|
|
^ * ^..... ทริปส่งท้ายปี 53 แบ็คแพ็คไปลาวใต้ (จำปาสัก)...
 |  |  | |
ไปเที่ยวมาตั้งแต่วันที่ 6-10 ธ.ค. 53 แล้ว แต่พึ่งจะได้ฤกษ์เอามาลงบล็อค แต่ก่อนหน้านี้ก็เอาลงกระทู้ไว้ตั้งแต่กลับมาใหม่ ๆ แล้วสนใจเข้าไปอ่านได้นะคะ
วันที่ 1 จำปาสัก
วันที่ 2 น้ำตกหลี่ผี
วันที่ 3 น้ำตกคอนปลาสร้อย ดอนคอน
วันที่ 4 น้ำตกคอนพะเพ็ง
วันที่ 5 ปากเซ
นี่ก็ก็อปข้อความจากกระทู้มาเหมือนกัน แต่ในบล็อคจะมีรูปมากกว่า นิดนึง การไปเที่ยวคนเดียวเป็นครั้งแรกนี้ ก็กลับมาพร้อมความประทับใจม๊ากมากกก ชอบค่ะ ติดใจกับการได้เที่ยวคนเดียวซะแล้ว เตรียมตัวเตรียมใจ คิดวางแผนมานาน ว่าจะไปนอนไหน เที่ยวไหน วางแผนซะบางที โอ๊ยอะไรมันจะมากมายขนาดนี้เนี๊ยะชั้น
สุดท้ายไม่ได้เป็นไปตามแผนที่อุตส่าห์วางไว้ซะสวยหรูเลย แต่ก็เนอะการได้วางแผนมันก็เป็นการรอคอยเวลาที่มีความสุขดีออก และการได้ทำอะไรนอกแผนก็ออกจะท้าทายดี สรุปว่าชอบง่ะกับทริปลาวใต้ครั้งนี้ เสียอย่างเดียว ไปเที่ยวได้ไม่ครบต้องไปอีกสักครั้งอย่างที่คิดไว้จริง ๆ ด้วยแหละ กะแล้วว่าไปครั้งเดียวไม่พอจริงๆ
เริ่มจากออกเดินทางวันที่ 5 ธ.ค. 53 ด้วยรถระยอง-อุบล เที่ยว 19.15 น.
โดยมีคนขับรถไปส่งถึงที่โหลดกระเป๋า (ขึ้นรถทัวร์ค่ะ) คนขับรถแอบอิจฉาด้วยแหละ หรือแอบดีใจไม่แน่ใจเหมือนกัน
ไปถึงสถานีขนส่งอุบลตี 5 ครึ่ง รีบไปที่คิวรถตู้ เค้าบอกว่ากำลังจะออกอยู่พอดี แต่รอคนให้ครบ คือคิวรถตู้อุบล-ช่องเม็ก จะเอาเวลาแน่นอนไม่ได้ว่าซื้อตั๋วเที่ยวนี้จะได้ออกตามเวลา เพราะเค้าบอกว่าตั๋วเที่ยว ตี 5 ครึ่งออกไปเป็นชั่วโมงแล้ว ตั๋วที่เรากำลังจะซื้อเป็นเที่ยว 6 โมงกว่า ๆ นี่แหละ
สรุปคือคนเต็มก็ออกค่ะ เราก็นึกว่าคงมีเวลามาก กะว่าไปเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วจะมานั่งกินข้าว แล้วจะได้ไปแปรงฟันอีกรอบ แต่พอออกจากห้องน้ำแวะตักบาตรด้วยข้าวกล่องที่คิดว่าจะกินนั่นแหละ เป็นพระอายุมาก ๆ ระหว่างรับศีลก็รู้สึกว่าพระเค้าล้วง ๆ จะเอาอะไร อ๋อพระเค้าหยิบขนมออกมาให้ค่ะ เป็นโดนัทอันเล็ก ๆ เค้าคงกลัวว่าเราจะหิวมั๊งค่ะ แล้วเค้าก็ถามว่าข้าวกล่องหรอ เราก็ค่ะ ๆ โชคดีตั้งแต่เริ่มไปเลยค่ะ แล้วเดินจะไปนั่งซะหน่อยคนขายตั๋วก็เดินมาตามแล้ว
