ถนนสายนี้.....มีตะพาบ : รถไฟสายรัตติกาล ถนนสายนี้...มีตะพาบ:รถไฟสายรัตติกาล โจทย์คือ บทสนทนา บนขบวนรถไฟสายเหนือ ในเดือนธันวาคม มีน กุสุมา เขียนคำ จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ ต่อจากนั้นเสียงคล้ายเนื้อกระทบกับเนื้อดังติดๆกันขึ้นสามครั้ง เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เมื่อรถไฟรอดอุโมงค์ที่มืดสนิทเมื่อโผล่พ้นอุโมงค์มาได้ หญิงสาวสูงวัยคิดไปว่า”สงสัยทหารหนุ่มรูปหล่อที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จะลามปามมาจูบลูกสาวของเธอ จึงโดนตบไปสามเพี๊ยะ” ส่วนสาวเจ้าขวยเขินเมินออกไปนอกรถ คิดว่าชายหนุ่มคงจะอดใจไม่ไหว แอบจูบเธอ แต่ว่าพลาดไปจูบคุณแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆเจอคุณแม่แจกขนมเปี๊ยะไปสามฉาด” ผู้พันชำเลืองมองหน้าทหารหนุ่มผู้ใต้บังคับบัญชา พลางนึกในใจ “หนอย..ดูมัน ยังจะมาทำหน้าระรื่น นี่คงแอบไปจูบสาว เขาเลยตบให้สามฉาด แต่ดันพลาดมาโดนเรา” ทหารหนุ่มกระหยิ่มอยู่ในใจ” แค่จูบหลังมือตัวเอง แต่ได้ตบหน้าผู้พันไปสามฉาด วันนี้สะใจดีแท้ๆ” หญิงสาวอมยิ้มกับเรื่องราวในความทรงจำ ที่เคยได้ฟังจากคนแปลกหน้าที่เป็นเพื่อนร่วมทางในครั้งก่อน มองไปจนสุดตาเห็นทิวเขาลิบๆที่อยู่เบื้องหน้า หลังจากฝนพร่างพรมลงมาหลายวันในช่วงปลายปี บรรยากาศสองข้างทางจึงสดเขียวยิ่งนัก ลมเย็นๆปะทะผิวหน้า ได้กลิ่นไอดินและกลิ่นธรรมชาติ เธอสูดอากาศสดๆเข้าไปจนเต็มปอด หนังสือที่อ่านค้างไว้ยังคงวางอยู่บนตัก ปล่อยใจไปกับทิวทัศน์สองข้างทางอย่างเพลิดเพลิน จู่ๆความทรงจำใหม่ก็แทรกเข้ามาในความคิดคำนึง เสียงเขายังแจ่มชัดนัก คล้ายๆเรื่องราวได้เกิดขึ้นเมื่อวันวาน “เราจากกันครั้งนี้ อาจเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้นะ ครั้งหน้าเมื่อเราพบกันอีกครั้ง เราอาจไม่ต้องจากกันไปไหนอีกเลย” คำพูดประโยคนี้..ทำให้สตรีนางนั้นยิ้มได้ เพราะความเยาว์วัย ไม่รู้สักนิดว่า.. เมื่อวันเวลาผ่านไปและได้กลับมาเจอกันใหม่อีกครั้ง สุดท้ายความตายก็มาพรากเขาไปในที่สุด” “กระซิก กระซิก กระซิก “ เสียงร่ำไห้ดังแผ่วๆหญิงสาวตื่นจากพวังค์ มองไปยังที่นั่งฝั่งตรงข้าม ที่บัดนี้มีสตรีแรกรุ่นดรุณีนางหนึ่งมานั่งอยู่ แม้ว่าจะสวมแว่นตาดำอำพรางไว้ ไหลบางๆยังไหวสะท้าน เธอพยายามกักเก็บความร้าวรานเอาไว้ แต่น้ำตาก็ยังคงไหลหลั่งออกมาไม่ขาดสาย” หญิงสาวที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าไม่อยากคาดเดา ว่าสาวเจ้าร้องไห้ด้วยเรื่องราวใด ยื่นผ้าเช็ดหน้าส่งให้ ไม่มีวลีปลอบโยนใดใด หลุดออกมาจากปากสักประโยคเดียว สาวอ่อนวัยกว่า รับผ้าเช็ดหน้ามาถือไว้ กล่าวขอบคุณเบาๆ เธอลอบทอดถอนใจและเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ปล่อยหญิงสาวผู้นั้นร่ำไห้ต่อไป สาวเอย..เจ้าจงเรียนรู้กับความทุกข์ของตนเองเถิด หวังให้ความทุกข์นั้นสอนเธอ ให้เธอนั้นแข็งแรง ในเร็ววัน ในสักวัน แอมอร ท้ายเรื่อง และแล้วก็ปลีกเวลามาเขียนจนได้ ขอฝากบ้านอีกสักวันสองวันนะคะ แล้วจะตามไปอ่านและทักทายกันเหมือนเดิมค่ะ ขอบคุณค่ะ   Create Date : 25 สิงหาคม 2554 18 comments Last Update : 25 สิงหาคม 2554 23:06:05 น. Counter : 1400 Pageviews. Share Tweet

เจิมอ่านครับ   โดย: panwat 25 สิงหาคม 2554 22:38:10 น.

