เมื่อถึงครา “ออกเรือน” มาเยือนฉัน ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาอัพบล็อคเลยครับ เพราะต้องไปอบรมฯโครงการการบริหารสถาบันอุดมศึกษาระดับกลาง ทุกวันเลยรวมแล้วระยะเวลา ๑ เดือน วันนี้มีโอกาสเคลียรเมลเก่าๆ ก็กลับไปพบเมลฉบับหนึ่ง ซึ่งเป็นเมลที่มีบทความที่ผมเองเขียนให้น้องผู้หญิงคนหนึ่งเขาขอร้องให้เขียนให้เขาเพื่อนำไปส่งอาจารย์ ประมาณเดือนสิงหาคม ๒๕๕๐ ซึ่งเป็นเรื่องยากมากเลยครับที่จะเขียนบทความนี้ขึ้นมา โดยที่ต้องให้ได้ความรู้สึกสำหรับคนที่อ่านว่าบทความนี้น้องสาวคนนั้นเขียนขึ้นเอง พอดีน้องสาวคนนั้นกำลังจะแต่งงาน ผมเลยสมมุติตัวเองเป็นน้องสาวคนนั้นซึ่งกำลังจะเป็นเจ้าสาวและเขียนบทความนี้ขึ้นมา ลองอ่านและจินตนาการตามนะครับ ... ก็เพลินไปอีกแบบ ............................................................................... เมื่อถึงครา “ออกเรือน” มาเยือนฉัน เสียงโห่ร้องสลับกับเสียงประทัดดังขึ้นมาในเช้าของวันหยุดที่อากาศสดใสทำให้ฉันสดุ้งตื่นขึ้นมานั่งงัวเงีย แต่ถึงกระนั้นด้วยอาการง่วงนอนขั้นรุนแรงเนื่องจากการอดนอนจนดึกเพราะละครเรื่องโปรดมาถึงตอนอวสานเมื่อคืนที่ผ่านมา ทำให้ฉันล้มตัวลงนอนหลับต่ออย่างง่ายดาย แต่แล้วฉันก็ต้องสะดุ้งตื่นอีกครั้งเมื่อมีเสียงปลุกดังขึ้น “ก้อย ๆๆๆ ตื่นได้แล้วเร็ว ขันหมากเข้าแล้ว” เพื่อนสนิทของฉันร้องเรียก ทันทีที่ได้ยินเสียง ฉันก็รู้โดยอัตโนมัติว่าหน้าที่ฉันคืออะไร ทันทีที่ฉันลืมตาฉันก็พบตัวฉันเองนั้นมายืนแปรงฟันอย่างเร่งรีบพร้อมอาบน้ำอย่างรวดเร็ว แต่งตัวสวยสมวัยพร้อมที่จะรับสถานะการณ์เป็นด่านกั้นขันหมาก จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว คงจะใช้ใด้ดีในสภาวะเช่นนี้ ร่างกายกระทำตามจิตและความรู้สึกนึกคิดของเรา บ้านงานอยู่ไม่ไกลจากบ้านฉันมากนัก เมื่อมาถึงฉันก็ต้องเข้าประจำที่พร้อมกับเพื่อนคู่ใจและสายสร้อยทองที่พร้อมปฏิบัติงานเป็นด่านประตูเงินประตูทอง ขันหมากขบวนใหญ่ ผู้คนมากหน้าหลายตาแต่งตัวสวยงามเดินเข้าแถวเข้ามายังบ้านเจ้าสาวพร้อมของคาวหวานนานาชนิด หลายคนต่างยืนเฝ้าดูขบวนขันหมากและเจ้าบ่าวสุดเทห์อย่างใจจดใจจ่อและปิติยินดี ซึ่งความรู้สึกของฉันนั้นกลับรู้สึกว่าไม่เห็นจะน่าสนใจอะไร มันก็เหมือนเดิม อย่างที่ฉันเคยเห็นมา สิ่งที่น่าสนใจตอนนั้นคือเงินที่อยู่ในซองสีแดงสดนั่นมากกว่า อย่างนี้เองซินะที่เขาเรียกว่า เห็นแก่ตัวโดยสุจริต เราจะสนใจกับสิ่งที่เราต้องการและเราได้ประโยชน์จากมันเท่านั้น สุจริตเหมือนทุกคนก็คิดและทำกัน โดยมิได้สนใจเลยว่าสิ่งที่เราคิดว่ามันเดิม ๆไม่มีอะไรน่าสนใจ กลับเป็นสิ่งที่แปลกใหม่ที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของใครบางคน และอาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา เจ้าสาวแสนสวยแต่งตัวเฝ้ารออยู่ในห้องแคบ ๆตั้งแต่ไก่ยังไม่ตื่นมาโห่ เจ้ารู้สึกอย่างไร