ถนนสายนี้..มีตะพาบ ( 349) วันใดที่เธอรู้สึกเหมือนไม่มีใคร โจทย์ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 349 "วันใดที่เธอรู้สึกเหมือนไม่มีใคร โปรดมองมาทางนี้             เธอจะเห็นใครคนหนึ่งที่รอเธอ" โจทย์โดยคุณ กะว่าก๋า   มีน กุสุมา/เขียนคำ วันนี้มาถึงขนส่งก่อนเวลาเล็กน้อย ผู้คนกำลังทะยอยกันเข้ามา ฉันหยิบใบขับขี่กับบัตรประชาชนออกจากกระเป๋า มาเตรียมไว้ พร้อมกับใบรับรองแพทย์แล้ววางไว้บนตัก รู้สึกกังวลเล็กน้อยกับการทดสอบสายตาและการกะระยะ อายุเยอะแล้ว คิดว่าจะวางมือได้แล้วเชียว     นานมากแล้วที่ปั่นแต่จักรยานไปทำงาน เข้ากรุงเทพก็มีคนขับให้หรือไม่ก็ใช้บริการ รถเมล์ รถตู้ และรถไฟฟ้า  ใครจะคาดคิดว่าจะต้องมาเป็นโชเฟอร์หลักไปได้ ชีวิตไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ ขณะกำลังคิดโน่นคิดนี่     “พี่คะ พี่คะ มาต่อใบขับขี่เหรอคะ”   ฉันหันไปตามเสียง หญิงสาวเจ้าของเสียง ยิ้มทะลุแมสจนตาหยี ฉันพยักหน้าแล้วส่งยิ้มอ่อน   “เมื่อวานหนูมาสอบแต่ไม่ผ่าน วันนี้เลยมาสอบแก้ตัวค่ะ” เธอเล่าโดยที่ฉันไม่ได้ถาม คงอยากหาเพื่อนคุยเพื่อฆ่าเวลา   ฉันร้องอ่อเบาๆ   “พี่มาต่อตามเวลาหรือว่าขาดคะ ถ้าขาดไม่เกินหนึ่งปีไม่ต้องสอบข้อเขียน”   “ขาดแต่ไม่เกินหนึ่งปีค่ะ"   เธอขยับเข้ามานั่งเก้าอี้ใกล้ๆ   “หนูไม่เคยคิดฝันว่าจะต้องมาขับเอง จะไปไหนมาไหนแฟนขับให้ตลอด พอเขาเสียไป รถก็จอดทิ้งไว้เฉยๆ พ่อที่ป่วยติดเตียง จะไปหาหมอแต่ละครั้งก็ลำบาก ลูกๆก็ยังขับไม่เป็น เลยต้องหัดขับเอง หัดตอนอายุเยอะๆ ก็ลำบากหน่อยค่ะพี่”   ฉันแตะที่แขนเธอ   “เสียใจด้วยนะคะ”   เธอกระซิบขอบคุณเบาๆ ก่อนที่จะพร่างพรูออกมา "ตั้งแต่แม่เสียไปพ่อก็อยู่บ้านคนเดียวมาตลอด หนูย้ายมาอยู่กับแฟนที่ต่างจังหวัด ก็เทียวไปเทียวมา คนแก่ติดบ้านติดหมาติดแมว ไม่ยอมตามมาอยู่ด้วย วันหนึ่งญาติโทรมาบอกว่าพบพ่อนอนหมดสติอยู่ในห้องน้ำ บ้านอยู่ไกลจากตัวเมือง กว่าจะนำส่งโรงพยาบาลได้ก็ทะลักทุเล  หนูรีบเดินทางไปคืนนั้นเลย นั่งร้องไห้ไปบนรถทัวร์ โทรคุยกับญาติตลอดทาง สั่งให้หมอทำทุกอย่างเพื่อยื้อชีวิตพ่อไว้ หนูดีใจที่พ่อรอดมาได้”     พูดจบเธอก็นิ่งไป     “บ้านอยู่ต่างจังหวัด พื้นที่ห่างไกลจากโรงพยาบาล การเดินทางก็ลำบากหน่อยนะคะ แล้วตอนนี้คุณพ่อ…..”       “พ่อนอนเป็นเจ้าชายนิทรามาหกปีแล้วค่ะ เรามีอาชีพทำบ่อกุ้ง กลางวันก็ทิ้งพ่อไว้ที่บ้าน ส่วนกลางคืนหนูมาอยู่เป็นเพื่อน ให้สามีไปนอนเฝ้าบ่อ ตั้งแต่สูญเสียสามีไป หนูก็ต้องเป็นหลักของครอบครัว ลูกสาวมีงานทำแล้ว แต่ลูกชายไม่ค่อยชอบเรียน ติดจะเกเร หนูกลัวจัง เพราะไม่มีเวลา กลัวเขาจะไปติดยาเสพติด เวลาที่รู้สึกเหนื่อยหรือท้อแท้ หนูจะคุยกับพ่อบอกพ่อว่า..  ไม่ลำบากแล้วนะพ่อ ได้นอนสบายๆ แต่ยังรออย่างมีความหวังนะคะ ว่าพ่อจะตื่นขึ้นมา ”     ฉันรอบถอนหายใจ           "วันใดที่เธอรู้สึกเหมือนไม่มีใคร  โปรดมองมาทางนี้  เธอจะเห็นใครคนหนึ่งที่รอเธอ"     อนิจจา…   ใครคนนั้นที่รอเธฮ เขาอาจจะรอให้เธอ.....ปลดปล่อยเขาไปก็ได้     ...................................................................................................     งานเขียนและบทประพันธ์ ... (เค้าโครงอ้างอิงมาจากเรื่องจริง)       Create Date : 08 เมษายน 2567 13 comments Last Update : 8 เมษายน 2567 13:25:14 น. Counter : 381 Pageviews. (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณกะว่าก๋า, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณtoor36, คุณhaiku, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณtanjira, คุณหอมกร, คุณดอยสะเก็ด, คุณmultiple, คุณชีริว