เจิมต่อค่ะ   โดย: nini (ST2Wonder ) 25 สิงหาคม 2554 23:24:27 น.

ดีจ้าเพื่อนรัก ไม่ได้คุยกันนานมาก สบายดีรึเปล่าจ๊ะตะเอง? กลับมาคราวนี้ฝีปากกาคมขึ้นเป็นกองเลยนา การฝึกฝนและประสบการณ์ทำให้คนเราเชี่ยวชาญขึ้นจริงๆ เนอะ คิดถึงเสมอนะแล้วจะแวะมาใหม่ ดูแลสุขภาพด้วย บายๆๆ   โดย: ดอกหญ้าพันงู 26 สิงหาคม 2554 3:26:03 น.

ดีจ้าเพื่อนรัก ไม่ได้คุยกันนานมาก สบายดีรึเปล่าจ๊ะตะเอง? กลับมาคราวนี้ฝีปากกาคมขึ้นเป็นกองเลยนา การฝึกฝนและประสบการณ์ทำให้คนเราเชี่ยวชาญขึ้นจริงๆ เนอะ คิดถึงเสมอนะแล้วจะแวะมาใหม่ ดูแลสุขภาพด้วย บายๆๆ   โดย: ดอกหญ้าพันงู 26 สิงหาคม 2554 3:26:03 น.

อุ้ยแม่...แวะมาเร็วเกินควร (ส่งเบิ้ล 555) ขออภัย ยังไงก็พินาลบทิ้งด้วยเด้อ แทงกิ้วหลาย   โดย: ดอกหญ้าพันงู 26 สิงหาคม 2554 3:27:49 น.

มอร์นิ่งจากแดนไกล ทำไมหล่อนไม่ลบคห.ซ้ำของฉาน หา...?? แน่ะๆๆ...อย่าบอกนะว่านิสัยเหมือนชั้นอยากให้ดูมีหลายคห.หลอกตาชาวบ้าน คริๆๆๆ เห็นบอกยุ่งมาก ชั้นเลยแวะเอามะม่วงน้ำปลาหวานมาฝาก กินแล้วจะได้จิ๊ดจ๊าดชาร์จพลัง แต่ไม่อยากอัพรูปให้รกบล็อกเธอ อปว. (เอาเป็นว่า) จินตนาการเองละกันนะ อยากได้มะม่วงมันเปรี้ยวสุกดิบแค่ไหนก็จัดเองละกัน อิอิ ชั้นก็ไม่รู้อะไร..ยุ่งได้ยุ่งดี เรื่องของตัวเองไม่พอยังเอาเรื่องชาวบ้านมาทำให้ปวดกบาลอีก บ้าจิงๆ เรื่องบล็อกเนี่ย จริงๆก็ใจรักชอบขีดๆเขียนๆ (แม้ฝีปากกาจะคมเหมือนเธอก็เหอะ) แต่ก่อนไม่มีเวลาอัพบล็อกก็ยังมีเวลาเข้ามาอ่านมาทิ้งเม้นท์ เด๋วนี้ถ้าไม่เข้ามาอัพบล็อกตัวเองละก็ ไม่มีทางเข้ามา 555 เธอยังดียังมีน้ำใจโหวตให้คนอื่น ฉันสิ ไม่ไหวๆๆๆๆ แต่เด๋วจะทำตัวใหม่แระ ถึงไม่ว่างก็จะเข้ามาโหวตให้เพื่อนๆ เอาล่ะๆๆ แค่นี้ก่อนนะ ไปแปรงขนให้แมวก่อน วุ้ย...!   โดย: ดอกหญ้าพันงู 26 สิงหาคม 2554 13:22:13 น.

ชอบเรื่องที่เขียนเกริ่นในตอนแรกครับ ทหารหนุ่มทำไปได้   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 26 สิงหาคม 2554 14:02:24 น.

เขียนเก่งจังค่ะ อ่านไปยิ้มไป งงนิดๆ สุดท้ายก็จบด้วยความเศร้า... ขอชื่นชมในผลงานค่ะคุณเอมอร   โดย: tui/Laksi 27 สิงหาคม 2554 7:06:15 น.

