ใบหน้ามุ่งมั่นของชายเลือดนักสู้ผู้ผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชน “ชัยพร ศรีวิโรจน์ เขาสร้างชีวิตมาจาก “ไข่ไก่” และมีบทเรียนมากมายที่เกิดจากไข่ไก่ฟองเล็กๆ นี้

 “ชัยพร” ไม่ได้เริ่มต้นจากศูนย์ เขาเกิดมาในครอบครัวที่พ่อทำธุรกิจเกษตรครบวงจร โดยทำฟาร์มเลี้ยงไก่ ค้าส่งไก่และไข่ และยังเป็นตัวแทนขายอาหารสัตว์ของเครือเจริญโภคภัณฑ์ (ซี.พี.) เลยได้คลุกคลีกับอาชีพค้าขายและฟาร์มไก่มาตั้งแต่เด็ก จากการติดตามดูเตี่ยทำงาน เห็นการเจริญเติบโตของกิจการครอบครัว ทำให้เขาค้นพบตัวเองตั้งแต่อายุเพียง 17 ปี ว่า ชอบทำงานมากกว่าเรียนหนังสือ

“ผมเห็นวิธีทำเงินมหาศาลอยู่ตรงหน้า เงินมากมายรอผมอยู่แล้ว ผมจะเสียเวลาเรียนทำไม”

ฝันที่อยากเป็นเถ้าแก่ ด้วยสองขาของตัวเอง ไม่ต้องง้อเงินกงสี ตลอด 10 ปี ของการทำงานกับครอบครัว จึงเป็นการเฝ้ามองการทำงานของเตี่ย และเก็บเกี่ยวประสบการณ์ด้วยการลงมือทำ โดยใช้ทฤษฎีที่ว่า “ตาดู หูฟัง และลองทำจริง”

การเรียนมาน้อยแล้วรีบทำงานไม่ใช่ข้อได้เปรียบ เมื่อไม่มีความรู้อาศัยเก็บเกี่ยวความรู้จากคนที่เก่ง คนเก่งรอบๆ ตัว เวลาเดียวกันก็ต้องสร้างเพื่อน สร้างคอนเนคชั่น เพราะนั่นคือโอกาสที่จะทำให้เราคิดใหญ่ ทำใหญ่ ได้มากกว่าเดิมหลายเท่า ซึ่งถ้ารู้จักมองแบบฉลาดก็จะเห็นช่องทางทำมาหากินได้อีกมากจากการสร้าง “เพื่อน”

หลังสิบปีที่ทำงานกับครอบครัว มีเงินเก็บก้อนหนึ่ง จึงออกทำกิจการแรกของตัวเอง ในอายุ 27 ปี ไม่ใช่ขายไข่  แต่กลับไปเปิดปั้มน้ำมันในเมืองไกลปืนเที่ยง จังหวัดหนองบัวลำภูการลงทุนครั้งแรกกับปั้มน้ำมันในเมืองห่างไกล เขาให้บทสรุปตัวเองว่า

“ไม่สำเร็จ ไม่แพ้ แต่ในเมื่อมันทำให้ผมรวยไม่ได้ ก็ต้องเลิก”

ที่มาของการตัดสินใจย้ายจุดยุทธศาสตร์ มาปักหลักใหม่ที่จังหวัดขอนแก่นบ้านเกิด พร้อมกับสร้างครอบครัวเล็กๆ ของเขาขึ้นที่นี่ โดยทำทั้งเปิดปั้ม ธุรกิจรับเหมาก่อสร้าง และร้านค้าปลีกวัสดุก่อสร้าง

และวันนั้นเอง ที่ “นายป้อม”, “เฮียป้อม” ได้ขยับขึ้นเป็น “เสี่ยป้อม” เศรษฐีเงินล้านที่มีเพื่อนฝูงล้อมหน้าล้อมหลัง..ทว่าไม่นานทุกอย่างกลับอันตรธานหายไปในชั่วพริบตา เมื่อวันที่ต้องประสบปัญหาครอบครัวในวันที่สิ้นเนื้อประดาตัว จะทำธุรกิจอะไรได้ เขามองต้นทุนรอบตัว พบว่าอาชีพที่พอจะทำได้ในตอนนั้น คือ รับไข่ของเตี่ยมาขายในกรุงเทพ ย้ำว่าไม่ใช่ในฐานะลูกชาย แต่คือลูกค้าคนหนึ่งที่รับซื้อไข่มาขายต่อ ด้วยกำไรที่จะได้แค่ฟองละ 10-15 สตางค์ เท่านั้น ฉะนั้นการจะได้เงินมาประทังชีวิตก็คือต้องขายให้มากที่สุด

