ค่ำคืนที่เงียบสงัด พระจันทร์แจ่มจ้า ท้องฟ้าสว่างไสวราวกลางวัน
มุนีปิดไฟหลังบ้านหลังจากคว่ำจานชามเรียบร้อย
แว่วเสียงมุนินในห้องนั่งเล่น
ละครแรงเงา ที่สามีของเธอตั้งตารอคอย
ตั้งแต่ตะวันยังไม่ชิงพลบกำลังออกรสออกชาติ
เธอเดินนวยนาดหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ
สามีหันมายิ้มให้ก่อนที่จะละสายตาไปจ้องเขม็งที่จอสี่เหลี่ยมนั่น




“ถึงไหนแล้วคะคุณพ่อ”มุนีพลาดตอนสำคัญไป




“เจ้า ผอ.กำลังคลุ้มคลั่งเป็นหมาหวงก้าง
มุนินสาดหมึกเข้าใส่พวกที่สาดโคลนใส่เธอ กำลังสนุกเชียว”



“ติดละครเรื่องนี้เหรอคะ ไหนบอกว่าไม่ชอบดูทีวี”



“ตอนที่ทำโอที เห็นผู้หญิงที่กระทรวงเขาดูกัน
ก็เลยอยากดูมั่ง พอดูแล้วก็ติด”



ตอบทั้งๆที่สายตาไม่ละจากจอทีวี มุนีนึกขัน
ที่ร้อยวันพันปีสามีไม่เคยนิยมดูทีวีสักเท่าไหร่
แต่กลับมาติดละครเรื่องนี้ได้
นี่คือของแปลก เสียงในทีวีทำให้เธอหันไปสนใจ



“ตาทำไมทำแบบนี้ “เสียงวีกิจตัดพ้อ



“สาดสีเข้าใส่กัน ตาเองก็พลอยจะเปื้อนไปด้วย”




ภาพวีกิจกำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดรอยเปื้อนให้มุนิน
ที่สวมรอยมาเป็นมุตาเป็นที่บาดตาบาดใจ
ของท่าน ผอ.เป็นที่ยิ่ง



ละครจบไปแล้ว สามีหันมาชวนคุย




“….ผู้เขียนบทละครและผู้กำกับเขากำลังสื่อ
อะไรบางอย่างให้กับผู้ชม
ธรรมชาติของคนเรา หากว่าได้ครอบครองสิ่งใดแล้ว
ก็มักจะคิดว่าเป็นของของตน
หากรู้สึกว่ากำลังจะสูญเสียมันไป
ต้องออกแรงยื้อแย่งกันสุดใจขาดดิ้น …”



มุนีพยักหน้ายิ้มๆ



“สนุกแต่ก็มีแง่คิดนะคะ มุตาสาวน้อยอ่อนประสบการณ์
หรือว่าเป็นสาวน้อยทะเยอทะยาน
ที่อยากสบายแบบก้าวกระโดด
ละครน้ำเน่า รักเขาตัองเจียมเนื้อเจียมตัว
แอบอยู่ในเงาสลัว รอให้เขามาหา สาวอ่อนใส ไร้พิษภัย
จึงทนต่อแรงกระแทกไม่ได้ต้องฆ่าตัวตายไปเสียก่อน
นั่นคงเป็นละครยุคเก่า



ฉันคิดว่าผู้หญิงประเภทนี้ คงจะหาทำยายากในสังคมปัจจุบัน
ส่วนใหญ่จะมีก็แต่ประเภทมุนิน เป็นสาวยุคใหม่
กล้าได้กล้าเสีย กล้าแสดงออก
มีกลเม็ดเคล็ดลับที่จะยุแยงให้คนที่บ้านใหญ่ขาดสติ
ทะเลาะวิวาทกันแล้วหยิบชิ้นปลามัน ในภายหลัง



แถมฉลาดเข้าใจธรรมชาติของผู้ชายที่ชอบอะไรท้าทาย
ชอบให้ชื่นชม ไม่ชอบให้แทรกแซงและไม่ให้เกียรติ์

ภรรยาที่ไม่ให้เกียรติสามีสอดส่ายแซกแซงไปทุกเรื่อง
ไม่เคยชื่นชมสามีเหมือนในเรื่อง