สวัสดีครับ ผมนี่ก็เพิ่งต่อใบขับขี่มาไม่กี่เดือนมานี่เองครับ ผมต่อ 5 ปี เป็น 5 ปี ครับ รอบที่ไปต่อมีพี่ที่มีอายุหน่อยไปทดสอบเหมือนกัน พี่เค้าดูนิ่ง ดูคล่องดูเก่งมากๆ ตอนทดสอบก็นิ่งๆ ไม่ได้ดูตื่นเต้นเหมือนเด็ก 20ต้นๆ แก๊งนึง 55555 ทดสอบอะไรก็ทำแบบใจเย็นๆ แต่ผ่านฉลุยหมดทุกอย่าง ผมยังชื่นชมพี่เค้าเลยครับ ว่าโห พี่เค้าเป็นผู้หญิงมีอายุที่ดูคล่องและน่าจะขับรถเก่งนะเนี้ย ผมเคยฟัง podcast มีคนพูดเรื่องลิ้นชักแห่งความตาย ที่คุณพ่อเค้าเตรียมทุกอย่างที่จำเป็นไว้ให้ลูกหลาน เอกสารประกัน หรือต้องทำอะไรที่ไหน ติดต่อใคร มีไว้หมดเรียบร้อย ลูกเค้ารู้สึกขอบคุณคุณพ่อมากๆ ที่ช่วยเหลือไม่ให้เค้าลำบากแม้ยากที่พ่อไม่อยู่ บางทีเราอาจจะต้องแสดงความจำนงบางอย่างไว้ก่อนป่วยก็ได้ครับ จากบล๊อก เมื่อก่อนผู้ใหญ่มักยึดติดเรื่องของเล่น กับเพศอ่ะครับ เอาจริงๆ สมัยผมก็เป็นนะครับ ที่บ้านอาจไม่ แต่โรงเรียนเป็นครับ อยู่บ้านผมก็เล่นทำอาหาร เอาใบไม้เอาแป้งเอานั่นเอาสีมาผสมเล่น กับพี่สาว พอไปโรงเรียนคุณครูก็ไม่ให้เล่นนะครับ บอกว่าให้ไปเล่นทราย เล่นอะไรอย่างอื่น ผมก็เอาสีผสมทรายเล่น เอาแป้ง เอาดอกอะไรไปผสมทรายไปอีก 55555 พอโตมาพบว่า ผมเรียนวิทยาศาสตร์ได้ดีครับ นั่นอาจจะเป็นความชอบที่ผมแสดงออกในตอนเด็กก็ได้ครับ อยากพี่ชอบเล่นปืน มันคงไม่ใช่ว่าอยากเป็นตำรวจหรืออยากยิงใคร แต่อาจจะเป็นคนมีทักษะเรื่องเครื่องมือ หรือมีความถนัดอื่นๆ ที่เชื่อมโยงกันก็ได้ครับ ^^ เรื่องบัตรหายที่คือครั้งแรกในชีวิตครับ ตอนหายชิลมาก เพราะเอกสารทุกอย่างอยู่ในมือถือ แต่พอบอกว่า 300 ไม่ชิลแล้ว!!!!   โดย: จันทราน็อคเทิร์น 8 เมษายน 2567 17:24:56 น.

