มาปล่อยพลังชีวิตใส่ก้าบ
..แซดๆๆๆ ขอให้มีความสุขมากๆคับ




...โจ..ก้าบ...

เมื่อก่อนเคยเลี้ยงดัลเมเชี่ยน ขี้เล่นมากๆ น่าีัรักสุด แต่มันจากไปแล้ว คิดถึงจริงๆ

คุงยายก๊าบ มะเหม่งมาหา
มาอ่านแย้ว
กานจากไปของเจ้าพิมกะเฉาก๊วย เปนกานจากที่เส้ามากๆเลยอ่า
ตะก่อนบ้านมะเหม่งเลี้ยงหมา 3 ตัว ค่อยๆตายไปทีละตัว
หมาวัดที่เก็บไปเฝ้าที่ไร่ ก้อตายไป 3 ตัวเหมือนกัน
เส้ามากมาย ยิ่งตัวที่เก็บมาตั้งแต่เดก เลี้ยงตลอดนะ ยิ่งเส้า
ตอนหมาตายงี้ มะเหม่งร้องไห้ฟูมฟายทุกตัวเลยอ่ะ
ทำใจมะได้ แบบ เคยมีมันอยู่ตลอด
กลับมาบ้านก้ะต้องมีวิ่งมาหา มีเห่า
ตัวที่เอาไปเฝ้าไร่ก้ะฉลาดมาก เฝ้าอย่างดี แต่พอได้ยินเสียงรถบุนบูหรือมะเหม่งไปหน้าไร่ มันจาแอบมุดรอยแตกที่รั้วออกมาหาหน้าประตูไร่เลย
เสียดาย มันตายตอนอายุขวบกว่าๆเอง T T

หะหา...

เชงเม้งเสร็จคุณซองก็มานั่งนินทาน้องหมาอยู่นี่เอง...

อ่านแล้วก็อมยิ้มไป แต่ตอนท้ายมีแอบเศร้านิด ๆ

เอาไว้วันหลังจะเอาลูกชายลูกสาวสี่ตัวที่บ้าน มานินทาให้ฟังบ้าง

ที่บ้านผมเลี้ยงแต่หมาตัวเล็ก ๆ คุณผบ.ทบ. เธอไม่ชอบหมาใหญ่ กลัวว่าถ้าหลุดไปกัดคนเข้าจะเดือดร้อน แต่ที่ไหนได้ ตัวเล็กกัดก็พอกัน ไม่ค่อยได้อยู่ที่ขนาดหมา แต่อยู่ที่ขนาดแผลเสียมากกว่า

การเลี้ยงหมา ช่วยให้สุขภาพจิตเราดีขึ้นเห็น ๆ เหมือนได้เลี้ยงลูกเลี้ยงหลาน ตอนนี้สี่ตัวที่บ้าน เดินกันเพ่นพ่านไปหมด เวลาเรียกที ต้องไล่ชื่อทีละตัวจนเวียนหัวไปหมด

การมุ้งการเมืองตอนนี้ วุ่นวายเอาเรื่อง เหมือนดูหนังเรื่องเก่าที่เอามาถ่ายทำใหม่ เปลี่ยนตัวแสดง เปลี่ยนสีเสื้อ เหมือนเพลงเน่า ๆ ประเภทร้อยเนื้อทำนองเดียว ย่ำอยู่กับที่มาหลายทศวรรรษ

ดูและฟังแล้ว...โคตรเซ็ง

สวัสดียามเช้าครับคุณแม่




ผมเคยเลี้ยงดัลเมเชี่ยนตัวนึง
แต่จากไปนานแล้วล่ะครับ
เค้าเป็นนิ่วครับ
หมอบอกว่าดัลเมเชี่ยนมีโรคประจำสายพันธุ์คือโรคนิ่วครับ

น้องหมาน่ารัก ๆ ทั้งนั้นเลย

ตาของคุงยาย หายดีแล้วชิมิค๊าบ
แขนขาหายยังก๊าบ

มะเหม่งชอบหมาตัวใหญ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยิ่งหย่ายๆยิ่งชอบนะงับ
ฟัดกะหมานี่ หนุกหนานบอกมะถูก
นอนกอดกันก้ะได้ ><

