Bloggang.com : mastana : ถนนสายนี้มีตะพาบ12...พรจากนางฟ้า..วินาทีสุดท้าย...แห่งการจากลา...

ถนนสายนี้มีตะพาบ12...พรจากนางฟ้า..วินาทีสุดท้าย...แห่งการจากลา...

((งานเขียนโครงการถนนสายนี้มีตะพาบกม.12 โจทย์พี่ก๋า))

หลังเม็ดฝนซา..ก้อนเมฆสีขาวก็ลอยกระจายบนฟากฟ้าที่กำลังมีสายรุ้งเจ็ดสี...ถักทอเป็นโค้งรุ้ง..ดั่งภาพสะท้อนที่งดงามราวจิตรกรรมประดับท้องฟ้า...ฉันมองภาพนั้น..จนแสงแห่งสายรุ้งนั้นค่อยๆจางหายไป...พร้อมกับโยกชิงช้าเถาวัลย์กิ่งไม้ไปมา..เสียงนกเขาขับขานเพลงมาลัย...ดอกโมกข์ส่งกลิ่นหอมหวลชวนเจ้าดอกแก้วกลีบสีขาวเจือยแจ้ว..zzzzzz

ในห้วงแห่งความรู้สึกสายรุ้งถักทอ..ฉันสดับกับเสียงอึกทึก..เสียงขยับเท้าอย่างเร็วของผู้คน...ที่ดังกึกก้อง...เสียงนั้นกำลังค่อยๆ..ดังเข้ามาใกล้ฉัน....ในสำนึกแห่งมโนภาพลอยผ่านแวบ..แว่วเข้ามาในลมหายใจอุ่นๆของฉัน

ฉันก้าวลงจากชิงช้าเถาวัลย์...ค่อยๆเดินไปที่กำเนิดแห่งเสียงกึกก้องนั้น...ตามทางที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นเป็นทิว....รู้สึกเหมือนหนทางนั้นพร่ามัว..เต็มไปด้วยหมอกสีขาว...ที่ปลิวในอากาศ...เสียงอึกทึกเมื่อครู่ค่อยๆเบาลงและหายไปแล้ว...ฉันเดินมาถึงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง...แล้วก็ต้องหยุดเดิน..เมื่อสายตามองไปยังสิ่งหนึ่ง...ที่พื้นหญ้าเบื้องหน้า..ฉันแทบไม่อยากเชื่อสายตาของตนเอง....

เขาคนนั้น?...ฉันมองร่างกายของเขาที่เต็มไปด้วยบาดแผลตามผิวกายมีเลือดสดๆ...กำลังไหลออกมาตามรอยผิวที่เปิดกว้าง..เขาเอามือกุมไว้แต่ยังมีเลือดไหลซึมออกมา...เขาร้องครวญคราง...ด้วยความเจ็บปวด...อย่างถึงที่สุด...เหมือนลมหัวใจสุดท้ายใกล้สิ้นสุด...และกำลังอำลาแสงสว่างสุดท้ายของโลกจากไป...

เขาสะอื้นในลำคอ เสียงลมหายใจขาดห้วง อ่อนระทวย แหงนมองหน้าฉันและพยายามรวบรวมพลังอย่างลำบากสุดแรง...ที่จะพูดกับฉัน...เสียงเขาแผ่วเบา...ฉันยืนนิ่งเฉย..มองเขา..ได้ยินเสียงแผ่วเบานั้น....ลอดผ่านลมหายใจรวยริน...

“มิกิ.....เป็นคุณจริงๆหรือ”
“ผม....ผม...ขอโทษนะ...ได้..ยินไหม...ได้ยิน...เสียง..ผมไหม”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ...ผมไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นเลย...ยกโทษให้ผมนะ”

ฉันอยากถามเขาว่า "..เจ็บมากไหม"..แต่ฉันทำได้เพียงให้เสียงนั้นดังอยู่ในความรู้สึกของตัวเอง...ได้แต่สดับฟัง...และมองเขา

เขาที่มีสีหน้าเจ็บปวดมากมายจากบาดแผลตามร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือด..เลือดที่กำลังไหลออกมาจากบาดแผลไม่หยุด..เขาพูดต่อด้วยเสียงเบาลงกว่าเดิม...

