ถนนสายนี้...มีตะพาบ 118(สมุดบันทึก)รำลึกความหลัง
ถนนสายนี้
มีตะพาบ
โจทย์
คุณต่อtoor36
(สมุดบันทึก)ระลึกความหลัง
มีน กุสุมา เขียนคำ
เสียงเครื่องปรับอากาศครางเบาๆเสียงสุนัขเห่าดังอยู่ไกลๆ เสียงเอะอะโวยวายของนักเลงสุราใต้ถุนตึก เงียบหายไปเมื่อเกือบค่อนคืน ร้านรวงดึงประตูเหล็กครูดลงมากระทบพื้น ปลุกฉันให้ตื่นลืมตา นอนพลิกไปพลิกมาแต่ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ภาพในความทรงจำแล่นไปคล้ายความเร็วแสง ย้อนมาแสดงอีกครั้ง
บรรพบุรุษของไทยแต่โบราณผกบ้านพ่องเมืองคุ้มจ้าว เสียเลือดเสียเนื้อมิผะเพาหน้าที่เรารักษาผืบไป
เสียงเด็กชายเล็กๆร้องเพลงเราสู้ตามในทีวี จบลงที่เราสู้ไม่ถอยจนก้าวเกียว
เด็กชายร้องซ้ำไปซ้ำมาจนจบเพลง ไม่มีเสียงปรบมือไม่มีเสียงแห่งการชื่นชม
ปีใหม่วันเด็ก ผ่านไป มิไยที่เด็กชายจะเซ้าซี้ อยากร้องเพลงอยากขึ้นไป รับของขวัญบนเวที แต่ผู้เป็นแม่กลับไม่มีความกล้า เพียงเพราะว่าเด็กชายร้องเพลงไม่ชัด เด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ในตัวผู้เป็นแม่ช่างไร้เดียงสา ช่างโง่เขลาเบาปัญญา ไม่กล้ากลัวเสียหน้าหรือว่าเพราะกลัวอาย ทำให้เด็กชายสูญเสียโอกาสได้เรียนรู้และกล้าแสดงออก
ในปีถัดมาเด็กชายร่ำร้องขึ้นเวทีอีกครั้ง ผู้เป็นแม่ลุ้นอยู่หน้าเวที
ต้องอยู่กันไปอีกนานในบ้านหลังนี้ เติบโตมาจนป่านนี้ก็เพราะมีที่ให้อาศัย บ้านเรามีท้องฟ้ามีสายน้ำมีภูเขาและมีต้นไม้ แล้วเราจะอยู่อย่างไรถ้าไม่มีอะไรเหลือเลย
เด็กชายตัวน้อยจับไมค์ร้องเพลงอยู่บนเวที สอนให้ฉันรู้ว่าไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์พร้อม จึงค่อยลงมือทำ ความสุขควรถูกฉกฉวยในขณะนั้น รอยยิ้มของลูกคือแรงบันดาลใจ คนขี้อายขาดความมั่นใจไม่กล้าแสดงออกเช่นฉัน เกือบเผลอทำลายความมั่นใจของลูกชายตัวเอง
เคยทำพลาดและสูญเสียโอกาสดีดีในชีวิต มานับครั้งไม่ถ้วนเพราะขบวนการคิดที่ผิดพลาด และทิ้งเงาแห่งความเสียดายที่ได้คิด แต่ไม่ได้ลงมือทำ... บางสิ่งจึงถูกทิ้งไว้ให้เป็นเพียงความทรงจำ เป็นเพียงความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง
/////////////////////////////////// ///////////////////////
แต่ก่อนแต่ไรไม่เคยอุ่นใจโดดเดี่ยวเดียวดาย ข้างกายไม่มีใครสักคน ฝ่าทางชีวิตทุกข์ภัยผจญฝ่าลมและฝนก็โดยลำพัง แต่มาวันนี้คลุกคลีกับเธออยู่เคียงกับเธอแล้วทำให้ใจมีพลัง
