ยัย เจ๊ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 1 หน้า 2
เห็นจะเป็น ชอบตบยุง ตีแมลงวัน ฆ่ามด ตีแมลงสาบ ขยี้แมงมุม แล้วยังนึ่งกุ้งอีก
นี่เราทำบาปขนาดนั้นเลยเหรอ ชีวิตใครใครก็รัก ไปฆ่าแกงเขา มันย่อมเป็นบาปกรรมติดตัว ถึงเราจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พวกเขาไป เวรกรรมมันยังต้องตามทันสินะ
แล้วทำไมต้องกดจมูกเธอซะจมขนาดนี้
ปิ่นมณีเริ่มขยับนิ้วเกาเบาะ ยังมีโทษทัณฑ์ใดอีกที่เธอจะได้รับ
“หมอคะ คนไข้เหมือนรู้สึกตัวค่ะ”
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ โอเค ไหมคะ?”
เสียงทุ้มๆ เอ่ยถาม
ปิ่นได้แต่เกร็งมือเกาเบาะเบาๆ
“ไม่เจ็บนะ ไม่เจ็บ อีกนิดเดียว”
เสียงนิ่มๆ พยายามเอ่ยปลอบ
“ซับเลือด”
เขาสั่งพยาบาลผู้ช่วยทำงาน
“ถ้าไม่พร้อมทำไมไม่บอก จะได้ไม่ลงมีด”
เสียงเขาดุพยาบาล
โอวววว............ อะไรกัน ลงมีด....กลัว น่ากลัว ฉันกลัวเลือด..ปิ่นร้องอยู่ในใจ
“หายใจทางปากนะคะคนไข้”
เสียงนุ่มๆ เอ่ยบอกเธอ
“ไม่ต้องแรงนะคะ เดี๋ยวน้ำลายกระเด็น”
ปิ่นมณีพยายามขยับปากอันหนักอิ่ง...นี่พวกเขาจะเหม็นขี้ฟันเรา โอววว ไม่นะ
“นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุท ธัสสะ
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุท ธัสสะ
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุท ธัสสะ”
ปิ่นสวด นโม ไปเป็นร้อยจบ เพื่อสงบจิตสงบใจ และให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปโดยดี แม้ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นก็ตามที
“กึกก กึกก ครือออ”
เสียงอะไรสักอย่างเกิดขึ้นกับจมูกของเธอ
แล้วหมอก็กดลงอย่างแรง
“กลืนเลยนะคะ”
เสียงทุ้มๆ พูดกับเธอ
กลืนอะไร จะให้ฉันกลืนอะไร.....ฮือ ปิ่นเริ่มร้องไห้ เธอทุบเบาะแล้วดิ้นไปมา
“เจ็บเหรอคะ อีกนิดนะคะ”
เสียงทุ้มๆ พูดเหมือนจะปลอบแต่ไม่ได้ช่วยอะไร
“คนไข้โวยวายเลยหมอ” เสียงพยาบาลพูดขำๆ
เขากดลงอย่างแรงอีกรอบ ปิ่นมณีพยายามดิ้นด้วยร่างอันหนักอึ่งทำให้เธอได้แต่ขยับขาไปมา
อะไรกัน นี่ฉันต้องเจอกับอะไร เธอถามตัวเอง
“อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ ภะคะวา,พุทธัง ภควันตัง อะภิวาเทมิ.
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม,ธัมมัง นะนัสสามิ.
สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ,สังฆัง นะมามิ.”