บางคนเราเห็นเขามีความสุข ใครจะรู้พอเล่าออกมา เขาก็มีความทุกข์หนักหนาสาหัสที่ต้องรับมือเลยนะครับพี่   โดย: กะว่าก๋า 8 เมษายน 2567 18:28:31 น.

อ่านจบผมมองไปรอบๆ ตัว เมืองไทยเรา ถ้าอยู่ต่างจังหวัดเข้าถึงโรงพยาบาลลำบากครับ ยิ่งไม่มีรถยิ่งลำบาก กทม.ไม่มีรถก็ลำบาก การคมนาคมขนส่งในประเทศเราแย่มากครับ ได้แต่ถอนหายใจ ผมก็กำลังจะไปต่อใบขับขี่เหมือนกันครับ   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 8 เมษายน 2567 21:06:30 น.

มีครนเคยบอกผมว่า เวลาทุกข์ใจ ให้ลองออกไปเจอคนอื่นข้างนอก ลองถามและรับฟังคนอื่น บางทีเราจะรู้ว่า เราไม่ได้ลำบากคนเดียว ไม่ได้ทุกข์ใจคนเดียวเลยครับ   โดย: กะว่าก๋า 8 เมษายน 2567 21:59:41 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่   โดย: กะว่าก๋า 9 เมษายน 2567 6:03:51 น.

สวัสดีค่ะคุณแอมป์ เห็นที่บล็อกก็ดีใจจังค่ะ มาอ่านงานตะพาบ เดี๊ยวมาคุยด้วยใหม่นะคะ หมดเวลาช่วเช้าแล้วค่ะ   โดย: tanjira 9 เมษายน 2567 7:02:31 น.

ทุกคนก็มีปัญหาของตัวเองค่ะ   โดย: หอมกร 9 เมษายน 2567 10:23:17 น.

มาคุยต่อค่ะ อ่านมาถึงเกือบบรรทัดสุดท้าย คิดเหมือนกันนะคะ ใครคนนั้นรอการปลดปล่อยแหละค่ะ แต่คนเรามีกรรมเป็นของตัวเองนะคะ หมดกรรมเมื่อไหร่ เขาคงจากไปนั้นแหละค่ะ เรื่องการขับรถ เราชินกับการขับให้คนอื่นๆไปแล้วซิคะ ยังไม่ได้นึกถึงตอนที่ต้องพึ่งพาคนอื่นเลยค่ะ มีความสุขในทุกๆวันนะคะคุณแอมป์   โดย: tanjira 9 เมษายน 2567 14:23:27 น.

