お前はもぉ (^ -) 死んでいる(_ _)ヾ(ロ) ペチペチ 起きろ~..
. ... เมื่อพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปในวันที่ไม่มีแสงไฟตะเกียงนำทางแขวนที่ต้นไม้ใหญ่ทางเข้าหมู่บ้านเหมือนเช่นเคยมีเพียงแสงสลัวจากแสงจันทร์ที่ส่องลงมาบนถนนที่กำลังจะร้างผู้คน ดวงตายาวรีไร้พลังจ้องมองภาพเงาดำตะคุ่มที่ผ่านไปผ่านมาอย่างเร่งรีบระหว่างถนนทางเดินเข้าหมู่บ้าน อย่างไร้เรี่ยวแรง.. . . . . เสียงสายลมในความแห้งแล้ง...ของหัวใจในดวงตา ท่ามกลางสายฝนที่ตกปรอยๆมองเห็นภาพ ซากบ้านพัง จากพายุโหมค่ำคืนผ่านมา ที่อยู่ไม่ห่างไกลจากถนนทางเดินหมู่บ้าน..ถัดไป อีกหนึ่งกิโลเมตร
ชาวบ้านจับกลุ่มกันวิจารณ์อยู่บนปากหลุมรอยร้าวแห่งผืนดินทำกิน ที่มีต้นข้าว และ ต้นหญ้าถูกถอดรากไปเป็นแถบรอยร้าวและแรงสั่นสะเทือนที่ทำให้ทุกคน รู้สึกหวาดกลัวปะปนกับเสียงอึ้ออึงของทุกคนทำให้ชายชราหัวหน้าหมู่บ้านเงียบไปพักใหญ่
ก่อนที่เขาจะที่ตัดสินใจบอกให้ทุกครอบครัว อพยพออกจากหมู่บ้านก่อนเวลาเที่ยงคืนวันพรุ่งนี้...ชาวบ้านหลายคนคัดค้านเพราะไม่อยากจากบ้านตัวเองที่เคยอาศัยอยู่มานาน เหมือนกับเสียงของหญิงชราดวงตายาวรี เธอพูดกับตัวเองว่า..ไม่..ฉันจะอยู่ที่นี่..ฉันจะอยู่ที่นี่..." .
((แมงมุมตัวเล็กกำลังสั่นเทาบนเส้นใยในค่ำคืนราตรีอันเงียบงันพลันหายไปพร้อมเสียงฝนหลงเหลือเพียงรัตติกาลอันเต็มไปด้วยเสียงที่แสนทรมาน
ภาพที่กระจกสะท้อนออกมา เป็นภาพร้างของระเบียงที่แสนมืดมน น้ำฝนที่หล่นลงมาจากหน้าต่าง ราวกับหยาดหยดน้ำตาที่รินไหล
ข้าจะเผาผลาญกุหลาบความคิดแห่งตัณหาเหล่านั้นให้มอดไหม้จนกว่าแสงแห่งรุ่งอรุณจะสาดส่องมาถึง..
ขออ้อนวอนต่อความมืดมน..สวดภาวนาอ้อนวอนดวงจันทราโบยบินขึ้นสู่ฟากฟ้าด้วยปีกสีแดงฉานของข้า. .ตัวข้านี้ขออุทิศตนแด่ความเป็นนิรันดร์ไปตลอดกาล "((พักเหนื่อยยย..ฟังเสียงฮัมมเพลงจากเนื้อเพลงประกอบ - -"))
. . . เวลาเที่ยงคืนกว่าเล็กน้อยฝนหยุดตกแล้วแต่ยังมีเม็ดฝนเล็กๆตกลงมาบ้าง สายลมเบาพัดมาจากภูเขาหลังหมู่บ้าน มาถึงบ้านที่เป็นเสมือนหัวใจของหญิงชราเธอหันไปมองก่อนลากกระเป๋าใบเก่าที่วางที่บันไดขั้นสุดท้ายแล้วใส่รองเท้ายางหนีบเดินออกจากบ้านช้าๆเดินเยียบไปตามถนนทางเดินที่เปียกแฉะหลังฝนซา
เธอเดินเอื่อยๆอย่างมนุษย์ไร้แรงกายในหัวใจและเมินเฉยต่อความมืดแล้วหยุดเดินที่ปลายถนนตรงที่เคยมีรถประจำทางวิ่งผ่านสายตายาวรีมองผ่านทางที่ยาวไกลไปอย่างไร้จุดหมายก่อนนั่งลงที่ศาลาที่พักสายลมแสนเย็นพัดเสียงดังทุ้มของหัวหน้าหมู่บ้านเข้ามาอีก เป็นไปได้ว่า..มันจะต้องเกิดขึ้นอีกไม่สิ้นสุด...อีกไม่นานแล้ว..เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว...รีบออกมานะ..รีบออกมานะ..."