ต้องการอะไรฉันไม่รู้ แต่คงไม่ใช่ซองสีแดงสดอย่างที่ฉันต้องการแน่นอน และที่แน่แท้คงเป็นขบวนขันหมากใหญ่โตมีผู้คนมากมายที่ฉันว่ามันเดิม ๆไม่น่าสนใจ เจ้าสาวนั้นคงทำได้แต่กระวนกระวายด้วยใจที่อยากเห็นและคงทำได้เพียงแค่นั้น และไม่นานนักเจ้าบ่าวก็ฝ่าด่านมากมายเข้าไปพาเจ้าสาวซึ่งเก็บตัวเฝ้ารอมานานนับหลายชั่วโมงเพียงเพื่อวินาทีนี้ ทั้งคู่พากันนั่งร่วมพิธีต่าง ๆมากมายมีผู้คนรายล้อมอวยพรด้วยคำอันเป็นมหามงคลหมุนเวียนไม่ขาดสาย ภายในงานมีความวุ่นวายหลายหลากทั้งฝ่ายพิธีการ ฝ่ายต้อนรับและอาหาร ต่างสับสนวุ่นวาย ทุกพิธีการทุกการกระทำอยู่ในสายตาของฉันที่ผันตัวเองมาทำหน้าที่สังเกตการณ์ที่รู้สึกแอบยินดีไปกับเขา แต่ความรู้สึกลึก ๆในใจฉันนั้นยังคงยืนยันแน่นหนัก “หากถึงคราฉันออกเรือน จะไม่จัดงานอย่างนี้” นั่นคือความคิดของฉันที่โดยส่วนตัวไม่ชอบอะไรที่ยุ่งยากมากความ ซึ่งในความเป็นจริงแล้วอาจมีเหตุผลหรือตัวแปรต่าง ๆมากมายที่มากำหนดและมีอิทธิพลเหนือความต้องการและเหตุผลของเรา ที่เขาเรียกว่า ความเหมาะสมทางสังคม เขาว่ากันว่า “ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน” แค่ประโยคนี้เหตุผลของฉันที่ยืนยันแน่นหนักนั้นก็ลืมไปได้เลย เพราะฉันก็คงต้องรับฟังความคิดของอีกฝ่ายซึ่งอาจมีความเห็นที่แตกต่าง และยิ่งเรื่องการแต่งงานแล้วยิ่งเป็นคนละเรื่องเดียวกัน เพราะนอกจากจะมีเราสองยังจะมีดองของทั้งสองฝ่ายมาร่วมตัดสินและแสดงความคิดเห็นในงานของเราที่เขาว่ายิ่งใหญ่และสำคัญ ฉันเคยได้ยินเพื่อนชายที่มีความคิดเหมือนกันกับฉันพูดกันว่าหากแต่งงานจะไม่จัดงานอยากจัดงานง่าย ๆไม่อยากตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ แต่แล้วก็ถูกเพื่อนหญิงที่คิดคนละอย่างต่อว่าเห็นแก่ตัว โดยให้ความเห็นว่าการแต่งงานสำคัญกับฝ่ายหญิง คิดแบบนั้นได้ไง ... ในวันนี้ฉันไม่มีเวลามานั่งคิดหรือรื้อฟื้นความคิดเดิม ๆของฉันที่เปี่ยมไปด้วยอัตตา เมื่อฉันต้องเป็นเจ้าสาว ด้วยวัย 25 ปี ที่กำลังสาละวนอยู่กับการเตรียมงานและเตรียมตัวเพื่อการเป็นเจ้าสาวแสนสวยให้กับแฟนหนุ่มในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ใกล้แล้วซินะ ใกล้วันที่ฉันจะได้เข้าใจ แท้จริงเจ้าสาวนั้นรู้สึกอย่างไร ต้องการอะไรในวันที่ขบวนขันหมากแห่แหนยิ่งใหญ่ มีเจ้าบ่าวสุดเทห์กว่าใคร โดยที่ฉันนั้นก็คงต้องทำหน้าที่เจ้าสาวแต่งตัวเฝ้ารออยู่ในห้องแคบ ๆตั้งแต่ไก่ยังไม่ตื่นมาโห่ ที่นั่งจินตนาการถึงขบวนขันหมาก มีประตูเงินประตูทองที่ฉันคุ้นเคยมากมาย เพียงแต่หน้าที่ของฉันในวันนั้นแตกต่างจากวันนี้ วันที่อาจมีใครบางคนหรือหลายคนมองว่าก็เหมือนเดิม ๆอย่างที่เคยเห็นมาไม่น่าสนใจ ในวันที่สำคัญและยิ่งใหญ่ในชีวิตของฉัน   Create Date : 16 มิถุนายน 2553 13 comments Last Update : 17 มิถุนายน 2553 17:48:21 น. Counter : 1405 Pageviews. Share Tweet