“การส่งไข่จากขอนแก่นมาที่กรุงเทพ ด้วยระยะทางที่ไกลจึงต้องขนมาจำนวนเยอะๆ ครั้งละ 9 หมื่นฟอง และไข่มีอายุไม่เกิน 7 วัน ดังนั้นในหนึ่งอาทิตย์ต้องขายออกให้หมด”

 โจทย์ยากของพ่อค้าขายไข่เมืองใหญ่ ที่มาของการออกเร่ขายไข่ เรียกว่าตั้งแต่ไซด์งานก่อสร้าง ตลาดนัด ร้านอาหารตามสั่ง ร้านขายโจ๊ก ไปจนถึงมินิมาร์ท ซึ่งส่วนใหญ่ก็ล้วนมีพ่อค้าไข่ของตัวเองอยู่แล้ว เลยเจอมาทั้งคำด่า คำปฏิเสธ

ทฤษฎีที่ใช้ในวันนั้น ก็คือ “ใครไม่ซื้อ..ผมง้อ” กับสโลแกนได้ใจลูกค้าอย่าง “เข้าถึง ของดี มีประจำ” ขายให้ถึงที่ ของมีคุณภาพ ไม่หยุดแม้วันเสาร์อาทิตย์ แถมยังให้เครดิต เอาของไปก่อน จ่ายเงินทีหลังได้

ยุคทองของพ่อค้าไข่ เริ่มขึ้นเมื่อประเทศไทยเกิดไข้หวัดนกระบาด ในปี พ.ศ.2547 โรงเรือนที่เลี้ยงระบบอีแวป(EVAP) ซึ่งเป็นระบบปิด เลยปลอดจากข่าวร้าย ลูกค้าที่เคยเมินเฉยกลับวิ่งเข้ามาขอซื้อไข่จากพ่อค้าไข่อย่างเขา ฟ้าหลังฝนเปิดกว้าง ให้กับคนเคยท้อ จนภายหลังก็ต่อยอดมาเป็นส่งไก่สดคุณภาพไปยังธุรกิจอาหารและร้านอาหารชื่อดังในกรุงเทพ

ทว่าคนขยันคิดอย่างเขาไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น พบว่าขอนแก่นมีไก่ย่างเขาสวนกวางที่มีชื่อเสียง จึงทำไก่ปรุงรสสูตรเขาสวนกวางเสียบไม้ส่งขายตามร้านอาหาร ก่อนขยายเป็นแฟรนไชส์ไก่ปรุงรสพร้อมย่าง SF ตำหรับเขาสวนกวาง ซึ่งมีอยู่กว่า 200 สาขาในวันนี้ มีร้านอาหารไก่ย่างเขาสวนกวางอันเลื่องชื่อ ธุรกิจข้าวไข่เจียวกู้ดมอร์นิ่ง และธุรกิจโรงแรมในจังหวัดจอนแก่น ที่มีคอนเซ็ปต์ไก่และไข่ รวมมูลค่าธุรกิจนับพันล้านบาทในวันนี้

เขาบอกว่า จากเงินทุนน้อยๆ สู่ธุรกิจพันล้านได้ ไม่ใช่เกิดจากการทำงานชิ้นเดียว หรือใช้เวลาเพียงเดือนหรือสองเดือนถึงจะได้มา แต่ต้องใช้เวลาและความอดทนสูงมาก จึงจะสำเร็จได้ ฉะนั้นจึงอยากให้เอสเอ็มอีไทยอย่ายอมแพ้ เพราะแม้จะเริ่มจากไม่มีอะไรเลย แต่คุณก็เป็นเศรษฐีได้ด้วยเลือดนักสู้

“ผมเริ่มทำทุกอย่างด้วยสองมือ แม้อนาคตจะไม่มีใครบอกได้ว่า ผลจะออกมาเป็นอย่างไร แต่เท่าที่ผมรู้ก็คือ ผมไม่เคยกลัวอนาคต เพราะอนาคตอยู่ที่เราทำในวันนี้”

ตำราชีวิตเล่มแรกของลูกผู้ชายนักสู้ “ชัยพร ศรีวิโรจน์”

เครดิต  //www.saiseenews.com/