คิดแย้วอยากเลี้ยงหมา
แต่ที่เยอรมันมันยุ่งยากมากเลยก๊าบ
ต้องขึ้นทะเบียน + พาไปโรงเรียนฝึกด้วย

เลยอดเยย

ฟังเรื่องเพื่อนรักสี่ขาแล้ว ทำให้เข้าใจนิสัยของมันมากขึ้นครับ

ที่บ้านเลี้ยงเจ้าตัวโตหน้าเกรมขามไว้ที่หน้าบ้านครับ คนเห็นแล้วขยาด แต่หากรู้จักมันจริงๆแล้ว มันกลัวคนมาก ขนาดเห็นคนใส่เสื้อสีกาปีนเสาไฟฟ้าหน้าบ้าน จะกลัวมาก วิ่งหลบจนหาไม่เจอ

จึงเข้าใจครับว่าเจ้าสี่ขาบางตัว ตัวใหญ่แต่ใจเล็ก ส่วนเจ้าตัวเล็กที่เลี้ยงไว้ในบ้านกลับใจใหญ่ ไม่กลัวใครครับ

น่ารักจัง
แต่ไม่ขอเลี้ยงดีกว่า

ชอบนิสัยเจ้าเฉาก้วยอ่าครับ
...
..
.
เศร้าเลยว่ามันหายไป แบบหาไม่เจอ..

ไม่นึกว่าแม่จะจบแบบเศร้านะนี่

ที่บ้านก็มีน้องแมวเหมียว...แต่เลี้ยงปิดครับ ไม่ได้ปล่อยไปไหน
ขืนปล่อยคงไม่เหลือ สวยเชียว

ตอนนี้มีหลงมาใหม่ มาอาศัยทำงานไล่หนูแลกอาหาร
อยุ่มาจะสองเดือนแล้ว แต่ตัวนี้ไม่ได้เลี้ยงปิดไงฮะ
นึกอยู่ว่าถ้าหายไป (มีคนแซวว่าสวยโง้น สวยงี้...)
คงเสียใจเหมือนกัน

เลี้ยงกัน อยู่ด้วยกัน ก็ผูกพันกันเหมือนกัน...

ลืมไปเลย....มัวอ่านเำพลิน


มาบอกแม่ว่า เด็กหมัยใหม่รู้จักดีเลยแหละฮะ น้ำยาอุทัยทิพย์ อะ

เขาเอามาทาแก้ม ทาปากครับ
แบบโรลออนก็มี ทาได้สะดวกมากขึ้น
แต่ไม่รู้ว่าแต่ก่อนเอามาหยดใส่น้ำกินได้อะครับ

เป็นดอกกุหลาบหินครับคุณแม่
ที่บ้านผมปลูกไว้เพียบเลยครับ
ใต้กอต้นเข็มกับพุดซ้อนครับ

มาแจ้งข่าวว่าอัพบล็อกแล้วครับ...

เห็นเบื่อ ๆ เรื่องการบ้านการเมือง ปวดหัว เครียด...

นี่เลยครับ ต้องไปนวดเนื้อนวดตัวแบบไทยสักพัก

รับรองหายเมื่อย หายเครียด สบายตัว สบายใจ....

น้องหมาของคุณแม่ชื่อน่ารักทั้งคู่เลยค่ะ...ขอบคุณคุณแม่ที่ไปเยี่ยมเปิ้ลนะคะ

สวัสดียามเช้าครับคุณแม่

อ่านเรื่องน้องพิม กับน้องเฉาก๊วยแล้วก็คิดถึงน้องชายสุดที่รักตอนสมัยเด็กๆ เหมือนกันค่ะ เป็นหมาพันธ์อะไรไม่รู้ค่ะตัวเตี้ยขนยาวสีน้ำตาล เห่าเก่งมากเลยค่ะ แต่ที่เศร้าคือคนจากหมาก่อน หรือเจ้าโจโจ้อายุยืนก็ไม่รู้ค่ะ เลี้ยงเขาตอนหนูอายุประมาณ 10 ขวบ พอจบ ม.3 ต้องจากเขาไปเรียนหนังสือที่อื่น เรียนหนังสือจบต้องไปทำงานต่างจังหวัด เหลือโจโจ้อยู่กับพ่อกับแม่ที่บ้าน พอพ่อกับแม่เสีย เหลือเจ้าโจโจ้อยู่บ้านตัวเดียว เจ้าโจโจ้คงรักบ้านค่ะเพราะญาติๆ เอาไปอยู่ด้วยเขาก็ไม่ไป จะไปเฉพาะตอนกินข้าวเช้าเย็น นอกนั้นก็กลับมานอนเฝ้าบ้าน จนโจโจ้อายุได้ 15 ปี มันถึงจากไปอย่างสงบ คือคงสงบจริงๆ ค่ะ เพราะมันนอนหลับตาย ญาติๆ ที่บ้านถึงกับทำสังฆทานให้โจโจ้เลยค่ะ เศร้างจังค่ะ

