|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ถนนสายนี้.....มีตะพาบ : ไม่มีเขา ฉันจะเหลือใคร
โจทย์ให้ตะพาบทุกท่าน
เขียนงานเขียนในรูปแบบที่ตัวเองถนัด
โดยให้ในเอนทรี่นั้น มีประโยคห้าประโยคนี้
อยู่ในงานเขียนด้วย นั่นคือ
1. ไม่มีใครดีเกินไป เกินกว่าที่เราจะรักได้
2. โลกนี้ อาจจะไม่มีปาฏิหาริย์มากพอสำหรับเราทุกคน
3.การจากลาย่อมเศร้าโศกเสมอ ไม่ว่าจะจากกันด้วยดีหรือไม่
4.เราทุกคน มีต่อมน้ำตา และนั่นแปลว่า ชีวิตอนุญาตให้เราร้องไห้ได้
5.ความตายย่อมน่าเศร้า หากใช้ชีวิตอย่างไม่คุ้มค่า
ไม่ยากไม่ง่ายเลยใช่ไหมล่ะ?
เป็ดสวรรค์
.
.
.
มีน กุสุมา เขียนคำ
โลกนี้ อาจจะไม่มีปาฏิหาริย์มากพอสำหรับเราทุกคน
แต่วินาทีนี้ ฉันกำลังร่ำร้องขอพรต่อพระเจ้า
โปรดประทานสติปัญญา
ให้ฉันผ่านพ้นความทุกข์เศร้านี้ไปได้ด้วยเถิด
ฉันสะดุ้งตกใจ ฉันผู้ที่เชื่อมั่นในตนเองมาโดยตลอด
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนนั่นคือคติประจำใจ
กลับร้องเรียกหาปาฏิหาริย์ขอพลังชีวิต ให้ฉันลุกขึ้นสู้ได้ใหม่
ณ วินาทีที่ฉันกำลังตัดสินใจ ระหว่างความเป็นกับความตาย
ฉันยืนอยู่บนดาดฟ้า ฝ่าเท้าห่างจากขอบระเบียงไม่ถึงฟุต
จู่ๆเสียงเพรียกจากภายในใจ
กระซิบ
แต่ดังราวเสียงตะโกน
ความตายย่อมน่าเศร้า หากใช้ชีวิตอย่างไม่คุ้มค่า
ฉันแทบผวา ถอยหลังกลับมาสามก้าว
.เราทุกคน มีต่อมน้ำตา และนั่นแปลว่า ชีวิตอนุญาตให้เราร้องไห้ได้
นี่คล้ายเสียงสวรรค์ ที่แล่นผ่านสมอง
รู้สึกตีบตันจนหายใจไม่ออก ใจหวิวๆเบาโหวง
คล้ายคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ เหมือนชีวิตไม่เหลืออะไรอย่างนั้น
วินาทีนั้น ฉันทรุดลงนั่งกับพื้นแล้วปล่อยโฮ
น้ำตาไหลพรากราวท่อน้ำประปาแตก
ฉันคล้ายได้รับการปลดปล่อย สะอื้นไห้จนพอใจ
บอกกับตัวเองว่าร้องเถอะร้องไป ฉันจะร้องให้เธอเป็นครั้งสุดท้าย
นับจากวันนี้ผ่านพ้นไป ฉันจะต้องแข็งแรง
.
.
.
.
