lliliil Work it harder, Make it better, Do it faster, Make us Stronger liilill
space
space
space
<<
มีนาคม 2568
 
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
space
space
18 มีนาคม 2568
space
space
space

ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 372 "รสชาติที่คุ้นเคย



ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 372



"รสชาติที่คุ้นเคย"








โจทย์โดย  พี่ก๋า  -  กะว่าก๋า











พูดถึง รสชาติที่คุ้นเคย แน่นอนว่า สิ่งแรกในหัวของผมคือ  อ า ห า ร
คิดเป็นเรื่องอื่นไม่ได้เลย 555555 


แต่ผมอยากเขียนในมุม คนเจน Y
 ภาษาไทยสมัยนี้มันดิ้นได้  ตีความหมายให้สนุกได้หลายแบบ
เพราะภาษาที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงการตีความหรือความหมาย
ไม่มีการใช้พูดปกติ ไม่มีการใช้เป็นภาษาหลักในชีวิตประจำวัน
เท่าที่จำได้ เค้าจะเรียก
ภาษาที่ตายแล้ว เช่น  ภาษาละติน ภาษาบาลี



ดังนั้น ผมจะไม่เขียนอาหารให้ตรงหลักภาษาไทยครับ
แต่ขอเขียนแบบคนสอบภาษาไทยได้ 70-80 แต่ฟิสิกส์เกือบ 100 ละกันครับ 555555
เหอะ....ไม่แปลกหรอครับที่ผมจะพิมผิดทุกบล๊อก บล๊อกละ 10คำ ต้องมี 555555




รสชาติที่ผมคุ้นเคยในงานการของผมคือ.....
การทำงานไปทุกที่.......ไม่ติดว่าตัวจะอยู่ที่ไหน 
ครับ.....ถึงผมจะไม่ใช่ Site Engineer แต่ก็ร่อนไปทั่วไม่แพ้กัน











แถมงานผมถ้าออกนอกออฟฟิศละก็ เราจะแทบไม่มีคำว่า "พักเที่ยง" เลยครับ
เพราะทุกเวลาคือการทำงาน แม้แต่เวลากินข้าว

อย่างที่ผมเคยเล่าครับ บางครั้ง ผมก็ต้องตระเวนขับรถไปพรีเซ้นต์ขายโปรเจค
หลายครั้งต้องไปนั่งทานข้าวกับลูกค้า ทานข้าวไปคุยงานไป
อย่างดีก็ขายงานได้ หรือได้อะไรกลับมาทำการบ้านเข้าเสนอเพื่อยืนยันอีกรอบ
หรือร้ายๆ ก็ถือว่ากินข้าวฟรี เพราะเบิกบริษัทได้ หรือลูกค้าอาจจะเลี้ยงข้าว











แรกๆ ผมไม่ชินเลยครับ เซ็งมากที่เวลาพักเที่ยง กินข้าว กลับไม่ใช่เวลาพัก
แต่ต้องมานั่งใช้สมองคุยงาน คุยธุรกิจ ดูแลลูกค้า คู่ค้า
ทั้งหญิงทั้งชายนี่ก็ต้องดูแลหมดนะครับ ไม่ใช่เฉพาะผู้หญิง 555555
ยิ่งถ้าเจอคนไม่สนิท หรือไม่ถูกจริตกัน ยิ่งใช้สมองเยอะมาก 
เพราะต้องคิดว่าจะคุยอะไร  เอ้า Dead air นี่หว่า เอาไงดี คุยเรื่องอะไรต่อวะ
ดังนั้น ไม่ใช่เฉพาะช่วงแรกที่ทำงาน แต่ปัจจุบัน ผมก็ยังไม่ชอบนั่งกินข้าวกับลูกค้าไม่สนิท
เลี่ยงได้ผมก็เลี่ยง อย่างห่างเหินก็ขอประชุมออนไลน์ ดีหน่อยก็ไปนั่งดื่มกาแฟด้วย












