|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ถนนสายนี้มี...ตะพาบ ปิแอร์กับสิบสองเดือน
ปิแอร์เป็นสาวธรรมดาสามัญ บ้านอยู่บนดาวนาเม็ก
ดาวดวงนี้อยู่ห่างไกลจากดาวโลกสุดขอบฟ้าด้านทิศตะวันตก
ห่างไกล ความเจริญ แต่ปิแอร์คนดีเธอไม่เคยรู้สึกว่า
มันแห้งแล้งแต่ประการใด
เธออุ้มท้องเพื่อมาคลอดเจ้าลามอง เมื่อหลายปี
ปิแอร์ต้องการสิ่งแวดล้อมที่ปลอดภัยสำหรับลูกชาย
ไม่หวังความเจริญในหน้าที่การงาน
หวังเพียงเวลาที่จะสามารถให้ความอบอุ่นกับลามองแค่นั้น
ปิแอร์โชคดีได้ทำงานและมีพื้นที่เอาลูกชายมาเลี้ยงได้ด้วย
ปล่อยให้การ์นิเย่เดินทางไปกลับระหว่างดาวโลก
มายังนาเม็กเป็นระยะทางหลายร้อยปีแสงในแต่ละวัน
ผ่านเจ้าเครื่องสลายมวลสาร
เธอสงสารบอกให้กานิเย่พักซะที่ดาวสีน้ำเงินนั่น
เพราะเห็นกานิเย่อ่อนเพลียทุกครั้งที่เข้าไปในเครื่องนั้น
แต่กานิเย่ก็วิริยะอุตสาหะดั้นด้นกลับมายังดาวของตน
เพราะทนต่อมลพิษที่อยู่บนพื้นผิวโลกวันละหลายชั่วโมงไม่ได้
ลามองเติบโตด้วยความอบอุ่นและปลอดภัย
มีสิ่งแวดล้อมที่ดี มีสังคมที่งดงาม
วันหนึ่งกานิเย่ นำเครื่องมือชนิดหนึ่งมาเพิ่มอีก
ชิ้นนี้ไว้เพื่อปิแอร์โดยเฉพาะ
เล่นเพื่อคลายจากความน่าเบื่อหน่ายในแต่ละวัน
ปิแอร์ห่วงงานห่วงบ้านอยากทำหน้าที่ตรงนั้น
ปิแอร์มีความสุขกับการอ่านหนังสือและปลูกต้นไม้
ชอบดูหนังตลก เพราะเธออ่อนไหวเกินไป ไม่อยากดูหนังเศร้า
ปิแอร์ชอบต้นไม้ใบหญ้า ชอบถ่ายภาพ
ปิแอร์มีเพื่อนแวะมาหาบ่อยๆมานั่งระบายอะไรให้เธอฟัง
บางครั้งเธอเก็บมาคิดแทนจนกลุ้มใจ แต่เธอก็ฝึกวางให้เร็วไว
เพราะเธอคิดว่าชึวิตทุกชีวิตย่อมมีหนทางของตน
กานิเย่ยังคะยั้นคะยอมิได้ขาด เพราะอยากให้ปิแอร์นำผลงาน
ที่บันทึกไว้ออกสู่สายตาชาวกาแล็คซี่
เขารู้ว่าเธอชอบเขียน
เดือนมีนาคน
ดอกราชพฤกษ์บานสองข้างถนน สีชมพูขาวราวกับซากุระบาน
วันนั้นกานิเย่ซื้อเครื่องมือชิ้นใหม่มาให้เธอ
เป็นของขวัญในวันเกิด
อยากให้เธอเปิดโลกทรรศน์
ปิแอร์มานั่งนึกดูว่าที่ผ่านมาเธอก็ชอบที่จะเรียนรู้
ในสิ่งใหม่ๆแล้วทำไมเจ้าสิ่งนี้จึงไม่ยอมสนใจเสียที
ทุกบ่ายเธอนั่งเขียนบันทึกต่างๆใส่ลงไป
และเขียนจดหมายถึงเพื่อนๆ
