  お前はもぉ (^ -) 死んでいる (_ _)ヾ(ロ) ペチペチ 起きろ~..
.
.
. ผมเดินผ่านกองฟางหลังลานเครื่องนวดข้าวเกียนมีผู้ชายและผู้หญิงประมาณสิบคนกำลังช่วยกันทำงานอยู่ใกล้ๆคอกหมูดิของหลวงพี่เหมือนหมูดินกำลังหอบหายใจถี่ๆผมเดินเลียบผู้คนออกมาแบบหัวใจที่เลือนลอยไปแสนไกลหาใครคนหนึ่งโดยไม่ได้ใส่ใจทางเบื้องหน้านักกึก!!!! "โอ้ย!!"ผมมองหญิงสาวตัวเล็กๆที่ถูกผมชนอย่างไม่ตั้งใจ ความรู้สึกสองอย่างวิ่งเข้ามาปะทะชนพร้อมสายตาผมที่มองเธอ "เอ่อผม..ขอโทษครับ" "เธอ.......อีกแล้วหรอ" "เอ่อคือผมกำลังจะเอาไปให้พี่ครับ" "อ่อขอบใจนะ!!!แล้วเธอให้พี่ทำไมหรอเป็นเด็กต้องตั้งใจเรียนนะ" "..........." "ผมชอบพี่" "หือขอบใจนะเอ้าเอาคืนไป....พี่อ่ะต๊อง..ไม่อยากให้เธออยู่ใกล้ๆนะเดี๋ยวจะลำบากหัวใจ" "พี่ครับ...ผมชอบพี่แบบ(แฟ.......เอ่อแบบ....เอ่อผมชอบผู้หญิงต๊องครับ" โป๊ก!!!นี่แน่ะ!! พี่ไปนะ...เสียงเธอหายไปกับอากาศร้อนที่น่าอึดอัดเหลือเพียงเสียงเครื่องนวดข้าวที่ดังมากับสายลมพัดราวกับมีแมลงหลายๆตัวที่กำลังบินผ่านไปมา ผมวางดอกไม้บนกองฟางกลิ่นฟางแห้งปลิวตามสายลมจนผมอยากปิดดวงตาแล้วหลับไปแสนนาน . 
"อากาศร้อนอบอ้าวแบบนี้ ผักหลวงพี่มันจะโตให้เก็บทันหรือ หลวงพี่"ชาวบ้านผู้หญิงวัยกลางคนในกลุ่มคนหนึ่งส่งเสียงแหลมขึ้น หลวงพี่ตอบกลับเสียงเบา
"โตให้เก็บได้สิโยม"....ทำใจให้สบายๆหายใจเข้าลึกๆหายใจออกยาวๆทำใจสบายๆนะโยม" ผมมองตามใบไม้แห้งร่วงที่หลวงพี่กวาดปลิวกระจายกองรวมกัน เสียงชาวบ้านออกความเห็นอีก
"โน่นเจ้าหมูดินของวัดมันก็ไม่อยากหายใจ นอนแผ่ลิ้นยาวอากาศร้อนน้ำในตัวหมูดินไหลตามผิวหนังเป็นทางทำเอาหมูดินของวัดผอมแห้งไปหลายตัวสวนทางกับราคาเนื้อของมันที่มีราคาอวบอ้วนมากเวลาขึ้นเขียงจนชาวบ้านอย่างเราไม่มีเงินพอจะซื้อมาทำอาหารประทังชีวิตแล้วเลี่ยงไปซื้อไก่หรือไข่มากินแทนจะขันได้แล้ว เผื่อชาวบ้านหลายคนไม่มีเงินซื้อของมาทำอาหาร เขาอาจจะไม่ใส่บาตรพระ โถ่เราจะมีชีวิตอยู่กันยังไงเนี่ยหลวงพี่"
"พวกโยมหมายถึงการดำรงให้ชีวิตมีอยู่รึ???...เราต้องมีชีวิตอยู่ได้สิโยม..."..ทำใจให้สบายๆ... หายใจเข้าลึกๆ ...หายใจออกยาวๆ ...ทำใจสบายๆ...นะโยม"เสียงหลวงพี่เบาเรียบเหมือนเดิม
หลวงพี่ยิ้มสำรวมสองมือของท่านยังกวาดทำงานต่อ ใบหน้าเต็มเปี่ยมด้วยน้ำที่ไหลผ่านใบหน้าแต่หลวงพี่ก็มีรอยยิ้มเล็กๆ หันมากวักมือและส่งเสียงเรียบๆเรียกชาวบ้านที่เป็นผู้ชายสี่ห้าคน ให้ทำอะไรสักอย่างด้วยมือที่กำลังบอกเรื่องราวชี้ไปทางหลังโบสถ์ที่เป็นลานเลี้ยงสัตว์และพืชสวนเล็กๆของหมู่บ้าน ส่วนชาวบ้านที่เหลือกำลังต่างทยอยเดินกลับไปบ้านของตัวเอง
หลวงพี่เป็นพลังทั้งสมองและพลังความคิดให้ชาวบ้านทุกคนยินดีทำตามที่หลวงพี่บอกบางคนขนดินมาล้อมรอบคอกดิน บางคนปีนขึ้นไปบนต้นเอาใบไม้กิ้งมาคลุมเป็นร่มเงาให้ความเย็นปกคลุมลานดินไม่นานปฏิมากรรมจากฝีมือชาวบ้านก็เสร็จผมแอบเห็นรอยยิ้มของหมูดินและพืชผักที่ส่งแสงสะท้อนกับเงาแววาวเหมือนเสียงของหลวงพี่ดังผ่านสายลม "รู้จิต ตั้งสติ ระลึกรู้ที่ความรู้สึก เช่น ความชอบใจที่เกิดขึ้น นึกน้อยใจ ..."ให้เท่าทันรู้สึึกนึกคิดให้ได้แล้วปัญญาจะเกิดตามมา...
