ธารลาวา ๓๓ (ธัญรัตน์)

ตอน ๓๓

“อ๋อ! พอดีมินเจอคุณลีก่อนฮะ ก็เลยถามว่าจะมาหาพี่ณินหรือเปล่า แต่พี่ณินมาเทคแคร์คุณลีแล้ว งั้นมินไปก่อนนะฮะ”
“อย่าลืมเอางานมาให้พี่ดูล่ะ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ วันนี้ลีซื้ออะไรมาให้ผมกินบ้าง หิวจังเลย”
ไม่ทันที่น้องจะได้เดินห่างออกไปสักเท่าไหร่นัก วงแขนก็กอดเอวคอดให้แน่นกว่าเดิม

“คุณณินคะปล่อยลีก่อนค่ะ เดี๋ยวคุณมินเห็นจะดูไม่ดีนะคะ”
พยายามดึงมือออก เพราะรู้ว่าคามินนั่งมองอยู่ในรถไม่ยอมขับออกไป แต่อีกคนไม่ใคร่จะสนใจนัก เพราะแรงรักและแรงคิดถึงเธอมีมากกว่า แล้วรถของจิตรกรหนุ่มก็พุ่งออกไปด้วยความเร็ว ด้วยไม่อาจทนเห็นภาพบาดตาบาดใจได้มากไปกว่านี้

“ไม่หรอก มินน่ะเขาหัวนอกจะตายไป แต่จะคิดอีกทีทำให้เห็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน น้องจะได้รู้ไงว่าผมรักว่าที่พี่สะใภ้มากแค่ไหน จะได้อิจฉาผม แล้วรีบพาแฟนไปให้คุณแม่ดูตัวเร็ว ๆ เห็นเงียบ ๆ แบบนั้นนะ แอบมีแฟนเก็บไว้ไม่ยอมบอกใครด้วย เมื่อกี้ก็เอาโปรเจคมาให้ผมดู แล้วขอเงินไปลงทุนตั้งสามสิบห้าล้านแหน่ะ นัยว่าแฟนอยากให้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก่อนจะแต่งงาน”

“เหรอคะ แล้วคุณให้เงินคุณมินหรือยังคะ” ถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เหมือนไม่ได้มีความรู้สึกอะไร มากไปกว่าการรับรู้รับฟังเรื่องธรรมดา ๆ แต่ในใจนั้นยิ้มกริ่มด้วยความดีใจกับแผนที่วางไว้ เริ่มจะสำเร็จไปทีละเรื่อง ๆ แล้ว
“ยังเลย มินมีรายละเอียดไม่ครบ ผมให้กลับไปทำมาใหม่ เราขึ้นไปข้างบนเลยดีกว่านะลี ผมชักจะหิวแล้วล่ะ เอ้อ ! แล้วลีเอาชุดนอนมาด้วยตามที่ผมบอกไว้หรือเปล่า ผมกับบรรตพตกะว่าจะทำงานเสนอราคาให้เสร็จเลย อาจจะถึงเช้าก็ได้”

“ค่ะ” ระหว่างที่เดินไป หญิงสาวก็พยายามจะดึงมือเขาออกจากเอว แต่ก็ไม่วายที่จะดึงมือบางไปกุมไว้ ขณะเดินเข้ามาในออฟฟิศ ดีที่เป็นช่วงเย็น พนักงานส่วนใหญ่กลับบ้านกันเกือบหมดแล้ว จะมีก็แค่แหม่มกับปัทมาเท่านั้นที่ยังไม่กลับ เพราะรออำนวยความสะดวกให้เจ้านายกับคู่หมั้นอยู่

“แหม่มช่วยเอาของที่คุณลีซื้อมาขึ้นไปด้านบนเลย ให้ปัทเอาแฟ้มงานที่โต๊ะผมขึ้นไปด้วย”
สั่งก่อนจะจูงมือคนข้าง ๆ เดินตรงไปที่ลิฟท์อย่างรวดเร็ว เมื่อถึงห้องแม้อยากจะกอดเธอให้หายคิดถึง แต่ก็จำจะต้องแยกไปอาบน้ำ เพราะเลขาฯ ทั้งสองคนเข้ามาในห้องพอดี แต่เมื่อออกจากห้องน้ำเขาก็รีบตรงไปสวมกอด และหอมแก้มหญิงสาวที่วุ่นอยู่กับการจัดหาอาหารไว้รอเขาทันที

“คิดถึงจัง วันนี้ทำไมแก้มลีหอมกว่าทุกวันเลย เอ๊ะ! หรือว่าผมรักลีมากขึ้นกว่าเดิมน๊า”
“หรือไม่คุณก็ไปติดใจแก้มสาวคนไหนเข้า ถึงได้คิดว่าเป็นแก้มลีมั้งคะ” ประชดนิด ๆ แล้วก็ยิ้มให้บาง ๆ
“โธ่! จะมีแก้มใครมาให้ผมหอมอีก ทั้งเนื้อทั้งตัว และทั้งหัวใจผมให้ลีไปหมดแล้ว ไม่เหลือไปถึงสาวไหนอีกหรอก”
“นอกจากคุณณินจะต่อรองเรื่องธุรกิจเก่งแล้ว ยังปากหวานด้วยนะคะ ปล่อยลีสิคะ แล้วก็มากินข้าว ไหนบ่นว่าหิวไง”

“แต่ตอนนี้ผมหิวอย่างอื่นมากกว่าอีก เมื่อไหร่จะถึงวันแต่งงานซักทีนะ อยากอยู่ใกล้ ๆ ลีแบบนี้ตลอดเวลาเลย อันที่จริงก็เหลืออีกแค่เดือนเดียวเอง อยู่ด้วยกันเลยไม่ได้เหรอลี รู้มั้ยว่าผมทรมานเพราะคิดถึงคุณมานานแล้วนะ ทุกอย่างก็เตรียมพร้อมหมดแล้ว จนป่านนี้ลียังไม่ไว้ใจผมอีกเหรอ ลีน่ะหวานขึ้นทุกวัน ๆ จนผมจะห้ามใจไว้ไม่อยู่แล้วนะ งั้นคืนนี้เราก็...”