ฉันกับเขา เรารักกันตั้งแต่อยู่ในวัยเรียน เราต่างทำงานไปเรียนไป
เป็นกำลังใจให้กันตลอดมา
เมื่อครั้งที่เจอวิกฤติครั้งใหญ่ ฉันยอมหยุดเรียนเพื่อให้เขาได้เรียนต่อ
เหยียบบ่าฉันไปเลยนะ ไม่ต้องห่วง หากว่าเธอไปถึงบนโน้น
แล้วยังคิดถึงกัน ส่งมือมารับฉันด้วย
นั่นคือคำที่ฉันเคยบอกกับเขา ฉันยอมทุกอย่างเพื่อให้เขามีอนาคต
จนลืมตัวเอง ยอมอดออม เพื่อความต้องการของเขา
และเหมือนสวรรค์แกล้ง เราห่างกันไปเรื่อยๆ
ด้วยหน้าที่การงาน ส่งเขาให้ไปไกลจากฉันทุกที
แต่ด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่ ฉันยอมทุกอย่าง อยู่เงียบๆรอเขาอย่างเหงา ๆ
ที่ทำงานเขาฉันไม่เคยไปเห็น กลัวว่าเขาจะอายเพื่อนๆ
สังคมของเขาดูต่างจากฉันราวฟ้ากับเหว
ฉันอยู่ในฐานะอะไรนะ ฉันเคยตั้งคำถามกับตัวเอง
แต่เธอก็ทำให้ฉันลืมจนหมดสิ้น
ทุกครั้งที่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน
เธอทำให้ฉันฝันไปไกลถึงอนาคตที่สวยงาม
มีเธอมีฉันและตัวเล็กๆที่จะเป็นโซ่ทองคล้องใจ
ฉันหลงคิดว่านั่นคือความปรารถนาอันยิ่งใหญ่ ครอบครัวของเรา
ฉันไม่เคยโทรหา ได้แต่รอ เพราะเธออ้างเหตุผลมากมาย ว่างานยุ่ง
เธอเล่าถึงแฟนเพื่อนๆว่าไม่ดีเหมือนฉันสักคน
โทรมาวุ่นวายที่ทำงานเป็นประจำ
ฉันจำคำเธอไว้ จะไม่ทำให้เธอวุ่นวายใจ
ฉันจะเป็นในแบบที่เธอชอบ แล้วตัวฉันล่ะ สิ่งที่ฉันชอบ คืออะไร
เธอไม่เคยถาม เขาใจร้ายมากหรือเปล่า
ฉันมักจะเข้าข้างเขาว่า เปล่า ก็ฉันรักเขาโดยไม่มีเงื่อนไข
ในวันที่เรานอนกอดก่ายกันในวันหยุด
เขาเคยเลียบเคียงถามว่าฉันยังรักเขาไหม
ฉันบอกออกไปทำไมต้องถาม
เขาบอกว่าเห็นฉันไม่เคยสนใจ ว่าเขาจะอยู่หรือจะไปที่ไหน
ฉันก็งงงัน ที่ผ่านมานั้นกลายเป็นฉันไม่สนใจ
ฉันถามเขาว่าแล้วฉันต้องทำยังไงเขายกเหตุผลสารพันมากมาย
ฉันพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อยื้อความสัมพันธ์นั้น
แต่ดูเหมือนว่าฉันพยายามเท่าไรก็ยิ่งเหนื่อย เขาบอกว่าเขาไม่ดีพอ
แต่อยากขอให้เราจากกันด้วยดี
การจากลาย่อมเศร้าโศกเสมอ ไม่ว่าจะจากกันด้วยดีหรือไม่
ฉันตอบเขาออกไป เขาลอบถอนใจ
เรานั่งนิ่งตกอยู่ในความเงียบ ฉันได้แต่แอบเสียใจ
นี่มันเกิดความผิดปกติในความสัมพันธ์ของเราเช่นนั้นหรือ
ดวงตาของเขาแห้งผาก คล้ายมีอะไรในใจ
คุณดีเกินไป เขากล่าวเสียงแผ่ว
ไม่มีใครดีเกินไป เกินกว่าที่เราจะรักได้
ฉันตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเดียวกัน
ฉันเก็บก้อนสะอื้น ฝืนไว้ ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
อย่างที่เคยบอกเอาไว้ หากคุณพบใครใหม่ ก็ไม่ต้องฝืนใจ
ไม่ต้องยกเหตุผลอะไรทั้งนั้น แค่บอกมาว่าไม่รักกัน
คนไม่รักกันแล้วจะทนฝืนอยู่ต่อไปทำไม
หากว่าคุณมีใครก็ควรบอกมาตรงๆดีกว่า
ฉันคงไม่ถามว่าคุณจะเลือกใคร
เพราะคงรับไม่ได้ หากคนที่คุณเลือกไม่ใช่ฉัน
ฉันขอเลือกที่จะไปจากกันดีกว่า
และไม่ต้องมาอ้างหรอกว่าฉันดีเกินไป"
นั่นคือประโยคสุดท้าย ก่อนที่ฉันจะหันหลังและเดินจากมา
มายืนอยู่บนดาดฟ้านั่น
..