บางทีออกไปทำสวนหย่อม ศึกษาเรื่องสมุนไพร
เพราะเธอชอบต้นไม้ เธอใช้เวลาช่วงบ่าย
ที่ว่างแสนว่างในที่ทำงานเข้าไปรื้อค้นดูต้นไม้ใบหญ้าหาความรู้
เดือนเมษายน
แดดจัดจ้า อากาสร้อนจัด ปิแอร์ไม่ออกไปที่สวนหย่อม
หมกตัวอยู่ในห้องทำงานเล็กๆอ่านข้อมูลด้านสมุนไพร
สนุกค้นคว้าหาข้อมูลมานั่งอ่าน
ไปประลองความรู้จนสอบผ่านมาหนึ่งกระบวนยุทธ
หยุดเพราะไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่
ถามตัวเองว่าจะเรียนเพื่อเอาไปทำอะไรไหมก็เปล่า
พอเหอะเธอบอกตัวเองให้หยุด เธอก็แค่หาอะไรทำยามว่างแค่นั้น
อะไรๆในชีวิตก็ลงตัวพอใช้ ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้แล้ว
เดือนพฤษภาคม
เธอนั่งจิ้มๆดูดๆอยู่หน้าเจ้าเครื่องนั่น และเริ่มทำได้
เธอไม่ค่อยได้จับต้องเทคโนโลยี เพราะมือเธอชินกับปากกา
กะทะและตะหลิว เธอตระเวนท่องโลกในเดือนแรก
เธอชอบอ่านหนังสือ ถูกใจเธอมาก
เพราะจะได้ประหยัดค่าหนังสือลงบ้าง
เอาเงินให้ลามองดีกว่า
เดือนมิถุนายน
ฝนเริ่มเทกระหน่ำ สวนหย่อมสดเขียว
แต่ปิแอร์ไม่ได้ไปเหลียวแล
มีลุงแวะมาตัดหญ้าให้ตัดแต่งกิ่งต้นไม้
ปิแอร์เอาขนมและน้ำไปให้ แล้วกลับมานั่งงมอยู่กับเจ้าเครื่องนั้นต่อ
ปิแอร์เริ่มคุ้นกับเครื่องมือชนิดนี้มากขึ้น
ที่ทำงานเก่า ปิแอร์มีคนทำให้ตลอด
ไม่ว่าจะรายงานโครงการ เธอแค่เป็นคนวางร่าง
ที่เหลือนอกนั้น มีคนสานต่อให้เสร็จ
เธอไม่จำเป็นต้องใช้มัน ข้อจำกัดอีกอย่าง มันเป็นของส่วนรวม
จะมานั่งใช้อยู่คนเดียวเธอก็เกรงใจ
ที่บ้านเจ้าลามองมันไม่ค่อยจะยอมวาง หรือวางเธอก็ไม่ว่างเสียแล้ว
เดือนกรกฏาคม
มีเพื่อนมาปรึกษาอยากทำอาชีพเสริม เธอถามว่าจะทำอะไรดี
จะขายอะไรที่ไม่ต้องเสียเวลาไปนั่งขาย
ปิแอร์แนะนำไปหลายอย่างมาจบลงด้วยไส้กรอกอีสาน
ที่ชาวโลกนิยมบริโภคกัน ได้การละ
ปิแอร์เปิดเครื่องมือ ลิงค์ไปที่ดาวโลกขอดูสูตร
การทำไส้กรอกอีสานไส้กรอกมาวางอยู่ตรงหน้าพร้อมสูตร
ก๊องแกงค์นี่มันอะไรกันหนอ
เธอแวะดูบ่อยๆอยากทำแบบนี้บ้างจัง
ปิแอร์เป็นนักเขียน ไม่ใช่นักพิมพ์ถนัดแต่จับปากกา ไม่ถนัดพิมพ์
นั่งฝึกพิมพ์มันดูน่าเบื่อ นานวันเธอก็เลิกสนใจ
หนึ่งปีผ่านไป.....
