ถนนสายนี้มีตะพาบ::กม.5:::อรุณสวัสดิ์จ้า::::เจ้าดอกไม้::::
สายมากแล้ว..
หญิงสาวยังงัวเงีย หลับตานิ่งใต้ผ้าห่มสีขาวแสงแดดอ่อนอ่อนส่องแสงลอดม่านหน้าต่างเข้ามาจากฟากฟ้าของปลายฤดูร้อน
"วันนี้ไม่ไปเรียนหรือเจ้าดอกไม้"
ไม่มีเสียงตอบมีเพียงเสียงคราง ..งืมงัม..ลอดในลำคอตอบรับ ทำให้ผู้เป็นบิดายิ้ม และก้มหน้าลงมาจูมพิศอย่างรัก ก่อนออกไปทำงานตามปกติ
เวลาเดินทางไปนานแค่ไหน.หญิงสาวเปิดม่านหน้าต่างสีฟ้า มองผ่านกระจกบางใส สายตาจับจ้องไปยังบ้านพักที่อยู่ตรงข้ามจักรยานของเขายังจอดอยู่ที่เดิมรอยยิ้มน้อยๆแต่งเติมใบหน้าหญิงสาวเป็นสีชมพูเธอเอ่ยกับตัวเองเบาๆ
"วันนี้นายไม่ได้ไปเรียนเหมือนกันหรอเนีย.."
พร้อมกันกับภาพในห้วงของความฝัน ในบ่ายวันหนึ่งที่แสงตะวันฉาบทาโค้งฟ้าสีครามเข้ม ลมโชยพัดแผ่วเบา อวลละมุน ไปด้วยกลิ่นดอกไม้ใบหญ้า ในสวนดอกปีบ หอมกรุ่น ฟุ้งกระจายภาพหญิงสาวกำลังนั่งอ่านหนังสือห่างออกไปชายหนุ่มผิวเข้มคิ้วดกดำ กำลังขะมักเขม้น กับสายโซ่ที่ล้อจักรยานของตัวเองที่ไม่ยอมเดินทางไปกับเจ้าของแบบดื้อๆอยู่ตรงโคน
ต้นไม้ที่หญิงสาวกำลังนั่งอ่านหนังสือ เสียงกรุ๋งกริ๋งจากเครื่องประดับที่
ข้อเท้าเมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้เขา ก่อนถามด้วยเสียงเบาเรียบๆ
นี่...จักรยานเป็นอะไรหรือ..??.
โซ่หลุด.... ชายหนุ่มตอบสั้นโดยไม่หันมามองคนถาม
อืมๆ...มีอะไรให้ช่วยรึป่าว
ไม่เป็นไร
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนและใช้ปลายปลดล็อคล้อและจูงจักรยานถีบออกไปตามถนนเบื้องหน้าโดยไม่ใส่ใจหญิงสาว..ดวงตาเข้มจ้องมองด้วยความรู้สึกลึกๆ
"บร้าอ่ะ...คนรัยฟร่ะ"
เช้าวันรุ่นขึ้นดอกไม้ออกไปเรียน เธอเดินไปตามถนนของหมู่บ้านที่มีทิวปาล์มขึ้นตลอดแนวทำให้สองข้างร่มรื่นด้วยลำธารน้ำที่มีริมตลิ่งมีต้นดาว
กระจายชูช่อสล่อนสีเหลืองอร่ามตาเป็นระยะ
"อรุณสวัสดิ์ครับ...ดอกไม้"
เสียงของชายหนุ่มทำให้ดอกไม้เหลียวไปมองเบื้องหลัง ชายหนุ่มคนเมื่อวาน
เดินเข้ามาใกล้เธอรีบเดินและถามขึ้นด้วยเสียงแหลม
"นี่..คุณตามฉันมาหรอ"
"เปล่าครับ"
"ม่ายเชื่อ....ก้อเห็นคุณเดินตามฉันอยู่นี่
ผมมาส่งโปสการ์ดให้เพื่อนคนหนึ่ง เมื่อวานผมขอโทษด้วยนะ
"อืม..."
"คุณอาจไม่พอใจผมแต่ บางทีคนเราก้มีบางสิ่งที่เก็บไว้นะ และผมก็เป็น
คนธรรมดาคนหนึ่งอาจไม่ดีสำหรับใคร ไม่เหมาะสมกับใคร แต่
คุณเชื่อไหม...? ..
หัวใจคนเราอาจจะเต้น ไม่ตรงจังหวะ กับหัวใจของคนอีกหลายคน แต่
จะมี...คนเพียงหนึ่งคนเท่านั้น....ที่มีหัวใจเดินไปในจังหวะเดียวกับหัวใจ
ของคุณ.. หากแค่เพียง...ผ่านข้ามวันวานนั้นไปให้ได้....และ..
นั่นคือผมไม่อยากฝืนหัวใจใคร แต่...ผมต้องการดวงใจดวงนั้น..."
"แล้วเมื่อวาน..มีเรื่องรัยอ่ะ"
"อ้อ!!..แล้วนายชื่ออะไร..? ..ให้ฉันเรียกว่าอะไร..?"
ดอกไม้ทำเสียงเรียบ สังเกตุว่าชายหนุ่มดูเหม่อลอย กำลังครุ่นคิด..
"แล้วแต่...อะไรก็ได้ตามสะดวก"
"ผมขอตัวนะครับ"
"เฮ้..เดี่ยวดิ..นายจักรยาน !"
ชายหนุ่มเดินไปที่ตู้ไปรษณีย์พร้อมหย่อนโปสการ์ดสีฟ้า และรีบเดินไป
ดวงตะวันส่องแสงจนแรเห็นเงาสะท้อน น้ำเสียงและถ้อยคำนายจักรยาน
ทำให้รู้สึกถึงการเติมเต็มแต่ปะปนด้วยความอ้างว้างฉันก็เป็นมนุษย์เล็กๆ
บนโลกเหมือนนายแหละ..
