เม้าท์เรื่องงาน

เพื่อน ๆ เคยไหมคะ ที่พอไปทำงานอ่ะ มันจะมีใครบางคน หรืออะไรบางอย่างที่ทำให้เรารู้สึก......"ไม่กินเส้น" "เกาเหลา" "ศรศิลป์ไม่กินกัน" ตั้งแต่แรกพบประสบพักตร์หน่ะ

intro อย่างนี้คงพอเดาได้ใช่เปล่า ว่าอาการนี้เกินขึ้นกับไผ่อ่ะ

เกิดจริง ๆ นะคะ คือ มีหลายเรื่องที่...ทำใรรู้สึกไม่ดีกับใครสักคน ทั้ง ๆ ที่เขากับเราก็ไม่ได้เคยมีปฏิสัมพันธ์อะไรกันมากมาย

เรื่องมีอยู่ว่า...........

เมื่อวันก่อน ตอนไผ่เซ็นต์ชื่อกลับบ้าน มี some one ที่ไผ่เกริ่นมาข้างต้นว่าเป็นบุคคลที่ไม่ชอบขี้หน้านี่แหละ เดินไปธุระตอนไผ่เซ็นต์ชื่อเสร็จแล้ว ไผ่ก็หันกลับไป เพราะได้ยินเสียงรองเท้าเขาเดิน พอเห็นเป็นเขา ไผ่ก็ยิ้มให้ตามปกติ (ตามประสาคนไม่รู้จะคุยอะไรกันหน่ะ) เขาก็ยิ้มกลับมา แต่...สัมผัสได้ถึงความ...fake ทีแรกที่เห็นก็ว่าจะไม่คิดอะไรนะ แต่...ได้ยินเขาพึมพำ ๆ แล้วแบบ...จื๊ดอ่ะ

ถ้าไผ่ไม่รู้สึกไปเอง ไม่ประสาท ไม่หูแว่ว ไม่จิตหลอน ไผ่ได้ยินเขาพึมพำหลังจากฉีกยิ้มมาแล้วว่า "ไร้ประโยชน์" ขึ้นมาอ่ะ คือ...นึกออกม่ะ ว่า อาการพูดลอย ๆ
พูดแล้วเดินไป เหมือนเราดักตีหัวคนแล้ววิ่งหนีเข้าบ้าน
ตอนนั้นไผ่กำลังจะขึ้นรถ เกือบจะถลาไปกระชาก "มัน" มาถามแล้วว่า
เมื่อกี้พูดว่าไรนะ

คือนึกออกเปล่าว่า...บางทีมันมีหลายอย่างในช่วงที่ผ่านมาที่ทำให้เราสัมผัสได้ว่า คน ๆ นี้ไม่จริงใจกับเราอ่ะค่ะ

ไผ่ก็มานั่งคิดนอนคิดนะ ว่าเราไปเหยียบย่ำบรรพบุรุษข้างมารดาเขาหรือไง (ถ้าเขาคิดและพูดแบบที่ไผ่ได้ยินจริง ๆ)

เพราะเท่าที่จำได้ ไผ่พูดกับเขานับครั้งได้เลยอ่ะ แล้วประมวลจากเหตุการณ์ที่ผ่าน ๆ มา ก็ไม่เข้าใจว่า มีอะไรทำไมไม่บอกหรือพูดตรง ๆ แทนการพูดลับหลังกัน มีไรก็ว่ามาเลยดิ่...ไผ่จะเกลียดคนสปีชี่ส์นี้เข้าเส้นเลือดเลยหล่ะ มันเป็นไรที่...ไม่แฟร์ ตอแหล แล้วก็ทุเรศมากๆ ในความรู้สึกเรา

ก็...แบล็คทูเดอะฟิวเจอร์กันไป

วันแรกที่มาสมัครงาน "มัน" ก็เอาใบสมัครมาให้อ่าน (ขายด้วย) แล้วเอามาให้อ่านเสร็จ บอกว่า อ่านซะ ถ้าไม่เอาขอคืน...พูดแบบห้วน ๆ ไม่มีหางเสียง...คือ....กรูซื้อแล้วอ่ะ...กรูเสียเงินแล้วนะเว้ย เมิงจะเอาคืนทำไม...เมิงจะงกไปถึงไหน ก็มันเป็นของกรูแล้ว...

ก็ยื่นใบสมัคร...มันก็ให้รอๆๆๆๆ รอแบบไม่ต้อนรับ รอแบบไม่แนะนำ รอแบบเมิงรอได้ก็รอไป ไผ่เกิดมาไม่เคยเจอฟร้อนท์ที่ไหน "ทราม" ได้ขนาดนี้มาก่อน แต่ก็ยังคิด งึ่มๆๆ เขาคงเหนื่อยๆ

พอทำงานวันแรก...ไผ่จะเรียกแบบสากลและให้เกียรติ คือ "คุณ" ทุกคำ เพราะถือว่า ยังไม่รู้จัก ไม่สนิทและที่สำคัญ ไม่ทราบอายุที่แน่นอน ก็จะไม่เรียก "พี่" หรือ "น้อง" ค่ะ แล้วพอเซ็นต์ชื่อวันแรก เขาให้ไปรายงานตัวก่อน 7 โมง แล้วให้เซ็นต์ชื่อเลย...ลงเวลาด้วย

ถ้าคนที่ทำงานแบบถูกต้องตามหลักสามัญ คงทราบเรื่องกฎหมายแรงงานและอื่น ๆ ที่ควรคำนึง รวมถึงความซื่อสัตย์ด้วย ไผ่ก็ลงเวลาตามจริง หลังจากคิดแล้วว่าที่นี่เป็นสถานศึกษา น่าจะเน้นเรื่องนี้ ก็ลงไป 07.15 น.