"ผม...ผม...มันไม่ดี...ที่ทำให้หลายคนรู้สึกมีรอยบาดแผลทางหัวใจ...มันเจ็บปวดเหมือนบาดแผลที่มีเลือดไหลปรี่ออกมา..ดังกับที่ผมกำลังเจ็บปวดเหลือเกินนี้...ใช่ไหม..."

"ผมเสียดายความเป็นมนุษย์ที่ไม่มีคุณภาพของผมจังเลย.. ทำไมผมไม่ซื่อสัตย์ต่อวิชาชีพของตนเอง...ผมเป็นได้แค่ปาปารัชซี่ใบ้ไร้จรรยาบรรณ..เขียนวิจารณ์มนุษย์เช่นเดียวกันด้วยถ้อยคำ เสียดสี ถ้อยคำที่กระทบดั่งฟองคลื่นถาโถมใส่ชายหาด..วาจาดั่งเกลียวคลื่นอันเชี่ยวกราด...ที่ด่าทอให้ร้ายพวกคุณ...โดยที่เรื่องราวนั้นมันไม่ได้มีความเป็นจริงเลย... ผมทำให้ทุกคนและเพื่อนๆคุณ...และคุณ...รู้สึกไม่ดี...พวกคุณได้รับความเสียหาย...เสื่อมเสียชี่อเสียงเพราะผมเอง..ฮือๆๆๆ.....ทำไมผมทำแบบนั้นกับพวกคุณได้อย่างไรนะ..แค่กๆๆ....พวกคุณเกลียดผมมากใช่ไหม..อ๊อกกกๆๆ"

ดวงตาของเขาเหมือนจะค่อยๆปิดลง...เสียงของเขาเบาหายไปนาน...ฉันทรุดกายนั่งลงข้างๆเขาและค่อยๆจับมือให้พลังกับเขา...เหมือนเขาได้รับพลังนั้น....เขาค่อยๆรวบรวมกำลังขึ้นใหม่..เสียงพูดเบาๆของเขาดังขึ้นอีกครั้ง เป็นเสียงแผ่วเบาที่อ่อนแรงเต็มที...

"มิกิ....คุณอโหสิ....กรรม....ให้ผมด้วยนะ"

เสียงของเขาเบาสั่นเครือปะปนกับเสียงร่ำไห้น้ำตาไหลเปียกใบหน้า...

“ไม่เป็นไร...ฉันยกโทษให้เธอ” ฉันพูดบ้างด้วยความรู้สึกหนักแน่นจริงจังแต่......เหมือนกับอยากกลั้นหยดน้ำตาไว้

“ฉันได้ยินแล้ว..." "ขอบใจเธอด้วยนะ"
"ฉันดีใจ...ที่ได้ยินคำขอโทษ...จากเธอ”

"แค่เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำทุกอย่าง...ที่ผ่านมามันผิด...ก็ดีแล้วเธอรู้ใช่ไหม..."

เลือดค่อยๆไหลออกมาจากแผล เขามีสีหน้าเจ็บปวดมากขึ้น ฉันจับมือเขาไว้...
"การมีชีวิตไม่ใช่เรื่องยาก แต่การใช้ชีวิตนั้นยากมากกว่า ฉันก็ไม่มีประสบการณ์...ไม่ได้ทำอะไรถูกต้องทุกอย่าง...เธอก็คงเช่นกัน..การทำอะไรที่ไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของฉันเลย...ไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของคนอื่นเลย...ทำให้ฉันเสียใจ...และฉันคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจาก...การหวังผลประโยชน์ส่วนตัวเท่านั้น...ไม่ใช่ปัญญาชน...ไม่รักจิตสำนึกของตนเองไม่รักศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของตนเอง..