สวัสดีครับ ที่พี่เล่าว่าเป็นเด็กผู้หญิงที่เล่นกับเด็กผู้ชาย เลยเล่นปืนไปด้วยกัน อาจจะเหมือนผมมั้งครับ ตอนอนุบาลส่วนใหญ่เพื่อนเป็นผู้หญิงครับ ผมก็ต้องเล่นขายของด้วย แต่เป็นลูกค้า เป็นคนขับรถขายผัก ขายหมู ในพวกนางๆ ครับ 55555 นี่แหละครับ เล่นกับผู้หญิงยังไงให้ยังสนุกแบบเด็กผู้ชายได้ สว. ที่มีเรียนรู้การขับรถใหม่ อาจจะยากครับ แต่ผมเชื่อว่าทำได้ครับ ถ้าใจพร้อม ผมว่ายังไงก็ได้ครับ ^^ เสียใจด้วยนะครับกับเรื่องน้องที่ทำงาน แต่ยังไงก็เป็นความทรงจำดี ๆของกันและกันแน่นอนครับ   โดย: จันทราน็อคเทิร์น 10 เมษายน 2567 17:07:17 น.

สุขสันต์วันสงกรานต์นะครับ คุณพี่แอม คืนสังเวียนแล้วนะครับ แฮ่ อ.เต๊ะ ก็หายไปนานเหมือนกันครับ เรื่องใบขับขี่ ถ้าบอกว่า ของ อ.เต๊ะ ใช้ แบบตลอดชีพนี่ ต้องรู้เลยว่าิ คนขับจะ หนวดหงอกขนาดไหน 555 แล้วเรื่องขับรถใน กทม นี่ ว่ายากแล้ว แต่หาที่จอดนี่ ต้องชิงไหวชิงพริบกันน่าดู เรื่องขับรถ พาคนป่วยไป รพ นี่ อ.เต๊ะ ก็ไปบ่อยครับ ส่วนใหญ่ต้องเสียตัง ไม่งั้นก็วนหาไปเหอะนะครับ พ่อเพิ่อนบ้าน อ.เต๊ะนี่ 90 แล้วยังขับรถได้อยู่เลยครับ แต่ก็ควรจะมีใครไปด้วยนะครับ ส่วนเรื่องผู้ป่วยติดเตียงนี่ เป็นภาวะที่ ยากลำบาก และทุกช์ใจ ของญาติมากๆ การตัดสินใจจะเป็นเรื่อง ที่ทรมาณจิตใจมากเลยนะครับ   โดย: multiple 13 เมษายน 2567 10:33:10 น.

ต้องต่อใบขับขี่ทุกห้าปี รู้สึกเป็นภาระมากครับ บัตรประชาชนยังให้ตั้ง 7 ปี สงสารน้องที่มาต่อใบขับขี่นะครับ ชีวิตยิ่งกว่านิยาย ทั้งแฟนทั้งพ่อไม่มีให้พึ่งพาแล้ว การมีความหวังว่าพ่อจะฟื้นมาอาจเป็นแรงใจให้อยู่ต่อ แต่พ่อก็อาจรอให้ปลดปล่อยเขาไปสบายซะทีก็ได้   โดย: ชีริว 13 เมษายน 2567 22:21:59 น.

❤ ประโยชน์บางประการของศาสนาอิสลาม 💙 💙 ประตูสู่สรวงสวรรค์ชั่วนิจนิรันดร ❤ การช่วยให้พ้นจากขุมนรก 💙 ความเกษมสำราญและความสันติภายในอย่างแท้จริง ❤ การให้อภัยต่อบาปที่ผ่านมาทั้งปวง 💙 สิทธิมนุษยชนและความยุติธรรมในศาสนาอิสลาม ❤ านภาพของสตรีในศาสนาอิสลามเป็นอย่างไร? 💙 ครอบครัวในศาสนาอิสลาม ❤ ชาวมุสลิมปฏิบัติต่อผู้สูงอายุอย่างไร? 💙 ชาวมุสลิมมีความเชื่อเกี่ยวกับพระเยซูอย่างไร? https://justpaste.it/b790p   โดย: ศาสนาอิสลาม IP: 51.81.85.242 14 เมษายน 2567 14:41:46 น.

แวะมาอ่านค่ะพี่แอมอร   โดย: อุ้มสี 21 เมษายน 2567 15:15:48 น.