อีกวันนึงมา "มัน" ก็ท้วงว่าทำไมลงแบบนี้ ไผ่ก็ถามว่าทำไมเหรอ เช้าไปหรือเปล่า...คำตอบตรงข้ามค่ะ คือต้องลงประมาณ 06.00 น. หรืออะไรอย่างนั้น เพราะคนที่เซ็นต์ต่อจะต้องลดหลั่นจากเราไปประมาณ 5 นาที แบบนี้คนสุดท้ายก็ต้องแปดโมงกว่าเหรอ อ่าว...ไผ่ก็ "อ่าว" ในใจเลย...ตัดไปเรื่อง "ความซื่อสัตย์" ตัดไปเรื่อง "กฎหมายแรงงาน" เพราะระยะเวลาเข้าและออก ผิดกฎหมายเต็ม ๆ

หลายวันต่อมา มีคนมาเซ็นต์ชื่อลงเวลาตีห้าหน่อย ๆ ไผ่เลยจัดให้แม่งไปเลย 05.30 น. มาทำงาน แล้วก็เซ็นต์แบบนั้นอยู่หลายวัน 555
ก็มีพี่อีกคนมาบอกว่า เธอเซ็นต์เวลากี่โมง ไผ่ก็บอกไป ตบประโยคด้วย...ไม่ดีเหรอคะ เขาก็บอกว่า พี่เซ็นต์ไว้ตอนตีห้าเมื่อหลายวันก่อน เพราะพี่มาจริง ๆ ถ้าเธอเซ็นต์ตีห้า เธอก็ต้องมาจริง ๆ นะ เพราะเดี๋ยวเกิดมีการตรวจสอบจะมีปัญหาจะยุ่ง

เหอะๆ อยากจะดูดของเหลวออกจากคอแล้วพ่นออกปากลงไปที่หัวแม่ ทีนมันจริง ๆ แม่งกลัวมีปัญหาทำไมไม่ใช้คนให้เป็นคนหล่ะว๊ะ ใช้คนหยั่งกับ"ฟาย" เจือกมากลัวมีปัญหา
เกิน 8 ชั่วโมงต่อวันมันก็ผิดแต่แรกแล้ว

แต่ก็นึกในใจ ทำไม "มัน" ไม่พูดเอง มาใช้อีกคนบอกเรา 555 คงด่าเราในใจไปแล้วมั้ง แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร คิดว่า...เอ่อ เขาคงเป็นของเขาแบบนั้น...บุคลิกแบบนั้น

ผ่านไปเรื่อย ๆ มาเรียง ๆ

ก็มีหลายเหตุการณ์ที่...ทำให้คิดว่า...ทำไม "มัน" ไม่บอกเราเอง ทำไมต้องยืมปากคนอื่นมาพูด ก็ไม่คิดอะไรอีกนั่นแหละ ทำงานๆ ตามที่หน้าที่เรากำหนดไป ไม่ได้ร่วมสังฆกรรมกัน ต่างคนต่างอยู่ ทำตามที่นายสั่ง ตกลงไว้ว่าหน้าที่ PR ไม่ต้องทำช่วง summer ก็ว่ากันไป...มาเจอไอ้ประโยคสุดท้ายนี่แหละ ทำเอาอึ้งพอควร

ไผ่เลยนั่งคิดนอนคิด เอาหัวแม่ทีนคิดแร่ะ สรุปว่า จะหาของที่ระทึก เอ้ย...ของที่ระลึกให้มันตอนวันสุดท้ายสักหน่อย เอาเป็นหนังสือ "แหล่ม ๆ" สักเล่ม ทีแรกจะหาเรื่องประมาณ

"หลักการพัฒนาจิตให้สูงขึ้น"
"บัว 4 เหล่า" หรืออะไรประมาณนั้น เพื่อน ๆ ว่าดีเปล่าค่ะ 555 แรงไปป่ะ

แต่ตอนนี้คิดได้อีกเล่มนึงนะ...ประเภท...
"คิดบวกชีวิตบวก" ไรเงี๊ยะ หุหุ เจ๋งป่ะ

แต่...คิดดูอีกที
ไม่ให้อะไรมันก็น่าจะดีนะ เปลืองเงิน
เอาให้เฉพาะคนที่เขาดีกับเราดีกว่าเปล่า


ก็ต้องยอมรับว่าไผ่ก็แค้น ๆ เคือง ๆ "มัน" อ่ะ เรื่องไรมาว่าเราทั้ง ๆ ที่เราก็ทำงานของเราไปนะ เพียงแต่ "มัน" อาจไม่เห็นเพราะอยู่คนละส่วน

พอมองมุมนี้ก็...อยากเอา "หลักการพัฒนาจิตใจฯ" ให้จริง ๆ เลย

ไผ่จะเป็นคนไม่ยุ่งกับใครก่อน ไม่นินทา ไม่ใส่ใจเรื่องส่วนตัวหรือดีเทลของใครอยู่แล้ว แต่ใครอย่ามาแหย๋ม หรือล้ำเส้นเหมือนกันนะ ไม่ยอมเว้ย...เข้าตำราดีมาดีตอบร้อยเท่า แต่...ร้ายมา...ร้ายตอบพันเท่ายกกำลังสอง...อาจไม่ทันที แต่รับประกันการ "จำจนตาย"

Create Date : 14 พฤษภาคม 2553 Last Update : 14 พฤษภาคม 2553 11:49:35 น. Counter : 1144 Pageviews.		13 comments
Share Tweet