เสียงกีตาร์ที่ร้างลาเวทีมาเกือบสามสิบปี กรีดในความรู้สึก ครั้งนี้ได้ขึ้นเวทีเราสามคนเคียงข้าง
ก่อนหน้าที่จะถึงวันงานเขาสองคนไปสัมมนา ต่างคนต่างมีภาระงาน ฉันซุ่มซ้อมอยู่ในห้องน้ำ ก่อนขึ้นเวทีมีเวลาซักซ้อมกันไม่กี่ชั่วโมง
ไหวไหมคะพ่อ...ยังปวดหลังไหมคะ ถ้าไม่ไหวเราไปสละสิทธิ์ก็ได้นะคะไม่ต้องฝืน
แม่นวดหลังให้อีกครั้งน่าจะพอไหว แล้วเราต้องขึ้นแสดงกี่โมง
เราแสดงเป็นวงที่สามค่ะน่าจะประมาณสองทุ่ม ลูกเลิกงานห้าโมงติดอยู่หนึ่งเพลง ที่ยังท่องเนื้อไม่ค่อยคล่อง ซ้อมก่อนขึ้นเวทีอีกครั้งก็ยังทันค่ะ"
ไม่เป็นไร ยังพอมีเวลา
ระหว่างรอขึ้นแสดงเห็นลูกท่องเนื้อร้อง ฉันก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน เดินไปกระซิบบอกลูกว่าสู้ๆทั้งๆที่ตัวเองก็ใจสั่น ลูกยกนิ้วให้ ดูมั่นอกมั่นใจเต็มที่
อย่างที่แม่บอกทำเนียนๆเข้าไว้ครับ คนดูเขาไม่รู้หรอกว่าเราจำเนื้อไม่ได้ ร้องผิดก็วนมาร้องใหม่ฮา ฮา
เราหัวเราะประสานเสียงกัน เด็กชายตัวน้อยบัดนี้เติบใหญ่ เขาคือของขวัญอันล้ำค่าที่ธรรมชาติมอบให้ สอนให้เราเรียนรู้และเติบใหญ่ไปพร้อมๆกัน
ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่า..... บางครั้งการห้ามปรามอาจนำไปสู่การอยากรู้อยากลอง การไม่ได้สอน อาจคือวิธีในการสอน การเป็นแบบอย่าง เสียงดังกว่าการพร่ำสอน สอนให้เขาเลือกสรรว่าจะเลียนแบบอย่างไหนกัน และบางทีการได้มาอย่างง่ายดาย การเคี่ยวเข็ญเกินไปอาจนำไปสู่ความเบื่อหน่าย
เขาแต่ละคนเป็นปัจจเจกชนมีความแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เพราะไม่มีคู่มือในการเลี้ยงดูแปะติดมาด้วย การเลี้ยงลูกเป็นความสุขใจและเป็นความท้าทาย เป็นทั้งศาสตร์และศิลปที่ออกแบบไม่ได้ บางทีต้องอาศัยสัญชาตญาณ และท้ายสุดนำความชื่นบานมาสู่ชีวิต
เมื่อหวลระลึกความหลังครั้งใดเป็นความสุขใจมิรู้ลืม นี่คงเป็นหน้าหนึ่ง เป็นประวัติศาสตร์ครั้งสำคัญ
ที่เก็บบันทึกไว้ในความทรงจำ
แอมอร
//////////////////////////////////
ขอบคุณเรื่องราวดีดีในชีวิต ขอบคุณโครงการถนนสายนี้..มีตะพาบ ขอบคุณผู้สนับสนุนของรางวัล ขอบคุณผู้ตั้งโจทย์ให้พวกเราได้เขียนกัน และขอบคุณท่านผู้อ่าน ที่มาส่งกำลังใจให้กันค่ะ
| Create Date : 21 พฤศจิกายน 2557 |
| Last Update : 21 พฤศจิกายน 2557 6:47:05 น. |
|
32 comments
|
| Counter : 1500 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 61 คน [
เป็นความทรงจำ
เป็นการ ระลึกความหลังที่อบอุ่น
น่าประทับใจมากๆเลยค่ะ