“ถ้าคุณณินทำอะไรลีจนเกินเลย ลีจะยกเลิกงานแต่งงานทันทีค่ะ คุณณินบอกลีแล้วนะคะ ว่าจะรอให้ถึงวันที่เราแต่งงานกัน” รีบพูดดักทางเขาไว้ก่อน เพราะรู้ดีว่าความต้องการเขาคืออะไร อีกทั้งก็รู้สึกกลัวใจตัวเองเป็นที่สุด ที่จะเผลอไปกับการออดอ้อนของเขา แต่อีกคนยังไม่ละความพยายาม
“ลี ผมรักคุณนะ คุณกลัวอะไร อยู่ด้วยกันก่อนแต่งแค่ไม่กี่วันเท่านั้นเอง”

“ก็ในเมื่อมันเหลือแค่ไม่กี่วัน ทำไมคุณณินจะรอไม่ได้ล่ะคะ ไม่เอาแล้วค่ะ ปล่อยลีเถอะ แล้วคุณณินก็มากินข้าวได้แล้วค่ะ ลีซื้อของโปรดมาให้ทั้งนั้นเลย จะได้รีบทำงานไงคะ เดี๋ยวไม่เสร็จทันเสนอลูกค้าลีไม่รู้ด้วยนะ”
“งานนี้ยังไง ๆ มันก็ต้องเป็นของผมวันยังค่ำอยู่แล้วล่ะ ไหนอยากให้กินข้าวแล้วซื้ออะไรมาฝากผมบ้าง ลีป้อนให้ได้มั้ย หรือไม่ก็มานั่งใกล้ ๆ ตรงนี้ ผมถึงจะยอมกิน ไม่งั้นก็อย่าหวังว่าจะปล่อยเด็ดขาด” ยังอุตส่าห์ต่อรอง

“เฮ้อ”
ยิ้มให้เขาพร้อมถอนหายใจแรง ๆ จนคนที่ชอบเรียกร้อง ยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่ได้ตามคำขอ เมื่ออาหารเย็นเสร็จสิ้นไป คณินก็ลงไปห้องทำงานบรรพต ปล่อยให้หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ตามสะดวก อุปกรณ์ที่ปวีร์ให้ไว้เพื่อก๊อปปี้ข้อมูล ถูกเก็บใส่กระเป๋ากางเกงขาสั้น ที่เป็นชุดเตรียมเข้านอนของหญิงสาว กาแฟแก่ ๆ ที่ถืออยู่ในมือ คือเครื่องช่วยไม่ให้เผลอหลับ ก่อนจะได้ข้อมูลสำคัญกลับไปด้วย เพราะปวีร์กำลังรออย่างใจจดใจจ่อ ในระหว่างรอเขาอยู่ที่ชุดรับแขก นิตยสารรู้สึกเหมือนจะเป็นเครื่องช่วยให้คลายเหงาไปได้บ้าง

คณินกลับขึ้นมาอีกทีในเวลาเกือบสามทุ่ม ประณาลีช่วยงานเขาเหมือนที่เคยทำมาครั้งก่อน เวลาล่วงเลยไปถึงเที่ยงคืนคณินยังคงนั่งตรวจงานและโทรสั่งให้บรรพตแก้งานเป็นระยะ ๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่าย ๆ สลับกับที่เขาต้องเดินลงไปห้องทำงานบรรพตและขลุกอยู่นานเป็นชั่วโมง ๆ ถึงจะกลับขึ้นมา ตีสองเป็นเวลาที่ประณาลีรู้สึกง่วงสุด ๆ กาแฟแก้วที่สาม ไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกตาสว่างแต่อย่างใด แม้คณินจะสั่งให้เธอไปนอนก่อน แต่คนอยากช่วยก็ยังไม่ยอม

เขาจึงปล่อยตามใจ และหายลงไปข้างล่างอีกพักใหญ่ ๆ กลับมาก็พบว่าหญิงสาวก็ฟุบหลับคาเอกสารบนชุดรับแขกอยู่อย่างนั้น เวลาเกือบจะตีสามแล้ว ร่างบอบบางถูกเขาอุ้มไปวางไว้ที่เตียง แก้มนุ่ม ๆ ยังคงหอมเสมอสำหรับเขา ใจก็อยากจะล้มตัวลงนอนอยู่ข้าง ๆ ร่างที่หอมละมุนยิ่งนัก แต่ด้วยจะต้องรีบทำงานให้เสร็จ เพราะตอนบ่ายวันพรุ่งจะต้องเอาไปเสนอลูกค้า จึงจำจะต้องผละจากคนที่หลับสนิทไป เอกสารบนโต๊ะทำงานถูกหอบลงไปหาบรรพต