มันก็คือการเอาเปรียบเพื่อนมนุษย์ที่ร่วมสูดหายใจ...อากาศธาตุเดียวกัน ...ภาวะแห่งความเห็นแก่ตัว...ที่สถิตย์อยู่ในดวงใจของเธอนั่นแหละ ..อาจจะใช่.. มนุษย์ทุกคนเป็นดังนั้น...มันเป็นการดำรง...เพื่อความเป็นอยู่ของชีวิตหนึ่งของชีวิตเธอ...เธอเพียงต้องการทำให้ชีวิตเติบโตต่อไปใช่ไหม

ดวงตาและลมหายใจเขาขาดหายเป็นระยะ...น้ำตาแห่งความรู้สึกของเขาและฉันไหลริน..เขารับรู้และค่อยๆพยายามยิ้มน้อยๆให้ฉัน..ฉันพูดต่อ...
ฉันเข้าใจเธอแล้ว...แค่รู้สึกไม่พอใจเท่านั้น...เธอกำลังจะเดินทางข้ามสะพานฟากฟ้าแห่งเวลานี้ไปแล้ว...ไม่รู้เธอมีความสุขหรือยัง...แต่เธอกำลังจะได้พบกับความสุขเบื้องหน้าแล้ว...ฉันอโหสิให้เธอ..ฉันไม่ได้เกลียดเธอหรอก....ลาก่อนนะ...

เขามีรอยยิ้มน้อยๆอีกครั้งและหลับตาลง..ทุกอย่างเงียบแม้แต่ลมหายใจของเขา...

ฉันแหงนมองท้องฟ้า...เห็นแสงสว่างของดวงดาว...เป็นภาพนางฟ้าที่แสนสวยและงดงามมีประกายสีขาวระยิบระยับรอบกายา...กำลังส่งรอยยิ้มมาให้ฉัน...เสียงหวานของนางฟ้าดังขึ้นที่จิตสำนึกในความรู้สึกเสมือนสถิตย์อยู่ในดวงใจของฉัน...

เธอเอย..ความจริงใจ..ส่งผลยั่งยืน..บางครั้งอาจเชื่องช้าแต่แยบยลยิ่งนักนะ
เธอเอย...ความใจจริง...ส่งผลงดงาม..บางคราอาจแสนลำเค็ญในหัวใจ....
แต่เป็นสุขสงบ..เธอจงทำดวงจิตของเธอให้ดีงามตลอดไป จงพบแต่สิ่งดีๆ ณ บัดนี้....

รุ่งอรุณมาถึงแสงแห่งดวงตะวันสาดส่อง กิ่งไม้เล็กๆกิ่งหนึ่งตกลงมาที่ศรีษะของฉัน..
อืมม...นี่ฉันอยู่ในความรู้สึกแห่งมโนภาพนี้มายาวนานเท่าใดกัน...ชีวิตของเขาและชีวิตของฉัน..ยังต้องก้าวเดินต่อไป...แม้ดวงตาของใครยังไม่ได้สว่างไสวในรุ่งอรุณของวันใหม่นั้น...แต่จิตใจแห่งความรู้สึกของความเป็นเป็นมนุษย์ของทุกคนยังคงต้องเจิดจ้า เปล่งประกายฉายแสงในดินแดนแห่งดาวดวงน้อยบนโลกสีฟ้าเหมือนกับฉัน...บนโลกมนุษย์ใบนี้โลกสีฟ้าของเรา

โดย...ผู้หญิงของดวงดาว

ท้ายเอนทรี่ :

ตะพาบกม 12 โจทย์คือ..วินาทีแห่งการจากลา..งานเขียนนี้เป็นโจทย์ของพี่ก๋า..กะว่าก๋าค่ะ...ยาวมากๆดูที่บ้าน..พี่เป็ดสวรรค์..ตรงนี้เลยคับ>>คลิกอ่านโจทย์