บทไหนที่จำได้ในตอนนี้ก็คงต้องเอามาสวดให้หมด ให้ตายเถอะ ไม่ได้สวดมนต์มานาน ดันลืมบท
ฮือ ฮือ ฮือ เธอเริ่มร้องไห้อย่างเงียบๆ
“น่าจะใช้ 2 เส้น”
อะไรอีกละ .... 2 เส้น
หลังจากนั้นเธอรับรู้ได้เพียงว่าเหมือนเขากำลังดึงเนื้อในรูจมูกเธอ เจ็บแป๊บมาเลย
“พอซะงั้น”
คนพูดเหมือนพออกพอใจฝีมือตัวเอง
พอหันมาดูคนไข้
“ตายๆ บวมมากเลย”
คุณพระคุณเจ้า นี่ฉันต้องเจอกับอะไร ปิ่นมณีได้แต่ร้องไห้ในอกไม่หยุด
บวม...อะไรกันที่มัน บวมมมมมม
เอกส่ายหน้ากับผลงานครั้งนี้
“ตายๆ บวมมากพาไปห้องพักฟื้นได้ค่ะ หมอหมดเคสแล้วใช่ไหมคะ?”
เขาหันไปถามพยาบาล
“หมดแล้วค่ะ”
“เยี่ยมเลย เวลาดีมาก... ไปล่ะ”
เท่านั้นล่ะ หมอหนุ่มแทบจะตีปีก รีบถอดชุดคลุมวิ่งเริงร่าออกจากห้องผ่าตัดไป
ปิ่นมณี ที่ขวัญเสียกระเจิดกระเจิงตอนนี้ เริ่มรับรู้ความเจ็บปวดที่ร่างกายได้รับมา
นี่ฉันยังไม่ตายหรอกเหรอ สวดมนต์ตั้งเยอะตั้งแยะ ก็เพื่อให้ผ่านพ้นมาเพื่อรับรู้ว่านี่คือเรื่องจริง แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะ
ผ่านไปร่วม 2 ชั่วโมง เมื่อสิ้นฤทธิ์ยาทุกอย่าง
“งื้อ....งื้อ”
เสียงร่ำไห้ของเธอดังรอดออกมา
“เป็นยังไงบ้างคะ เจ็บเหรอคะ”
พยาบาลรีบเข้ามาดูเธอใกล้ๆ
“งื้อ งื้อ งี้”
มีเพียงเสียงอู้อี้ที่ดังรอดออกมา
“เดี๋ยวจะประคบเย็นให้นะคะ”
ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เธอถูกประคบน้ำแข็งจนหน้าชา
“เป็นยังไงบ้างคะ?”
เสียงคุ้นหูเธอถามพยาบาล
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้วค่ะ”
“เป็นญาติเจ้าของคนไข้เหรอคะ?”
“ฉันเป็นเพื่อนค่ะ”
“นี่ต้องคอยประคบเย็น 3 วันค่ะ”
“ช่วงนี้คนไข้อาจจะบวมและเจ็บที่แผลนะคะ ต้องใช้เจลเย็นประคบ”
“ฉันจะอยู่เฝ้าไข้เอง ให้ฉันประคบนะคะ ทำแบบไหนคะ”
พยาบาลสาธิตให้เพื่อนสาวดู ประคบด้านหน้าผาก ใต้ตาทั้งสอง และปลายจมูกเบาๆ น้ำฝนทำท่าเข้าใจ
เมื่อรู้ทุกอย่างอย่างละเอียดแล้ว พยาบาลก็ออกไปจากห้อง
น้ำฝนนั่งลงข้างๆ เตียงที่โยงสายยาที่แขนอีกข้าง
อีกข้างใส่เผือกห้อยคอ หน้าอันบวมอูม จมูกโดนบล็อกของเพื่อน
เธอจับที่มือปิ่นมณี
“แก เจ็บมากไหม?”
“งื้อ งื้อ งื้อ”
ได้ยินเสียงรอดไรฟันมา
น้ำฝนได้แต่สงสารเพื่อนซี้
เห็นน้ำตาไหลเป็นทางรีบหาทิชชูเช็ดน้ำตาให้ แม้เปือกตายังปิดสนิท
“โธ่ แม่คุณ คงเจ็บมากสินะ”
วันที่: 12 มกราคม 2564 เวลา:15:23:58 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