เพราะไม่อยากเปิดไฟในห้อง เพื่อรบกวนการนอนของอีกคน แต่เหตุผลที่ดูจะมีความเป็นจริงมากกว่าก็คือ เขาอาจจะห้ามใจไม่ให้เผลอพลั้งทำอะไรเกินเลยได้ จึงต้องรีบหนีไปจะเป็นการดี ร่างที่หลับสนิทอยู่ใต้ผ้าห่มหนา สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ นาฬิกาที่ฝาผนังชี้บอกว่าจะตีห้าครึ่งแล้ว เปิดไฟเพื่อหาเจ้าของห้อง แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แวว ประณาลีจึงรีบลุกและเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าให้หูตาสว่างทันที กลับออกมาก็พบคณินเปิดประตูห้องเข้ามาพอดี

“ลีตื่นแล้วเหรอ ผมกำลังจะขึ้นมางีบหน่อยพอดี เพิ่งจะเสร็จเมื่อกี้นี่เอง”
เขาทักทายก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน เพื่อเก็บเอกสารบนโต๊ะให้เรียบร้อย

“เหรอคะ ลีเลยไม่ได้ช่วยเลยค่ะ ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน ให้ลีเก็บให้ก็ได้ค่ะ คุณณินไปนอนก่อนดีกว่า หรือว่าจะดื่มอะไรร้อนก่อนนอนมั้ยคะ ลีจะเตรียมให้ เอาเป็นโอวันติลนะคะ แต่ทางที่ดีลีว่าคุณณินไปอาบน้ำด้วยก็ดีนะคะ จะได้หลับสบาย ๆ เดี๋ยวลีจะเตรียมเสื้อผ้ากับเครื่องดื่มเอาไว้ให้ ไปเถอะค่ะ ดูหน้าคุณณินซีดจะแย่แล้ว”

พยายามที่สุดที่จะไม่ให้เขาปิดคอมพิวเตอร์ก่อน เพราะรู้ดีว่าตั้งพาสเวิร์สเอาไว้ จึงลงทุนคว้าแขนเขาไปส่งถึงหน้าประตูห้องน้ำ แล้วก็รีบหาผ้าเช็ดตัวและชุดนอนส่งให้โดยเร็ว แฮนดี้ไดร้ฟ์ในกระเป๋ากางเกง ถูกล้วงออกมาแล้วไปเสียบเข้าเครื่องทันที คณินปิดไฟล์งานไปแล้ว หญิงสาวจึงต้องใช้เวลาเปิดอยู่สักพัก แต่ก็ต้องรีบปิด เพราะรู้สึกจะเป็นไฟล์ที่ไม่สมบูรณ์ตามต้องการ แฮนดี้ไดร้ฟ์ถูกดึงออกมาก่อน เพราะเกรงว่าคณินจะออกมาพบเข้า จึงผละไปปอกผลไม้และเครื่องดื่มเอาไว้ให้แทน

เจ้าของห้องจัดการกับของที่เธอจัดหามาให้ พอท้องอิ่มหนังตาก็เริ่มจะปิดลง จนต้องพาตัวเองไปล้มลงนอนบนเตียง แต่เขาไม่ยอมปล่อยอีกคนไปง่าย ๆ คว้าเอามือบางไปกุมไว้แนบอกทันทีที่เธอห่มผ้าให้

“ลี นั่งอยู่ใกล้ ๆ ให้ผมหลับก่อนค่อยไปเก็บของนะ หรือไม่ก็ปล่อยไว้อย่างนั้นล่ะ เดี๋ยวผมตื่นขึ้นมาจะจัดการเอง”
“ค่ะ คุณณินหลับเถอะ เหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว เดี๋ยวพอคุณณินหลับแล้ว ลีค่อยช่วยจัดโต๊ะให้ก็ได้ค่ะ” รู้ดีว่าไม่ควรขัดใจเขาในเวลานี้ อันไหนที่จะทำให้คนที่แทบจะลืมตาไม่ขึ้นหลับลงได้ หญิงสาวอยากจะรีบทำ แต่กระนั้น

“ลีนอนข้าง ๆ ให้ผมกอดก่อนนะ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรหรอก”
ไม่พูดเปล่ากลับดึงร่างหญิงสาว ให้ล้มลงไปนอนข้าง ๆ พร้อมห่มผ้าผืนเดียวกับเขาให้เสร็จสรรพ แถมด้วยวงแขนแข็งแรงกอดร่างบางเอาไว้จนแนบแน่น แต่ประณาลีก็ยอมปล่อยให้เขากอดได้ตามสบาย เพราะรู้ดีว่าถ้าขัดขืนตอนนี้ มีแต่จะทำให้เขาหายง่วงและทำอย่างอื่นแทนการนอน

“คุณณินคะ คุณณิน”
แกล้งเรียกชื่อเขาเบา ๆ พร้อมเขย่าไหล่หนาไปมาสองสามครั้ง แต่คนที่ง่วงสุด ๆ ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใด ๆ ยิ้มอย่างสาสมใจ ก่อนจะค่อย ๆ พาตัวเองออกจากการโอบรัด แกล้งเก็บเอกสารบนโต๊ะสักพัก เมื่อแน่ใจว่าศัตรูไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาพบ จึงรีบดำเนินการตามแผน หญิงสาวไม่สนใจจะเลือกว่าอันไหนที่เป็นไฟล์งานตัวจริงอีกต่อไปแล้ว แต่กลับก๊อปปี้เอาไปให้หมดทุกไฟล์แทน เพราะคิดว่าค่อยไปเลือกเอาเองทีหลัง หัวใจเต้นระทึกแทบจะหลุดออกมาด้านนอก เมื่อจู่ ๆ ร่างที่อยู่ใต้ผ้าห่ม ก็พลิกจากนอนตะแคงเป็นหงายอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