นั่งรถประมาณ ชั่วโมงหน่อย ๆ คนข้าง ๆ เป็นผู้ชายเขมร ที่รู้เพราะได้ยินเค้าคุยกับผู้ชายข้าง ๆ เค้าตอนหลัง ๆ เค้ากล้าคุยกับเรา เค้ายังถามเลยว่ามาเที่ยวคนเดียวหรอ เลยบอกว่าใช่ เค้าก็ถามอีกว่าจะเที่ยวคนเดียวหรือมีเพื่อนรออยู่ที่ลาว เราก็เลยบอกว่ามีเพื่อนอยู่ที่ลาว เค้าบอกว่าเค้าทำบริษัททัวร์ สนใจไปเที่ยวติดต่อเค้าได้ แต่เราไม่สนใจหรอก บางทีเราก็ต้องโกหกเพื่อกันไว้ก่อนแหละเนอะ
แล้วรถตู้ก็พาไปส่งที่สถานีขนส่งด่านช่องเม็ก (ไม่แน่ใจว่าเค้าชื่ออะไร) ไอ้เราก็งง เพราะตามที่ทำการบ้านมาต้องไปส่งที่ด่านนี่หว่า ก็เลยถามพี่ผู้หญิงกลุ่มนึงว่าเค้าไปไหนกัน เค้าบอกว่าจะไปนั่งวิปัสสนา เราก็เลยเดินไปถามอีกกลุ่มนึง เป็นผู้ชาย 1 คน ผู้หญิง 2 คน ดูท่าทางจะไปเที่ยวลาวนั่นแหละ ตอนที่ถามเห็นกลุ่มนี้บอกว่าจะไปนอนจำปาสักก่อนแล้วค่อยไปนอนดอนเดด และกลับมานอนปากเซ แต่ตามแผนของเราไม่คิดว่าจะไปจำปาสักเลย เพราะเห็นว่ามีที่เที่ยวแค่ที่เดียวคือวัดพูและการไปคนเดียวมันยุ่งยากมาก ไหนจะเรื่องต้องเหมาค่ารถคนเดียวอีก เลยกะว่าจะไปนอนดอนเดดสัก 2 คืน แล้วนอนปากเซ 2 คืน แต่ใจจริงก็อยากจะไปอยู่เหมือนกันวัดพูแล้วมีเพื่อนช่วยหารแบบนี้ก็เลยเปลี่ยนแผนมันซะเลย และแล้วความซวยก็ตกที่คนกลุ่มนี้ เพราะต้องมียายผู้หญิงที่ไหนไม่รู้อีกคนติดสอยห้อยตามไปด้วย
คนนี้คือ ดอน ผู้นำกลุ่มของเรา
เราถามดอนว่าทำไมรถตู้เค้าไม่ได้ไปส่งที่ด่านหรอ โธ่คือยังไม่ถึงเวลาด่านเปิด เพราะเราไปถึงกันตั้งแต่ 7 โมงครึ่ง แต่ด่านเปิด 8 โมงครึ่ง เค้าเลยมาส่งที่ท่ารถ แล้วเราต้องเดินหรือนั่งมอเตอร์ไซด์ หรือเหมารถกันไป ซึ่งเสียงส่วนใหญ่บอกว่าเหมาดีกว่า คนละ 20 บาทเอง อืมเราเปลี่ยนแผนตอนนี้แหละว่าจะไม่ไปดอนเดดก่อนแล้ว จะไปตามแผนของกลุ่มดอน กว่าจะไปนอนจำปาสักเพื่อไปเที่ยววัดพู 1 คืน แล้วค่อยไปนอนดอนเดด 1 คน แล้วก็จะไปปากเซ เราก็ใจง่ายขอไปกับเค้าง่าย ๆ อย่างงั้นแหละ เพื่อนใหม่ผู้หญิงอีก 2 คนชื่อลูกตาล กับนิด เราอายุไล่ ๆ กัน เลยนับกันเป็นเพื่อนทั้งหมดเลย แต่พึ่งมารู้ตอนหลังว่าดอนอายุมากกว่า 2 ปี แต่เรียกดอนเฉย ๆ มาตั้งแต่แรกแล้วนี่ เลยเลยตามเลยซะเลย
ร้านฝั่งลาว มีรังผึ้งมีตัวอ่อนด้วย เจอแต่ตรงนี้ที่อื่นไม่เห็นมีใครอยากลองกินก็ซื้อที่นี่เลยนะคะ
