บล็อคเปลี๋ยนไป๋...แต่เรายังเปลี๊ยนต๋ามไม่ไหว แอบมาส่องนิด ๆ ว่ามีใครหลงเข้ามาแอ่วก่?... อุ๊ยต๊าย...ขุ่นพระ(จะพิมพ์ "คุณพระ" เดี๋ยวคนก็จะว่าอิป้านี่มาจากกรุงศรีรึ) โคตรจะดีใจ มีแขกมาเยี่ยมโตยเจ้า... พยายามจะลองปรับเปลี่ยนหน้าตาบล็อคให้พอดูได้ แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้ เพราะแม้กระทั่งการอัพโหลดรูปภาพ ยังดูจะเป็นอะไรที่ยุ่งยากเหลือใจ ผ่านก่อนละกัน เดี๋ยวจะไม่ได้อัพอะไรสักอย่าง แอบไปส่องบ้านคนอื่นเขาหลายท่าน แต่เป็นการซุ่มส่องไม่โจ่งแจ้ง กระโตกกระตาก นอกจากเพื่อน ๆ ท่านไหน ที่ทิ้งรอยนิ้วมือไว้ เราจะไปเยี่ยมเยือนและรายงานตัวอย่างเป็นทางการ รู้สึกว่า...ได้บรรยากาศเก่า ๆ เหมือนกันนะคะ กับการเข้ามาอ่าน content ที่เพื่อนๆ พี่ๆ น้อง ๆ เขียนไว้ การได้จดจ่อ มีสมาธิกับเรื่องราวของผู้คนและคิดตาม อ่านทุกตัวอักษร ย้อนไปถึงความรู้สึกนึกคิดตัวของผู้เขียน ซึ่งก็ให้ความรู้สึกแตกต่างจากการเล่นโซเชียลจากสารพัดแอพพลิเคชั่น ทั้งในโทรศัพท์มือถือ กระดานฉนวนไถ ๆ ทั้งหลายแหล่ เพราะเชื่อว่า กว่าจะเขียนลงบล็อคได้ ย่อมต้องผ่านการกลั่นกรอง มากกว่าการโพสต์ลงเฟสบุ๊คหรือทวิตเตอร์อย่างแน่นอน พอเราอยู่ในช่วงวัยกลางสะพานแบบนี้ ก็จะมึน ๆ งง ๆ กับหลาย ๆ เรื่อง เทคโนโลยีบางอย่าง ไม่ปรับเปลี่ยนเราคงอยู่ยากขึ้น ต้องเรียนรู้ ต้องต่อสู้เพื่อความเข้าใจ และใช้เป็น แม้กระทั่ง "ภาษา" สมัยนี้ มีการบัญญัติศัพท์ใหม่มาแทบทุกวัน กระแสบางอย่าง ฟังแล้วก็งง เอาง่าย ๆ เช่นคำว่า "หอม" ขุ่นพระ เฮ้ย!!! เรามาถึงจุดที่คำว่า "หอม" เป็นเรื่องที่ใช้กันไม่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว๊ะ(ครับ)  แสลงเกิดขึ้นได้ค่ะ แต่...พอทุกคนมีสื่อในมือ มันยิ่งไปกันใหญ่จนบางทีก็...ไม่อยากจะตาม เพราะแลเป็นเรื่องงี่เง่าไปสักหน่อย การใช้ศัพท์เฉพาะในบางกลุ่ม เป็นเรื่องเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่ความถูกต้องเหมาะสมกับกาละเทศะก็ต้องมีเช่นกัน แน่นอนว่า บล็อคนี้ของไผ่ มันคือการเขียนโดยใช้ ทั้งภาษาพูดและภาษาเขียนปนกันไป เป็นสิ่งที่เรา ๆ ท่าน ๆ คงแยกแยะออก ปลายปีก่อน ได้มีโอกาสเข้าไปทำงานเล่น ๆ อยู่หนึ่งงาน เป็นดำริของผู้ใหญ่วัยเกษียณมาหลายปี ที่อยากจะทำหนังสือ เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์และพุทธศาสนา เป็นโครงการใหญ่มหึมาขนาดวาฬยักษ์เห็นจะได้ มีความเป็นองค์กรเอกชนรองรับ ย่อมมีคณะกรรมการเข้ามาร่วมรู้เห็น แต่ละคนก็จิตอาสาทั้งนั้น...แน่นอนว่า... วัยดึกสงัด (ขาลงเกือบถึงปลายสะพาน) เราในฐานะที่ ยังอยู่กลางสะพาน พอเป็นหูเป็นตาได้ ก็ช่วย ๆ กันไปขำ ๆ แต่ความไม่ขำ ก็บังเกิดเพราะความใหญ่ของโครงการหนังสือนี้ มีเทคโนโลยีเข้ามาเกี่ยวข้อง คือ...