แต่ทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ การก๊อปปี้งานกินเวลาพอสมควร เพราะข้อมูลมีเยอะและหลายอย่าง ระหว่างรอโต๊ะก็ถูกจัดให้เป็นระเบียบเรียบร้อยไปด้วย ตรวจสอบดูว่าข้อมูลที่ก๊อปปี้ไปครบถ้วนแล้ว ก็เดินกลับมาดูคนที่หลับอีกครั้ง แม้ในใจจะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำอยู่บ้าง แต่เมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอและน้องเคยได้รับมา จากกระทำของผู้ให้กำเนิดเขา มันก็ทำให้หญิงสาวตัดความรู้สึกเหล่านี้ออกไปได้อย่างไม่ลำบากนัก เสื้อผ้าในตู้จัดเตรียมเอาไว้ให้เขา โดยเอามาพาดไว้ที่ปลายเตียง ผ้าเช็ดตัวก็เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วในห้องน้ำ พร้อมบีบยาสีฟันเอาไว้ให้ด้วย

‘ลีจะรีบไปสอนนะคะ แล้วค่อยโทรคุยกัน’

โน๊ตสั้น ๆ เขียนแปะไว้บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ประณาลีก็รีบเก็บข้าวของกลับออกไปจากห้องในชุดกางเกงขาสั้นนั่นเอง หากเป็นเมื่อก่อนหญิงสาวคงจะหนีไปไหนไม่ได้แน่ เพราะรหัสเปิดปิดประตู แต่ตอนนี้คณินให้รหัสเธอเก็บนานแล้วจึงไม่มีอุปสรรคใด ๆ เลยสักนิด

“พี่แพทคะ โทรตามวีให้ไปเจอกันที่คอนโดพี่แพทเลยค่ะ”
สิ้นสุดการสื่อสาร ประณาลีก็โบกแท็กซี่มุ่งไปหาแพททันที เมื่อข้อมูลทุกอย่างที่ต้องการอยู่ในมือแล้ว แผนการที่วางเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ก็ถูกดำเนินการทันที ปวีร์ที่ผมเคยตัดสั้นแต่ครั้งนี้วิกผมยาว ดูจะจำเป็นสำหรับเขามาก ส่วนคนพี่ก็จำต้องรบผมที่ยาวสลวยเอาไว้ และใส่วิกผมสั้นเสมือนชายแทน ใบหน้าที่ขาวนวลเนียนถูกแต่งให้ดำคล้ำด้วยแป้ง หนวดเคลาถูกนำมาติดอำพลางไว้ทั้งที่ใต้จมูกและตามคางมน จนไม่เหลือคราบของสตรีให้คนพบเห็นได้รู้เลย แว่นกันแดดกับหมวกแก๊ป ก็ถูกนำมาใช้กับสองพี่น้องอีก เพื่อเสริมให้ไม่หลงเหลือเคล้าหน้าเดิมอีกระดับหนึ่ง

“โอ้โห! พี่ลี ตอนเป็นสาวก็สวยขาดใจ แถมตอนแต่งหนุ่มก็หล่อได้ปานนี้ อย่าเดินผ่านสาวไหนนะ ระวังจะโดนอุ้ม”
ปวีร์อดไม่ได้จนต้องแซวพี่สาว ที่ยืนให้แพทช่วยเติมแป้งลงบนใบหน้า ตามคอ ใบหู และตามมือ ที่โผล่พ้นเสื้อแขนยาวตัวใหญ่ให้คล้ำขึ้นกว่าเดิม ส่วนช่วงร่างไม่จำเป็น เพราะมีรองเท้าผ้าใบกับกางเกงยีนส์คอยปกปิดเอาไว้แล้ว

“โอเคแล้วลี นี่อีกชุดที่จะใช้เปลี่ยนตอนกลับนะ พี่ใส่ทุกอย่างไว้ในเป้ให้แล้ว”
แพททำงานด้วยความคล่องแคล่ว เพราะได้เตรียมการร่วมกันมาเป็นอย่างดีแล้ว ปวีร์ล้วงมือลงในกระเป๋าสะพายของตัวเองที่นำมาด้วยตั้งแต่ตอนแรก ปืนพกสองกระบอก ถูกเขาตรวจตราดูความเรียบร้อย ก่อนจะส่งอีกกระบอกให้พี่สาว ประณาลีรีบเหน็บเข้าไว้กับเอวอย่างคล่องแคล่ว แม้ไม่เคยได้ใช้เจ้าสิ่งนี้ในชีวิตจริงเลยสักครั้ง แต่ฝีมือการยิงของหญิงสาวก็แม่นไม่แพ้ชาย

‘เยี่ยมมากพี่ลี แต่พี่แพทจะต้องฝึกอีกหน่อย’
น้องชายมักจะเอ่ยปากชมเสมอ ๆ เมื่อเวลาสอนคนพี่ยิงปืน เพื่อเตรียมรับกับสถานะการฉุกเฉินเช่นเวลานี้

มือถือถูกเปลี่ยนจากซิมประจำเป็นซิมชั่วคราว สำหรับงานนี้โดยเฉพาะ เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ทั้งสามจึงแยกไปทำตามแผน แพทไปทำงานที่ไม่เสี่ยงอันตรายใด ๆ ตามลำพัง ส่วนของพี่น้องจะทำหน้าที่เป็นคนออกไป ตามที่นัดไว้กับปรเมศ รถของปวีร์ยังคงจอดทิ้งไว้ที่คอนโดฯ แพท เพราะรถที่เช่ามาจะเป็นพาหะนะแทน บ่ายสองโมงเป็นเวลาที่คณินนัดส่งงานลูกค้า เขากับบรรพตพร้อมคุณลุงกัมปนาท รีบตรงไปหาลูกค้าด้วยความสบายใจ ไม่คาดคิดว่าจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นเลยสักนิด

