ณ เทือกเขาอันไกลโพ้นบนที่ราบสูงที่เต็มไปด้วยม่านควันหมอกปกคลุมรอบบริเวณมีฝูงวิหคขนาดยักษ์กำลังบินว่อนเป็นแบคกราวด์ด้านหลังให้ผู้ยืนตระหง่านอยู่บนยอดเขาอันสูงเสียดฟ้าด้วยพลังอำนาจที่มีมากกว่าสรรพสิ่งใดณที่นี่ร่างกายจึงสะท้อนแสงเรืองรองส่องเป็นประกายสีเงินงดงามยิ่งท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านใบหูและเสียงอึออึงบนโลกมนุษย์อีกเสียงหินอัคนีที่กระทบกันดังเป็นจังหวะครืนครืน..นั่นเป็นเรื่องราวโดยธรรมชาติหรือเวทย์มนต์บันดาลดลส่งผลให้ทุกสิ่งแปรไปในห้วงภวังค์..ในฝัน...
ฤาด้วยโจทย์ในความทรงจำโดยท่านพี่เป็ดสวรรค์ประธานโครงการถนนสายนี้มีตะพาบกิโลเมตรที่หนึ่งร้อยยี่สิบนั่นและแล้วทุกคนจึงค่อยๆรวยระรินอรรถรสซาบซ่าบางก็หวานเป็นกลิ่นไอดอกไม้ที่ไม่อาจลืมเลือนไปได้ใช่ฤ..
ทว่าเมื่อการมองกลับไปพบสิ่งที่ผ่านมาในอดีตในขณะที่ไม่ได้ขยับตัวและไม่ได้หันกลับไปมองโดยมิได้เปิดตาขึ้นนั่นเป็นเพียงการมองผ่านจิตวิญญาณมันสามารถสดับสรรพสิ่งอย่างชัดเจนด้วยหรือ?ครืน..ครืน...เสียงดังหนักแน่นดุจเสียงแห้งที่ร้องกู่ก้องดั่งการตอบรับสะท้อนกลับมาตามแนวทิวเขามันเป็นเสียงรอยแตกแยกจากกันของภูผา...หรือเสียงเรียกหา..ให้ฉันกลับคืนสู่ห้วงมหรรณพ(Well Never my mind )
ในหนึ่งปีแม้ฉันจะเนรมิตตัวตนให้เป็นอมนุษย์ผู้ทรงพลังเหนือธรรมชาติหรือว่าเป็นปีศาจอันน่าสะพรึงนั่นเป็นเป็นอักษรออนไลน์บนสังคมออนไลน์คุณภาพที่สามารถคำนวณได้เมื่อเทียบกับความถี่ของการหายใจเข้าออกนับสิบล้านห้าแสนหนึ่งหมื่นสองพันกว่าครั้งต่ออณูละองลมหายใจที่ลอยขึ้นไปบนอากาศในปี2014
พรึบ!!พรึบ!!เสียงวิหคตัวยักษ์บินโฉบเฉี่ยวไปมาใกล้แก้มแห้ง..นั่นเป็นภาพมโนที่ก่อสร้างในดวงจิตตังหากในความจริงสภาพแวดล้อมที่ถูกกระชับพื้นที่โดยความเย็นสีขาวโพลนที่ร่วงจากบนท้องฟ้าฉันเริ่มตระหนักว่าใบหน้าฉันถูกละอองน้ำแข็งก้อนเล็กๆบนโลกกระทบโดนแก้มสองข้างเมื่อการวิ่งไล่ตามเงาตัวเองในดินแดนเหน็บหนาวชวนให้หลงในความรู้สึกลึกซึ้งซึ่งไม่อาจสร้างถ้อยพรรณาใดบรรยายได้ไพเราะเท่า...
สองนิ้วที่เกี่ยวกันไว้ในรอยยิ้มของตัวเอง
ความอุ่นในใจกำลังครุกรุ่น..นั่นหมายถึงมิตรภาพที่เบ่งบานเต็มพิกัด !!แม้บางทีไม่อาจสัมผัสแต่ในความรักและความทรงจำที่มีได้ด้วยสองมือที่กอดดวงใจ..
ฉันก็คิดว่ามันน่าจะสวยงามกว่าดอกไม้บานดอกใดๆ บนโลก
ฮู๊วววววว!!!จู่ๆกระแสลมโชยพัดรุนแรงก็กวาดเม็ดกรวดเม็ดทรายและหินเศษปลิวมาปะทะใบหน้าและลำตัวในทันทีที่ฉันเปิดดวงตามองท้องฟ้าด้วยดวงตาที่แดงก่ำฝูงนกยักษ์แตกกระเจิงบินหายลับไปจากท้องฟ้าฉันสยายผมตีกันยุ่งเหยิงตระโกนด้วยน้ำเสียงห้าวหาญสุดกำลังแข่งกับเสียงโห่ร้อง!!ชิ้ว!ชิ้ว!!ของผู้คนนับพัน!! "โอมมอร์สมอร์เดร...เน่มาฮาร่า...เน่มาฮาร่า..เอราชิบาราฮ่า ..เมย่า ....ชิรา..ฮาดา!!!!!!!!!!! ฉันหัวเราะเสียงดังราวบ้าคลั่ง !!!
ประตูมิติแห่งปีสองพันสิบสี่ของฉันกำลังจะปิดลงด้วยเวทย์มนต์ที่ไม่มีในดินแดนเวทย์มนต์นั่นมันงานเขียนปีต่อ ไปนะนั่น
"เฮ้ยยย!!!บุกแดนเวทย์มนต์"เตรียมนานละนะ
"เมื่อไหร่จะออนไลน์สักที ..เฟ้ยยยย!! " เสียงพี่ชีริวบล็อกเกอร์เบสการ์ตูนหนุ่มสุดหล่อดังมาแต่ไกล
"โฮ่ะ..โฮ่ะขอเลื่อนไปอีกนิดนะฮับ..ในเวลาต่อมาและต่อไป..ต่อไปด้วยปณิธานในความรู้สึก"ฮึกเหิม!!"
ภายใต้ท้องฟ้าอาทิตย์อุทัยในความแรงของไวไฟที่ใช้ในพลังที่มีไม่พอ..เท่าๆกับการบริหารเวลา..เรื่องราวความทรงจำและความฝันมักเข้ามาผูกพันพันธนาการกับโลกความจริงเสมอ..กาลเวลาก็เฉกกันเพียงไทน์ไลน์ที่เดินทางไปบนชีวิตของมนุษย์ผู้หนึ่งเท่านั้นไม่ว่าอย่างไร เมื่อเทศกาลแห่งความสุขและการเฉลิมฉลองเดินทางมาถึง...ฉันจะยิ้มให้กว้างที่สุดต้อนรับเทศกาลความสุขด้วยความรู้สึกปิติอย่างยิ่ง
งานเขียนและบทประพันธ์ By::Pampam'Mastana
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 365 คน [
法使い呪文十八
ⓛⓞⓥⓔ
☀(`.¸ ¸.´)<.´¯`.
✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:*
*.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡
✿Mastana✿Mastana✿Mastana✿Mastana✿~~
✿✲-(¯`°.°.★* *★ .°.°´¯)*¤°★)))PampamMastana umm! umm!!!