ถนนสายนี้...มีตะพาบ 118(สมุดบันทึก)รำลึกความหลัง ถนนสายนี้ มีตะพาบ โจทย์ คุณต่อtoor36 (สมุดบันทึก)ระลึกความหลัง มีน กุสุมา เขียนคำ เสียงเครื่องปรับอากาศครางเบาๆเสียงสุนัขเห่าดังอยู่ไกลๆ เสียงเอะอะโวยวายของนักเลงสุราใต้ถุนตึก เงียบหายไปเมื่อเกือบค่อนคืน ร้านรวงดึงประตูเหล็กครูดลงมากระทบพื้น ปลุกฉันให้ตื่นลืมตา นอนพลิกไปพลิกมาแต่ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ภาพในความทรงจำแล่นไปคล้ายความเร็วแสง ย้อนมาแสดงอีกครั้ง “บรรพบุรุษของไทยแต่โบราณผกบ้านพ่องเมืองคุ้มจ้าว เสียเลือดเสียเนื้อมิผะเพาหน้าที่เรารักษาผืบไป” เสียงเด็กชายเล็กๆร้องเพลงเราสู้ตามในทีวี จบลงที่”เราสู้ไม่ถอยจนก้าวเกียว” เด็กชายร้องซ้ำไปซ้ำมาจนจบเพลง ไม่มีเสียงปรบมือไม่มีเสียงแห่งการชื่นชม ปีใหม่วันเด็ก ผ่านไป มิไยที่เด็กชายจะเซ้าซี้ อยากร้องเพลงอยากขึ้นไป รับของขวัญบนเวที แต่ผู้เป็นแม่กลับไม่มีความกล้า  เพียงเพราะว่าเด็กชายร้องเพลงไม่ชัด เด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ในตัวผู้เป็นแม่ช่างไร้เดียงสา ช่างโง่เขลาเบาปัญญา ไม่กล้ากลัวเสียหน้าหรือว่าเพราะกลัวอาย ทำให้เด็กชายสูญเสียโอกาสได้เรียนรู้และกล้าแสดงออก ในปีถัดมาเด็กชายร่ำร้องขึ้นเวทีอีกครั้ง ผู้เป็นแม่ลุ้นอยู่หน้าเวที “ต้องอยู่กันไปอีกนานในบ้านหลังนี้ เติบโตมาจนป่านนี้ก็เพราะมีที่ให้อาศัย บ้านเรามีท้องฟ้ามีสายน้ำมีภูเขาและมีต้นไม้ แล้วเราจะอยู่อย่างไรถ้าไม่มีอะไรเหลือเลย” เด็กชายตัวน้อยจับไมค์ร้องเพลงอยู่บนเวที สอนให้ฉันรู้ว่าไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์พร้อม จึงค่อยลงมือทำ ความสุขควรถูกฉกฉวยในขณะนั้น รอยยิ้มของลูกคือแรงบันดาลใจ คนขี้อายขาดความมั่นใจไม่กล้าแสดงออกเช่นฉัน เกือบเผลอทำลายความมั่นใจของลูกชายตัวเอง เคยทำพลาดและสูญเสียโอกาสดีดีในชีวิต มานับครั้งไม่ถ้วนเพราะขบวนการคิดที่ผิดพลาด และทิ้งเงาแห่งความเสียดายที่ได้คิด แต่ไม่ได้ลงมือทำ... บางสิ่งจึงถูกทิ้งไว้ให้เป็นเพียงความทรงจำ เป็นเพียงความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง /////////////////////////////////// /////////////////////// “แต่ก่อนแต่ไรไม่เคยอุ่นใจโดดเดี่ยวเดียวดาย ข้างกายไม่มีใครสักคน ฝ่าทางชีวิตทุกข์ภัยผจญฝ่าลมและฝนก็โดยลำพัง แต่มาวันนี้คลุกคลีกับเธออยู่เคียงกับเธอแล้วทำให้ใจมีพลัง” เสียงกีตาร์ที่ร้างลาเวทีมาเกือบสามสิบปี  กรีดในความรู้สึก ครั้งนี้ได้ขึ้นเวทีเราสามคนเคียงข้าง ก่อนหน้าที่จะถึงวันงานเขาสองคนไปสัมมนา ต่างคนต่างมีภาระงาน ฉันซุ่มซ้อมอยู่ในห้องน้ำ ก่อนขึ้นเวทีมีเวลาซักซ้อมกันไม่กี่ชั่วโมง “ไหวไหมคะพ่อ...