คนเขียนแอบบ่น:นิดนึงค่ะว่าโจทย์พี่ก๋าสุดสุดเลยอ่ะ..แต่ชอบมากเลยเหมือนได้ระบายอารมณ์ไงไม่รู้..ท้าทายอิมเมจกับไอดอลสมองมาก..ได้แต่ยึดแนวทางเดิม...คิดพลอดกับใช้เวลาเขียนรวมอย่างเต็มวันเลยค่ะ ต่อไปโจทย์ กม.13 ..ลักซ์กี้นัมเบอร์ด้วยล่ะ...โจทย์ท่านพี่เป็ด..อยากให้ติดตามต่อไปนะค่ะ..เพราะพี่ท่านไอดอลสมองไม่ธรรมดานะกั๊บบ..ออกแนวจินตนาการสุดโค่ยยแน่เรยยยอ่ะ..ชัวร์zzz..คริๆ (- -")

ขอบคุณ : พี่ๆเพื่อนและทุกคนที่มาร่วมอ่านงานในโครงการด้วยค่ะ
ขอบคุณ : เพลงและMVประกอบจากเวปพี่กรูเกริส์ที่น่ารักค๊าบบ

มัททะนะ-MIKI(- -“)

Create Date : 26 กรกฎาคม 2553

Last Update : 26 กรกฎาคม 2553 2:58:02 น.

48 comments

Counter : 2507 Pageviews.

❤

ⓛⓞⓥⓔ

☀ <º))))><.•´¯`•.§

✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:*

*.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡

✿mastana✿mastana✿mastana✿mastana✿

•.★*... ...*★.• •*.:｡✿✲-•(¯`°.•°•.★* *★ .•°•.°´¯)*¤°•★

1>2>3>4>5ขอบคุณวันหยุดค่ะยิ้มไว้เย้ๆๆ
✿✲-•(¯`°.•°•.★* *★ .•°•.°´¯)*¤°•★

โดย: mastana

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:1:45:14 น.

อ่านไปพร้อมๆกับฟังเพลง gospel
ขนลุกดีจัง ดึกๆแบบนี้

โดย: โจนบ้ากับป้าแก่ๆ IP: 180.183.23.62 วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:1:46:18 น.

แพมน้องรัก พี่มาชวนไปวิ่งเล่นตอนตีสามง่ะ

ฮ่าๆ

พี่อ่านคร่าวๆแล้ว เดี๋ยวมาอีกรอบพรุ่งนี้นะน้อง

คิดถึงจ๊ะ

ไปวางระเบิดไหนดีน้อ?

ฝันหวานๆนะ

โดย: อิ ส ร ะ ช น ตั ว โ ต เ ต็ ม วั ย . . ไม่ ใ ช่ ใ ค ร . . . มัน คื อ . . (เป็ดสวรรค์

) วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:3:12:25 น.

น้องแพมจ๋า เพลงก็เพราะมากๆค่ะ เขียนดีด้วยค่ะ อ่านแล้ว เคลิบเคลิ้มไปพร้อมเสียงเพลงเลยค่ะ

โดย: teansri

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:3:23:55 น.

การให้ที่ดีที่สุดก็คือ "การให้อภัย" นะคะคุณมัทคนดี ฉัตรนอนมะหลับ คลานต้วมเตี้ยมมาถึงนี่ก็ตาจะปิดแระหล่ะ
คุณมัทอย่าลืมไปช่วยเชียร์เพื่อนๆ เราที่ประกวดบล๊อกอวอร์ด 2010 ด้วยนะคะ จุ๊ฟๆๆ
คืนนี้นอนหลับฝันถึงฉัตรเน้ ฮี่ๆๆๆๆ

โดย: ณ ปลายฉัตร

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:3:26:31 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องแพม

พี่ก๋าเข้ามานั่งอ่านจนจบเลยครับ
เอนทรี่นี้
พี่ก๋าตั้งใจว่าจะให้ทุกคนที่เขียนบล็อก
ได้ระบายความโกรธเกลียดในใจตัวเองผ่านงานเขียนน่ะครับ
เป็นโจทย์แนวทดลองเชิงจิตวิทยาครับ อิอิอิ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:7:34:16 น.