พระอาทิตย์ที่กำลังขึ้นทางทิศตะวันออกดุจดอกไม้งามของรุ่งอรุณเป็นดอกไม้ในหัวใจสีขาว..ดอกไม้ดอกนั้นเป็นของขวัญที่ผมอยากให้ใครคนหนึ่ง ถึงแม้เขาจะไม่ได้รับมันไว้ แต่ผมก็จะวางดอกไม้ดอกนั้นไว้ที่เดิม..ในใจ..บนผืนแผ่นดินที่มีความรักของผม...ตรงนั้นมีพระพุทธศานาเป็นที่ยึดและผูกพันในดวงจิตเสียงพระธรรมยามเช้า บ่าย ค่ำ ดั่งดอกไม้ที่โปรยลงมาจากฟากฟ้าปลิวผ่านเสียงระฆังที่ดังเป็นจังหวะในหัวใจยามเช้าปลุกให้ลืมตาขึ้นมองโลกด้วยหัวใจอย่างสบายใจ
 เรื่องเล็กๆ ที่ไม่เคยเล็ก ของหลวงพี่ คอยบอกให้ผมรู้สึกถึงคำสั่งสอนที่ประเสริญ เหมือนกลิ่นดอกไม้เล็กๆสีขาวแรกบาน...เป็นของขวัญที่มีพลังพยุงให้ผมสะพายย่ามเล็กๆเดินตามหลวงพี่ออกไปบิณทบาตยามเช้าได้มองเห็นชีวิตชีวาของชีวิตต่อสองชีวิตที่มีแรงศรัทธาของชาวบ้านเป็นเส้นนำทางยามเช้า..
ดวงตะวันสาดส่องหลังคาโบสถ์เป็นประกายระยิบระยับ ผมเดินรดน้ำต้นไม้ ให้ดอกไม้บนแผ่นดินของผม เสียงหยดน้ำไหลผ่าน...ความคิดเบาๆที่ส่งไปทักทายเป็นรอยยิ้มที่เป็นสุขในหัวใจเล็กๆ "อรุณสวัสดิ์นะเจ้าดอกไม้"ขอให้เธอเบ่งบานเติบโตบนโลกสีชมพูขลิบขาวยามเช้า ด้วยความรู้สึกสบายใจด้วยเสียงหายใจเข้าลึกๆหายใจออกยาวๆทำใจให้สบาย สบาย..
. . .
เพื่อนร่วมเดินขบวนตะพาบ กม.55 ท่านประธานไปทะเล แพมเก็บลิงค์แทนชั่วคราวค่ะ
1ประธาน ท่านพี่ เป็ดสวรรค์
2.คุณญามี่
3.เพื่อนขวัญจ๋าในความอ่อนไหว
4.คุณต่อtoor36
5.คุณพู่JewNid
. . . | 
(_ _)ヾ(ロ) ペチペチ 起きろ~..
พี่เป็ดสวรรค์
ส่งงานค่ะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 365 คน [
法使い呪文十八
❤
ⓛⓞⓥⓔ
☀(`.¸ ¸.´)<.´¯`.
✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:*
*.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡
✿mastana✿mastana✿mastana✿mastana✿~~
✿✲-(¯`°.°.★* *★ .°.°´¯)*¤°★)))PamMastanaYeah!chooo.!!!