เดือนสิงหาคมของอีกปีต่อมา
ลามองไม่อยู่ บ้านเงียบๆลามองไปอยู่อีกดาวอันไกลโพ้น
กานิเย่ไปๆกลับๆห่วงลูกก็ห่วง ห่วงปิแอร์ก็ห่วง
เจ้าเครื่องประหลาดที่บ้าน นอนแอ้งแม้งเพราะเจ้าของไม่อยู่
และของขวัญวันเกิดก็วางทิ้งไม่มีคนสนใจ
ลามองต้องไปติดอาวุธ เพื่อจะได้เอาไว้เป็นเครื่องมือ
ไว้ต่อสู้ในสงครามระหว่างดวงดาว
มันเป็นกติกาของดาวนาเม็กว่าใครก็ต้องไปติดอาวุธกันทั้งนั้น
จะว่าเหงาก็ไม่เหงาเท่าไหร่ปิแอร์ไม่ค่อยจะมีเวลาเป็นของตัวเอง
ปิแอร์มีเพื่อนเยอะ ไม่ใช่จะเหงาได้บ่อย
แต่ปิแอร์ชอบให้ตัวเองเหงาบ้าง มันทำให้มีอารมณ์เขียนหนังสือ
มีที่ว่างจริงๆคือช่วงบ่ายที่ทำงาน
บางวันก็เงียบมากบางวันก็ชุลมุนวุ่นวาย
มีคนแวะมานั่งคุยจนหมดบ่าย
เธอตัดสินใจสมัครเป็นสมาชิกแก็งค์ดังกล่าว
เธออยากเอาไว้บันทึกเรื่องราวเมื่อคราวที่เธอยังใช้ชีวิต
อยู่บนดาวสีน้ำเงินดวงนั้น เพื่อสื่อสารถึงเพื่อนเก่า
บันทึกเป็นประวัติศาสตร์ชีวิต
มีเพื่อนเธอแวะมาอ่านสื่อสารกันทางโทรจิต
และมีเพื่อนทั่วทั้งกาแล็คซี่แวะมาทักทายเธอทุกวัน
เดือนกันยายน
ปิแอร์ชอบเขียนก็อย่างที่บอก เธอส่งไปแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้
มีคนเข้ามาอ่านเรื่องราวของเธอแบบคาดไม่ถึง
เพราะมันติดพุงน่ะสิ เธอเริ่มติดใจ
เธอเริ่มเรียนรู้และจัดการกับเรื่องราวใหม่ ๆ
มีเพื่อนต่างกาแลคซี่เข้ามาแนะนำสอนเธอมากมาย
เธอเริ่มติดใจ สิ่งที่มุ่งหมายแต่แรกคืองานเขียนนี่แหละ
ในแต่ละครั้งที่ไปอ่านเธอชอบทิ้งคำขอบคุณ
เธอสนุกต่อคำของชาวกาแลคซี่
เธอเขียนลงไปคราใดมีคนมาอ่านเธอแอบดีใจ
เธอไม่เคยละเลยต่อเพื่อน ตอบแทนน้ำใจ
คอยไปเยี่ยมหาทั้งที่ไม่มีเวลา
เดือนตุลาคม
เธอสับสนต่อเพื่อนใหม่หลายคน บางคนเธอชอบเขา
แต่เขาไม่ชอบเธอหรือเปล่าเธอไม่แน่ใจ
อาจไม่มีเวลาหรือว่าไม่ชอบคุย
บางคนตามมาหาเธอแบบไม่ต้องไปตามหา
เธอกดเครื่องบันทึกชื่อเพื่อนหวังเดินทางไปมาสะดวก
มาระยะหลังๆใครบันทึกเธอก่อนหรือมาขอกับเธอ