ด้วยความที่ดอนเคยแบ็คแพ็คเที่ยวคนเดียวมา 7 ย่านน้ำ เลยมีบุคลิกน่าเลื่อมใสและติดตาม พวกเราเดินตามกันต้อย ๆ เพราะพึ่งเคยถือพาสปอตข้ามประเทศกันเป็นครั้งแรกด้วยกันทั้งหมด
ผ่านข้ามแดนเรียบร้อยก็นั่งรถตู้เข้าเมืองปากเซ เค้าก็ไปส่งที่หน้าตลาดดาวเฮือง เราอยากพกเงินเป็นแสน ๆ กับเค้าบ้างก็เลยขอข้ามถนนไปแลกเป็นเงินกีบก่อน ธนาคารหน้าตลาดนั่นแหละ ราคาแลกเปลี่ยนวันนั้น 6 ธ.ค. 53 ได้ 267 บาท ได้มา 500,000 กว่ากีบ (2,000 บาท) คิดว่าใช้ แค่ 2 วัน เดี๋ยววันที่ 3 มาปากเซค่อยแลกใหม่ และเค้าก็ให้เป็นแบงค์ใบใหญ่ ๆ มาทั้งนั้น ทีหลังจะลองบอกเค้าว่าขอเป็นแบงค์ย่อย ๆ ด้วย แบงค์ลาวมี ตั้งแต่ 500 1000 2000 10000 20000 50000
ขอบอกว่า สาวแบงค์คนกลางสวยมาก พยายามจะถ่ายให้ติดเค้านะน่ะ
แล้วจากการสอบถามพนักงานแบงค์ว่าจะนั่งรถอะไรยังไงไปวัดพูดี เลยสรุปกันว่าเหมารถกันไปดีกว่า ระยะทางประมาณ 40 กว่ากิโลรึไงนี่แหละ ต่อรองได้ที่ 500 บาท นี่ถ้าไปคนเดียวเราคงยอมนั่งรถประจำทางถึงจะต้องต่อรถแล้วรอนานก็เหอะ
เพื่อนร่วมทริปค่ะ
ความจริงระยะทางไม่ไกลเท่าไหร่ ถนนช่วงในเมืองปากเซไปจำปาสักก็ดี แต่เพราะรถเป็นรถเล็ก คล้าย ๆ กับสามล้อ แต่คันใหญ่กว่า ขับไม่เร็วเลยมีความรู้สึกว่านั่งนาน คุ้มกับเงินที่เสียไปมาก
ดูนู้นดูนี่ ไม่มีอะไรจะดูแล้วก็มานั่งอ่านโฆษณายาบนรถ
อ่านออกบ้างไม่ออกบ้าง
และแล้วก็ถึงท่าเรือแล้วค่ะ ดีอย่างที่นั่งรถเหมามาคือเค้าจะส่งเราถึงที่เลย
ตอนนี้เริ่มใช้เงินกีบแล้ว ค่าเรือจ่ายเป็นเงินกีบ ความจริงแล้ววัดพูเราไม่ได้ทำการบ้านมาเลย เค้าว่ายังไงก็ว่าตามกัน ค่าเรือจำไม่ได้ว่ากี่กีบ 10000 หรือ 15000 กีบนี่แหละ ที่นี่แหละเราได้ซื้อหมวกพับเอาไว้ใส่กันร้อน เพราะไม่ได้เตรียมไปคิดว่าไม่ได้ไปวัดพูคงไม่ได้ไปลุยแดดที่ไหน ค่าหมวกจำได้เลย 10000 กีบค่ะ (40 บาท) เป็นหมวกที่ซื้อมาแล้วได้ใช้จนคุ้มจริง ๆพับเก็บก็ได้ เพราะตอนขี่จักรยานไปน้ำตกหลี่ผีก็ได้หมวกใบนี้แหละช่วยได้มากจริง ๆ เพราะแดดที่ลาวก็ร้อนเปรี้ยงจริง ๆ
แม่น้ำเค้าจะมีทรายแล้วก็อะไรไม่รู้ หรือจะเป็นแร่อะไรสักอย่าง ถามดูเค้าก็ไม่รู้ เค้าบอกแต่ว่าเป็นทรายมีมาตั้งนานแล้ว เห็นที่ดอนเดดก็เป็นแบบนี้ ลองหยิบดูจะเป็นแผ่นเล็ก ๆ สีเงิน ๆ สวยเชียวค่ะ