สวัสดียามเช้าครับพี่ เคยอยู่ในบรรยากาศออกเรือนเช่นกันครับ งานจะยุ่งมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมีความคิดเห็นเสนอมาเรื่อยๆครับ 555 ปล.บอลคู่ดึกผมหมดสิทธิ์เลยครับพี่ เพราะเช้ามาต้องทำงานครับ   โดย: กะว่าก๋า 17 มิถุนายน 2553 5:23:46 น.

... หลงคิดว่า พวงวิวาห์ จะเห็นผลเร็ววัน เฮียออมเลยจะออกเรือน อีกแล้ว 555 ว่างก่อน แล้วจะมาอ่านนะคะ สวัสดียามเช้าๆค่ะ ...   โดย: ปลายจันทร์ IP: 125.26.21.134 17 มิถุนายน 2553 6:25:04 น.

อ่านไม่ไหวเลยเฮีย ตัวมานเล็ก เดี๋ยวต้องก๊อบไป ขยายอ่าน ในกล่องคอมเม้นท์เนี่ย เฮียช่วยให้ตัว หลังสือมันใหญ่ๆหน่อยได้ป่ะ เพื่อ คนดีของเฮีย จะได้เขียนง่ายๆหน่อยงัย นี่ต้องเขียนในโน้ตแผ็ด มาแปะง่ะ   โดย: nulaw.m 17 มิถุนายน 2553 7:08:39 น.

คนข้างบนคนดีของเฮีย ความพยายามสูงจริงๆ อิ อิ ไม่อยากบอกเลยง่ะ ว่าก็ดีเหมือนกัน เคยคิดแบบที่เฮียคิดนะคะ เรื่องงานแต่ง เรียบง่าย สบาย ประหยัด แต่นั่นคงจะขึ้นอยู่กับแต่ละคู่และความพร้อมด้วย ใครมีแรงจัดก็จัดไป แต่ถ้าไม่ก็อย่าเห็นช้างแล้วทำอย่างช้าง เพราะอาจมีหนี้สินพะรุงพะรังตามมา ต้องมานอนก่ายหน้าผากใช้หนี้หัวโต อย่างนี้ก็ไม่สนุกเท่าไหร่ ถ้าพอจัดไหวก็จัดเถอะ แอมอร   โดย: peeamp 17 มิถุนายน 2553 9:25:55 น.

