ถนนสายนี้..มีตะพาบโครงการ 110 อากาศดีดี
ไม่มีขาย
ถนนสายนี้..มีตะพาบ
โครงการ 110
อากาศดีดี
ไม่มีขาย.. ปฐมบทของชีวิตบนทางสายใหม่
มีน กุสุมา เขียนคำ
เสียงนกเล็กๆที่นอกหน้าต่าง ปลุกภวังค์ให้สาวิตรีลืมตาตื่น เธอบิดขี้เกียจ กลิ้งไปกลิ้งมาเพื่อสลัดความง่วงงุน สูดอากาศเข้าปอดด้วยความสดชื่น
เหลือบมองนาฬิกาที่หัวเตียงเป็นเวลาตีห้าครึ่ง ลุกขึ้นพับผ้าห่ม จัดที่นอน ตบหมอนที่ยับย่น หยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่ สาวเท้าออกไปทักทาย อรุณรุ่งที่กำลังจะมาเยือน
แสงพระอาทิตย์กำลังส่งยิ้มเรื่อๆตรงขอบฟ้า คล้ายๆจะชวนเชิญ
น้ำค้างยังเปียกชื้นไปทั่วอาณาบริเวณ เสียงจิ้งหรีดกรีดปีกอยู่ในดงหญ้า ทุกครั้งที่ก้าวเดินสัมผัสถึงความสากระคายและเย็นเยียบ ได้ยินเสียงสวบสาบ ทุกครั้ง เมื่อเธอย่างเหยียบ ประสานเสียงไก่ขันเจื้อยแจ้ว นกดุเหว่าแว่วอยู่ไม่ไกลๆ
สายลมพัดโบก ดอกไม้โยกเล่นลมไหว แมลงหยอกเย้าเกสรดอกไม้ หอมรวยรินผสมไอดินและกลิ่นฟาง หอมจางจางระรื่นชื่นใจลอยมากับสายลม กบเขียดคางคกร้องครวญคราง อึ่งอ่างแอบอยู่ตรงกอบัวร้องระงม ปลุกทุกสรรพชีวิตให้ตื่นรับความชื่นบานของวันใหม่
อนิจจา
อาการใจสั่น หายใจไม่อิ่ม เหงื่อแตก มือชา มึนงงโคลงเคลง ซึมเซา เหงาหงอย หมดเรี่ยวแรง คล้ายยืนอยู่ในเรือที่โต้คลื่นอยู่กลางทะเล เหมือนกำลังตกอยู่ในความฝัน... งงงันเงอะงะ...ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ หลงๆลืมๆได้หน้าลืมหลัง
นั้นพลันหายไป
เมื่อเธอค้นพบว่าอากาศดีดีไม่มีขายและได้สัมผัสมัน
ณ..วันนี้เธอยังคงทำงานอยู่ที่เดิม ผู้คนแบบเดิมๆ ...สิ่งแวดล้อมเดิมๆ และอยู่คนเดียวเหมือนเดิม งานในหน้าที่ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง มีสิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงไปคือจิตใจตัวเอง ไม่ป่วยปางตายก็คงไม่เปลี่ยน
พึงพอใจกับสิ่งเล็กๆน้อยๆรอบตัวมากขึ้น โลกภายในใจที่บูดเบี้ยวสวยงามขึ้น เลิกคาดหวังลมๆแล้งๆกับโลกในอุดมคติ..
เข้าใจโลกและผู้คนอย่างที่เป็น... มีสติมากขึ้น..หายใจยาวขึ้น...และเดินช้าลง...
เธอสัมผัสได้ในทุกอรุณรุ่งของวันใหม่ ว่าลมหายใจยังคงอยู่
การยื้อยุดกับลมหายใจมานับครั้งไม่ถ้วน ทำให้เธอพบว่าการมีชีวิตอยู่ ยาวนานสักเท่าไหร่.....ก็ไม่สำคัญ เธอผ่านกระบวนการซ้อมรับกับความตาย เผชิญหน้ากับความหวาดกลัว...ความกลัวสอนให้เธอรู้ว่า
ปฐมบทของชีวิตบนทางสายใหม่ สังขารคือกองทุกข์ และจิตใจที่กล้าแกร่ง สามารถก้าวข้ามความหวาดกลัว
ชีวิตในแต่ละวันเพียงแค่สูดลมหายใจได้เต็มปอด กินได้เต็มอิ่ม นอนได้เต็มตื่น สำหรับสาวิตรีแล้ว เท่านี้ก็เพียงพอ
แอมอร
ท้ายเรื่อง ห่างหายไปนาน วันนี้หวลกลับมาบ้านนี้อีกครั้ง คิดถึงชาวตะพาบจัง
| Create Date : 26 กรกฎาคม 2557 |
| Last Update : 26 กรกฎาคม 2557 13:15:25 น. |
|
18 comments
|
| Counter : 2001 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 61 คน [
ถนนสายนี้เดินทางมายาวไกลดีจังนะคะ
ทุกๆ วันเป็นเช้าวันใหม่นะคะ
แต่อากาศนี้ไม่ใช่ทุกวันเนอะ ^^