“ให้คนไปเอาเป้ที่ผมทิ้งไว้ในห้องน้ำผู้ชายออกมา เอาเงินใส่ในนั้นให้หมด ส่วนผมจะนั่งรอคนของคุณส่งเงินมาให้อยู่ในร้าน แล้วจะตรวจเงินดูคร่าว ๆ เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามตกลง ผมจะให้เอกสารกับคนของคุณทันที จากนั้นให้ผมออกไปก่อนสักพัก คนของคุณค่อยกลับพร้อมเอกสาร ห้ามผิดกติกานะครับคุณปรเมศ คนของผมกระจายอยู่ทั่วร้านแล้ว มีอะไรไม่ชอบมาพากล คุณจะไม่ได้อะไรติดมือไปเลย และผมก็จะไม่เอาเงินคุณไปด้วย แล้วเราสองคนก็จะเหมือนไม่เคยได้พูดคุยกันอีกเลย ถ้าคุณไม่เชื่อผมทุกอย่างก็จบ คุณจะชวดงานนี้เป็นการถาวร”

ในเวลาเดียวกันนั้น ปวีร์ก็กำลังออกคำสั่งกับปรเมศทางมือถือ ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นราวหนุ่มใหญ่ด้วยการดัดน้ำเสียง เมื่อสองพี่น้องใช้ร้านอาหารเล็ก ๆ ในปั้มน้ำมันเป็นที่นัดหมายส่งมอบงาน ชายหนุ่มที่มาในชุดกางเกงยีนต์เสื้อยืดแบบง่าย ๆ จนประณาลีเกือบจำไม่ได้ว่านั่นคือปรเมศ ‘ลงทุนเหมือนกันนะ’ ไม่คิดว่าเขาจะมาด้วยตัวเองแบบนี้ เมื่อเห็นคนที่เข้าข่ายว่าเป็นคนที่จะต้องมาพบ ปรเมศก็เดินตรงมาหา นั่งลงเก้าอี้ว่างอีกตัว กาแฟที่ปวีร์สั่งไว้ถูกเด็กเสิร์ฟยกมาให้ผู้มาใหม่ทันที

เป้ที่ปรเมศสะพายมาถูกวางไว้ใกล้ ๆ กับเป้ของปวีร์ มันเหมือนกันจนมองไม่ออก ว่าของใครเป็นของใคร ปวีร์พูดคุยกับปรเมศเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนเป้ถูกประณาลียกขึ้นมาเปิดดูพร้อมล้วงมือลงไปกรีดดูเงินที่มัดไว้เป็นปึก ๆ เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว จึงพยักหน้าให้สัญญาณกับน้อง ปรเมศเอื้อมมือไปถือเอาเป้อีกใบ ตรวจทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เขาก็พยักหน้ารับรู้ สองพี่น้องลุกจากโต๊ะด้วยท่าทางของคนอารมณ์เย็น

“ตามไปดูว่ามันเป็นใคร” ปรเมศโทรสั่งลูกน้องที่จอดรถรออยู่หน้าปั้มแล้ว เมื่อเห็นสองหนุ่มขับรถออกไป
“มีคนตามเรามานะพี่ลี นายนี่ไม่เบาจริง ๆ แต่เดี๋ยวก็รู้ ว่ากำลังเล่นกับใคร ถ้าฉันไม่แน่จริงฉันไม่มาหรอก” ปวีร์บอกพี่สาวแล้วรีบเร่งความเร็วของรถขึ้นไปอีก จนคนที่ตามมาแทบจะตามไม่ทัน แต่จนแล้วจนรอดปวีร์ก็ยังหนีไม่พ้น

“ตามมาเลยน้อง พี่รออยู่ เก่งจริงจับพี่ให้ได้นะ”
สิ้นคำพูดรถของปวีร์ก็เลี้ยวเข้าบริษัทรถเช่าแห่งหนึ่ง ที่มีรถจอดรอให้ลูกค้าสรรหามาเช่าเต็มลานจอด สองพี่น้องรีบลงจากรถเดินเข้าไปในออฟฟิศรถเช่าทันที ชายฉกรรจ์สองคนที่ตามมา จำต้องจอดสังเกตุการอยู่ด้านนอก เพราะไม่รู้ว่าจะเอายังไง ห้องน้ำรู้สึกว่าจะเป็นสิ่งที่สองพี่น้องต้องการเป็นที่สุด รีบล้างแป้งที่ทาเอาไว้จนได้ใบหน้าที่ขาวเนียน กลับมาในเวลารวดเร็ว แป้งถูกทาทับให้ใบหน้าดูขาวเพิ่มขึ้นอีก วิกผมสั้นถูกเปลี่ยนเป็นวิกผมยาวสีทองคล้ายชาวต่างชาติ ชุดที่ใส่เปลี่ยนมาเป็นชุดแซ็กเกาะอกยาวไปถึงเข่า พร้อมรองเท้าส้นสูงมาแทนที่รองเท้าผ้าใบ