เฮียเขียนได้ดีมากเลยค่ะ ทำให้มองเห็นแง่มุมได้รอบด้านขึ้น แอมอร   โดย: peeamp 17 มิถุนายน 2553 9:37:52 น.

อ่านภาพงานแต่งงานแล้วนึกถึงบรรยากาศเมื่อตอนเพื่อนรักแต่งงาน ซองแดงนั้นที่หมายปอง ใช่เลยค่ะเฮีย...เอ๋ก็ได้มาหนึ่งซอง ไปกั้นห้องมาค่ะ วัยขนาดนี้ยังกั้นห้องได้น่ะค่ะ สวัสดีตอนสาย ๆ ค่ะ...เฮีย   โดย: aenew 17 มิถุนายน 2553 11:01:31 น.

... บางที คู่แต่งงานนั้นไม่ได้อยากจัดงานแต่งงานเลย แต่คุณพ่อคุณแม่ทั้งสองฝ่าย ต่างก็อยากจะให้มีงานพิธีเหล่านั้น หากความเข้าใจของคนในครอบครัวตรงกัน ทุกสิ่งก็คงจะลงตัวได้ไม่ยาก   โดย: lastmoon 17 มิถุนายน 2553 18:28:58 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่   โดย: กะว่าก๋า 18 มิถุนายน 2553 6:04:14 น.

เฮียจ๋า หายเงียบไปไหนคะเนี่ย หายไปอย่างงี้ระวังเป็นข่าวนะ ช่วงนี้มีแต่คนหาย ขนาดยายเองยังหายไปเลย เหอๆๆ งานแต่งเนี่ยถามว่าสำคัญไหม มันก็คงขึ้นอยู่กับค่านิยมและความจำเป็นของแต่ละคน ในสายตาแม่ของยายเองก็คงอยากให้ลูกสาวมีงานแต่ง แต่ไม่ต้องถึงขนาดตำน้ำพริกละลายแม่น้ำหรอก ขอแค่ถูกต้องไม่ใช่อยู่ๆ ก้ไปอยู่กันเองอะไรแบบนั้น คุรแม่ยายไม่ปลาบปลื้มค่ะ ยายเองก็ไม่ปลื้มเหมือนกัน 555+ มันจังขึ้นคานเพชรเยี่ยงนี้แล   โดย: biotech_girl 19 มิถุนายน 2553 20:37:38 น.

กรี้ดพิมพ์ผิดตรึมเลยง่ะเฮีย ต้องโทษแป้นพิมพ์รึสายตายายที่ชักจะสั้นกันหนอ ช่วงนี้รู้สึกเหมือนสายตาไม่ค่อยดีแล้ว อาจเพราะจ้องคอมเกิน 10 ชั่วโมงต่อวันแน่ๆ เลยค่ะ   โดย: biotech_girl 19 มิถุนายน 2553 20:58:28 น.

อีกสักสิบ-ยี่สิบปีเราคงได้เข้าใจแบบนั้นบ้าง(ถ้ามีนะ) เค้าจะมาหาดอกพวงวิวาห์ เฮียเทียนไปอ่อยไว้ เลยต้องตามมาชมสักหน่อย ^ ^   โดย: ดอกแก้ว (tanH2O ) 20 มิถุนายน 2553 18:22:55 น.

สวัสดีค่ะคุณเทียน ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ทักกลับที่คุณเทียนไปทักวันก่อน พอดีไปเที่ยวเขาค้อมาค่ะ เพิ่งเข้ามาเปิดบล็อค ขอบคุณที่นึกถึงกันนะคะ   โดย: ขนมไทยห่อใบตอง 23 มิถุนายน 2553 11:36:07 น.

แวะมาส่งเฮียเทียนเข้านอนค่ะ ฝันดีนะคะ   โดย: ขนมไทยห่อใบตอง 24 มิถุนายน 2553 21:55:39 น.