เธอจึงจะตอบรับ เธอเกรงว่าเพื่อนจะไม่เต็มใจ
รับไปแบบฝืนทน ใจคนในกาแลคซี่เกินจะหยั่งได้
เธอไม่รู้หรอกว่าชาวกาแลคซี่จะนำนิสัยจากนอกพิภพมาใช้ในนี้
มีหลากหลายอารมณ์ความรู้สึก
ชาวนาเม็กอย่างเธอไม่ค่อยเข้าใจ และสื่อสารกันผิดๆประจำ
เดือนพฤศจิกายน
อากาศเริ่มหนาว ปิแอร์ขุดคุ้ยเรื่องราวแต่หนหลังมาบันทึกเก็บไว้
ให้ตัวเองอ่าน แต่ก็แบ่งปันหากใครต้องการมาอ่านด้วย
ปิแอร์ชักสนุกใหญ่เข้าร่วมโครงการมากมายที่มีเพื่อนๆมาชวน
บางทีเธอก็ไปชวนเพื่อนเพราะเห็นว่าสนุกดี
เธอฟลุ๊คได้ติดหนึ่งในรายชื่อนักเขียน นั่นคือบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่
เธอยังไม่พร้อมหรอกต่อความยิ่งใหญ่ของกาแลตซี่นี้
เธอมีเพื่อนกลุ่มเล็กๆที่ตามอ่านจนพอจะคาดเดา
ว่าปิแอร์อายุถึงกึ่งอสงไขยได้แล้วขาดเหลือก็ไม่มากมาย
แต่ปิแอร์อ่อนเยาว์นักในเวิ้งของกาแล็คซี่
เธอไม่รู้อะไรเลยที่นอกฟ้านั่น
เดือนธันวาคม
ปิแอร์ลืมตัวปล่อยให้ฝันจินตนาการกับชีวิตจริงมาปะปนกัน
จนใจที่สงบเย็นเริ่มไหวกระเพื่อม สนุกจนเกินพอดี
มองโลกในแง่ดีเกินไป กานิเย่กับลามองคอยแนะนำคอยเคียงข้าง
บอกว่าไม่ต้องกังวล มันคือไซเบอร์ไม่มีใครจะมาทำอะไร
สนุกสนานต่อปากต่อคำ ก็ไม่เห็นเสียหายอะไร
ชาวกาแลคซี่แตกตื่นใจกับภาษาของปิแอร์ที่พร่ำแต่รักนะ รักจ้ะ
เธอมักจะพูดเป็นวลีติดปากแต่ส่งมาจากใจว่ารักนะ
แม่รักลามองนะ ฉันรักเธอนะกานิเย่
หนูรักพ่อนะคะ หนูรักป้า พี่รักแอนนะ พี่รักบอม ป้ารักบุ๊ค
พี่รักปิ๋ว พี่รักแก้ว พี่รักแก๊ป พี่รักพิช พี่รักเต๋อ
พี่รักนู๋ พี่รักนก พี่รักฟาร์ม พี่รักต้อย ทุกครั้งเมื่อมีโอกาส
ปิแอร์มักบอกรักกับคนที่เธอรู้สึกรักเสมอ
และเธอเผลอบอกรักชาวกาแล็คซี่ ผ่านกาลเวลา
ฝ่านหน้าจอด้วยบริสุทธิ์ใจ
เดือนมกราคม
ช่วงเทศกาลปีใหม่ เธออยู่บ้านกับครอบครัว
เธอส่งเสียงเพลงแสนประทับใจออกไปสู่ชาวกาแล็คซี่
มีคนมาฟังเพลงของเธอ
เธอเจอคนมีจินตนาการเข้าแล้ว เราแอ๊บแบ๊วกันสนุก
คนๆนี้เธอรู้สึกถึงมิตรไมตรีที่มากมาย
เราคงเจอคนที่คล้ายกันเธอคิด