แล้วพวกเราก็ถามคนขับเรือว่าที่จำปาสักมีที่พักที่ไหนที่ดี ๆ ถูก ๆ ไม่เกิน 200 บ้าง คนขับเรือก็บอกมีเดี๋ยวจะพาไป แล้วเค้าก็พาไปจอดที่ท่าเดินขึ้นบันไดไปก็เป็นโรงแรมเลยค่ะ เค้าบอกโรงแรมนี้แหละ ความจริงแล้วดูน่าจะแพงนะเนี๊ยะ พอถามราคาพนักงานที่โรงแรมเค้าก็บอกว่า คืนละ 350-450 บาท อะไรนั่นแหละ ต่อรองกับเด็ก แล้วก็ได้ห้องพัดลม 300 อยู่ดี ก็เลยว่าไปเดินไปเอาข้างหน้าดีกว่า แต่เด็กเค้าก็วิ่งมาตามค่ะ ว่าห้องพัดลม ถ้าพัก 2 ห้อง เจ้าของบอกให้ 200 ก็ได้ เราก็โอเคซิค่ะ เพราะห้องเค้าก็ออกจะใหม่ สบาย มีห้องน้ำในตัวด้วย
เราก็บอกเค้าพวกดอน ตาล นิด ว่า ไม่ต้องซีเรียสเรื่องเรา คิดว่าจะนอนคนเดียวอยู่แล้ว พวกตัวเองก็นอนกันอย่างที่คิดไว้ตามสบาย
ก็เราอยากจะฝึกลองนอนคนเดียวด้วย
พวกนั้นนอนกัน 3 คน ห้องนึง เลยเปิดเป็นห้องแอร์เลย รู้สึกว่าจะ 350 บาท ส่วนเราแค่ 200 บาท ขอแค่ได้ห้องติดกันก็ไม่น่ากลัวอะไร
บริเวณโรงแรมค่ะ มีจักรยานเช่า แล้วก็เปลให้นอนด้วย ลูกค้าเป็นฝรั่งทั้งนั้นเลย มีพวกเราเป็นมันแกว หัวดำกันอยู่กลุ่มเดียวนั่นแหละ
พวกเรามาถึงนี่กันก็ประมาณเที่ยง ๆ เกือบบ่ายรึยังไงนี่แหละ ยังไม่ได้กินข้าวกันเลยตั้งแต่เช้า เลยสั่งอาหารกินกันที่พักนี่แหละ
อาหารตามที่พัก หรือสถานที่ท่องเที่ยวจะราคาประมาณนี้แหละค่ะ อย่างเราสั่งผัดซีอิ๊วไก่ ยังต้อง 20000 กีบ (ประมาณ 80 บาท) อืม วิธีแปลงเงินกีบเป็นเงินบาท เราก็ตัดศูนย์ออกไปเลยค่ะ 3 ตัว เช่น 20000 กีบเนี๊ยะก็เหลือ 20 เอา 4 คูณ ก็เท่ากับ 80 บาท (คิดเป็นเงินก็เหมือนกับเอา 250 บาทหาร) ของที่ลาวส่วนใหญ่จะหลักพันขึ้นทั้งนั้นแหละค่ะ อย่าง 20000 กีบ เค้าจะพูดว่า 20 พันกีบ เราก็ติดอย่างงั้นจะได้คิดง่ายดีค่ะ 5 พันกีบ ก็ 20 บาท
เมนูที่เชอร์รี่สั่งเค้าเขียนเป็นภาษาลาวค่ะ ผัดซีอิ๊วไก่
ออกมาหน้าตา และรสชาติอย่างกับผัดไทบ้านเราเลย อร่อยแบบอ่อน ๆ น้ำมันเยอะคือเชอร์รี่เองก็แทบไม่ปรุงอะไรใส่แค่พริกป่น กับพริกไทย อืมเวลาสั่งอาหารที่ลาวถ้าสั่งเมนูไก่ก็จะประมาณไก่บ้าน เค้าไม่ใช้ไก่อุตสาหกรรมใหญ่ (ซีพี)แบบบ้านเรา แต่ถ้าสั่งเมนูหมูนะเพื่อนๆ บอกว่าเหนียวมาก ดีนะที่เราสั่งไก่ หลังจากนั้นเลยสั่งไก่หรือไม่ก็ปลาตลอด
