ตีหนึ่งกว่า ๆ เกือบตีสอง (กว่าจะพิมพ์เสร็จก็คงตีสองกว่า ๆ) จริง ๆ คืนนี้ไผ่หลับไปแล้วหล่ะ
แต่พอพลิกตัวตื่น ตะกอนของบางสิ่งในใจก็ฟุ้งเกินกว่าที่จะหลับตาลงได้อีกครั้ง จนต้องลาจากผ้าห่มอุ่น ๆ และเตียงนิ่ม ๆ ขึ้นมา เพราะเวลานี้ คงเป็นเวลาเฉลยภาพที่แอบทำเนียนแป๊ะเอาไว้ไม่ได้อธิบายใด ๆ ปล่อยให้ทุกคนงงว่า ยัยนี่มามุขไหนกันแน่

ขอ INTRO ก่อนเล็กน้อยว่า ปีนี้เหมือนการฟื้นฟูสารรูปตัวเองในหลาย ๆ เรื่อง หนึ่งในกิจกรรมบำบัด(ฟังเหมือนคนเป็นอัมพฤกษ์ อัมพาตหรือโรคจิตเล็ก ๆ เน๊อะ) คือการหาหนังสือน่าอ่านสักเล่มมาแนบกายคล้ายเป็นอวัยวะที่ 33 ของร่างกาย จนเพื่อน ๆ หรือคนรู้จักหลาย ๆ คนแซวว่า พกหนังสือแบบนี้ใครจะกล้ามาจีบ เพราะทุกครั้งที่หยิบมาอ่าน ไผ่เหมือนตัดขาดจากทุกสิ่งรอบกาย แถมปล่อยรังสีอัมหิตห่อไว้อีกชั้นก่อนขึ้นป้ายสีแดง ๆ ว่า “อย่ามายุ่งกับฉ๊านนนน...” ฮ่าๆๆ

เมื่อปลายปีที่แล้ว เจอหนังสือเล่มหนึ่งที่ร้านถ่ายเอกสารประจำตระกูลเล่มนึง (จริง ๆ แอบสบตากับมันมาก่อนแล้ว แต่เห็นว่าเป็นของร้าน แถมตัวเองก็ยุ่ง ๆ เลยกะว่าไว้มีโอกาสจะขอเขาถ่ายเอกสารมาอ่านหรือไปหาซื้อเหมือนกัน แต่บังเอิญพี่สาวเห็นไผ่สนิทเลยใช้เครดิตไผ่ยืมกลับบ้านมาซะงั้น (เหอะๆๆ เป็นเครดิตที่เราไม่เคยกล้าใช้ แต่...she ใช้แทนซะงั้น)

สีปกจริง ๆ ของแต่ละเล่มจะแซ่บมากค่ะ
...พอพี่เขาลองอ่านแบบม้วนเดียวจบแล้ว... ไผ่เห็นมันนอนนิ่งรอเราหิ้วเอาไปคืน เลยเปิดอ่านดู แม่เจ้า...เป็นหนังสืออีกเล่มที่แนะนำเลย(อ่านรวดเดียวจบเหมือนกัน) ในเชิงจิตวิทยาการปรับเปลี่ยนทัศนคติ ซึ่ง...บางครั้ง บางเวลา บางสิ่งบางอย่างในตัวเองหรือสิ่งแวดล้อมก็หล่อหลอมให้เรา “เป็น อยู่ คือ” ในปัจจุบัน
จิตใต้สำนึกก็เปรียบเสมือนลิ้นชักที่สลับซับซ้อน ข้อมูลไหนใหม่ ๆ ก็อยู่บนสักหน่อย อันไหนที่พิเศษ ก็อยู่ลึกลับโดนถมทับด้วยหลายเรื่องราว แถมเผลอ ๆ ก็ใส่กุญแจโซเล็กไว้อีกสี่ห้าดอก รอเวลาที่จะโดนเปิดออก แต่ไม่ได้หายหรือลบเลือนไปจากใจเรา