การทำอะไรด้วยใจบริสุทธิ์ย่อมเป็นสิ่งดีเสมอค่ะ
และไม่ใช่เพื่อคนอื่นๆ นะ แต่ว่าเพื่อตัวเองนี่ล่ะค่ะ
เพราะทำแล้วสบายใจ โล่งใจมากๆ เลย

ตัวหนังสือซ๊วยสวยค่ะ อ่านแล้วเหมือนยิ่งสาว
เอวบางร่างน้อย ให้อารมณ์อบอุ่นมากมาย

โดย: JewNid

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:8:21:24 น.

น้องแพมงานนี้เสร็จแต่ไก้โห่เลยนะคะ
ใช้คำสวยละมุนละไมในอารมณ์จังเลยค่ะน้องแพม

โดย: peeamp

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:9:14:37 น.

เก่งจังครับน้อง

เขียนเป็นเรื่องได้น่าอ่านมากเลย
เพลงประกอบก็ทำให้รู้สึกสบายใจครับ

โดย: กลิ่นดอย

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:11:27:09 น.

แพมมมมมมครับ

เป็นเด็กมนุษย์ศาสตร์ที่สามารถจริงๆเพื่อน
เขียนได้งามได้ใจเจ๋งๆผมอยากเมาต่อ555+

แพมสบายใจดีรึยัง เย็นนี้ไปเวียนเทียนที่ไหนทำบุญเยอะๆหน่อยนะแพมน่ะขอให้ได้พบแต่สิ่งที่ดีนะครับสาวน้อยเกลอของผม

โดย: นิกครับผม (กัปตันปิเตอร์

) วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:13:40:56 น.

คลิกเข้าไปเที่ยวงานThailand Blog Award 2010

คลิกไปเที่ยวงาน Blog Award 2010 ได้ที่รูปเลยค่ะ

คุณมัทคนดี คิดถึงสุดๆ
ทำวันนี้ให้มีแต่รอยยิ้มนะคะ จุ๊ฟๆๆๆ

โดย: ณ ปลายฉัตร

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:18:47:52 น.

ไม่มีการให้อะไรดีไปกว่า
การให้อภัยนะคะ น้องแพม

โดย: พธู

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:19:30:39 น.

เดี่ยวเขาก็มาครับ

เลิกรักใครไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกน่า พี่เชื่อเช่นนั้น เห็นน้องแพมบอกพี่ทีไร ก็ดีกันเหมือนเดิมทุกทีเลย

โดย: กลิ่นดอย

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:19:39:34 น.

สวัสดีจ๊ะ..น้องแพม

งานตะพาบคราวนี้น้องแพมเขียนได้ดีนะจ๊ะ ท่าทางจะชอบแนวนี้

วันนี้ไปเวียนเทียนที่ไหนรึเปล่าจ๊ะ

โดย: nootikky

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:19:43:00 น.

แวะมาอ่านงานตะพาบจ้า
แต่ยังอ่านไม่จบเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่นะจ๊ะ
ขอตัวไปเดินสายงานตะพาบก่อนนะ โฮ่ๆๆ

โดย: ท่านหญิงน่าเกลียด

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:20:08:58 น.

เดี๋ยวโจทย์หน้าพี่ก๋าเน้นฮาหลุดโลกไปเลยดีกว่าเน๊อะ 555

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:06:08 น.

มาแบบผิดคาด คิดว่าต้องนั่งเคี้ยวหินรอไปก่อนอีก

เขียนได้ยาวและเป็นเรื่องสั้นที่น่าอ่านดีค่ะ
คุณแพมทำได้ แต่ชอบถล่มตัวนิ อิอิ

โดย: ซองขาวเบอร์ 9

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:36:58 น.

