ในป่าคอนกรีตของเมืองหลวงมักเคลือบด้วยความสวยงามของป่าแสงสีที่ชวนฝันเส้นทางที่แออัดด้วยยานพาหนะบนถนนมีแสงไฟหลากสีของสิ่งก่อสร้างที่งดงามโดยมนุษย์เองนอกจากนี้มนุษย์ยังสร้างมุมอับสีทึบทึมเทาซ่อนไว้ตามซอกซอยริมทางเป็นปรากฏการณ์ที่ค้นหาอันจะสร้างความร้อนเย็นมาสู่ผู้พบเจอได้โดยไม่รู้ตัวมาก่อนซึ่งก็แล้วแต่ชะตากรรมที่ไม่อาจฝืนไว้และแล้วชะตากรรมในวันกลับบ้านดึกก็มาถึงเมื่อฉันมีเหตุต้องเดินเข้าไปในซอยหนึ่งริมถนนของป่าคอนกรีตในคืนวันหนึ่ง..
เสียงสะอึกดังขึ้นๆเมื่อฉันเดินเข้ามากลางซอยเสียงดังถี่ๆสลับกับเสียงฝูงจิ้งหรีดถอนลมหายใจเฮือกใหญ่หือฉันสะุ้ดุ้งสุดตัวสะบัดใบหน้าตัวเองหันขวับยืนชะงักอยู่บนถนนในซอยเปลี่ยวที่ร้างผู้คนเดินไปมาดวงตาเริ่มเปิดกว้างกวาดไปรอบๆตรงนั้นต้นไม้ยืนต้นสูงอายุข้างถนนต้นใหญ่ที่มีซากตุ๊กตาปูนปาสเตอร์หักวางกองอยู่หลายตัวจริงๆมันควรจะนอนนิ่งสงบอยู่ใต้เงาต้นไม้แต่จู่ๆดูเหมือนตุ๊กตาหักและต้นไม้ใหญ่จะสั่นสะเทือนโยกเยกเคลื่อนไหวไปมาได้ราวกับมีชีวิตหรือว่าจะมีพลังของโลกบางอย่างมาจับลำต้นเขย่าไปมาหือหรือว่าฉันจะง่วงดวงตาพล่ามัวคิดไปเองปาฏิหาริย์นั่นไม่มีจริงมันเป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติผ่านสายตามัวไม่สิ!"ต้นไม้ใหญ่ที่สั่นไหวอย่างหนักจนใบไม้แห้งร่วงหล่นลงมาปลิวว่อนเต็มพื้นถนนในซอยทั้งๆที่ไม่มีลมพัดมาเลยไม่ๆนี่เป็นเหตุแห่งสายฝนโปรยกำลังตั้งเค้าเดินทางมาโลกแว๊กกกก
เฮ้ยอะไรกัน!ฉันอ้าปากค้างด้วยความรู้สึกสั่นไหวบอกตัวเองว่าหรือนี่ฉันกำลังตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของพลังลึกลับที่มองไม่เห็นตัวเงาดำในความมืดบางอย่างกำลังลุกล้ำเข้ามาใกล้เส้นแบ่งเขตมนุษย์และวูบวาบสะท้อนเงาใต้แสงจันทร์สลัวรอบๆตัวฉันจู่ๆขาสองข้างก็หยุดยืนนิ่งเฉยรอฟังคำสั่งการจากสมองมีเพียงเสียงครางเบาๆลอดออกมาขณะรอการตัดสินใจทำอย่างไรต่อหูสองข้างของฉันก็ได้ยินเสียงแหบแห้งลอยมาตามสายลมเย็นเชียบ"ช่วยด้วย ชะช่วยด้วย!"
เสียงที่ฉาบด้วยความเย็นยะเยือกจับหัวใจที่ข้างๆหูมาพร้อมเสียงสั่งการโอโต้เมตริคของร่างกายอย่างอัตโนมัติโดยไม่ต้องหันกลับไปมองเจ้าของเสียงฮือฉันกระโดดพุ่งตัวอย่างเร็วออกจากบริเวณต้นไม้ใหญ่อย่างรวดเร็ว"วิ่งสู้ฟัดเด๊โว๊ะๆๆๆ"ความคิดว่างเปล่าเย็นวาบไหวเอนไม่คิดถึงชีวิตข้างหน้าเพียงแต่ว่าไปให้พ้นจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้อ๊ากกก!แฮ่ก!แฮ่กกกก!!