สวัสดีค๊าพี่แอม ขึ้นต้นตอนแรกแพมนึกว่ามันอ๊ะอะ กันตอนรถไฟจะออกหรือเป็นเสียงอะไร อ่านๆไปค่อยเข้าใจว่า...มันเป็นเสียง ที่เวลาที่มีผู้คนทำ.....อยู่บนรถไฟ... เกรินนำเรื่องแบบนี้ก้อได้อารมณ์อีก อารมณ์หนึ่งชอบอ่ะอ่านระพริ้วๆดีค่ะพี่แอม พี่แอมก้าว ที ละก้าว ...ถ้ามันยังเหนื่อยอยู่ เราก็เอาไว้ครึ่งก้าว...หรือพักก่อนก็ได้นะค่ะ แพมอ่ะคิดถึงพี่แอมเสมออยู่แร๊นนน!!!! รักษาสุขภาพด้วยน๊าจุ๊บบบ   โดย: mastana 27 สิงหาคม 2554 10:47:54 น.

แวะมาอ่านก่อนหนีไปนอนเหมือนกันครับ พี่แอม ขอให้หายป่วยในเร็ววันครับ ดื่มน้ำอุ่นครับ จะได้หายไวๆ ฝันดีครับ   โดย: เศษเสี้ยว 27 สิงหาคม 2554 22:08:19 น.

มาขอบคุณค่ะ อ่านเม้นท์ข้างบนว่าไม่สบายเหรอค่ะ เป็นกำลังใจขอให้หายป่วยโดยเร็ววันด้วยนะค่ะ คุณแอมอร ดูน้องๆเอเอฟ ช่วงเวลาพักผ่อนด้วยรึปล่ะค่ะ หายไวๆค่ะ ดูแลและใส่ใจในสุขภาพดีๆนะค่ะ   โดย: tui/Laksi 28 สิงหาคม 2554 0:14:07 น.

อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณแอมอร ค่ะได้ดูคลาสแอ็คติ้งบ้างก็สนุกมากค่ะได้เห็นศักยภาพของน้องๆ ดีที่ทำให้เราขำหัวเราะด้วย ตอนคอนเสริทก็ลุ้นดีนะค่ะว่าใครไม่ได้ไปต่อ !! อย่างไรก็รักษาสุขภาพ ออกกำลังกายก็ช่วยได้ดีค่ะคุณแอมอร ขอให้สุขภาพแข็งแรงๆขึ้น ห่างโรคภัยไข้เจ็บทั้งหลายนะค่ะ   โดย: tui/Laksi 28 สิงหาคม 2554 8:19:35 น.

และแล้ว... เรื่องในความมืด(อุโมงค์)...ก็เป็นความมืดต่อไปแต่ก็ทำให้แต่ละคนยิ้มได้เหมือนกัน เป็นเรื่องสั้นที่ดีนะครับ แถมทำให้คนอ่านยิ้มได้อีกด้วย   โดย: ทุเรียนกวน ป่วนรัก 28 สิงหาคม 2554 9:35:34 น.

.....ครูแอมครับ.....ชอบเรื่องแรก ที่มีเสียง จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ............................ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ........................ นั่นมากๆเลยครับ คลาสสิคที่สุดเลย.... ให้เลย 5 ดาวเลยครับ แต่ไม่ชอบตอนท้ายครับ เศร้าเกินไปครับ สงสาร ผู้หญิงครับ....อิ อิ   โดย: พายุสุริยะ 28 สิงหาคม 2554 10:21:31 น.

แวะมาสวัสดีค่ะ... ความทุกข์บางทีก็เป็นเหมือนเพื่อนสนิท ไม่เคยจางหาย..ห่างไกล เรียนรู้ที่จะอยู่กับเค้าอย่างสงบ และมีความสุขกับสิ่งที่เป็น...   โดย: Calla Lily 28 สิงหาคม 2554 11:07:13 น.

ทานด้วยกันนะคะ   โดย: โสมรัศมี 28 สิงหาคม 2554 11:25:37 น.

ฮ่าๆ.....ตามมารังควาน เฮ้ย...ข้างบนนั่น เราพิมพ์ตกไปคำนึงว่ะ โห..ความหมายงี้เปลี่ยนเป็นตรงข้ามเลย เรากะจะบอกว่า "แม้ฝีปากกาจะไม่คมเหมือนเธอก็เหอะ" แต่พิมพ์ตกก็ดี เราจะได้เก่งๆเหมือนเธอ คริๆๆ กลับไปแปรงขนให้เจ้านายก่อน สุขสันต์วันอาทิตย์ย่ะ (ปล. เซ็งมาก ชั้น login ไม่ได้ ไม่รุเป็นไร)   โดย: ดอกหญ้าพันงู IP: 2.49.141.202, 195.229.236.216 28 สิงหาคม 2554 14:00:29 น.

แวะเข้ามาอ่านเมื่อเวลาผ่านไปถึงสามเดือน ขอติงนิดนึงครับว่า ท่อนนำเรื่อง ไม่คล้องจองกับ ตัวเรื่องเลยครับ ต่างก็ขัดความรู้สึกกันและกันครับ ถ้าแยกออกจากกันเป็นคนละเรื่อง จะน่าอ่านทึ้งสองเรื่องครับ.   โดย: เจียวต้าย 17 พฤศจิกายน 2554 6:11:09 น.