แต่เสน่ห์ของงานของผมก็คือ ทำงานได้ทุกที เหมือนกันครับ
เพราะไม่ต้องนั่งจำเจอยู่ที่ออฟฟิศ ไม่ต้องทำงานรูนทีนซ้ำๆ 
เพราะแต่ละวันปัญหาแม่งมาแบบหน้าไม่ซ้ำ 555555
ดังนั้นไม่แปลกที่ผมนั่งทำงานอยู่ตามร้านอาหาร ร้านกาแฟ
จะมาคิดมากว่า นี่เวลากินข้าว นี่เวลาพัก ไม่ได้ 
เพราะถ้าอยากมีอิสระในการอยู่ทุกที่  ก็ต้องรับผิดชอบงานได้ทุกที่เหมือนกัน
ทำให้บางที
สุนทรีย์ในการกินข้าวมันก็ไม่ได้มีขนาดนั้น









ผมเคยนั่งกินซิสเลอร์คนเดียวตอนบ่าย 3 .... มันว่างกินข้าวตอนนั้นจริงๆ 
แต่ใส่ Airpod นั่งคุยงานตลอดเวลา กินตักสลัดก็คุยงานไปด้วย
นั่งกินสเต็กก็โทรหาคนนั้น โทรหาคนนี้  แล้วเรื่องแทบไม่ซ้ำกัน 
เรียกว่าคนโต๊ะตรงข้ามต้องชำเลืองมามอง ไม่ใช่เพราะเสียงดัง 5555
เพราะผมเป็นคนคุยโทรศัพท์เบา และเค้าคงคิดว่า เวลากินมึงก็ไม่นั่งกินดีๆ 

เอาจริงๆ แม่งไม่อร่อยเท่าไหร่ครับ กับการกินไปทำงานไป
แต่นั่นก็เป็นรสชาติที่ดูเหมือนว่าผมจะชินซะแล้ว









การกินข้าวกับลูกค้า เอาจริงๆ มันไม่อร่อยครับ
บางครั้งก็ไม่ค่อยได้กิน หรือกินก็กินแบบรีบๆ  ปากกินไป ตาก็ดูลูกค้าไปว่าเอาอะไรไหม
น้ำหมดไหม กับข้าวตรงไหนหมดบ้าง จะสั่งเพิ่มไหม ใครเอาข้าวบ้าง


อย่างล่าสุด นั่งทานข้าวกับลูกค้า ผมไปกับเจมส์ กับซีเกมส์ เด็กใหม่
เป็นการนั่งทานข้าวกับผู้มีอำนาจตั้งสินใจของลูกค้าและทีมงานอีก 9 คน
จำนวนต่อรอง 9 ต่อ 3.... หรือ 3 ต่อ 1 
เท่ากับฝั่งผม 1 คนต้องโฟกัสดูแลลูกค้า 3 คน บนโต๊ะอาหาร
แต่ซีเกมส์นี่ใหม่มากครับ ผมให้เป็นหน้าที่ไนท์กับเจมส์เป็นคนดูแล ฝึกงาน
ทั้งงานที่เป็นการทำงาน และการให้การดูแลลูกค้า เพื่อความประทับใจ



อันนี้ก็เหมือนกัน......บนโต๊ะอาหาร ส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนพูดคุยหลักๆ 
ส่วนเจมส์จะคอยดูแลความสะดวกบนโต๊ะอาหารให้
แต่ถ้าตรงนั้นผมสะดวกกว่า ผมก็จัดการดูแลให้ทันทีเหมือนกัน











วันนั้นละครับ ร้านอาหารคนเยอะ พนักงานก็ดูแลไม่ทัน
ผมที่นั่งใกล้โต๊ะน้ำดื่ม หันมองแล้วแต่ละคนน้ำดื่มจะหมดกันแล้ว
ผมเลยลุกไปจัดการเดินเสิร์ฟน้ำให้ทั้งโต๊ะ ในขณะที่เจมส์ก็กำลังช่วยตักข้าว
ไอ่ผมก็เทน้ำให้ทุกคนครับ กับน้องผมเองด้วย เพราะผมสะดวก ไม่ได้คิดอะไร


"เจมส์..."   ผมแค่เรียก พร้อมผายมือไปที่แก้ว
เพื่อเป็นการถามว่า
มึงเอาน้ำไหม ส่งแก้วมา
เจมส์ก็รู้กัน หันมาพร้อมหยิบแก้วตัวเองส่งให้ผม
"ขอบคุณครับพี่"   เจมส์รีบลุกขึ้นมารับแก้วด้วย 2 มือ พร้อมส่งแก้วของผมมาให้ด้วย
ทีนี้ ผมก็หันไปหาซีเกมส์ ขณะที่เจมส์หันไปจัดการเติมข้าวต่อ

