ถนนสายนี้..มีตะพาบ (101) เพราะเข้าใจผิด..คิดไปเอง
ถนนสายนี้....มีตะพาบ
101
เพราะเข้าใจผิดคิดไปเอง
มีน กุสุมา เขียนคำ
แสงไฟหน้าจอยังสว่าง แม้เวลาจะล่วงเลยจนดึกดื่น นี่เป็นอีกหนึ่งคืนที่ลุลาลีตื่นขึ้นมากลางดึก แล้วรู้สึกว่ายังไม่อยากนอน เธอมานั่งอ่านอะไรเล่นๆเพื่อให้ตาเพลีย
กระทั่งเป็นความเคยชิน และสุดท้ายกลายเป็นความผูกพันธ์
.
เหตุผลมากมายที่ทำให้คนเรามาพบกันในทางสายนี้ บ้างก็ต้องการผลิตผลงานออกสู่สายตาประชาชน บางคนกำลังเสาะแสวงหาการยอมรับและชื่อเสียง เพื่อบุกเบิกทางไปสู่อาชีพใหม่ๆ บ้างก็กำลังสนใจหาความรู้ใส่ตัว
..บางคนแสวงหาการยอมรับ บ้างก็ทำไปเพราะไม่มีอะไรทำเพื่อหนีจากความจำเจ บางคนเขียนเพื่อชำระล้างสิ่งที่ตกค้างอยู่ภายในใจ เพื่อเสาะแสวงหาตนเอง
เธอคลิกเม้าท์หน้าจอเลื่อนขึ้นๆลงๆ
แล้วทอดถอนใจ ถึงเหตุผลมากมายที่เธอเข้ามาในนี้ สุดท้ายก็เจอข้อสรุป เหตุผลคือเกิดจากความเหงา การใช้ชีวิตอยู่คนเดียวบ่อยๆ ทำให้เธอเรียนรู้ที่จะอยู่ตามลำพังอย่างไรให้เป็นสุข
ฆ่าเวลาให้หมดไปด้วยการอ่านงานเขียนสนุกๆ ของนักเขียนคนหนึ่ง วันนี้เขากำลังจะเดินทางมาพบเธอ
มีคนบอกว่าสังคมออนไลน์ไว้ใจใครไม่ได้ ระวังเขาจะมาหลอกไปทำมิดีมิร้ายนะ ลุลาลียิ้มกระหยิ่มในใจ คนที่จะถูกทำมิดีมิร้ายไม่ใช่ฉันแน่ๆ แฮ่
เตรียมการต้อนรับ เขาต้องมากับนักเขียนอีกหลายคน ขอร้องแกมบังคับว่าตรงช่องทางเข้า หากใครมาถามหาคนงาม ให้ช่วยจับไว้ที หน่วยสารวัตรทหารเตรียมกำลังไว้เต็มที่ สิ่งที่ทำต่อไปคือร้านเสริมสวย โกรกหงอก เอ๊ย...เปลี่ยนสีผมให้หน้าตาดูสดใส นัดแรกต้องทำให้ประทับใจ เธอคิดไว้อย่างนั้น
หยิบชุดทำงานมารีดจนกลีบโง้ง
. หัวเข็มขัด รองเท้าหนังแก้วเงาวับจนส่องแทนกระจกได้
. จัดเสื้อผ้าอีกชุดใส่กระเป๋า..กล้อง.. ร้องเท้าผ้าใบ หมวก ครีมกันแดด ตระเตรียมไว้พร้อมสรรพ
คิดว่าถ้าฟ้าเป็นใจจะหนีตามเขาไป ฮา ฮา
เธอคิดไว้ว่าจะพาคณะของเขาทัวร์ให้ทั่วด้วยจักรยาน หากไม่ต้องการมีรถกอล์ฟบริการทั่วไทย ไปชมดอกกัลปพฤกษ์สองข้างทาง ดอกตะแบกที่กำลังผลิบาน พาไปดูสนามบิน ไปกินส้มตำเจ้าอร่อย หรือจะกินสะเต๊ก น้ำแข็งใสร้านน้ำอ้อย หว้าน หวาน นั่งคุยกันที่ร้านกาแฟสด หาดยายแกลบ
เสร็จแล้วแวะมาล้างหน้าล้างตาอาบน้ำอาบท่า หรือว่าจะนอนเล่นที่บ้านรับรอง บ่ายๆพาไปชมสวนน้ำจิตตระการ หรือไปดูนกยูงรำแพน กวางเหลียวหลัง กราบศาลปู่เสือ พาไปไหว้พระที่วิหารพุทธศรีนภาภิธรรม
เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมสรรพ ตั้งแต่วันที่เขาให้เบอร์ จะโทรไปคุยก็เคอะๆเขินๆ ...คิดจะทำให้แปลกใจ
.อยากจะทำเซอร์ไพรส์
คนหนึ่งไลน์มาว่ากำลังออกเดินทาง คนหนึ่งขับรถไปรอรับ นั่งรออยู่นาน
ไลน์ไปถามว่าถึงไหน บอกว่ากำลังหลงทาง แล้วก็เงียบหาย คนหนึ่งตัดสินใจโทรไปจะได้บอกทางและนัดหมายเวลา
คนหนึ่งคิดว่าเป็นบริษัทประกันเลยไม่รับสาย คนหนึ่งคิดว่าอีกคนกำลังขับรถเลยไม่กล้าโทรไปกวนใจ คนหนึ่งคิดว่าจะมาหาที่ทำงาน
. คนหนึ่งคิดว่าจะมาเจอกันที่จุดนัดหมาย เป็นความเข้าใจผิดในการติดต่อสื่อสาร
และแล้วเขาก็ถามว่าโทรคุยได้ไหม ลุลาลีก็เลยโทรไป ได้ยินเสียงมาตามสาย
"มีร้านอร่อยแนะนำไหมครับ"
"อยู่ไหนแล้วคะ"
"ในเมือง"
แป่ว....คิดว่าจะมาหา
นั่นมันคนละทางกันแล้วพ่อคู้ณ ลุลาลีคิดในใจ ไม่กล้าบอกออกไป
เสียงมาตามสายบอกจะนั่งกินข้าวรอ หนทางมันไกลจากจากบ้านตั้งหลายสิบไมล์ทะเล
"จะรอไหวไหม"
เขาบอกรอไม่ได้...เพื่อนที่มาด้วยต้องรีบกลับไปทำงาน จึงทำให้เราไม่ได้เจอกัน ด้วยประการฉะนี้ ชะเอิงเอย....
เฮ้อ
.
แอมอร
ท้ายเรื่อง เอ็นทรี่นี้เขียนไปงอนไป แต่ยังไงก็ต้องเขียน คนที่ทำให้ลุลาลีต้องงอน เดี๋ยวก็เข้ามาอ่าน ฮา ฮา
| Create Date : 15 มีนาคม 2557 |
| Last Update : 15 มีนาคม 2557 15:40:44 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 1489 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 61 คน [
