ในคืนที่อากาศเย็นฉ่ำเข้าโอบรอบกายฉัน

ทำให้นึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านไป
ไวเหลือเกินในห้วงความคิด

เกือบหนึ่งปีเต็มกับประสบการณ์การทำงาน
ในโครงการ ”รบพิเศษทางน้ำ”  อันแสนสาหัส

เหมือนเด็กทารกเพิ่งหัดเดิน...
แต่จำต้องวิ่งกระเสือกกระสน
เพียงหวังให้ขาแข็งแรงในเวลาอันรวดเร็ว

เด็กชายที่จับฉันลากถูลู่ถูกังลุกขึ้นวิ่ง...
ไม่ได้มีกล้ามเนื้อแขนขาที่แข็งแกร่งกว่าฉันสักเท่าไหร่
เพราะเกิดก่อนฉันเพียง 4 ปี

แถมมีพันธนาการชีวิตเป็นเรือพ่วงลำน้อยถึงสองลำ
อยู่ในลำนำชีวิตของเขา

สิ่งเดียวที่เขามีในตัวที่มากกว่าฉันจนน่ากลัว คือ
จิตใจที่เข้มแข็งและบ้าระห่ำ

หวังวิ่งให้ถึงเส้นชัยได้ในเวลาอันสั้นจนไม่กลัวการล้มลุกคลุกคลานและร่องรอยบาดแผลที่อาจติดตัวไปอีกนาน

หลายครั้งฉันอยากมีพลังมากกว่าเพียงเพื่อจะดึงเขาให้ช้าลง

นับครั้งไม่ถ้วนที่ฉันตะโกนบอก

...31 ธันวาคม ปีที่แล้ว  อากาศเย็นกว่านี้มากในความรู้สึก

เพราะต้องนั่งรอการเดินทางอันแสนยาวไกลของพี่ชายที่ล็อบบี้โรงแรม
แทนที่จะเป็นที่บ้านของตัวเอง
ตั้งแต่สามทุ่มครึ่งที่ต้องรอผลการเจรจาและข้อสรุปจากเฮดโปรแจค

เราหนาว...เหนื่อย...และรอคอยอย่างไม่รู้อนาคต

มีเพียงทีวีที่พนักงานเปิดบริการให้โต๊ะพิเศษของฉันที่นั่งรอ

จนเขาต้องหมั่นส่งสายตามาถามไถ่
พร้อมจะให้บริการเป็นระยะ ๆ

อากาศรอบตัวแม้จะเย็นแค่ไหน
ก็เทียบไม่ได้กับความเย็นเยียบของผลที่เกิดจากความผิดพลาดในโครงการครั้งนี้

จนต้องหาอะไรมาดื่มให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง
หากไม่ติดว่า เราต้องคลำหาทางออกที่ยังมองไม่เห็นต่อไป

เครื่องดื่มตรงหน้าคงไม่พ้นวอร์ดก้าออนเดอะร็อคสักแก้วสองแก้ว...

แทนที่จะเป็นเพียง “เออเกรย์” อุ่น ๆ ที่นอนแช่มาในกาใบน้อย ๆ

สี่ชั่วโมงเต็มของการรอคอยสิ้นสุดลง...
เราเร่งสำรวจสารรูปของตัวเองกันยกใหญ่

สารพัดปมปัญหาใช้เวลาและการเยียวยาอยู่นานแม้กระทั่งตอนนี้

บางแผลค่อย ๆ หาย
แต่บางแผลก็คงอยู่ รอกาลเวลานำพาให้ทุกอย่างคลี่คลาย


เด็กชายยังคงบ้าระห่ำไม่กลัวเจ็บกลัวตายเหมือนเดิมตามธรรมชาติและตัวตนของเขา


แต่สำหรับฉัน
เลือกที่จะกลับมาสู่วัยและพัฒนาการตามที่ควรจะเป็น

แม้ช้าบ้างอะไรบ้างก็ช่างเถอะ  
ฉันพอใจที่จะให้ร่างกายแข็งแรงตามธรรมชาติแบบนี้


ในเรื่อง “มู่หลาน” ที่หลานฉันเปิดดูเป็นร้อย ๆ รอบจนแทบจะจำขึ้นใจ
มีฉากหนึ่งที่พ่อของเธอพูด

ในตอนที่มู่หลานกลับจากพิธีดูตัวกับแม่สื่อที่พังไม่เป็นท่า
จนทำให้ทุกคนในบ้านผิดหวัง

พ่อปลอบเธอโดยชี้ชวนให้ดูดอกท้อในสวนและพูดว่า
“ปีนี้ดอกท้อต้นนี้ออกดอกช้ากว่าทุกปี...แต่เชื่อว่า
เมื่อถึงเวลาที่มันผลิบาน
ดอกท้อต้นนี้จะสวยงามยิ่งกว่าต้นไหน ๆ เป็นแน่”


ฉันก็หวังว่า เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม
ฉันคงลุก ยืน เดิน วิ่ง และกระโดดได้อย่างมั่นคง
และแข็งแรงเพียงพอที่จะจับจูงสารพัดสิ่งอย่างรอบ ๆ ตัว
ที่เป็นความรับผิดชอบไปได้ตลอดรอดฝั่ง

จริง ๆ มารู้ตัวอีกที...
พัฒนาการของกล้ามเนื้อที่ที่โดนลาก เร่ง
ถูลู่ถูกังมันก็มีพัฒนาการกว่าเด็กคนอื่นเหมือนกันแฮะ
กล้ามเนื้อก้อนเรียกว่า “ประสบการณ์” แถมด้วยรอยแผลเป็น อีกส่วนนึง


อากาศคืนนี้...ทำให้อยากดื่มเออเกรย์รำลึกความหลัง
ที่เหมือนเพิ่งผ่านไปสด ๆ ร้อน ๆ
ทั้ง ๆ ที่เหลือบมองปฏิทินแล้วมันฟ้องอยู่เห็น ๆ ว่าเกือบจะครบปีแล้ว


...คงถึงเวลาที่จะเร่งสปีดการเดินของตัวเอง ไปสู่เป้าหมายของตัวเองสักที

ในเรื่อง “สเต๊ปแดนซ์ 2” ที่เพิ่งเปิดดูเมื่อคืนก่อน
เปิดฉากด้วยประโยคที่ฟังแล้วโดนใจคือ

“จงเป็นตัวของตัวเอง เพราะชีวิตของคนเราสั้นเกินกว่าจะเป็นคนอื่น”
เพราะเป้าหมายของเราต่างกัน