เธอใช้เครื่องมือชนิดพิเศษไม่เป็น ลามองกลับมาอยู่บ้านมาสอนปิแอร์
บางวันกานิเย่ส่งโทรจิตจากดาวโลกมาสอนให้
เธอคุยกับเพื่อนคนนั้นผ่านกาลเวลานับปีแสง
เพราะดาวเราห่างไกลกันมาก
ในทุกวันเธอคุยกับเขาอย่างสนุก ลืมฉุกคิดว่าชาวกาแลคซี่บางคน
ช่างมองโลกในแง่ร้ายคิดอกุศล
คิดไปได้หนอชาวโลก เครื่องมือดังกล่าวส่งข่าวไปทั่วจักรวาล
ทำไมต้องมาคุยผ่านให้คนเขารู้กันทั่วบ้านทั่วเมือง
ปิแอร์เริ่มเบื่อกับชาวกาแลคซี่บางคนที่มองโลกในแง่ร้าย
และเต็มไปด้วยความหวาดระแวง
เธอก็แค่มาวิ่งเล่นยืดเส้นยืดสายในวันว่างเท่านั้นเอง
หากจะทำเรื่องร้ายๆใยต้องมาทำในที่สาธารณะ
เธอเริ่มเบื่อไม่รู้จะทำยังไงให้ถูกใจชาวแกแล็คซี่
นี่ก็มากไปนั่นก็น้อยไป แล้วจะเข้ามาทำไม
ถ้าโลกอีกฟากไม่ต่างไปจากที่เคย
เดือนกุมภาพันธ์
ปิแอร์ไม่ค่อยมีเวลาไปวิ่งเล่นเช่นเคย
ไปมาเฉพาะคนที่ต้องการจะสื่อสารกับเธอเท่านั้น
แต่กลับมีเพื่อนใหม่ๆแวะเวียนเข้ามามิได้ขาด
และสนใจในเธอ ยิ่งรู้ว่าเธอชอบเขียนหนังสือ ส่งข้อความสำคัญ
แหล่งความรู้มาให้เธอ บ้างก็ข้ามกาลเวลามาแนะนำเธอ
ชี้ทางให้เธออยากให้เธอไปถึงปลายฝันที่อยู่ตรงขอบฟ้านั่น
ในความเป็นจริงปิแอร์ไม่ได้ตามฝันเพราะฝันของเธอ
เธอได้ทำให้มันเป็นจริงไปแล้วหลายสิ่ง
เธอก็แค่ต้องกาลฆ่าเวลาในแต่ละวัน ให้มันหมดไปโดยไม่สูญเปล่า
แต่เธอก็รู้สึกขอบคุณในน้ำใจของเพื่อนของเธอ
ชีวิตนี้เธอคิดว่าเธอได้ลิ้มลองไปแล้วทุกรสชาติ
จนความอยากนั้นหายไปจนเกือบหมดสิ้น
แต่เหตุที่เธอยังต้องหาทำในสิ่งต่างๆตั้งมากมาย
เพราะเธอแค่อยากจะทำให้ในแต่ละวันที่อืดช้า
ก่อเกิดประโยชน์กับตนเองและผู้อื่นบ้าง
ก่อนที่ชีวิตจะเดินทางไปถึงหลุมฝังศพ ได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น
ด้วยจากแรงกายแรงใจ และด้วยสติปัญญาเท่าที่เธอพอจะมี
เธออยากจะบอกว่าเธอพ้นวัยที่จะเกิดความรักแบบหวิวไหว
เพื่อนแค่อยากมาคุยเล่นสนุกกันไม่มีเจตนาร้าย
เธอคิดว่าดาวนาเม็กที่เธออยู่ช่างแสนสุข