"ซีเกมส์ น้ำเพิ่มไหม"
"ได้ครับ"  

ว่าแล้วซีเกมส์ที่นั่งถัดเข้าไปข้างในก็นิ่งไป ก่อนหันมามองผมเล็กหน่อยแล้วขยับตัว
ซึ่งผมยังไม่ได้เติมน้ำให้ เพราะแก้วแม่งไกลเหลือเกิน จะเดินเข้าไปก็ติดไอ่เจมส์
ก่อนที่ซีเกมส์จะหันมามองอีกครั้ง พร้อมกับที่ผมกำลังจะอ้าปากบอกว่า
ส่งแก้วมาหน่อย
แต่เจมส์หันกลับมาก่อน....เท่านั้นแหละครับ .....


จำได้ไหมว่าเจมส์เป็นคนลุคนุ่มๆ แต่เป็นคนถ่อย.....










"เอ้า! หยิบแก้วให้พี่ปริ๊นซ์ดิครับ" 
ปกติเจมส์มันจะเป็นคนเสียงนุ่ม ๆ เบาๆ แต่นี่อยู่ ๆ ไอ่นี่ก็เสียงแข็งขึ้นมา
ถึงเสียงจะไม่ได้ดังนัก แต่บอกเลยว่า ผมเนี้ยเลิ่กลั่กก่อนซีกเกมส์อีก 5555
ในใจคือ
ทะ...ทำไมอยู่ๆ ขึ้นวะเจมส์......
ไม่ต้องพูดถึงเด็กจบใหม่ อายุแค่ 22 อย่างซีเกมส์ ที่รีบหยิบแก้วส่งให้ผมอย่างไว



ผมหยิบมาแล้วกำลังเทน้ำให้ ตามองไอ่สองคนข้างๆ 
ที่ซีเกมส์นั่งนิ่งๆ  รอรับแก้วคืนจากผม ส่วนไอ่เจมส์นั่งหันตัวมาทางซีเกมส์
พร้อมเอาแขนเท้าขอบโต๊ะข้างๆ ตัวไอ่เกมส์ 


"ปีนเกรียวรึไง....หัดดูบ้างดิเกมส์"
มันพูดเบาๆ เสียงนิ่มๆ นะ แต่ทรงแล้วไม่นิ่มนวลเลย
ผมนี่ก้มไปสบตาเจมส์แล้วส่ายหน้า เพื่อบอกว่า อย่าเพิ่งแดกหัวกันตรงนี้ ทำงานก่อน







มื้อนั่นคงเป็น รสชาติที่ไม่สู้จะคุ้นเคย หรืออร่อยนักของซีเกมส์เด็กใหม่
แต่ผมเรียกน้องมาโอ๋แล้วนะ 555555
ยัง งงไม่หาย ทำไมเจมส์มันดุจังวะ


 



Create Date : 18 มีนาคม 2568
Last Update : 18 มีนาคม 2568 17:28:27 น. 13 comments
Counter : 330 Pageviews.
(โหวต blog นี้) 

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณmultiple, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณ**mp5**, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณกะว่าก๋า, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา, คุณThe Kop Civil, คุณhaiku, คุณสองแผ่นดิน, คุณtoor36, คุณหอมกร, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณtanjira, คุณโฮมสเตย์ริมน้ำ, คุณnonnoiGiwGiw, คุณSweet_pills, คุณดอยสะเก็ด


 
โอ้ งานตะพาบก็มานะครับนี่ พี่ก๋าดีใจตายเลยนะครับ แฮร่ 555

งานเอกชนนี่ เรื่องกินข้าวตรงเวลา หายากกกมากเลยนะครับ
ยิ่งถ้าออกไซค์ คุมงานนี่ ไม่ต้องพูดถึงเลยมื้เช้าเป็นเที่ยง มื้อเที่ยงไปเย็นนู่นเลยเชียว บางทีต้องกินในที่ลับ เอ๊ย ในรถมั่งไรมั่ง 555