แดดยามบ่ายสาดทอ...จัดจ้า ลมพัดดอกคูนสีเหลืองที่บางสะพั่งร่วงหล่น
ตามพื้นหญ้าดอกไม้เดินเลียบขอบสนามที่ร่มรื่นมีกิ่งไม้งามผ่านซุ้มเฟื้องฟ้า
สีม่วงเข้มของหมู่บ้านจนข้ามมาถึงหน้าประตูบ้านหลังหนึ่งแน่ใจด้วยรุ้สึกตัวเองจึงเกาะที่ขอบประตูบ้านและเรียกชื่อชายหนุ่มเบาๆ
"นายจักรยานๆ..อยู่รึป่าว"
"ครับผม"เสียงทุ่มขานรับชัดเจน
"นี่คุณ...เกเร..ไม่ไปเรียนอีกแล้วซิ" เขาทำเสียงขรึม
"อืม..ก็เหมือนกันแหละ"
"นายไม่สบายหรือ"
"เปล่า...ผมแค่ไม่สบายใจ ไปเดินเล่นกันไหม"
ชายหนุ่มเดินนำหน้าไปตามถนนที่เป็นทางเข้าสวนสาธารณะ ที่ชุ้มดอกไม้และร้านที่มาตั้งขายดอกไม้ตามทาง กับสองเท้าที่ก้าวไปเรื่อยๆเหมือน
ไม่ได้ใส่ใจกับจุดหมายนัก
"ดอกไม้..เธอว่าไหม"
"เริ่มแรกที่หัวใจมีรัก จะหอมกรุ่น ในทุกยาม...จะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม....
แห่งความรัก ความคิดถึง..ความผูกพันจะถูกถักทอเป็นสายใย..และความรู้สึกดีๆ จะเหมือนกลีบดอกไม้สีชมพูหวานฉ่ำเบ่งบานยามเช้า แม้วันหนึ่ง
เขาจะเดินออกไปแล้ว ..แต่ความรุ้สึกชื่นบาน..ก็ยังถูกเก็บไว้ในหัวใจเราเสมอ ..แม้มันจะเหลือเพียงความทรงจำที่ว่างเปล่าในจิตใจ"
เวลานั้น.......
"เหมือนถูกสายลมแรงแรงพัดผ่าน ...มีเศษผง....ที่ปลิวกระจาย..เข้าตา..
ผมมีน้ำตา..อยากร้องไห้บ้าง...ก็คงไม่เป็นไรใช่ไหม..."
"นายคงรักเธอมากเลยซิ"
ผมไม่รู้หรอกว่ารักมากแค่ไหน.. -รู้แต่เพียงว่าผมขาดเขาไม่ได้
"ทำไม....อ่ะ"
"ผมก็ไม่เข้าใจ"
เรื่องราวแห่งรักผ่านมาแล้ว เราอาจไม่สามารถทำให้รักประทับใจได้
ในครั้งแรกแต่ก็คือประสบการณ์ที่สถิตย์ในหัวใจเราตลอดไป
"ความรักของเธอล่ะดอกไม้"
หญิงสาวหันมายิ้มจริงใจ สำหรับฉันหัวใจดอกไม้สัมผัสหัวใจของเขา
อยากโอบกอดข้ามเวลาไปหาเขาและหยุดเวลาไว้เพียงนั้นตลอดไป
สองหนุ่มสาวบอกเล่าเรื่องราวแห่งรักของกันใต้ต้นไม้จนเวลาเดินทาง
ผ่านไปเนิ่นนาน กับเวลาแห่งความสุขในความทรงจำอันล้ำในรู้สึก..
|
คุยกันนิดๆ ท้ายเรื่อง
โครงการถนนสายนี้มี.. ตะพาบเดินทางมาถึง กม.5 ครานี้เป็นโจทย์
อารมณ์ละมุนจากคุณJewNid คือให้เลือกภาพ3 ใน 5 ภาพ มาเขียน
เป็นเรื่องราวอันใดก็ได้ตามแต่จินตนาการ ที่มาของเรื่องชื่อตัวละคร
อาจจะอารมณ์อบอุ่นสืบเนื่องจาก กม.4..นิดหน่อย.... สำหรับปลาย
ฤดูร้อนอ่านแล้วถ้อยคำไม่สวยงามต้องขออภัยด้วย ซิมิ
สำหรับโจทย์ครั้งหน้ากม.6เป็นของพี่ก๋าพี่ชายสุดหล่อติดตามต่อไปคับ
และอันเนื่องมาจากวันนี้เป็นวันปีใหม่ไทยสุขสันต์วันสงกรานต์นะค๊า
ขอบคุณเพลงประกอบจากพี่กูลเกริ้ลขอบคุณพี่ๆกับเพื่อนๆทุกคนที่
//กรุณาเข้ามาอ่านด้วยคับป๊ม//
มัททะนะ
13 เมษายน 53
|
| Create Date : 13 เมษายน 2553 |
| Last Update : 13 เมษายน 2553 23:46:39 น. |
|
9 comments
|
| Counter : 712 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 365 คน [
法使い呪文十八
ชอความหวานกำลังดีนี่ทีเดียว
อารมณ์ของภาพ มันชวนให้เขียนเรื่องประมาณนี้จริงๆนะครับ
ครั้งหน้า วันที่ 28 นี้นะครับ
ขอบคุณที่เขียนด้วยกันจ้า
วันนี้
สาดน้ำกันอีกวันนะจ๊ะ