เธอไม่พร้อมจะออกสู่สายตาของชนชาวกาแลคซี่ที่กว้างใหญ่นี้
เธออ่อนไหวเกินไปหรือ ไม่หรอก เธออ่อนไหวบ้างแต่เธอไม่อ่อนแอ
แต่เธอห่วงใยในเพื่อนเธอเท่านั้นเอง
เธอผ่านทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายมามากพอที่จะเข้าใจ
แต่หากมันไม่สนุก ไม่สามารถเป็นตัวเองได้ ต้องระวังตัวแจ
จะทำเพื่ออะไร กลัวเพียงอย่างเดียว ที่ปิแอร์กลัว
กลัวทำคนอื่นเสียใจ เพราะความที่ไม่เจตนาของเธอเอง
เดือนมีนาคมที่วนมาอีกปี
ปิแอร์นั่งทอดถอนใจ เรื่องราวมากมายทั้งสิบสองเดือนที่ผ่านมา
เธอสนุกกับการบันทึก แต่เธอไม่สนุกกับการใช้ภาษา
ที่ผ่านตัวอักษรที่ตอบโต้กันไปมา
ภาษาเพื่อการสื่อสารของเธออาจจะดูแย่
ทำคนเข้าใจผิดมาแล้วกี่คนก็ไม่รู้
บางคนโกรธเธอและไม่ให้เธอได้มีโอกาสอธิบาย
เธอสามารถยืนยันได้ว่าเธอไม่มีเจตนา
ปิแอร์ชอบก็คิดว่าคนอื่นคงชอบเหมือนเธอก็แค่นั้น
หลายวันมานี้ เธอเหลือเพียงตัวเล็กจ้อย
สิ่งที่เธอมีอยู่อาจดูไม่เลิศเลอแต่เธอรู้สึกว่ายิ่งใหญ่นัก
เธอมีแค่นั้นจริงๆที่พอจะโชว์ได้
เธอไม่เคยสงสัยว่าเพื่อนเธอจะเป็นใคร เรื่องที่สื่อสารกันจะจริงมั๊ย
เธอก็ไม่ได้หวังสิ่งใดจากเพื่อนอยู่แล้ว
เพราะเธอไม่มีอะไรให้หลอก เธอมีสิ่งเดียวคือมิตรภาพ
ที่เพื่อนจะหลอกเอาไปได้ ซึ่งนั่นเธอมีให้อยู่แล้วโดยไม่ต้องหลอกเธอ
ปิแอร์เขียนคำจากใจและคำขอโทษไว้หากล่วงเกินใคร
ในแกแล็คซี่นี้
เพราะปิแอร์ไม่มีเจตนาจะทำร้ายใคร
ปิแอร์คงต้องเรียนรู้ต่อคำทั้งดีและร้าย
หากเธอคิดจะอยู่บนทางสายมายานี้
ไว้เมื่อพร้อมเธอคิด สักวันเธอคงพร้อมกว่านี้
เธอคงต้องเลือกแคร์เฉพาะคนที่รักและหวังดีกับเธอ
และทุกครั้งที่เธอจะออกไป จากเครื่องนั้นทุกครั้ง
เธอจะวางเรื่องราวต่างๆไว้ตรงหน้าจอนั่น
และเริ่มใช้ชีวิตประจำวันในแบบเป็นปกติต่อไป
ขอโทษแล้วนะ ว่าแล้วเราก็มาลัลล้ากันต่อไป
ใครอยากคิดมากก็คิดไป
แต่เราอยากมาวิ่งเล่นให้สบายใจ
นี่มันเขตรั้วบ้านเรานี่นา
ว่าแล้วก็มาลัลล้ากันต่อดีมั๊ย อิ อิ
.
.
.
.
.
.