ยังปวดหลังไหมคะ ถ้าไม่ไหวเราไปสละสิทธิ์ก็ได้นะคะไม่ต้องฝืน” “แม่นวดหลังให้อีกครั้งน่าจะพอไหว แล้วเราต้องขึ้นแสดงกี่โมง” “เราแสดงเป็นวงที่สามค่ะน่าจะประมาณสองทุ่ม ลูกเลิกงานห้าโมงติดอยู่หนึ่งเพลง ที่ยังท่องเนื้อไม่ค่อยคล่อง ซ้อมก่อนขึ้นเวทีอีกครั้งก็ยังทันค่ะ" “ไม่เป็นไร ยังพอมีเวลา” ระหว่างรอขึ้นแสดงเห็นลูกท่องเนื้อร้อง  ฉันก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน เดินไปกระซิบบอกลูกว่าสู้ๆทั้งๆที่ตัวเองก็ใจสั่น ลูกยกนิ้วให้ ดูมั่นอกมั่นใจเต็มที่ “อย่างที่แม่บอกทำเนียนๆเข้าไว้ครับ คนดูเขาไม่รู้หรอกว่าเราจำเนื้อไม่ได้ ร้องผิดก็วนมาร้องใหม่ฮา ฮา” เราหัวเราะประสานเสียงกัน เด็กชายตัวน้อยบัดนี้เติบใหญ่ เขาคือของขวัญอันล้ำค่าที่ธรรมชาติมอบให้ สอนให้เราเรียนรู้และเติบใหญ่ไปพร้อมๆกัน ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่า..... บางครั้งการห้ามปรามอาจนำไปสู่การอยากรู้อยากลอง การไม่ได้สอน อาจคือวิธีในการสอน การเป็นแบบอย่าง เสียงดังกว่าการพร่ำสอน สอนให้เขาเลือกสรรว่าจะเลียนแบบอย่างไหนกัน และบางทีการได้มาอย่างง่ายดาย การเคี่ยวเข็ญเกินไปอาจนำไปสู่ความเบื่อหน่าย เขาแต่ละคนเป็นปัจจเจกชนมีความแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เพราะไม่มีคู่มือในการเลี้ยงดูแปะติดมาด้วย การเลี้ยงลูกเป็นความสุขใจและเป็นความท้าทาย เป็นทั้งศาสตร์และศิลปที่ออกแบบไม่ได้ บางทีต้องอาศัยสัญชาตญาณ และท้ายสุดนำความชื่นบานมาสู่ชีวิต เมื่อหวลระลึกความหลังครั้งใดเป็นความสุขใจมิรู้ลืม นี่คงเป็นหน้าหนึ่ง เป็นประวัติศาสตร์ครั้งสำคัญ ที่เก็บบันทึกไว้ในความทรงจำ แอมอร ////////////////////////////////// ขอบคุณเรื่องราวดีดีในชีวิต ขอบคุณโครงการถนนสายนี้..มีตะพาบ ขอบคุณผู้สนับสนุนของรางวัล  ขอบคุณผู้ตั้งโจทย์ให้พวกเราได้เขียนกัน และขอบคุณท่านผู้อ่าน ที่มาส่งกำลังใจให้กันค่ะ   Create Date : 21 พฤศจิกายน 2557 32 comments Last Update : 21 พฤศจิกายน 2557 6:47:05 น. Counter : 1502 Pageviews. Share Tweet