แล้วยิ่งเรื่องกินข้าว กับผู้ใหญ่ กับเจ้านาย กับลูกค้านี่
มักจะกินไม่เป็นสุข สายตาหูตา ต้องว่องไว จะไปนั่งตัก จ้วงเอาๆ ก็ม่ายช่ายนะครับ
ของอาจารย์เต๊ะ ชอบไปกินข้าวกับสาวมากกว่า
ผลัดกันป้อน คนละคำสองคำ แล้วถ้าต้องกินข้าวกับลูกค้าทีไร ก็มักจะกินได้ไม่อิ่ม กินเสร็จ ต้องกลับมากินอีกรอบประจำเลยเชียวครับ

แล้วก็เด็กใหม่ มาทำงานด้วย วิชายังไม่แก่กล้า
ก็ต้องเรียนรู้ สอนไปให้อภัยกันไปนะครับ อีกหน่อยก็เก่งเอง

หลังๆนี่ ตอนมาเป็นอาจารย์ ถ้าไปสอนตอนเช้า นั่งกินข้าวคนเดียว
อยู่ดีๆ มีมือยื่นมาสะกิด หลงดีใจ นึกว่าสาวเรียก
พอหันไปดู อ้าว หมาหน้าหวาน ประจำโรงอาหารนี่เองง
ป้าดด เอ้าแบ่งกันอ้วนก็ได้ เอ็งเอาหมูไป ข้ากินข้าวราดน้ำแกงก็แล้วกัน แฮร่ 555



โดย: multiple วันที่: 18 มีนาคม 2568 เวลา:19:15:32 น.  

 
โอโฮ้ภาพอาหารแต่ละมื้อ
มีทั้งแบบติดดินทั้งกินหรูเลยปริ้น



โดย: หอมกร วันที่: 18 มีนาคม 2568 เวลา:20:05:41 น.  

 
ด้วยหน้าที่การงาน
น้องปริ๊นซ์ได้กินอาหารหลากหลายมากเลยครับ
มีทั้งง่ายสุดๆแบบมาม่า
กับแบบพิธีการเลย
ดีครับ
ได้ลองทุกแบบ



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 18 มีนาคม 2568 เวลา:21:03:54 น.  

 
สวัสดีครับคุณปริ๊นซ์

ชื่นชมคุณปริ๊นซ์นะครับ ว่ามีความขยันอดทนต่อหน้าที่การงานดีมากเลย
และยังต้องคุมลูกน้องในทีมด้วย

ผมนะทำงานเทคแคร์ลูกค้าแบบคุณปริ๊นซ์ไม่ได้แน่ๆ
คุยไม่เก่ง และ ถ้าไม่ชอบ(มากๆ) อะไรก็ฝืนไม่ค่อยไหว 55
ความอดทนน้อยสิเรา


โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา วันที่: 18 มีนาคม 2568 เวลา:21:38:18 น.  

 
สวัสดีครับน้องปริ๊นซ์
พี่ว่างานบริการน้องปริ๊นซ์ติดตัวท็อปแน่ ๆ ไม่ใช่ใครก็ทำได้นะ อย่างพี่ถ้าคนไม่รู้จักนี่ไปไม่เป็นเลย 555
สมัยก่อนตอนบรรจุใหม่ ๆ พี่นั่งหัวโต๊ะเหมือนกัน รับบทเด็กชง คือต้องจำแต่ละคนว่าผสมอะไรบ้าง พอเมาแล้ว ชงอะไรก็กินกันหมดนะ 555
เห็นหน้าตาอาหารแล้ว มีแต่อร่อย ๆ ทั้งนั้นเลยครับ


โดย: The Kop Civil วันที่: 18 มีนาคม 2568 เวลา:23:01:29 น.  

 
คุยกับลูกค้า หรือต้องรับรองแบบนี้กินไม่อร่อยหรอกครับ เอาแค่อิ่มได้ก็เยี่ยมแล้ว

เด็กใหม่เจอแบบนี้ผวานะครับ


โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 19 มีนาคม 2568 เวลา:0:09:01 น.  

 
อรุณสวัสดิ์ครับน้องปริ๊นซ์



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 19 มีนาคม 2568 เวลา:6:34:16 น.  