อ่านจบแล้คับน้องรัก

น้องพูดถูก การมีชีวิต ไม่ใช่เรื่องยาก

แต่การใช้มันต่างหาก ที่ยาก

จงไปโหวตให้พี่ด้วยเถิด แพมจ๋าาาาาาาา

ฮาดีนิ นรานํ โวตนํ ชนใดผู้เห็นว่าฮาดี จงโหวต กดเลยจ๊ะ...

ฝันดีนะคะ

โดย: ชายผู้หล่อเหลา...กว่าแย้นิดนึง. (เป็ดสวรรค์

) วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:42:05 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องแพม

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:7:02:59 น.

เราควรให้อภัยต่อกัน

โดยเฉพาะสังคมไทย...

โดย: ไกลเกินใจสายเกินแก้

วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:8:16:59 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องแพม

พี่ก๋าตั้งใจที่จะเขียนโจทย์ให้สนุก ฮาและจริงจัง
สลับกันไปเรื่อยๆครับ

ถือว่าเป็นหัวข้อที่เขียนแล้วเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา
สนุกดีครับ

โจทย์สองโจทย์ที่ผ่านมาของพี่ก๋าค่อนข้างดูจริงจังนะครับ

เลยอยากได้โจทย์ฮาๆมาคั่นเวลาบ้างน่ะครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:5:11:17 น.

หวัดดีครับ น้องแพม
แวะมาอ่าน
เขียนได้ดีครับ

โดย: เศษเสี้ยว

วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:8:08:53 น.

วิ๊ดด วิ๊ว ... พะแพม

คิดถึงยูทู อิอิ
พี่ไ ม่แน่ใจว่าเค้าเรียกมะเฟืองเครืออ๊ะป่าว ..
ข้อมูลมีน้อยมาก

ฝนตกเย็นสบายเลยเนาะ ^^

โดย: star_paradise

วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:8:21:52 น.

กลับมาถึงแล้วจ้า เมื่อคืนนี้ 4 ทุ่ม

14 ชั่วโมงจากปาย เหนื่อยมากๆ เลย

ส่งโป๊สการ์ดไปหาแพมๆ ด้วย แต่ไปรษณีย์ที่ปายหยุดยาว ไม่รู้ว่าจะถึงแพมๆ วันไหนนะ

คิดถึงนะจ้ะ

จุ๊บๆ

โดย: จีนี่ในกระจกแก้ว

วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:10:23:32 น.

โกธํ ฆตฺวา สุขํ เสติ
ฆ่าความโกรธได้แล้วย่อมอยู่เป็นสุข

มีความสุขกับการละความโกรธได้ตลอดพรรษานี้ และตลอดไป...นะคะ

แพ่ม..แพ้ม..

มามี้ไม่งอนหรอก..จ้ะ ยังคิดถึงเสมอ..นะคะ

โดย: พรหมญาณี

วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:11:26:29 น.

คุณแพมคะ

เรื่องนี้สุดยอดมากๆ

คุณแพมเก่งจัง

แวะมาอ่านซ้ำสองรอบเลย

มีโหวตมั้ยเนี่ย

เชียร์สุดฤทธิ์

โดย: ในความอ่อนไหว

วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:13:10:06 น.

แวะมาทักคุณแพมนะค่ะ....
เป็นยังไงบ้างเอ่ย ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมนานเลย

อ่านเรื่องในบลอกแล้วซึ้งจัง....ฮือ ๆ

โดย: ค๊อปเตอร์ใบไม้ (arlendil

) วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:20:18:00 น.

สวัสดีตอนค่ำจ๊ะ..น้องแพม

พี่ว่าพอแพมเขียนบ่อยๆ เข้า ก็คงเข้าที่แล้วล่ะจ๊ะ
อีกหน่อยพริ้วแน่ๆ เลย

ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะ..น้องรัก

โดย: nootikky

วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:03:48 น.