เจิมๆๆๆ เป็นความทรงจำ เป็นการ ระลึกความหลังที่อบอุ่น น่าประทับใจมากๆเลยค่ะ   โดย: เริงฤดีนะ 21 พฤศจิกายน 2557 6:52:07 น.

เเวะเข้ามาอ่านงานตะพาบนะคะ เป็นครอบครัวที่น่ารักอบอุ่นดีจังคะ   โดย: pichsiny 21 พฤศจิกายน 2557 9:09:04 น.

เป็นความทรงจำที่น่ารัก น่าประทับใจ มากๆเลยค่ะ แอบซึ้ง ^^   โดย: ugly princess 21 พฤศจิกายน 2557 11:37:19 น.

นึกถึงความหลัง อาก้อมีความอยากที่จะไแแสดงออกในที่สาธารณะ ความอายทำให้พลาดไปในบางโอกาส มันเรียกคืนไม่ได้ด้วยจิ อิอิ   โดย: อาซอง IP: 171.96.184.27 21 พฤศจิกายน 2557 12:48:28 น.

การเลี้ยงลูกเป็นความสุขใจและเป็นความท้าทาย เป็นทั้งศาสตร์และศิลปที่ออกแบบไม่ได้ บางทีต้องอาศัยสัญชาตญาณ และท้ายสุดนำความชื่นบานมาสู่ชีวิต ชอบจังค่ะ ^^ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ peeamp Literature Blog   โดย: มี้เก๋ + ป๊าโอ๋ = ซีทะเล (kae+aoe ) 21 พฤศจิกายน 2557 14:51:21 น.

มาอ่านความหลังของน้องแอมจ้ะ บางครั้ง การที่ที่เราไม่กล้าตัดสินใจ หรืออายเกินไป ก็อาจจะทำให้เราพล่ดโอกาสดีๆ ในชีวิตไปได้เหมือนกันนะ   โดย: พูดไม่เก่ง แต่เจ๋งทุกคำ 21 พฤศจิกายน 2557 14:59:02 น.

เรื่องในอดีต ช่างน่าจดจำ บางทีนึกแล้ว อมยิ้ม..เลยครับคุณแอม...   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 21 พฤศจิกายน 2557 18:28:06 น.

น่ารักจังเลยค่ะ ชอบบทเพลงที่แทรกไว้เป็นระยะ ทำให้ย้อนคิดถึงอดีตด้วยคน   โดย: มิลเม 21 พฤศจิกายน 2557 19:44:35 น.

แวะมาอ่านเรื่องดีๆค่ะ ไลท์ให้ก่อนนะคะ เป็นความอบอุ่นและความสุขที่ควรค่าแก่การจดจำมากๆค่ะ หลับฝันดีนะคะ   โดย: กิ่งฟ้า 21 พฤศจิกายน 2557 21:27:26 น.

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ มาตามอ่านงานตะพาบครับ ชอบมากเลยที่บอกว่า ... ความสุขควรฉวยโอกาสในขณะนั้น คงเป็นการดีมากเลยที่ทำอะไรที่เรามีความสุขคึรับ อิอิ   โดย: อาคุงกล่อง 21 พฤศจิกายน 2557 21:27:50 น.

ความหลังมักจะเป็นสิ่งที่ประทับใจมาก จนเราไม่อาจลืมเลือนเลยนะครับพี่แอม   โดย: กะว่าก๋า 21 พฤศจิกายน 2557 21:48:41 น.

สุดยอดครอบครัวนักดนตรี เพลงแรกที่รำลึกถึงความหลังนี่ ปลุกใจฮึกเหิมมาก ได้มีโอกาสร่วมทำกิจกรรม สามคน พ่อ แม่ ลูก ดูแล้วอบอุ่นและเป็นเรื่องที่ประทับใจดีจังเลยค่ะ :)   โดย: กาบริเอล 21 พฤศจิกายน 2557 22:06:38 น.

อ่านแล้วประทับใจเลยค่ะ... เวลาย้อนไปมองอะไรเก่าๆ มักมีความสุขแทรกอยู่เสมอ   โดย: Mir & deS 21 พฤศจิกายน 2557 22:07:26 น.

สวัสดีค่ะพี่แอม... เป็นความทรงจำที่ดีนะคะ.. รักษา สุขภาพด้วยนะค่ะ..   โดย: อ้อมแอ้ม IP: 49.230.177.144 21 พฤศจิกายน 2557 23:50:56 น.

แอบมาดูความหลังบ้านนี้ครับ งิงิ   โดย: เป็ดสวรรค์ 22 พฤศจิกายน 2557 0:15:54 น.