 
ทำงานได้ทุกที่แม้บนโต๊ะอาหาร ทุกเวลาเป็นเงินเป็นทอง
เพื่อไม่ให้เสียเวลา เราต้องพร้อมทำงานตลอดเวลา แค่ฟังก็เหนื่อยแล้ว
ในช่วงอายุหนึ่งก็เรียกว่าสนุก และท้าทาย พอเริ่มอายุมากขึ้นก็อาจจะรู้สึกอีกอย่างหนึ่ง

---------------

หลายคนเปรียบนิสัย "แมว" เหมือน "เมีย" ค่ะ 555
แต่แมวงอน ง้อง่ายกว่าเมียเยอะค่ะ ไม่มีอะไรซับซ้อนเหมือนเมีย
แค่กอด ๆ ขนมแมวเลียซองนึงก็เอาอยู่แล้วค่ะ อิอิ



โดย: ฟ้าใสวันใหม่ วันที่: 19 มีนาคม 2568 เวลา:13:01:23 น.  

 
ความคิดคนเราเปลี่ยนไปตามวัยนะครับ
พี่ก๋าก่อนอายุ 25
ก็ไม่สนใจธรรมะหรือปรัชญาเลย
ทะเลาะกับผู้คนและโลกอย่างเดียว 555

หลังอายุ 27 ปี
จึงกลายเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิต
ถ้าถามเพื่อนสนิทว่าพี่ก๋าจะเปลี่ยนมาเป็นแบบที่เห็นทุกวันนี้หรือเปล่า
คงไม่มีเพื่อนคนไหนอยากเชื่อครับ

หลวงพี่ตอบคำถามน้องปริ๊นซ์ได้ดีเลยครับ



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 19 มีนาคม 2568 เวลา:20:31:25 น.  

 
อรุณสวัสดิ์ครับน้องปริ๊นซ์



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 20 มีนาคม 2568 เวลา:5:32:06 น.  

 
เด็กที่ทำงานแกรนี่ ได้ฟิลพี่ว๊ากกก เลย สงสัยตอนมหาลัย ได้เป็นพี่ว๊าก
จะต้องเป็นที่โด่งดังแน่นอน 555+ รสชาติที่คุ้นเคย แกรนี่
เกริ่นมาไม่น่าจะใช่อาหารนะ เหอๆ

ว่าแต่แกรไปแก้ผ้าที่ไหน ไมไม่มาแก้อวดป้าๆ แถวนี้บ้าง กร๊ากก
โดนมอไซค์ทิ่มมาแล้วหนีหรอ ซวยมาก พี่เคยแต่โดนแทกซี่ทิ่ม
หมายถึงแทกซี่มาทิ่มพี่ที่ขี่มอไซค์

ต่อทะเบียนพี่ มอไซค์จะเป็นเดือน พย. รถยนต์ กพ แต่แม่มสุดท้าย
มันมารวมๆ กันทุกทีเพราะลืม แกรก็คงเป็นเหมือนพี่พอมีรถสองคัน
มันก็เป็นแบบนี้แหละ

ผู้ญิงผมสั้นมีเสน่ห์ --- ไม่นะ ตอนผมยาวชั้นก็แรดได้ ไม่ต่างจากตอนผมสั้นเลยแกร๊ 55555

บล็อกไหนสักบล็อกที่แกรถามว่าพี่ซื้อของที่ไหน -- ส่วนใหญ่พี่ไปแม็คโครแต่.. วันไหนมาทำงานเช้าเกินก็จะไปเดินวิลล่าอารีย์ ล่าสุดถึงขึ้นไปสั่งเนยไว้ กับพนักงาน รอของมาแล้วเค้าจะเก็บไว้ให้
พนักงานก็แบบ ดีย์เลย น่าเอ็นดูวววว เซอร์วิสดี๊ดี ยิ้มก็หวาน
จนงงว่า เมิงจะยิ้มขนาดนี้เพื่อ

ปลาที่บ้านเด็กมันไม่ควักเล่นเพราะมันอยู่ใด้แต่บนชั้น
นี่แม่ไม่อยู่ นอกจากจะทิ้งฝูงแมวให้พี่แล้ว ยังทิ้งฝูงปลาไว้ด้วย

อยากไปทะเลมาก แต่น่าจะอีกสองเดือนมังนะ
ปล. ไว้รอบหน้าถ้าจะต่อประกันจะมาเตือนนะ ถ้าพี่ไม่ลืมไปซะก่อนอ่ะ



โดย: nonnoiGiwGiw วันที่: 20 มีนาคม 2568 เวลา:14:04:57 น.  

