วันนี้มันวัน....เลวร้ายแห่งชาติหรืออะไรว๊ะเนี๊ยะ

โทษใครไม่ได้สักอย่าง คงต้องโทษตัวเองซะเกือบทั้งวัน

เมื่อเช้าก่อนออกจากบ้าน เปิดเช็คเงื่อนไขการสอบอีกที อ่าน ๆ อื่ม ๆ สิ่งที่ต้องเตรียมก็ ปากกา ดินสอ บัตรที่ทางราชการออกให้ มีรูป มีลายเซ็นต์เจ้าของบัตร อย่างอื่นห้ามเอาเข้า อื่ม ๆ ทราบ ๆ คิดว่าพร้อมแร่ะ ดูเลขที่สอบอีกที ดูห้องสอบอีกที แต่ไม่ได้เอาไอ้ใบสมัครติดมาด้วย เพราะเห็นว่าไม่ต้องใช้

ขับรถออกจากบ้าน

กรรม ลืมนาฬิกาข้อมืออีก กรู อ่ะ... ลงทุนขับรถกลับมาหา หาแล้วหาอีก หาอีกหาแล้ว ไม่เจอ ตัดใจแร่ะ ไม่เอาก็ได้ฟ่ะ ปรากฎว่า อยู่ในรถซะงั้น

ช่วงเช้ามีนัดตรวจเลือดกับหมอประจำ งดน้ำ งดอาหารมาแร่ะ ไปถึงโรง

พยาบาล ดั๊นนน "หมอลาพักร้อน" ทำไงอ่ะ แล้วจะไปแกร่วที่ไหนถึงบ่ายสอง

อ่ะ...หาไรกินก่อนแล้วกัน เจ้าแรก...ยังไม่เปิด

อ่ะ เปลี่ยนก็ได้ ๆ ไปอีกเจ้า...ปิดซะงั้น...

กว่าจะได้กิน เจ้าที่ 3 เหอะๆๆ วันไรฟ่ะเนี๊ยะ หากินยากกินเย็นจัง

อ่ะ ไม่เป็นไร ๆ ยังชิวๆ อยู่ กินเสร็จ เก้าโมงหน่อย ๆ

ไปไหนดี อ่ะ นั่งชิว ๆ วาวีแล้วกัน

ไปถึงก็สั่งกาแฟตามปกติ...จื๊ดแรกที่สัมผัสลิ้น... แปลกๆ เอาใหม่ ๆ อีกจื๊ดนึง ทำไมวันนี้กาแฟรสชาติไม่ได้เรื่องเลยอ่ะ แม่เจ้าาาาาา What happen หรือลิ้นตูมัน...ห่วยเองว๊ะ อ่ะ ช่าง ๆ กินไป ๆ

อ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ รอเวลา ง่วงอ่ะ(ม่ะคืนตีสองครึ่ง...นั่งทำบัญชี หนังสือสอบไม่ได้อ่าน แต่ริอ่านจะกระแดะไปสอบ 555) หาไรกินดีกว่า

สั่งแซนวิชมากิน กินไปทั้ง ๆ ที่จืดมาก ไส้ประกอบไปด้วย ชีส แฮม และผัก

คิดในใจว่า ทำไมมันไม่ให้ซอสมามั่งน้อ กินไปอ่านหนังสือไป

จนชิ้นสุดท้าย เงยหน้ามองจานด้วยความแปลกใจ แม่เจ้าาาา

ซองซอสมะเขือเทศ อยู่ใต้แซนวิชชิ้นสุดท้าย ไรฟ่ะ...สงสัยคนทำคงกะให้กรอกตาม เอ...หรือกรูโง่ ไม่ดูเองฟ่ะ เอ่อ...สงสัยข้อหลัง

ยิ้มสมน้ำหน้าตัวเองเล็กน้อย...อีกสองชั่วโมงหน่อย ๆจะได้เวลาสอบ

เช็คอีกที ลืมไรเปล่า มีไรไหม พวกเพื่อน ๆ น้อง ๆ ที่สอบช่วงเช้ากันคงออกมาแล้วน้อ โทรไปก็ไม่ใครรับอ่ะ สงสัยยังไม่ออก