พลันพลังวิเศษ ที่ฉันร้องขอ ได้ปลุกฉันให้ตื่นจากความโง่เขลา
แม้แต่ความตาย ฉันยังไม่เกรงกลัว
ใยฉันจะต้องกลัว เมื่อต้องอยู่ต่อไปโดยไม่มีเธอ
เสียงกระซิบที่ดังมาจากหัวใจ
สุดท้าย
ฉันยังเหลือ ตัวเอง
แอมอร
ท้ายเรื่อง อยากให้เรื่องราวออกมาอารมณ์ดีกว่านี้
แต่คำในโจทย์ก็ทำให้ได้อารมณ์ประมาณนี้
หากเพื่อนๆคนใดสนใจ อยากมาร่วมเดินบนถนนสายตะพาบด้วยกัน
อ่านธรรมนูญบล็อกที่บ้านคุณเป็ดสวรรค์ได้เลยค่ะ
| Create Date : 06 พฤศจิกายน 2553 |
| Last Update : 6 พฤศจิกายน 2553 6:59:30 น. |
|
47 comments
|
| Counter : 1978 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Calla Lily  วันที่: 6 พฤศจิกายน 2553 เวลา:8:05:53 น. |
|
|
|
| โดย: nulaw.m วันที่: 6 พฤศจิกายน 2553 เวลา:8:42:18 น. |
|
|
|
| โดย: สีฟ้าใส วันที่: 6 พฤศจิกายน 2553 เวลา:10:02:16 น. |
|
|
|
| โดย: nulaw.m วันที่: 6 พฤศจิกายน 2553 เวลา:13:16:55 น. |
|
|
|
| โดย: ชายผู้หล่อเหลา...กว่าแย้นิดนึง. (เป็ดสวรรค์ ) วันที่: 6 พฤศจิกายน 2553 เวลา:13:36:20 น. |
|
|
|
| โดย: Gunpung วันที่: 6 พฤศจิกายน 2553 เวลา:14:07:42 น. |
|
|
|
| โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 6 พฤศจิกายน 2553 เวลา:16:46:17 น. |
|
|
|
| โดย: ชายผู้หล่อเหลา...กว่าแย้นิดนึง. (เป็ดสวรรค์ ) วันที่: 6 พฤศจิกายน 2553 เวลา:21:02:21 น. |
|
|
|
โดย: JewNid  วันที่: 6 พฤศจิกายน 2553 เวลา:21:32:35 น. |
|
|
|
| โดย: กลิ่นดอย วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:0:44:23 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:7:47:17 น. |
|
|
|
| โดย: is_ninja วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:8:46:28 น. |
|
|
|
| โดย: SongPee วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:9:41:33 น. |
|
|
|
| โดย: พระจันทร์ของขวัญ (Great_opal ) วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:10:30:56 น. |
|
|
|
| โดย: พธู วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:10:34:33 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:13:06:50 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:13:08:35 น. |
|
|
|
| โดย: mutcha_nu วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:13:11:18 น. |
|
|
|
| โดย: กลิ่นดอย วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:14:59:13 น. |
|
|
|
| โดย: มนุษย์ต่างดาว..ผมยาว..ปากหวาน... (เป็ดสวรรค์ ) วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:15:36:21 น. |
|
|
|
| โดย: nootikky วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:15:41:30 น. |
|
|
|
| โดย: อ๋อซ่าส์ วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:17:10:07 น. |
|
|
|
| โดย: nulaw.m วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:18:31:26 น. |
|
|
|
| โดย: SongPee วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:18:34:47 น. |
|
|
|
| โดย: เศษเสี้ยว วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:23:42:37 น. |
|
|
|
| โดย: mastana วันที่: 8 พฤศจิกายน 2553 เวลา:0:39:13 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 8 พฤศจิกายน 2553 เวลา:7:30:01 น. |
|
|
|
| โดย: non lock วันที่: 8 พฤศจิกายน 2553 เวลา:8:29:35 น. |
|
|
|
| โดย: คล้ายดาว วันที่: 8 พฤศจิกายน 2553 เวลา:9:10:28 น. |
|
|
|
| โดย: lastmoon วันที่: 8 พฤศจิกายน 2553 เวลา:16:32:06 น. |
|
|
|
| โดย: กลิ่นดอย วันที่: 8 พฤศจิกายน 2553 เวลา:22:13:06 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี  วันที่: 8 พฤศจิกายน 2553 เวลา:22:56:54 น. |
|
|
|
| โดย: JewNid วันที่: 9 พฤศจิกายน 2553 เวลา:5:26:14 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 61 คน [?]
|
บางที ปลายทางก็ไม่ได้สำคัญมากไปกว่า
.....
สิ่งที่อยู่ระหว่างทาง
..............^^....
และความสุขในปัจจุบัน
ก็เป็นสิ่งที่เราจับต้องได้
....^^.....^^......
โดยไม่ต้องรอคอย
ความสุขของอนาคต
ปูปรุง
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
...ร้องไห้ครั้งสุดท้าย...
ใครเขา...รู้ใจเรามาก....
ไปกว่าตัวเรา...
ความรักก็เหมือนสายลม
บางเบา...และลอยหายไปในที่สุด