 
สวัสดียามเช้าค่ะน้องปริ๊น

กว่าพี่จะมาคุยด้วย น้องก็อัพไปหลายบล็อกแล้วนะคะ
โจทย์นี้พี่ยังไม่ได้เขียนเลยค่ะ ถ้าพี่จะเขียนก็น่าจะเป็นรสชาติของอาหารนั่นแหละค่ะ
เพราะพี่ไม่ใช่เด็ก Gen Y หรือ Z แหะๆ แซวเล่นนะคะ

น้องปริ๊นทำงานได้ในทุกที่ ไม่จำกัดต้องนั่งโต๊ะอยู่ในออฟฟิต มันเลยมีชีวิตที่หลากหลายดีนะคะพี่ว่า
การได้ไปโน่นมานี่แล้วทำงานไปด้วยเป็นอะไรที่เด็กในยุคสมัยนี้ใฝ่ฝันนะคะ
ส่วนพี่ป่าน นางก็จะแบบอย่าให้ฉันลำบากนะ อย่ามาจู้จี้กับฉันนะ งานฉันเดินตามเวลาแน่นอน
ยิ่งถ้าต้องแต่งตัวสวยๆออกงานด้วยแล้ว นางพร้อมมากกกกค่ะ
อ่าาา มาขิงลูกตัวเองก็ได้ด้วยเนาะ

ซีเกมส์เป็นเด็กใหม่ แต่เด็กใหม่บางคนเขาก็รู้งานนะคะ
บางคนก็ไม่รู้ เพราะไม่ใส่ใจนั่นแหละค่ะ คนเราต่างที่มานะคะ
อยู่ๆไปก็อาจเป็นเจมส์2ก็ได้น๊าาาาา

ดาริญเขายังโอเคอยู่ค่ะ หมอบอกยังไม่น่ามีปัยหา เราก็ตามนั้นนะคะ
แค่คอยระวังไม่ให้เกิดการกระทบอะไรรุนแรงเป็นใช้ได้ค่ะ
มาร์วินเขาคุยเก่งค่ะ รอยยิ้มนี่เรียกพลังให้พ่อแม่ปู่ย่าและป้าได้ดีที่เดียวค่ะ

พี่ตอนนี้โอเคแล้วค่ะน้อง เริ่มเข้าสู่สภาวะปกติแล้วค่ะ
สว ล่ะ เป็นอะไรก็จะยาวกว่าปกตินิดนึงนะคะเนาะ

น้องปริ๊นก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ อากาศเปลี่ยนๆนะคะช่วงนี้


โดย: tanjira วันที่: 21 มีนาคม 2568 เวลา:6:43:46 น.  

 
สวัสดีค่ะน้องปริ๊นซ์

เมื่อคืนพี่ต๋าได้แต่กดโหวตบล็อกนี้
พี่ต๋าขอย้อนมาบล็อกนี้ก่อนนะคะ

คราวนี้น้องใหม่คงได้เรียนรู้
สะสมประสบการณ์ไปทีละเล็กละน้อย
วันนึงเมื่อเจอเหตุการณ์คล้ายคลึงกันหลายอย่างเข้า
จะกลายเป็นรสชาติที่คุ้นเคยไปเองนะคะ

ขอกดไลค์เยอะๆกับประโยคนี้ค่ะน้องปริ๊นซ์
"ถ้าอยากมีอิสระในการอยู่ทุกที่ ก็ต้องรับผิดชอบงานได้ทุกที่เหมือนกัน"

ไม่ว่าอยู่ที่ไหน เวลาไหน ถ้าน้องปริ๊นซ์สบายดีก็ทำงานได้ตลอดเลย
ชื่นชมมากๆค่ะ

หลานข้าวหอมจิตใจดีมาก รักน้องปริ๊นซ์แบบไม่มีเงื่อนไข
ความรักจากหลานเป็นพลังงานดีๆ
ให้ทั้งความสุขและกำลังใจนะคะ
ครอบครัวน่ารักอบอุ่นมากค่ะ

ขอบคุณน้องปริ๊นซ์มากค่ะที่แวะชมเมนูบ้านพี่ต๋า
ฝันดีคืนนี้นะคะ



โดย: Sweet_pills วันที่: 21 มีนาคม 2568 เวลา:22:50:03 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 
space

จันทราน็อคเทิร์น
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 19 คน [?]




* Engineer
* Guitar trainer
* Casual gamer



space
space
space
space
[Add จันทราน็อคเทิร์น's blog to your web]
space
space
space
space
space