ท้ายเรื่อง โครงการงานเขียนถนนสายนี้มี
.ตะพาบ
หลักกิโลเมตรที่สี่ผ่านไปอีกครั้ง
ขอบคุณคุณเป็ดสวรรค์ที่ทำให้มีโอกาสทำให้หัวใจที่เหี่ยวเฉา
ได้ลัลล้าอีกครั้งหนึ่ง อากาศมันร้อนมั๊ง
โทษอากาศไว้ก่อนพ่อสอนไว้ ยาวหน่อยต้องขออภัย
ขี้เกียจอ่านก็โดดข้ามได้ไม่ว่ากัน อิ อิ
เมื่อคืนไฟฟ้าดับจนถึงเที่ยงคืน คิดว่าจะพลาดโอกาส
แต่ไม่ดีกว่ามันน่าเสียดาย
ใครสนใจอยากเข้าร่วมโครงการครั้งหน้า
แวะไปอ่านบล็อคธรรมนูญที่บ้านคุณเป็ดสวรรค์ค่ะ
แอมอร
| Create Date : 30 มีนาคม 2553 |
| Last Update : 30 มีนาคม 2553 17:56:15 น. |
|
26 comments
|
| Counter : 3085 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน  ) วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:15:23:47 น. |
|
|
|
โดย: JewNid  วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:16:41:52 น. |
|
|
|
| โดย: thanitsita วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:16:43:37 น. |
|
|
|
| โดย: SongPee วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:18:28:06 น. |
|
|
|
| โดย: อ๋อซ่าส์ วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:19:58:51 น. |
|
|
|
| โดย: อ๋อซ่าส์ วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:20:38:03 น. |
|
|
|
| โดย: aenew วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:20:43:59 น. |
|
|
|
| โดย: nulaw.m วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:20:45:39 น. |
|
|
|
| โดย: aenew วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:21:31:46 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี  วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:21:59:37 น. |
|
|
|
| โดย: nootikky วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:22:41:27 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 31 มีนาคม 2553 เวลา:7:47:55 น. |
|
|
|
| โดย: peeamp วันที่: 31 มีนาคม 2553 เวลา:9:48:22 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 31 มีนาคม 2553 เวลา:10:49:32 น. |
|
|
|
| โดย: มนุษย์ต่างดาว..ผมยาว..ปากหวาน... (เป็ดสวรรค์ ) วันที่: 31 มีนาคม 2553 เวลา:11:30:07 น. |
|
|
|
| โดย: อ้วนforest IP: 222.123.232.26 วันที่: 31 มีนาคม 2553 เวลา:19:58:05 น. |
|
|
|
| โดย: อ๋อซ่าส์ วันที่: 31 มีนาคม 2553 เวลา:20:31:03 น. |
|
|
|
| โดย: nulaw.m วันที่: 31 มีนาคม 2553 เวลา:23:40:28 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 1 เมษายน 2553 เวลา:7:45:21 น. |
|
|
|
| โดย: SongPee วันที่: 1 เมษายน 2553 เวลา:8:36:39 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 61 คน [?]
|
บางที ปลายทางก็ไม่ได้สำคัญมากไปกว่า
.....
สิ่งที่อยู่ระหว่างทาง
..............^^....
และความสุขในปัจจุบัน
ก็เป็นสิ่งที่เราจับต้องได้
....^^.....^^......
โดยไม่ต้องรอคอย
ความสุขของอนาคต
ปูปรุง
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
แต่ก็ดีแล้วที่ได้ระบายหัวใจที่เหี่ยวเฉาจะได้กลับมาสดชื่นบ้างแม้จะเล็กน้อยก็ยังดี
ปล. จากบ้านกับเธอคนนั้นผมก็ไม่ได้เกลียดเธอแล้วนะครับตอนนี้
เพราะผมปล่อยให้ความเกลียดมันตกตะกอนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจในส่วนที่ลึกที่สุดไปแล้วล่ะครับ
แต่จะให้กับมารักมันก็คงฝืนใจทำไม่ได้อยู่ดี ทำได้มากสุดก็คงอโหสิกรรมให้เท่านั้นเอง
ปล.2 ผมก็หวังว่าสักวันจะเจอคนคนนั้นอย่างที่พี่แอมบอกล่ะครับ คงจะได้เจอสักวัน...สักวัน