ปวีร์ใช้วิกผมหยิกฟูแทนผมยาว ใบหน้าและส่วนอื่น ๆ ที่พ้นเสื้อผ้าออกมา ถูกเปลี่ยนจากคล้ำเป็นดำสนิทแทนในเวลาไม่ถึงสิบห้านาที เงินแต่ละปึกถูกดึงออกจากเป้มาใส่ไว้ในเสื้อ ที่ทำไว้รองรับการเก็บเงินจำนวนนี้โดยเฉพาะ จากนั้นเสื้อยืดตัวใหญ่ก็สวมทับลงไปอีก ปวีร์กลับออกไปอีกทีในสภาพของหนุ่มแร๊ปผิวคล้ำ ที่มีลำตัวใหญ่ ส่วนพี่สาวก็กลายเป็นสาวผิวขาวผมทอง ที่เดินผ่านผู้คนก็ยังลังเล ว่าตกลงเป็นคนไทยหรือฝรั่งกันแน่ และแว่นดำอันใหม่ก็ช่วยปกปิดใบหน้าของสองพี่น้อง ได้อย่างแนบเนียนอีกทาง แพทเคลียร์เรื่องรถเช่าคันที่สองพี่น้องขับมาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนที่คนทั้งสองจะออกมาจากการแปลงกายเสียอีก

เมื่อได้กุญแจรถจากมือแพทแล้ว ทั้งคู่ก็เดินเกี่ยวแขนกันออกไปหารถ ด้วยท่าทางของคู่รักที่หวานแว๋วอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะขึ้นรถไม่วายชำเลืองไปมองรถคันที่ขับตามมา เมื่อพบว่ายังคงจอดอยู่ที่เดิม ปวีร์จึงรีบขับรถที่แพทเช่าจากที่อื่นเอามาไว้ให้อีกคันแล้ว ซึ่งเป็นคันใหม่เอี่ยม รถแล่นออกไปด้วยท่าทางไม่รีบร้อน แพทที่อยู่ในคราบชายชาตรี เดินสะพายเป้ที่ด้านในมีข้าวของการแปลงกายของน้อง ที่ยื่นให้หน้าห้องน้ำออกมาจากบริษัทรถเช่าในเวลาต่อมา แท็กซี่ถูกโบกที่หน้าบริษัทนั่นเอง

“เอ้ย! ทำไมมันหายไปนานจังวะ เอายังไงดี โทรหาคุณเมศก่อนดีมั้ย”
อีกหนึ่งชายที่นั่งรอในรถได้สักพักเกิดสงสัย อีกคนจึงพยักหน้าเป็นการเห็นด้วย เมื่อปลายสายสั่งให้ลองเข้าไปเดินดูในบริษัทรถเช่า จึงพยักหน้าให้อีกคนทำตาม แต่ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกับคว้าน้ำเหลว
“มันหายไปแล้วครับคุณเมศ จะให้เราทำยังไงดีครับ”

“ไม่เป็นไร ฉันได้สิ่งที่ฉันต้องการแล้ว ปล่อยมันไปนายสองคนกลับมาได้ เรายังมีงานที่จะต้องแก้ใบเสนอราคาให้มีตัวเลขต่ำกว่าของพวกนั้นรออยู่” เมื่อได้ไฟเขียวจากเจ้านายแล้ว ทั้งสองจึงทำตามคำสั่ง
ปวีร์จอดรถระหว่างทางไม่ห่างจากบริษัทรถเช่าอีกคันนัก เพื่อรอให้แพทนั่งแท็กซี่มาถึงและนำรถกลับไปคืน ส่วนสองพี่น้องโบกแท็กซี่คันใหม่กลับเข้าไปรอแพทที่คอนโดฯ เป็นที่เรียบร้อย แพทตามกลับมาในเวลาไม่นานนัก อุปกรณ์ที่ใช้ในการอำพลางตัวของทั้งสามคน ถูกโยนลงถังแสตนเลส เบนซินเทราดลงไป ก่อนที่จะจุดไฟเผาทิ้งจนไม่หลงเหลืออะไรอีกเลย

“เราจะทำยังไงกับเงินพวกนี้ดีครับพี่ลี” ปวีร์ยกเงินปึกหนึ่งขึ้นมาดู
“เก็บเอาไว้ก่อน ถ้าไม่มีความจำเป็นที่เราจะต้องใช้เงินพวกนี้ พี่จะเอาไปบริจาคให้เด็กยากจนและเด็กกำพร้า”
“ให้วีเอาไปเก็บนะ พี่ขอไม่ยุ่งกับเงินพวกนี้” แพทรีบบอกเพราะปวีร์ทำสีหน้ามีคำถาม
“คงไม่มีใครเหมาะที่จะเก็บแล้วใช่มั้ยนี่ นอกจากผมคนเดียว” เหมือนปวีร์จะรู้ชะตาตัวเอง ทั้งหมดจึงได้ข้อสรุปตามนั้น ประณาลีต้องรีบกลับไปที่คอนโดฯ เมื่อพบว่าคณินฝากข้อความเอาไว้ในมือถือ หลังจากที่กลับมาใช้ซิมเดิมแล้ว ว่าจะรับไปกินข้าว

“พรุ่งนี้เย็นผมจะมารับลีไปร้านเสื้อนะ” เขาบอกเมื่อนั่งกินข้าวอยู่ในร้านหรู
“ทำไมคะ” “อ้าว! ก็ลีจะต้องมีชุดไปงานแต่งคุณวิชุดากับผมไง อย่าบอกนะว่าลืมไปแล้ว อีกอย่างจะได้ไปเลือกแบบให้ช่างตัดชุดไว้ให้ไง อีกหน่อยลีจะต้องใช้ออกงานกับผมบ่อย ๆ นะ ผมอยากจะให้ลีสวยที่สุดเวลาเดินคู่ไปกับผม แต่ขอห้ามเลือกชุดที่โชว์เนื้อหนังมังสามากก็แล้วกัน” ประณาลียิ้มรับบาง ๆ เพราะลืมเรื่องนี้ไปแล้วจริง ๆ