สวัสดีค่ะ พี่แอม ^^ มาอ่านตะพาบเด็กน้อยร้องเพลงไม่ชัดค่ะ เป็นความทรงจำที่น่ารักค่ะ ได้เห็นเค้าเปลี่ยนไปทุกๆปี ดีจังนะคะ ตะพาบหนนี้อ่านแล้วอมยิ้มกันหลายบ้านเลย ขอบคุณมากๆค่า   โดย: lovereason 22 พฤศจิกายน 2557 1:55:18 น.

ผมพบบล็อกนี้โดยบังเอิญครับ ผมอยู่ในห้องไร้สังกัด ถนนนักเขียน และห้องสมุดมานาน ตอนนี้เพิ่มห้องกล้องด้วยครับ เห็นชื่อคุณแอมแล้วก็คิดถึงมากจึงเข้ามา หัวข้อยากนะครับ แต่ผมทำอยู่เสมอ ทำเอาไว้อ่านเองครับ ผมมีลูกเป็นนักดนตรีเหมือนกันครับ เขาก็มีความสุขกับชีวิตของเขา แม้เราไม่เห็นด้วยก็ต้องยอม เวลานี้ผมเป็นคนป่วยก็ได้เขาช่วยเหลือดูแลใกล้ชิด ถ้าว่างขอเชิญคุณแอมเข้าไปอ่านอะไรต่ออะไรในบล็อกของ เจียวต้าย บบ้างซิครับ แต่ตอนนี้ไม่มีสามก๊กฉบับลิ่วล้อแล้ว เพราะมี สนพ.เอาไปพิมพ์ครั้งที่ ๒ ครับ ขอชื่นชมความทรงจำเรื่องนี้ของคุณแอมด้วยครับ.   โดย: เจียวต้าย 22 พฤศจิกายน 2557 16:20:27 น.

การตัดสินใจอย่างหนึ่งมันจะนำมาซึ่งผลลัพธ์อย่างหนึ่ง ผมมักได้ยินคำว่า อย่ากลัว ความจริงถ้าไม่ใช่เรื่องเสียหาย หรือผิดกฏหมาย ลองๆ ไปก็ดี ถือเป็นความท้าทายในชีวิตอย่างหนึ่งเหมือนกัน กำลังใจของพ่อแม่ที่มีให้ลูกมันสำคัญจริงๆ ครับ คนอื่นจะชอบมากชอบน้อย คงไม่สำคัญเท่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ยอมรับในตัวเขา +   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 22 พฤศจิกายน 2557 20:13:29 น.

อ่านแล้วอบอุ่นใจมากๆเลยคะ อิฉันอยากจะย้อนกลับไปช่วงวัยเด็กมากเลยคะ   โดย: Chic Bossy 22 พฤศจิกายน 2557 22:33:01 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่แอม ผมชอบนะครับคำว่า ร่วมแรงร่วมใจ บ้านเมืองไทยตอนนี้ก็ต้องการคำนี้มากๆครับ   โดย: กะว่าก๋า 23 พฤศจิกายน 2557 8:00:14 น.

จุ๊บๆ แอบมาอ่านตะพาบจ๊ะ.. รำลึกความหลังได้ประทับใจจัง.. คิดถึงนะจ๊ะ..   โดย: SongPee 23 พฤศจิกายน 2557 9:03:39 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่แอม   โดย: กะว่าก๋า 24 พฤศจิกายน 2557 6:38:07 น.

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมน้องซีด้วยนะคะ ^^ มีวันดีๆ นะคะ   โดย: มี้เก๋ + ป๊าโอ๋ = ซีทะเล (kae+aoe ) 24 พฤศจิกายน 2557 9:37:59 น.

หวัดดีจ๊ะ ที่บ้านชั้นหนาวแล้วนะ หมอกลงจัดเลยทีเดียว เมื่อวานหลังจากอัพ blog เสร็จ หลังจากที่ไม่ได้อัพมานานนนน ส่งลูกตาลเรียนเปียนโน ก็เลยว่าง นั่งอ่าน blog เก่าๆ ของตัวเอง อ่านไปก็เปรมปริ่มตัวเองไป เป็นการอ่านอะไรที่รำลึกถึงเรื่องในอดีต อึ้ง ทึ่ง ตัวเองเหมือนกัน กับความคิดในอดีต ณ ตอนนั้นของตัวเอง ไม่น่าเชื่อ.. เลยคิดว่า เสียดายช่วงเวลาที่ห่างหายซะจริง ไม่งั้นคงมีอะไรๆ ที่ถ่ายทอดความคิดของตัวเองไว้ให้อ่านอีกเยอะแยะเลย ตอนนี้ เลยคิดว่า จะกลับมาขีดๆ เขียนๆ อะไรตามใจตัวเองอีกซักครั้ง แวะมาบอกกล่าวกับเธอไว้ และดีใจที่เธอยังอยู่ตรงนี้..เสมอ ยัยเป็ดคู่ของเธอ^^   โดย: SongPee 24 พฤศจิกายน 2557 11:18:15 น.