กิ่งไม้แห้งปลิวมาตกที่พื้นสายตายาวรีก้มเก็บขณะสายลมพัดเสียงครืน..ครืน..แผ่นหินก้อนโตบนถนนกับต้นไม้กระทบกันเสียงดัง หญิงชราเอามืออันเหี่ยวย่นกอดอกตัวเองไว้ ความรู้สึกหวาดกลัวเข้ามาเกาะในดวงตายาวรี เธอเลียวซ้ายทีขวาทีในความเงียบของความมืด จู่ๆสายลมก็พัด ลมพายุกระโชกแรงหอบกิ่งไม้แห้งหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้นถนน กิ่งไม้แห้งกิ่งใหญ่ถูกพัดมากระแทกที่ศีรษะ หญิงชรารู้สึกเจ็บเธอเอามือกุมศีรษะ หัวใจเต้นแรงส่งเสียงร้องคราง โอ้ย!!
เสียงในห้วงความสับสนดังขึ้นๆพร้อมกับเสียงสายลมที่พัด สายลมแรงเข้ามาแรงขึ้นๆจนร่างกายไม่อาจทานและฟลุบล้มลง.. "รีบออกมา".."รีบออกมาเร็วๆ"...เธอรู้สึกตัวอีกครั้งแล้วพยายามรีบพยุงร่างตัวเองลุกขึ้นยืน ขณะกำลังออกวิ่งไปตามทาง รอยแยกของพื้นปฐพีเบื้องล่างก็ปริขึ้นแล้วแตกออกจากกัน เป็นหลุมยาวเป็นทางใหญ่ยาววววขึ้น...และแผ่ขยายความกว้างออกเป็นเสี่ยงๆกินพื้นที่เข้ามาถึงพื้นที่ ที่หญิงชรายืนหวืดดดดดด!!ร่างของหญิงชราถูกแรงโน้มถ่วงโลกดึงตกลงไปในหลุมกว้างร่างดิ่งลงสู่ความมืดมิดเบื้องล่างทันทีความรู้สึกของเธอนิ่งสงบดับหายไปในความลึก..ลึกลงไป..ลึกลงไป..ลึกลงไปที่ปลายทางแสนไกลแค่ไหน..ไม่อาจรู้............อาเมน....
ตะพาบเอนทรี่ กม.54 (^^<≡≡≡≡
โจทย์คุณต่อ(*^^)"ความเป็นไปได้ ที่ไม่สิ้นสุด" / ◎~~~~◎ มองผ่านม่านสายตาจขบ.ตอนแรกก่ะว่าจะเขียนแนวไซไฟ แต่ด้วยเวลาที่มีจำกัดแล้วเมื่อวานก็หาภาพการ์ตูนแนวจักรวาลอย่างที่อยากได้ไม่ได้เลยต้องเปลี่ยน มาเขียนเรื่องตามแนวถนัดกับหาภาพใหม่(เรื่องที่เขียนเป็นเรื่องสมมุติไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ใด)ออกมาเดินร่วมขบวนตะพาบกับเพื่อนๆไม่ได้ช้าม๊ากกกเลยน๊าาา(เพราะตามที่ท่านประธาน เลื่อนเวลาอัพงานตั้งสองวัน เหตุจาก-บล็อกแก๊งล่ม-คิๆได้ข้ออ้างแล้วเฮะๆ) โจทย์นี้เป็นแนวคิดแบบจินตนาการแล้วเพื่อนๆเค้าคิด หรือเขียนอะไรกันบ้างไปอ่านกันค่ะ)>ขบวนตะพาบกม.54))> คลิกบ้านท่านพี่เป็ดสวรรค์
((❤//PamPam~Mastana//"❤/))
|
❤
ⓛⓞⓥⓔ
☀(`.¸ ¸.´)<.´¯`.
✿.。.:* *.:。✿*゚¨゚✎・ ✿.。.:*
*.:。✿*゚¨゚✎・ ✿.。.:* *.:。✿*゚¨゚✎・ ✿.。
✿mastana✿mastana✿mastana✿mastana✿~~
✿✲-(¯`°.°.★* *★ .°.°´¯)*¤°★)))PamMastanaYeah!chooo.!!!
(อ้าวววลงผิดหายไปท่อนนึง เด่วค่อยมาแก้ไขอ๊ากก)