เพียงแค่อึดใจแสงเดือนค่ำคืนก็ลอยผ่านศีรษะไปฉันวิ่งหอบมาหยุดยืนห่างจากต้นไม้ใหญ่สามกิโลเมตรด้วยความสามัคคีของเท้าสองข้างความเหน็ดเหนื่อยอัดเต็มราวกับทำงานหนักมาเม็ดเหงือไหลย้อยเต็มท่วมใบหน้าสวยอากาศรอบตัวเย็นกว่าแอร์คอนดิชั่นแต่ก๊าซออกซิเจนเกือบไม่พอให้ฉันสูดลมมาเลี้ยงร่างกายท่ามกลางเหตุการณ์ในความรู้สึกที่ปลิวกระจัดกระจาย"ใครกันว้าเอหรือจะเป็นใครที่ต้องการให้ฉันช่วยเหลือเฮ่หรือว่าจะเป็นบรือส์ฉันกำลังตกอยู่ภายใต้พลังแฝงเร้นในความมืดในคืนดึกลึกแน่แล้วเอาละว้า!ภายใต้พลังเร้นที่ไหลอยู่ในตัวตนที่มีมากกว่าฉันหันหลังกลับวิ่งอย่างเร็วไปที่ต้นไม้ใหญ่อีกครั้งด้วยหัวใจที่สั่นไหวอย่างที่ถึงสุดใกล้ๆเข้าไปๆอีกไม่ถึงห้าสิบเมตรทันใดนั้น!!สายตาของฉันก็มองเห็นเงาเลือนลางที่เคลือนไหวอยู่ใต้ต้นไม้อย่างชัดเจน"ฮือนั่นมันร่างมนุษย์นี่หว่า"
ชายแปลกหน้าใต้แสงไฟนิออนสลัวของเสาไฟฟ้าริมทางร่างถลอกเขียวคล้ำเสื้อกางเกงขาดวิ่นมีแผลเต็มตัวใบหน้ามอมแมมดวงตาร่วงโรยริมฝีปากขาวซีดขยับช้าๆ"ช่วยผมด้วย"เสียงเขาดังขึ้นเบาๆพร้อมสายลมวูบหนึ่งที่พัดกลิ่นดอกไม้กลางคืนโชยลอยมาขณะที่ฉันตกอยู่ในภวังค์จ้องมองชายหนุ่มแปลกหน้ายามวิกาล
"เอ่อ..วิญญาณยังอยู่ในร่างมั้ยเนี่ย"ฉันส่งเสียงเบาเหมือนครางอยู่ในลำคอ
"หา..อยู่ซิ..ยังอยู่ในร่างเนี่ยล่ะไม่ได้ลอยไปไหนไหนหรอก"เสียงชายยามวิกาลอ่อนแรงเบาแทบไม่ได้ยิน
ท่ามกลางเสียงจิ้งหรีดที่ส่งเสียงร้องดังกันระงมฉันหยิบโทรศัพท์มือถือกดไปไม่นานรถหน่วยกู้ภัยยามวิกาลก็แล่นมาจอดในซอยเปลี่ยวร้างผู้คนที่มีฉันกับชายยามวิกาลนั่งอยู่เจ้าหน้าที่สองสามคนช่วยกันพยุงร่างชายหนุ่มแปลกหน้าขึ้นไปบนรถมีฉันติดรถไปด้วยแฮ่มนี่คือหน้าที่พลเมืองดีจำเป็นในยามวิกาลสินะ!
ดึกมากแล้วฉันเดินออกจากโรงพยาบาลด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆบางทีคนเราก็ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยการรักษาชีวิตให้ปลอดภัยอย่างเดียวแต่บางทีเราต้องรักษาชีวิตเพื่อนร่วมโลกให้อยู่รอดปลอดภัยด้วยเช่นกันเอาล่ะตอนนี้ได้เวลากลับบ้านแล้วกลับดึกไปหน่อยนึง"ฉันก็คิดว่าพลังใจบวกในสำนึกที่ดีจะช่วยรักษาชีวิตฉันให้อยู่รอดปลอดภัยในป่าคอนกรีตตลอดไปฮึมๆ"
ถนนสายนี้มีตะพาบกม.84อภินันทนาการโจทย์โดยพี่เป็ดสวรรค์คะภายใต้แสงนำทางของท่านประธานกิโลเมตรนี้เหล่าตะพาบกลับดึกในซอยเปลี่ยวข้าพเจ้ากระโดดม้วนตัวเข้าโหมดสถานการณ์จำเป็นเหินไปในคืนดึกลึกท่ามกลางเสียงยามดึกไม่ว่าจะพบกับสถานการณ์ใดข้างหน้าพยายามยิ้มมีพลังเข้าไว้นะแว๊กกกก
ขอบพระคุณพลัง&กำลังใจจากท่านผู้ชมและท่านผู้อ่านทุกๆคนที่ให้แพมๆมาด้วยนะค๊าบ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 365 คน [
法使い呪文十八
เหตุการณ์ในกลางดึก มีอะไรต่อมิอะไรเกิดขึ้นมากมาย..
ทั้งๆที่เรามองเห็นและมองไม่เห็น..
ยังไงก็ขอให้มีความสุขมากๆนะค่ะ
แวะมาอ่านงานตะพาบด้วยคนค่ะ