตกใจกระโดดกอดเขาไว้
“ว้ายยยยยยยย”
ปิ่นร้องอย่างตกใจ
“ฮ้าๆๆๆๆ เจ้ ไม่ใช่มันเป็นกิ่งไม้”
“โอ้ย ไอ้บ้า”
เธอชักจะโมโหที่เป็นเอกแกล้งเธออีกรอบ
“แกนิมัน จะหลอกฉันไปถึงไหน ฉันทำบาป ทำกรรม อะไรไว้ต้องมาอยู่แกตั้งเป็นเดือนนิ กลับบ้านไป ฉันจะไปทำบุญถวายสังฆทานให้แกนะ ชาตินี้ชาติไหนไม่ต้องพบเจอกันอีก”
เธอเริ่มบ่นเป็นหมี
เอกได้แต่ขำ
“เจ้ ไปไหนผมก็ไปกับเจ้”
“แกจะตามฉันไปทำไม พอพอ แค่นี้ก็พอแล้ว ฉันต้องการชีวิตที่สงบสุข ฉันไม่อยากเจอเรื่องสยดสยองจากแกอีก แกมันไม่ใช่คนดี”
“ผมน่ะ คนดีที่สุดในสามโลกแล้ว เจ้โชคดีจะตาย ที่ผมเป็นผัวเจ้”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด ไอ้โจรบ้า 500 แกไม่ใช่ผัวฉัน”
เธอเหลืออดด่าออกไป ที่เขาถือวิสาสะ เพิ่มตำแหน่งใหม่ให้ตัวเอง
“เรื่องจริงจะต้องกรี๊ดทำไม”
เขาไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของเธอเอาเสียเลย
“ไอ้บ้า ไอ้ลามก ไอ้ผีทะเล ขอให้ฟ้าผ่าแกเลย ไอ้บ้า”
เธอตะโกนด่าทอเลือดขึ้นหน้า
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงผ่าลงไม่ไกลนัก
หมอเอกตกใจปิดหูไว้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ปิ่นมณีเสียขวัญสุดๆ ปิดหน้าปิดตาร้อง ถกผ้าถุงได้ แล้วเธอออกวิ่งกลับกระท่อมอย่างไม่คิดชีวิต
หมอเอกวิ่งตามมาเพราะฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว
ปิ่นมณีไปถึงกระท่อมก่อน เธอรีบเข้าไปในห้อง ตรงไปกระเป๋าเพื่อหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเธอก็นั่งตัวสั่นบนที่นอน หมอเอกตามเข้ามา มองเธออย่างขำๆ
“แกไปสาบานอะไรไว้หรือเปล่า?”
เธอถามเขา
“น่าจะเป็นเจ้มากกว่านะ”
เขาย้อน
“ฉันเป็นคนดีของสังคม”
“ฮ้าๆๆ”
เอกได้แต่ขำ
ฮัมเพลงเบาๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเดินมานั่งข้างๆ เธอ
“แกไปนอนไกลๆ ฉันเลย”
“เจ้จะไล่ผมทำไม ไม่อยากนอนกอดผมเหรอ ดูสิอากาศก็ดี๊ดี แบบนี้ผัวเมีย เขากุ๊กกิ๊กกันแล้ว”
ทำหน้ากรุ่มกริ่มใส่เธอ
“ไอ้บ้า ใครเมียแก”
ปิ่นมณีขัดใจหันหลังแล้วล้มตัวลงนอน
หมอเอกมองแผ่นหลังเธอ ร่างน้อยๆ นอนตัวสั่นเงียบๆ
ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาคิดว่าเธอคงจะหลับไปแล้ว ฝนเริ่มลงเม็ดใหญ่ขึ้น
เขาปิดไฟนอนตะแคงมองปิ่นในความมืด พรางคิดถึงเรื่องอนาคตของตัวเองกับเธอเงียบๆ ถ้าหากว่าหลัง 1 เดือนแล้ว กลับไปใช้ชีวิตจริงของคนทั้งสอง
ถ้าปิ่นมณีรักเขาแล้วยอมตกลงใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เขาคงมีความสุขมาก แต่ทางกลับกันหากเธอไม่ยินยอมแล้วต้องเลิกลากัน เขาก็คงจะเสียใจ แต่เขาก็ยินดียอมรับการตัดสินใจของปิ่นมณี
หลังจากนั้น เขาจะตั้งหน้าตั้งตาทำงาน คงไม่คิดจะมีความรักอีก
เป็นเอกเริ่มเคลิ้มจะหลับ ส่วนปิ่นมณีนอนนิ่งไม่ไหวติง
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงฟ้าลงไม่ไกลอีกรอบ เอกสะดุ้งตื่น
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ปิ่นร้องตกใจขวัญกระเจิงม้วนตัวมากอดเขาไว้ ตัวสั่นเทา
“โอ๋ๆๆ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว”
เขาลูบหลังปลอบเบาๆ
ปิ่นมณีก็ไม่ได้ต่างไปจากผู้หญิงทั่วไป เวลาโกรธ ถึงจะดุเดือดด่าเขาสาระพัด แต่เธอก็ยังมีจุดอ่อน มีสิ่งที่กลัว ต้องการการปกป้อง และความปลอดภัย และเขาสามารถปกป้องเธอได้
“โอ้ย จะผ่าทำไม แบบนี้นอนไม่หลับกันพอดี”
“เดี๋ยวผมกอดเจ้ไว้เอง ไม่ต้องกลัวนะ”
“หมอ แกอย่าไปไหนนะ”
เธอทั้งหวาดกลัวและอ้อนเขา
“ไม่ไปไหนหรอก ผมจะนอนข้างๆ เจ้อยู่ตรงนี้ล่ะ”
ปิ่นมณีก่ายกอดเขาไว้อย่างหวาดกลัวว่าเขาจะหายไปไหน
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
คราวนี้เสียงดังจนหูอื้อ
“ว้ายยยยยยยยย”
ปิ่นมณีกอดเข้าแน่นกว่าเดิม
เฮ้ออออออออออออออออออออ
เขาคงต้องปลอบร่างสั่นเทาให้คลายความหวาดกลัว
ด้วยการสร้างความตื่นเต้นให้เธอแทน
หมอเอกลุกขึ้นนั่งเพื่อถอดเสื้อผ้าตัวเอง
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
เรื่องนี้แอบติดเรทอยู่นะคะ 55