หลังจากเสพย์หนังสือเล่มแรกไป ไผ่แอบคิดว่า...เล่มอื่น ๆ ของ “โยชิโนริ” จะน่าอ่านเหมือนเล่มนี้หรือไม่ แล้วก็ได้มาอีก 2 เล่มค่ะ (ตอนนี้เก็บเป็นคอลเลคชั่นบนชั้นหนังสือเรียบร้อยทั้ง 3 เล่ม...ทีแรกเชียร์ให้คุณพ่ออ่าน “กฎแห่งกระจก” ตาม ทำเป็นเฉย ๆ ผ่านไปไม่กี่วัน คงแอบอ่าน เช้ามาบอกว่า หนังสือดีมากนะลูก หุหุ...กลายเป็นแฟนคุณโยชิโนริอีกคน)

เล่มที่สองที่อ่าน คือ “มองด้วยใจ”



เป็นการปรับเปลี่ยนทัศนคติและมุมมองของตัวเราเพื่อการพัฒนาตัวเอง ซึ่งอ่านแล้วก็พยายามนำมาใช้กับตัวเอง (ทำได้เป็นช่วง ๆ และ...กับบางเหตุการณ์ กับบางสิ่ง และที่สำคัญคือ กับ “บางคน”
แต่ก็ยังพยายามที่จะทำให้ดีกว่าเดิม เพื่อเปลี่ยนให้คำว่า “บาง” เป็นคำว่า “ทุก ๆ...” แทน)

ไผ่ว่า...

"การเรียนรู้...
เป็นสิ่งที่เราต้องทำไปตลอดชีวิต แม้กระทั่งลมหายใจสุดท้าย ก็ยังคงต้องเรียนรู้ ทุกอย่างรอบตัว ล้วนสามารถเป็นครูที่ดีของเราได้ หากเราคิดจะมอง ยอมรับ และยินยอมให้สิ่งนั้น ๆ เป็นผู้สอน ทุกอย่างมีพลังในตัวของตัวเองแต่...กับคนบางคน เหตุการณ์บางเหตุการณ์ที่...”เรา” ยังเรียนรู้ที่จะ “ยอมรับมัน” ได้ไม่ดีพอ ก็ยังคงต้องพยายามจนกว่าจะดีกว่าที่เป็นอยู่





ข้อความที่แปะไว้...(หลายคนแอบแซวว่าติดรอตรุษจีนเซ็งเม้ง 555) ในหนังสือเล่มนี้ บอกเล่าถึงความเป็นจริงที่เปรียบเทียบได้กับคนเราค่ะ คุณโยชิโนริ ถ่ายทอดผ่านตัวหนังสือโดยสรุปว่า คนเราทุกคนล้วนมีแง่มุมที่หลายคน หลายเหตุการณ์จะมองเห็นแตกต่างกันไป “มองด้วยตา” แต่แท้จริงแล้ว ถ้าเรามองสิ่งต่าง ๆ ของคน ๆ นั้นด้วย “หัวใจ” จะมองเห็นภาพแห่งความจริงนั้นมากกว่า เหมือนพระจันทร์ ที่...แท้จริงแล้ว มันไม่เคยเว้าแหว่ง หรือเลือนหายไปจากท้องฟ้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว



สำหรับบล็อกวันนี้...ไผ่ว่า กับบางคน...กับบางเหตุการณ์ คงจะต้องพยายามกันต่อไป เพราะบางครั้ง ความจริงก็เป็นสิ่งที่ไม่ได้สวยงามและน่ายอมรับสำหรับเราเสมอไป จนท้ายที่สุดไผ่ก็ “เลือก” ที่จะ “ไม่มองมัน” ไปซะจะดีที่สุด หากหัวใจเรายัง “ยอมรับ” ในรูปแบบของสิ่งที่ “มัน” เป็นไม่ได้

ราตรีสวัสดิ์ค่ะเพื่อน ๆ