BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 259 "รอยยิ้มที่ไม่มีวันลืม"

ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 259

"รอยยิ้มที่ไม่มีวันลืม"

โจทย์โดย คุณ กะว่าก๋า

ยิ้มไหนที่ไม่มีวันลืมหรอครับ โห...เยอะเลยเอาจริง 5555
พี่ก๋าคงบอก มึงจะโลภมากเขียนให้หมดได้มึงก็เอา
ปรากฎว่าผมคงเขียนไม่ไหวครับ เพราะงานยุ่งเหลือเกิน
และกำลังจะเตรียมตัวบินไปทำงานต่างประเทศแล้วด้วย
ซึ่งเตรียมไม่ทันเลยครับ เพราะเพิ่งกลับมา เคลียร์งานยังไม่ทันเสร็จก็ต้องเตรียมไปอีก

รอยยิ้มที่ผมไม่มีวันลืม คือ
รอยยิ้มของพ่อกับแม่ตอนผมกลับมาจากแข่งขัน หรือการแสดง
วันที่ผมเข้ามหาลัยได้ วันที่ผมรับปริญญา วันที่เราไปเที่ยวกัน
หรือวันที่ผมแต่งงาน
พ่อกับแม่บอก มึงแต่งซักที 555555 ทั้งบอกทั้งบังคับ ทั้งขู่ กว่ามันจะยอมแต่ง

รอยยิ้มแรกของหลานที่เลี้ยงมากับมือตั้งแต่วันแรกที่กลับมาที่บ้าน
ชื่นใจมากครับ โลกสดใสมาก มีความสุขมาก
ทุกวันนี่เวลาหัวเราะกัน ก็ยังเป็นความสุขที่ที่สดชื่นมากครับ

อีกหนึ่งรอยยิ้มที่จำได้ดีเลย ก็คือรอยยิ้มที่ทำให้ผมกับพี่สาวมีสัตว์เลี้ยง
คือ ภาพแฟรี่ที่ทางฟาร์มส่งกลับมาคอนเฟิร์มว่า เอาตัวนี้ใช่ไหม
ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้นแฟรี่มีชื่อแรกจากที่ฟาร์มว่า "ออแกน"
แล้วจากที่มัดจำค่าตัวไปเรียบร้อย ก็แจ้งทางฟาร์มไปว่า
เราตั้งชื่อใหม่ให้ว่า "แฟรี่" เพราะฟาร์มพร้อมจะเปลี่ยนชื่อเรียกให้ทันที
เพื่อให้แฟรี่เริ่มรู้จักชื่อใหม่ของตัวเอง

หลังจากนั้นราวๆ 1 เดือน เราก็ไปรับแฟรี่มาบ้าน
ตอนอายุได้ 3 เดือนครึ่ง ฉีดวัคซีนมาเรียบร้อย
แรก ๆ มานี่ไม่รู้เรื่องเลยครับ วิ่งๆ เดินๆ วุ่นวายไปหมด
แถมที่ฟาร์มเตือนมาด้วยว่า คืน 2 คืนแรกหลังย้ายบ้าน น้องจะร้องเยอะซักหน่อย
แล้วก็จริงครับ แฟรี่มาบ้านวันแรกนี่ร้องหนักมาก ร้องจนรู้สึกไม่ไหววะ
แต่พ่อผมเป็นคนใจเย็น ก็มานั่งคุยนั่งลูบแฟรี่ให้ Calm down ลงตลอด1-2 คืน
พอได้ 1 สัปดาห์ แฟรี่ก็เข้าที่เข้าทาง ร้องน้อยลง กินอาหารได้มากขึ้น
ซึ่งแฟรี่มาจากฟาร์มที่ดี ทำให้สุขภาพแข็งแรง เลี้ยง(ถือว่า)ง่าย

คิดแล้วก็สงสารนะครับ
แม่ผมบอกว่า...ต้องรักแฟรี่มากๆ เอ็นดูแฟรี่มากๆ
เพราะเราเป็นคนเอาเค้ามาจากแม่ ตอนนี้ครอบครัวของเค้ามีแค่เรา
และโลกทั้งใบของเค้ามีแค่พวกเราแค่นั้น

เอาจริงๆ ตอนนั้นผมไม่ใช่คนรักสัตว์เท่าไหร่ แค่อยากมีสัตว์เลี้ยง 5555
แต่ก็พยายามเข้าใจ พยายามอดทนกับแฟรี่ หมาเด็ก
ที่พออยู่ตัวแล้ว ก็ทั้งกัดมือ กัดขาโต๊ะ กัดโซฟา กัดมันทุกอย่าง
พังกันไปเป็นอย่างๆ ผมกับพี่ก็เปิด youtube หาคลิปสอนหมาเด็กกันพัลวัน
แถมอยู่ๆ แม่ก็เกิดหงุดหงิดที่แฟรี่มันทำลายข้าวของ แถมเริ่มกลับมาร้องโวยวาย
จะไล่แฟรี่ออกจากบ้านเอาซะอย่างงั้น ดีที่พ่อห้ามไว้
แต่สุดท้ายรู้ไหมครับ....ตอนนี้คนที่รักแฟรี่ดุจลูกสาวคนเล็ก ก็คือ แม่ เอง 5555