เนื้อหา มี QR Code ที่ต้องแปลเป็นภาษาอังกฤษและจีนจ้า  หึหึ...สำหรับตัวเอง เราโตมาในยุคที่ครูเป็นใหญ่ ไม่ได้ต่างจากครูจุ๋ม เราโตมาในยุคที่กล้องวงจรปิดยังไม่มี (อย่าว่าแต่กล้อง พัดลมในห้องยังไม่มี) เราโตมาในยุคที่...ห้ามตั้งคำถาม ถ้าไม่อยากเป็นตัวประหลาดหรือโดนปรามาสว่าโง่  ดังนั้น...ภาษอังกฤษแทบไม่กระดิกหู ไม่ต้องพูดถึงภาษาจีน  ส่วนเทคโนโลยีก็พอได้แต่ต้องทำการบ้านอยู่เยอะพอสมควร ประวัติศาสตร์ก็ต้องตรวจสอบ เนื้อหาก็ต้องตรวจทาน จากทำเล่น ๆ ขำ ๆ กลายเป็นโหมดจริงจังมาก(ก. กอไก่ล้านตัว) ถ้าได้เริ่มมาตั้งแต่ต้น คงจะดี แต่บังเอิญเกิดมามีกรรม ต้องทำงานต่อจากคนอื่น ทุกอาชีพคงจะรู้...ว่า การทำงานแบบ "แก้งานคนอื่น" มันไม่สนุก เหมือน...ช่างตัดเสื้อ รับงานแก้ไหล่เสื้อผ้าไหมอย่างดีจากช่างคนแรก เหมือนหมอศัลย์กรรมทางเดินปัสสาวะ ต้องมารักษาคนไข้ที่ฝังมุกมาและใกล้เน่า งานนี้ อาการโคม่าร์ไม่ต่างเลยค่ะ  แต่ในเรื่องร้ายก็มีมีเรื่องดีเสมอ อย่างน้อยก็ทำให้ได้มีโอกาสไปทำงานด้วย เที่ยวไปด้วย ก็สนุกดี เพลิน ๆ ได้ประสบการณ์ ได้มีเรื่องเล่าขาน ได้ปล่อยพลังบวกและลบใส่คนนั้นคนนี้ตามหน้าที่ ๆ ได้รับมอบหมาย ที่สำคัญ พูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า ถ้าไม่มีเรา...หนังสือเล่มนี้ไม่มีทางสำเร็จ อาการก็จะ Proud to present นิดนึง ความตลก ความสนุกมันอยู่ที่รายละเอียดปลีกย่อย ชนิดที่ว่า...เราต้องมานั่งถกเถียงกันว่า ต้องเว้นวรรคตอนกี่เคาะตรงไหนยังไง นั่นคือประสบการณ์ ตลกตรงที่ว่า...หนังสือเล่มที่ทำออกมา จำนวนการตีพิมพ์ 7 พันเล่มนี้ กว่าจะเสร็จ ทำโน้ตบุ๊คพังไป 2 ตัว รถเข้าอู่ซ่อมไป 2 รอบกันเลยทีเดียว ส่วน "คน" น้านนนน... ไม่ต้องพูดถึง...ฮ่าๆๆ ซ่อมร่างกันยาวมาก จนบัดนี้ยังต้องซ่อมต่อเนื่อง แต่ก็ต้องยอมรับว่า ไม่ใช่ใครจะมีโอกาสได้เป็นส่วนหนึ่งของการผลิต หนังสือทางด้านประวัติศาสตร์ขนาด 350 หน้า แบบที่เป็น 4 สีทุกหน้ากันได้ง่าย ๆ และทุกกระบวนการจัดทำเรามีโอกาสได้ทำมันจริง ๆ กับมือ แม้กระทั่งการถ่ายภาพ สรุปแล้ว การเสียเวลาไปเกือบ 1 ปี กับงานนี้ สิ่งที่มีค่า คือประสบการณ์การทำงาน ที่ในยุคนี้สมัยนี้...หนังสือที่ต้นทุนการผลิต เกือบ 4 ล้านบาทก็ไม่ใช่ของหาง่ายนัก ถือเป็นอีกหนึ่งปีที่ทรหด โหด มัน ฮา มาก ๆ เสียดายที่ยังไม่มีเวลานั่งศึกษาวิธีการอัพโหลดภาพสวย ๆ ลงบล็อค ไว้ถ้ามีโอกาส จะคัดภาพที่ไปถ่ายตามวัดวาอารามมาให้ได้ชมกันในโอกาสต่อไปจ้า
สวัสดีค่ะ
จริงค่ะ เฟส ง่ายกว่าบล็อกมาก แต่มันให้ความรู้สึกที่เวลาทำเหมือนมันสาธารณะมากกกก (ก.ไก่ล้านตัว อิอิ) และตัวเองจะชื่นชมงานที่เราได้ลงในบล็อกมากกว่าค่ะ โดย: tuk-tuk@korat
  วันที่: 23 ตุลาคม 2563 เวลา:14:03:35 น.งานคุณไผ่ใหญ่มากนะครับ ต้องใช้เงินทุนมาก...