“วันนี้งานเรียบร้อยดีหรือเปล่าคะ” อยากจะรู้เป็นที่สุด
“ก็ดีนะ เขาบอกว่าอีกอาทิตย์จะแจ้งว่าผลจะออกมาเป็นยังไง แต่ก็ไม่มีอะไรน่ากังวลแล้วล่ะ คุณลุงบอกว่าได้แน่ เพราะเหมือนเพื่อนคุณลุงจะให้คำตอบกลาย ๆ แล้ว” สีหน้าของคนบอกเป็นไปในทางที่สบายอกสบายใจเป็นที่สุด แต่อีกคนนั้นยังมีความกังวลอยู่ไม่น้อย เพราะกลัวปรเมศจะสู้คะแนนนิยมของศัตรูไม่ไหวจนต้องพ่ายแพ้ไป

ผมยาวสลวยของลูกสาวคนเดียวมีแม่กำลังถักเปียให้อย่างประณีต จากนั้นก็จัดการช่วยแต่งตัวให้จนเรียบร้อย เสร็จจากลูกสาวคณิศรก็เดินตรงไปดูแลลูกชาย ช่วยใส่เสื้อผ้าและถุงเท้าให้ ตลอดจนตรวจดูความเรียบร้อยอื่น ๆ ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันของคนเป็นแม่อยู่แล้ว อาหารแบบฝรั่งที่หนูน้อยทั้งสองโปรดปราน ถูกจัดการจนเรียบ คนแม่เตรียมตัวจะพาลูกไปขึ้นรถ ที่มีคนรถนำมาจอดรอที่หน้าบ้านแล้ว

พลัน! คณิศรก็เหลือบไปเห็นรถของสามีจอดอยู่ในโรงรถ นี่นับเป็นวันที่ห้าแล้วที่เขาไม่ยอมกลับบ้าน สงสัยเป็นที่สุดว่าเขากลับมาด้วยเรื่องอะไร และนอนที่ห้องไหน เพราะเมื่อเช้าตื่นขึ้นมา ไม่มีแม้แต่เงาของสามีอยู่บนเตียง เด็กรับใช้ช่วยถือกระเป๋าคุณหนูทั้งสองไปส่งให้ที่รถ คณิศรจึงเอ่ยถามทันที

“คุณผู้ชายมาตั้งแต่เมื่อไหร่จุก แล้วนอนห้องไหน ฉันไม่เห็นเลยตั้งแต่ตื่นขึ้นมา”
“เอ่อ! คุณผู้ชายมาตอนตีสองค่ะ เมื่อคืนนี้นอนอยู่ห้องแขกค่ะ” คนถูกถามตอบแบบกล้า ๆ กลัว ๆ จนคณิศรอดสงสัยไม่ได้
“ทำไมไม่นอนที่ห้องล่ะ ไปนอนที่ห้องแขกทำไมกัน หรือพาใครมาด้วยเหรอ”

“เอ่อ! จุกไม่ทราบค่ะคุณผู้หญิง” ก้มหน้าตอบออกไปอย่างไม่เต็มปากเต็มคำนัก เท่านั้นเอง คณิศรก็พอจะเดาอะไรได้
“จุกไปส่งคุณหนูแทนฉันที ลูกไปกับพี่จุกก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะไปดูคุณพ่อก่อน ไม่รู้จะไม่สบายหรือเปล่า พาคุณหนูไปได้แล้วจุก” สั่งลูกและจุกแล้วก็รีบเดินขึ้นไปด้านบน ด้วยหัวใจเต้นแรงผิดปกติ ใจก็ภาวะนาว่าอย่าให้สิ่งที่คิดและกลัวเป็นจริงขึ้นมาเลย ประตูห้องนอนแขกถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย ประหนึ่งคนด้านในไม่สนใจจะล็อคเลยด้วยซ้ำ

กรี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

“คุณเรศ ๆ นี่คุณกล้าทำกับฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอ ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ”
เสียงกรีดร้องดังจนคับบ้าน ทำให้สองร่างที่นอนกอดกันอย่างสบายอารมณ์ ตื่นขึ้นมาในทันที นเรศไม่ตกใจสักนิดกับสีหน้าและน้ำเสียงของภรรยา แต่เขาก็รีบใส่เสื้อผ้าให้อยู่ในสภาพที่เรียบร้อย ส่วนหญิงร่างบางอีกคนก็หอบเสื้อผ้าไปในห้องน้ำ และกลับออกมาด้วยความรวดเร็วไม่แพ้กัน

“คุณกล้าทำขนาดนี้เลยเหรอคุณเรศ แกอีนังหน้าด้าน กล้ามานอนกกผัวฉันในบ้านฉันขนาดนี้เลยเหรอ มึงอย่าอยู่เลย”
สิ้นเสียงกรีดร้อง คณิศรตรงเข้าไปตบเด็กสาวที่เดินออกมาจากห้องน้ำในทันที
“ว๊าย! อย่าค่ะ คุณพี่คะช่วยหนูด้วยค่ะ” เด็กสาวรีบวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังนเรศทันที

“แกไม่ต้องไปพึ่งใครเลยนะ มานี่มาให้ฉันตบให้หนำใจซะดี ๆ คุณก็เหมือนกัน อย่ามาปกป้องอีหน้าด้านคนนี้นะ นี่เหรอที่คุณไปนอนกกมันมาตั้งหลายคืน มันมีอะไรดีกว่าฉันนักคุณถึงได้หลงมันขนาดนี้ นี่ ๆ ๆ ๆ ๆ”
กำปั้นระดมทุบลงไปที่อกของสามีด้วยหัวใจที่เจ็บปวด แม้นเรศจะรับรู้ แต่เขาก็ไม่คิดจะสนใจอะไรอีกแล้ว ถ้าไม่เล่นไม้นี้ มีหรือที่ภรรยาจะยอมหย่าขาดจากเขาได้

“นี่ณิ พอได้แล้วนะ หยุดโวยวายซักที ผมเบื่อคุณจะแย่อยู่แล้ว คุณจะเอายังไง ผมไม่กลับบ้านคุณก็ว่า พอผมกลับมาคุณก็ยังมาโวยวาย ตกลงจะเอายังไง ผมทำตัวไม่ถูกแล้วนะ” น้ำเสียงดุและดังทำให้คณิศรโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
“ถ้าคุณจะกลับเข้าบ้านแล้วหอบเอาอีตัวกลับมาด้วย ฉันว่าคุณอย่ากลับมาเลยจะดีกว่า ถ้าคุณรักมันมากหลงมันมาก ก็พามันไปนอนกกที่อื่น อย่าพาเข้ามาในบ้านนี้ นี่มันบ้านของฉันกับลูก ฉันไม่อยากให้อ้ายอีที่ไหนมานอนสำเริงสำราญอยู่บนหัวฉันแบบนี้ คุณกล้าทำถึงขนาดนี้ ก็รอหาคำตอบดี ๆ ไปให้คุณแม่ก็แล้วกัน ฉันจะไม่ทนคุณอีกต่อไปแล้ว” แทบจะร้องใส่หูเขา

“ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทนสิ เรามาหย่ากันเลย ผมก็ไม่มีความสุขนักหรอกที่จะต้องมาทนกับเมียอย่างคุณ ไม่หย่าวันนี้ก็จะต้องหย่าวันหน้าอยู่ดี สู้ให้มันจบไปเลยจะดีกว่า คุณก็จะได้ไปหาคนที่คุณคิดว่าดีสำหรับคุณ ส่วนผมก็จะได้ไปอยู่กับคนที่ผมรัก” เมื่อเข้าทางนเรศจึงรีบเสนอทันที

“นี่คุณกล้ามาท้าหย่ากับฉันเหรอ นี่ ๆ ๆ ๆ ๆ คงจะรัก จะหลงมันมากสินะถึงได้ลงทุนทำแบบนี้ อีนี่มันมีดีอะไรคุณถึงได้เป็นถึงขนาดนี้ ลูกเล็ก ๆ คุณก็ยังไม่ยอมจะสนใจ”
“อย่าไปโทษใครที่ไหนเลย คุณนั่นล่ะที่บังคับให้ผมต้องทำแบบนี้ อยากได้อะไรก็โทรไปบอกแล้วกัน พร้อมเมื่อไหร่นัดผมไปเจอที่อำเภอได้ทันที บ้านหลังนี้ผมยกให้ เมื่ออยู่แล้วมันร้อน ก็ไปหาที่เย็น ๆ อยู่จะดีกว่า” บอกแล้วก็จูงเอาเด็กสาวเดินออกจากห้องไปด้วยความเร็ว

“คุณเรศ ๆ ๆ ๆ ๆ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ กลับมา ๆ ๆ กลับมาคุยกับฉันให้มันรู้เรื่อง คุณจะไปแบบนี้ไม่ได้นะ” ปากก็ร้องลั่น มือก็ดึงแขนสามีเอาไว้ แต่นเรศก็สบัดแรง ๆ จนคณิศรเซล้มลงกับพื้น เสียงรถเขาขับออกจากบ้านไปด้วยความเร็ว
“กลับมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องนะคุณเรศ ฉันบอกให้กลับมาไง ได้ยินมั้ย กลับมา ๆ ๆ” ร้องเรียกสามีด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ก่อนที่คณิศรจะฟุบหน้าร้องไห้อยู่กับพื้นห้องอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนาน

“ขอบคุณค่ะคุณพี่ ถ้ามีอะไรให้หนูช่วยก็เรียกได้เลยนะคะ”
เด็กสาวที่ติดรถนเรศมายกมือไหว้อย่างดีอกดีใจ เมื่อเงินค่าจ้างเป็นหมื่นถูกยื่นไปให้
“ส่วนนี่เป็นค่าทำขวัญที่ถูกตบเมื่อกี้นะ ขอบใจมาก ไม่ได้ไปส่งนะพี่รีบ”

อีกจำนวนยื่นให้ คนรับยิ้มแก้มแทบปริก่อนจะลงจากรถ เมื่อนเรศจอดให้ก่อนจะถึงถนนใหญ่ บ้านที่เขาซื้อในนามของประณาลีเป็นที่ที่เขาตรงเข้าไป เพื่ออาบน้ำเตรียมตัวไปทำงาน ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว มีแทบจะครบครันในบ้านหลังนี้ จะขาดก็แต่ทะเบียนหย่ากับคนรักที่รอคอยอิสระภาพจากเขาเท่านั้น

“อีกไม่นานเราก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะลี” พูดกับตัวเองขณะแต่งตัวอย่างสบายอารมณ์

Create Date : 21 กุมภาพันธ์ 2552		0 comments
Last Update : 21 กุมภาพันธ์ 2552 5:58:17 น.
Counter : 404 Pageviews.
Share Tweet