เสร็จงานตะพาบก็ขอปั่นงาน I love u, Mom ของคุณSongpee ก่อนน่ะ แล้วค่อยมาเยี่ยมค่ะ

โดย: ซองขาวเบอร์ 9

วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:11:06 น.

สวัสดีครับ:D

ความรู้สึกของความเป็นเป็นมนุษย์ของผมเริ่มเจิดจ้าแล้วครับ หลังจากอ่านจบ ขอบคุณมากครับimg src=https://www.bloggang.com/emo/emo38.gif>

เขียนดีมากเลยนะครับ

โดย: เงามืดฯที่เริ่มจะสว่าง :D (เงามืดในประวัติศาสตร์

) วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:31:29 น.

ขอขอบพระคุณคุณแพมมากๆนะค่ะ..

วันนี้ไปทำบุญและทำความดีเยอะมากค่ะ

แบ่งบุญมาฝากให้ด้วยนะค่ะ..

ขอให้มีแต่ความสุข-ความเจริญนะค่ะ

โดย: คนผ่านทางมาเจอ

วันที่: 29 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:17:40 น.

สวัสดียามเช้าครับน้อแพม

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 29 กรกฎาคม 2553 เวลา:7:12:10 น.

สวัสดียามสายครับ น้องแพม
ขอให้มีความสุขสดชื่นในวันสีแสดสดใสนะครับ

...

โดย: หมึกสีดำ

วันที่: 29 กรกฎาคม 2553 เวลา:9:28:21 น.

อติสีตํ อติอุณฺห ํ อติสายมิทํ อหุ อิติ
วิสฺฏฺฐกมฺมนฺเต อตฺถา อจฺเจนฺติ มาณเว

ประโยชน์ทั้งหลายย่อมล่วงเลยคน ผู้ทอดทิ้งการงาน
ด้วยอ้างว่า หนาวนัก ร้อนนัก เย็นเสียแล้ว

มีความสุขกับการงานที่มีให้ทำ ตลอดไป...นะคะ

...............

ลูกสาวมามี้...เก่ง...จัง

โดย: พรหมญาณี

วันที่: 29 กรกฎาคม 2553 เวลา:13:14:21 น.

โจทย์นี้เศร้าจังเลยนะครับ เฮือก...

โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา

) วันที่: 29 กรกฎาคม 2553 เวลา:14:33:38 น.

หลับหรือยังคะคุณมัทที่น่ารักเสมอ
คิดถึงมากเลยค่ะ ฉัตรยุ่งอยู่ที่เฟชกับการโหวตบล๊อกน่ะคะ ไม่ได้ห่างไปไหน ฮี่ๆๆๆ

ฉัตรมากล่อมให้คุณมัทนอนหลับตาฝันดีค่ะ

จุ๊ฟๆๆๆ

เพลง หลับตา
ศิลปิน กะลา

คืนนี้เธอจงนอนด้วยใจเป็นสุข ขอจงลืมวันวาน ผ่านมาคืนนี้ไม่ต้องกลัวเรื่องใดหรอกหนา เพราะฉันยังคงอยู่ใกล้ชิดเธอ** คืนนี้ดาวร้างเลือน เสียงนกละเมอเสียงเรไรบรรเลงเรียกขวัญ ตัวฉันนั้นจะคอยดูแล ป้องกันริ้น ยุงไร เข้ามาใกล้เธอ

** หลับตาซิที่รัก ในวงแขนของฉัน จะไม่มีผู้ใด คิดทำร้ายเธอได้หลับตาซิที่รัก ขอจงนอนหลับฝัน เผื่อพรุ่งนี้ได้พบวันใหม่กับฉันจงพริ้มตาแล้วนอน เสียนะเจ้านอน เสียงเจ้าแมวเกเร ก้องดังฟังซิเจ้าจงฟัง ลืมเถิดความหลัง เพราะฉันยังคงอยู่ใกล้ชิดเธอ* , ***เผื่อพรุ่งนี้ได้พบวันใหม่..กับฉัน

โดย: ณ ปลายฉัตร

วันที่: 29 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:42:57 น.