.... ภาษาวัยรุ่น ผมก็ตามไม่ทันเหมือนกัน ผมเขียนบล๊อกใช้ภาษาเขียน ปนกับภาษาพูดเหมือนกัน เพราะเราเขียนแบบชาวบ้านมาก ๆ มีความรู้ แฝงนิดหน่อยก็พอ กลัวคนอ่านหลับ ผมว่าการลงภาพ ง่ายกว่ารุ่นแรก ๆ เมื่อสิบกว่าปีก่อนด้วยซ้ำ พอทำไป ก็ชิน...ครับ โดย: ไวน์กับสายน้ำ
 วันที่: 23 ตุลาคม 2563 เวลา:18:11:57 น.ประสบการสำคัญสุดครับ ไม่ว่าจะเป็นในทางร้ายหรือดีก็ตาม โลกเรามันก็แบบนี้แหละ ถือว่าต้องเรียนรู้กันไป
บล็อกจริงๆ เปลี่ยนน้อยนะครับ เรายังสามารถกดที่ปุ่มให้กลับไปเขียนรูปแบบเก่าได้ ที่หลายๆ คนเจอคือ ภาพจากเว็บฝากภาพหาย อันนั้นช่วยไม่ได้จริงๆ (ภาพหายหมด) ผมก็เจอ แก้ไขบล็อกเป็นร้อยเอนทรี่เลย กว่าจะซ่อมหมด หลังๆ ผมฝากกับเซิร์ฟเวอร์ของบล็อกแก๊งนี่แกละสะดวกสุดละ โดย: คุณต่อ (toor36
 ) วันที่: 23 ตุลาคม 2563 เวลา:20:07:22 น.สวัสดีครับ
พี่ก๋ายังไม่หนีไปบวชแน่ๆครับ ภาระเยอะเลย 555 ดีใจที่น้องไผ่กลับมาเขียนบล็อกอีกครั้งนะครับ จริงๆก็ไม่ยากเลยนะการลงรูปน่ะครับ เดี๋ยวพี่ก๋าฝากวิธีไว้ให้ล่ะกัน แนะนำให้ฝากรูปกับ Blogger นะครับ https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=kawaka&month=25-07-2011&group=100&gblog=25 โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 23 ตุลาคม 2563 เวลา:22:06:10 น.โลกเปลี่ยนไวมากค่ะเดี๋ยวนี้ เราก็ต้องพยายามปรับตัวตามให้ทัน
ค่อยๆปรับค่อยๆเปลี่ยนกันไป ไม่งั้นได้หายไปกับคลื่นลมแห่งการเปลี่ยนแปลงแน่เลยค่ะ โดย: marie79 (สมาชิกหมายเลข 6023208
) วันที่: 27 ตุลาคม 2563 เวลา:19:36:58 น. |
คมไผ่
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?] Q ; เป็นคนแบบไหน A ; เป็นได้ทุกแบบ ขึ้นอยู่ที่ว่า...เป็นกับใคร และเป็นเมื่อไหร่ แล้วแต่สถานการณ์ค่ะ เป็นนางฟ้าก็ได้ นางมารก็ได้ แล้วแต่ว่าใครจะมาด้วยแบบไหน Q ; ให้นิยามกับตัวเองว่าอะไร A ; ทะเล...(มั้ง) ได้บรรยากาศหลากหลายดี นิ่ง ๆ สงบ ๆ ก็ได้ ชิว ๆ ก็ได้ แต่...ถ้ามีองค์ประกอบอื่นก็...ตามนั้น Q ; เหมือนจะน่ากลัวนะเนี๊ยะ A ; อย่ากลัวเล้ย บ้าบอไปงั้นแหละ ฉีดยาเรียบร้อยแล้ว ไม่นิยมกัดใครก่อนอยู่แล้น หุหุ โพสต์ได้ เม้นท์ได้ ด่าได้(แต่อาจมีสวนเล็ก ๆ คริๆ)
Group Blog All Blog
Friends Blog
Link |
|||||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||||
วิธีการอัพโหลดภาพก็ไม่ยากนะคะ
ตอนที่เขียนบล็อก จะเห็นกรอบแถวบนที่มีรูปวิวน่ะค่ะ คลิกเข้าไปแล้วอัพโหลดไฟล์รูปได้เลยค่ะ ไม่ยาก ไม่ยาก