พออายุครบ 1 ปี เราก็เอาแฟรี่ไปทำหมั่นครับ
ซึ่งเป็นช่วงหยุดปีใหม่ เพราะทั้งผมทั้งพี่สาวจะได้อยู่บ้านดูแลมันได้
โชคดีที่แฟรี่ฟื้นตัวเร็วครับ 2 วันก็วิ่งไปเห่าไล่แมวหน้าบ้านได้แล้ว

โตมาหน่อยก็ฝึกให้นั่ง ให้ยกมือ ให้รอ อะไรได้บ้าง
แต่บอกเลยครับ....ความหิว....ไม่สิ ความตะกละไม่เคยปราณีแฟรี่
ฝึกรอนี่ขาสั่นแล้วสั่นอีกครับ อยากกินจนจะรอไม่ได้

เมื่อก่อนตอนแฟรี่ยังไม่แก่ ที่บ้านผมก็มีพาแฟรี่ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง
แต่พอเค้าเริ่มแก่ เค้าก็ไม่อยากไปด้วยแล้วครับ อยากอยู่บ้านมากกว่า
ขนาดเปิดประตูบ้าน แฟรี่ก็ไม่อยากออกไปนอกบ้าน
ผิดจากเมื่อก่อนที่ผมชวนไปวิ่งไปเดินเล่นนอกบ้าน แฟยังอยากออกไป

ตอนนี้แฟรี่เกินคำว่าสาวใหญ่ไปซะแล้ว
เพราะอายุอานามปาไป 13 ปี หน้างี้หงอกหมดแล้ว
แถมยังต้องมามีเจ้านายเพิ่มเป็นหลานอีก 1 คน

ที่ยามดีก็ดีกันใจหาย แต่ยามร้ายนี่....
ไม่เด็กทำหมาร้องไห้ หมาก็ทำเด็กร้องไห้
แต่แฟรี่ก็รักหลานมากนะครับ ทุกเช้าแฟรี่จะเดินมาทักหลานที่มาที่บ้านเตรียมไป รร
ถ้าวันไหนหลานหลับ แล้วผมมานนอที่บ้านก่อน
แฟรี่จะดูตกใจแล้วเดินมาดมๆ มือ ดมๆ ขาหลาน เหมือนจะถามว่าหลานเป็นอะไร
จนแม่ผมต้องบอกว่า "น้องหลับเฉยๆไม่ต้องห่วง"

เวลาหลานมาบ้านก็จะออกแนวรำคาญแฟรี่ ที่ชอบมานอนเอาตัวทับเท้า
หรือถ้านั่งกับพื้นก็จะมานั่งเอาตัวมาพิง แล้วตัวก็หนักนะ 5555
ซึ่งหลานรำคาญครับ ทั้งเตะทั้งเขี่ยแฟรี่ หรือกรี๊ดใส่อยู่เป็นประจำ
โดยเฉพาะ......เมื่อแฟรี่กินขนมจากมือหลาน......
เสียงกรี๊ดดดดดดดดด มาเลยครับ กรี๊ดสนั่นพร้อมร้องไห้ว๊ากกกก ดังลั่น
รู้เลยครับว่าทะเลาะกับหมา 555555

แต่จริงๆ หลานรักแฟรี่มากกกกกก
ซึ่งอยู่ๆ แฟรี่ก็ขาเจ็บมาก เจ็บจนเดินไม่ได้เลยครับ
ผมเลยพาแฟรี่ไปหาหมอ แต่หลานบอกจะไปด้วย แล้วยืนติดตัวแฟรี่ตลอด
สรุปแฟรี่เอ็นเข่าฉีก....ซึ่ง......น่าจะเกิดจากวิ่งๆ โดด ๆ กับหลานนี่แหละครับ
ตัวต้นเรื่องเศร้าเลยครับ รู้สึกผิด ก็ตามดูแลแฟรี่ตลอด
จนต้องไป รพส เกษตร หลานก็ขอตามไปด้วยบอกว่าเป็น master ต้องดูแล Pet
แถมเข้าไปในห้องตรวจบอกอาการ การดูแลที่เค้าดูแลมา
บอกด้วยว่าแฟรี่แพ้ไก่ แถมที่ขาเจ็บนี่เพราะเล่นกับเค้าเอง 55555

อย่างที่บอกครับ ไม่ว่าผมจะกลับดึกแค่ไหน
ก็มีแฟรี่นี่แหละที่เดินมารับผมถึงประตูรถเสมอ
ส่วนผมก็จะลูบหัวลูบหัว ตบไหล่ทักทายกันไป

ซึ่ง....ผมผู้สึกเป็นคนเฉย ๆ ไม่ค่อยแสดงความรักอะไรมาก
แต่จริงๆ ก็รักมากครับ 55555
อย่างวันที่พาแฟรี่ไปหาหมอที่คลิกนิกครั้งแรก
แล้วหมอบอกว่าต้องผ่าตัด แต่แก่แล้วผ่าก็อาจจะตาย
นังหนูของผมนี่กลับมานั่งน้ำตาไหลเป็นหยดๆ
ผมต้องเอามานั่งกอดอยู่เป็นชั่วโมงกว่าแฟรี่จะไปนอน

ก็...รักนั่นแหละแฟ....รักบ้างรังแกบ้าง5555
ถึงแก่แล้วก็ขอให้แข็งแรง อยู่กันนานๆ นานเท่าที่ไหวนะแฟ

ขอบคุณที่รักกัน