ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 1 หน้า 1
“คนไข้ประสบอุบัติเหตุมาค่ะ อย่างอื่นห้องฉุกเฉินทำแผลเรียบร้อยแล้วค่ะ แขนหัก ขาปกติ เครื่องในปกติ สมองปกติ ตอนนี้เหลือแต่หน้า”
พยาบาลรายงานมาตลอดทางไปที่ห้องผ่าตัด
“หน้าเป็นไง?”
เอกถามใจรุ่มๆ กลัวเสร็จไม่ทันไปนัด
“จมูกเละมากเลยค่ะ”
หมอเอกมาถึงห้องผ่าตัด ท่าจะงานช้างแน่ จะทันหรือเปล่านะ เฮ้อ
มองคนไข้มัมมี่อยู่บนเตียง
“เตรียมของเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”
“ค่ะ”
เสียงพยาบาลตอบรับ
“คนไข้อายุเท่าไหร่?”
“34 ค่ะ”
พยาบาลรีบเอาใบประวัติมากางออกให้หมอดู
“ไม่มีโรคประจำตัว ไม่แพ้ยา โอเค แล้วรู้ประวัติเขาได้ไง”
เขาถามอย่างสงสัย สภาพแบบนี้คงไม่ได้ทำประวัติเอง
“ตอนมาถึงเขายังมีสติค่ะ เพื่อนเขามาด้วย แต่ตอนนี้ไม่มีสติแล้วค่ะ”
“ความดัน เป็นไงบ้าง?”
“ปกติ ค่ะ”
“ตอนนี้ สลบอยู่นะคะ”
“หน้าก่อนทำเป็นไงบ้าง?”
“ก็น่ารักอยู่นะหมอ”
พยาบาลพลิกหน้าสำเนาบัตรประชาชนที่ซีดๆ ให้ดู
“รูปออกจะไม่ชัดรู้ได้ไงว่าน่ารัก”
เขาแย้ง
“ฮ้าๆๆ ก็ดูลายเส้นสิหมอ โครงหน้า น่ารักนะคะ ซื่อปิ่นมณี ออกจะเพราะ ต้องหน้าตาดีแน่ๆ”
ฟังความมั่นอกมั่นใจของพยาบาลสาวแล้ว เอกได้แต่ส่ายหน้า
“อ้าว เตรียมตัว”
ทำเรียกความพร้อม
“เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้าคนไข้”
“ซิลิโคน พร้อม”
เขาถามทีมงาน
“ค่ะ”
พยาบาลเปิดผ้าพันแผลออก หมอเอกใช้สำลีชุปน้ำยาฆ่าเชื้อเช็ดที่จมูกที่ยับยู่ยี่เป็นแผล
ยังดีที่ส่วนอื่นของใบหน้าไม่ได้เป็นอะไรเลย นี่หล่อนเกิดอุบัติเหตุท่าไหนกัน หมอเอกนึกถึงความมหัศจรรย์ของการเกิดเหตุครั้งนี้
“ซับเลือดหน่อย”
เขาบอกพยาบาล
“ใครเปิดเพลงวันนี้”
“พี่อ้อค่ะ”
“เพลงเพราะดีนะ”
“นี่ๆ ซับเลือดๆ”
เขาหันไปบอกพยาบาลอีกหน
อยู่ๆ มีเสียงโทรศัพย์ดังขึ้น
ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นน่าแปลกที่พยาบาลและหมอต่างก็เข้าใจว่าคนไข้ที่นอนเป็นผักอยู่ รับรู้ทุกอย่าง
กิจกรรมที่เกิดขึ้น เธอไม่อาจจะรู้เห็นว่าเขาสิ่งใด รับรู้เพียงแต่แรงกดบนจมูกทีละหลายหน
“วันนี้เลื่อนเวลานะ อาจจะไปสายสัก ชั่วโมง”
เสียงทุ้มๆ ของใครคนหนึ่งคุยโทรศัพย์
“โอเค ตามนี้”
ใครนัดใครไว้ยังไง นี่มันช่วงเวลาของอะไรกัน
ปิ่นมณีหลับตาฟังสิ่งเหล่านั้นอย่างใจระทึก มันเกิดอะไรขึ้น
ที่นี่คือสวรรค์หรือนรก ทำไมมีเพลงสากลเปิดเบาๆ
นี่เทวดาหรือยมบาล เสียงผู้หญิงก็ไม่ใช่ ผู้ชายก็ไม่ค่อยแมน พวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่
จะเขี่ยเธอกระเด็นไปฝั่งไหน หรือกำลังลงโทษทัณฑ์บาปอะไรให้ชีวิตเธอ
มันคืออะไรกัน คืออะไร ตอนนั้น..ความทรงจำที่จำได้
เธอขับรถกับบ้านจากงานสัมมนาสุดสัปดาห์จากชลบุรี พอจะเลี้ยวเข้าวงแหวนรอบเมือง
ก็ประสานงากับรถกะบะที่ไม่รู้พุ่งออกมาจากตรงไหน หรือว่าเธอขับรถผิดเลนเอง หรือว่าเธอเลี้ยวผิด หลังจากประทะกันอย่างแรง ถุง Air bag ทำงาน
พร้อมกับสติสัมปปชัญญะของเธอที่หลุดลอยไป โดยที่เธอไม่อาจจะรับรู้เหตุการณ์หลังจากนั้นได้ว่า
มีหน่วยกู้ภัยเข้ามาช่วยเหลือเธอ พวกเขาค้นรถ หาโทรศัพย์ และกระเป่า พวกเขาเปิดกระเป๋าสตางค์เธอพบนามบัตรประกันชีวิตเพื่อนสาวเธอ
พวกเขาช่วยโทรตามมาดูที่โรงพยาบาลทันที
มารู้ตัวอีกทีร่างอันหนักอึ่งอยู่บนรถเข็ญพร้อมกับเสียงกลุ่มคนสนทนากันหลายเรื่อง ทั้งมีมีด มีเลือด ทั้งโทรศัพย์เข้า
มีทั้งเพลงสากล มันร้องอะไรกันบ้างล่ะเนี่ย โอ้ยยยย
สวรรค์หรือนรกยุคนี้ เทวดากับยมบาลท่านใช้โทรศัพย์แล้วเหรอ นั่นสินะ
ที่เขาพูดกันว่าเวรกรรมไปไวเหมือน 5G มันก็คงจะไปถึงสวรรค์และนรก หรือตอนนี้เธอกำลังชดใช้เวรกรรมข้อใดอยู่ นึกทบทวนช่วงเวลาชีวิตที่ทำเรื่องไม่ได้มา
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
มาลงชื่อไว้ ล็อกนี้ไม่ทันโหวตค่ะ