เลี้ยงแล้วก็รักนะคะ

รัชชี่กลัวหมาตัวโต ๆ เวลาเขาดีใจแล้วกระโจนใส่คะ ขนาดเจ้าตัวเล็ก ๆ เวลาดีใจที่เจอเรา ยังพุ่งเข้าอย่างแรงเหมือนกัน

เข้ามาอ่านอีกครั้งก็รู้สึกดี ๆ เสมอ สำหรับเรื่องน้องหมา

วันหลังคุณน้าเอาเรื่องน้ำตาลมาลงบ้างสิครับ อยากเห็นจังเลย

พูดแล้วคิดถึงหมาที่บ้านจังเลย

ลืมบอกว่า พอเห็นชื่อหมาคุณน้าตัวที่ชื่อ พิม ทำให้นึกถึงหนังสือที่เคยอ่านเรื่อง นิกกับพิม ไม่ทราบว่าคุณน้าเคยอ่านหรือเปล่าครับ

สวัสดียามเช้าครับคุณแม่

มาทักบ่อย ๆ ก็ดีค่ะ

ได้ดูข่าวหรือเปล่าคะ ที่บ้านหนึ่ง เจ้าของไม่อยู่แล้ว เป็นบ้านร้าง แต่ทิ้งหมาไว้ 9 ตัว จนหมาตายไปเหลืออยู่ 5 ตัว ตอนนี้หมาที่ยังชีวิตอยู่ ก็กินศพหมาที่ตายไปแล้วเป็นอาหาร ดูแล้วเศร้าจังเลย

ถ้าเค้าไม่อยู่ ก็น่าจะไปหาที่อยู่ใหม่ให้หมาก่อนนะคะ

แหม น่าอิจฉาจัง นวดแบบใช้สิทธิบัตรทอง

เงินไม่ต้องจ่าย สบายตัวอีกต่างหาก...

อยากมีสิทธิแบบนั้นจริง ๆ ครับ

แหม น่าอิจฉาจัง นวดแบบใช้สิทธิบัตรทอง

เงินไม่ต้องจ่าย สบายตัวอีกต่างหาก...

อยากมีสิทธิแบบนั้นจริง ๆ ครับ

ชื่อผมหาคำแปลไม่ได้ครับคุณแม่
เน้นฮาอย่างเดียวเลยครับ หุหุหุ

ถ้าคุณน้ามีโอกาสมาปักกิ่งคราวหน้า อย่าสละสิทธิ์อีกนะครับ ที่นี่ก็มีสถานที่สวย ๆ หลายแห่งเลยละ อย่างน้อยก็วัดลามะ แถวที่พลอยู่นี่แหละครับ สวยใช้ได้เลยละ ดูไปก็ตั้งคำถามกับตัวเองไปตลอดเลยว่า คนโบราณทำไมก่อสร้างอะไรที่มันอลังการ อย่างนี้ได้นะ ยิ่งพระราชวังต้องห้ามนี่แล้วใหญ่ ไม่อยากจะเชื่อ ว่าเป็นฝีมือมนุษย์สร้าง มันยิ่งใหญ่อลังการมาครับ

เสียแต่ตอนนี้ยังไม่มีโอกาสไปกำแพงเมืองจีน กับพระราชวังฤดูร้อน แต่คงมีโอกาสสักวันเองแหละ แล้วยังไงถ้าได้ไป จะเอารูปมาลงให้ดูนะครับ ถ้าไม่เบื่อกันสะก่อน