รถติดไฟแดง ควานหาบัตรประชาชนที่ทุกทีมันประจำการในกระเป๋าถือ

ควานๆๆๆๆ อ่๊ะ เจอซองมันในกระเป๋า ได้ไฟเขียว อื่ม ซองอยู่ บัตรก็คงอยู่ในซอกหลืบแหละ

เที่ยงกว่า ๆ แล้ว ขับรถ 10 นาทีจากจุดที่อยู่ก็คงถึง ยังไม่แล้วใจ ควานหาบัตรประชาชนอีกรอบตอนรถติด กุ๊กๆ กรั๊ก ๆ
ไม่เจอหว่ะ เอ...เริ่มแร่ะ เริ่มค้นอย่างจริงจัง จนในที่สุด ก็...เทมันที่เบาะข้างคนขับ

ไร้ร่องรอยโดยสิ้นเชิง เอาแล้วไงกรู เอาแล้วววว ซวยแล้วกรู....เรื่องแค่นี้พลาดได้ไงฟ่ะ อยากเขกกระโหลกตัวเอง นั่งระลึกชาติอยู่นานว่า ร้อยวันพันปี มันไม่เคยอัปเปหิออกจากกระเป๋าตังค์ แล้ว...มันหายไปไหน

แล้วก็....ปิ๊งงงง!!!~ เมื่อวันศุกร์ กรูเอาไปติดต่อกับกรมแรงงานเรื่องหาพนักงานบัญชีนี่หว่า แล้ว...ณ ขณะจิตตอนอยู่กรมแรงงาน กลัวหาย เลยเจือกเอาใส่กระเป๋ากระโปรง แน่นอนว่า...ไม่ใช่ตัวที่ใส่อยู่

ซีดเลย....ทำไง ๆ เอ...ใบขับขี่มีเลขบัตรประชาชนนี่หว่า คงได้ๆ เอ...หรือใช้ไอ้ใบสมัครสอบประกอบด้วยเผื่อไว้ดี

ขับไปให้น้องปริ้นท์ให้ นาฬิกาก็เดินไวเป็นจรวด ในขณะที่รถติดเป็นตังเม

ไปถึงสนามสอบทันเวลาหลังขับรถเร็วท้านรกเพราะกลัวไม่ทัน

ปวดฉิ๊งฉ่องโคตร แต่...กรรมการไม่ให้เฉียดตึกที่สอบ ทนไปๆ

กว่าจะได้เข้าห้องน้ำ คือเขาเรียกเข้าห้องสอบแร่ะ พอออกมา ก็เลยถามเขาว่า ใช้ใบขับขี่ได้เปล่า มุสากันไปว่ากระเป๋าตังค์เพิ่งหายสด ๆ ร้อน ๆ เหลือแต่ใบขับขี่ คำตอบคือ "NO WAY" คอตก เดินกลับมาที่รถ แต่...ใจนึงก็รู้สึกโอเคนะ เพราะยังไงก็ไม่ได้อ่านหนังสือมาอยู่แล้ว เสียดายแค่ไม่ได้เห็นข้อสอบ

ไหน ๆ ก็ ไหน ๆ แล้วนี่
กลับไปนั่งชิวให้สบายใจ ฉลองวันเลวร้ายของตัวเอง โดยตัวเองมันซะเลย

ที่เดิมครับพี่น้อง...วาวี เพราะบอกชาวบ้านชาวช่องเขาว่าไปสอบ ขืนบอกไปว่า ผิดพลาดเพราะความห่วยแตกของตัวเอง มีหวัง โดนตืบซ้ำแหง๋มๆ



พอกินข้าวเย็น ไอ้คุณพี่ชายมันก็บอกเรื่องโครงการพันแปดร้อยล้านของมันว่า...
มีงานเพิ่มให้อีกนะ เตรียมตัวเตรียมใจเลยนะ ฉันจะโอนเรื่องเงินมาให้เธอรับทั้งหมดเลย แม่เจ้า

วันนี้ไม่รู้จะร้องเพลงอะไรแล้วอ่ะ

เพลงนี้แล้วกัน

Create Date : 08 สิงหาคม 2553 Last Update : 14 สิงหาคม 2553 21:10:51 น. Counter : 700 Pageviews.		22 comments
Share Tweet