เป็นความทรงจำดีๆนะคะ   โดย: zungzaa 24 พฤศจิกายน 2557 17:26:16 น.

แวะมาทักทายยามบ่ายๆค่ะ ไม่มีใครแกร่เลยเนอะ หุหุ   โดย: ugly princess 26 พฤศจิกายน 2557 13:19:05 น.

แวะมาทักทายยามเย็นคะ อย่าลืมหาอะไรทานด้วยนะคะ   โดย: Chic Bossy 26 พฤศจิกายน 2557 17:25:46 น.

เช็ดน้ำลายหมดยัง?.. 555 นึกว่าน้ำตาไหลขึ้นหน้าผากซะอีก.. คริๆๆ กินข้าวกินปลาเย็นแล้วก็มานั่งคุยกันนะเธอ วันนี้ชั้นงานยุ่งเป็นบ้า.. ไตรมาส 3 แล้วของชั้น ผลงานยังไม่เข้าเป้า เมื่อวานมีนิเทศงาน .. อีกสามสี่วันจะหมดเดือน ชั้นต้องขยายพอร์ตอีก 93 ล้าน .. ฮ่วยยยยย ใครจะไปทำได้ฟร่ะ.. บ่นๆ พล่ามๆ ไปงั้นแหล่ะ งานก็คืองานแหล่ะเน๊อะ ตอนนี้หงอกเริ่มลามไปจะทั่วหัวแล้ว ..555 รู้งี้ไม่ขึ้นตำแหน่งก็ดีเน๊อะ.. ความรับผิดชอบตามมาทันควัน.. อืมๆ ............. ... ... ... อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยจริงๆ เช้าๆ หนาวอยู่เลย หมอกลงจัดมากกกกก ระยะสองสามสิบเมตรมองไม่เห็น ขับรถนี่แทบจะคลานกันเลย กว่าจะถึงที่ทำงาน ตอนบ่าย ร้อนซะงั้น.. ยังไม่ถึงหน้าหนาวเต็มที่.. หนาวปีนี้มีโปรแกรมยัง จะเที่ยวไหนดีจ๊ะ.. สองพี   โดย: SongPee 27 พฤศจิกายน 2557 20:50:47 น.

พอนึกว่าจะโหวตให้ใคร ก็หงอยไปทุกที เพราะคนเล่นเยอะ โหวตมีวันละนิดเดียว หมวดละหนึ่งอีก ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต Tui Laksi Travel Blog ดู Blog ร่มไม้เย็น Book Blog ดู Blog บาบิบูเบะ...แปลงกายเป็นบูริน Food Blog ดู Blog tiensongsang Photo Blog ดู Blog peeamp Literature Blog ดู Blog โหวตให้ครอบครัวที่น่ารัก   โดย: nulaw.m (คนบ้า(น)ป่า ) 28 พฤศจิกายน 2557 21:27:50 น.

โจทย์ 119 การเริ่มต้นใหม่ ออกมาซะละเด้อ   โดย: เป็ดสวรรค์ 30 พฤศจิกายน 2557 23:42:14 น.

หมอบกราบสวัสดียามเย็น อย่าลืมทานข้าวนะคะ   โดย: Chic Bossy 1 ธันวาคม 2557 18:51:46 น.

สวัสดีค่าพี่แอมอร หนูอ่านไปยิ้มไปค่ะ เข้าใจความรู้สึกของแม่ที่แอบลุ้น แอบมองเวลาลูกขึ้นแสดงเลยค่ะ อิอิ   โดย: Close To Heaven 2 ธันวาคม 2557 23:06:06 น.