ผัดซีอิ๊วไก่จานใหญ่มาก ขอบอกว่าถ้าไปกัน 2 คนสั่งจานเดียวก็พอค่ะ เพราะเชอร์รี่เองกินไม่ไหวจริง ๆ ขอเค้าใส่กล่องกะว่าเวลาขึ้นวัดภูแล้วหิวจะไปควักออกมากิน แต่ก็ไม่ได้กิน ถือกลับมาจากวัดภูอีก มากินต่อที่ที่พักอีก แต่เห็นพวกเพื่อนบอกว่าเย็นนี้จะกินเมนูใหญ่ เลยไม่กล้ากินหมดให้เจ้าลัคกี้ช่วยกินต่อ
ส่วนดอนสั่งข้าวผัดหมู ใส่ไข่ ถ้าบอกว่าใส่ไข่ร้านนี้เค้าจะให้ 2 ฟองเลยค่ะ ตกลงพวกดอน ตาล นิด กินไข่มื้อนี้คนละ 2 ฟอง แล้วปริมาณก็เยอะมากอีกเหมือนกัน
หลังจากที่พวกเราอิ่มจัดกันขนาดนั้นแล้ว ก็หารถไปเที่ยววัดพูกันเลยค่ะ ไม่รอช้า เดี๋ยวหนังท้องตึงหนังตาจะหย่อนกันไปซะก่อน จากที่สอบถามสรุปว่าเราต้องเหมารถกันไปโดยใช้บริการรถที่โรงแรมนั่นแหละ คนละ 25 พันกีบ (100 บาท)
ลืมบอกไปที่พัก ชื่อ เฮือนพักอนุชา ค่ะ มีป้ายพร้อมเบอร์โทรมาฝากด้วยค่ะ ต่อรองให้ได้ 200 นะคะ (ห้องพัดลม) อากาศไม่ร้อนค่ะ ตอนกลางคืน เชอร์รี่นอนเปิดหน้าต่างด้วยมั๊ง
ไปวัดพูกันค่ะเสียค่าเข้าชมกันตามระเบียบคนละ 30 พันกีบ เค้าจะมีป้อมขายตั๋วตรงทางเข้า แต่ต้องเข้าไปในอาคารเพื่อไปจ่ายเงินหรือไปเอาตั๋วนี่แหละลืมแล้วค่ะ พอดีดอนเป็นตัวแทนไป พวกเราให้เงินแล้วก็รอกันอย่างเดียว
ลืมไปเลยว่าที่นี่ก็มีพิพิธภัณฑ์ คุ้น ๆ ว่าเคยอ่านเจอ แต่ลืมเข้าไปดู อย่างที่บอกแหละค่ะ ไม่ค่อยได้ทำการบ้านวัดภูซะเท่าไหร่
ตั้งแต่ลงจากรถเราก็จะเจอแต่แดดกันแหละค่ะ ถ้ามีร่มจะดีมาก แต่อย่างน้อยมีหมวกก็ยังดี เพราะแดดแรงมาก ตอนกลับถึงที่พักตอนเย็นพวกเชอร์รี่ปวดหัวกันเกือบทุกคน เพราะแดดแรงจริง ๆ ระยะทางเดินฝ่าแดดนี่ก็ประมาณ 300-500 เมตร (กะไม่ถูก) ปกติเวลาทำงานอยู่กันแต่ห้องแอร์ ไปเจอแดดตอนเดินไปหาข้าวกินตอนพักกลางวันแป๊บเดียวเอง ไม่เจอแดดนาน ๆ แบบนี้มานานแล้วเลยมึนหัวตึ๊บไปตาม ๆ กัน
มาเดินต่อกันดีกว่าค่ะ ระหว่างทางเจอร้านขายกระทงดอกไม้ น่ารักดีค่ะ เลยอุดหนุนเค้าไป 5 พันกีบ (20 บาท) ถือโอกาสแตกแบงค์และแลกแบงค์ย่อยกับน้าเค้าด้วย ความจริงถ้าไม่อยากซื้อตั้งแต่ตรงนี้ข้างบนก็มีขายอีกนะคะ พวกเชอร์รี่ไม่รู้เลยซื้อกันก่อน
ข้างในกระทงจะกลวง ๆ นึกว่าจะทำแบบกระทงวันลอยกระทงเราซะอีก
ถ่ายกับนักศึกษาลาวค่ะ
หนทางยังอีกยาวไกลค่ะ
ความจริงทางเดินสามารถเดินได้ 2 ทาง แต่ก็มาบรรจบกันตรงทางขึ้นแหละค่ะ ขากลับพวกเชอร์รี่เดินกลับกันทางนี้ สมัยก่อนเค้าก็คงเดินทางนี้กันแหละ
แล้วก็มาถึงปราสาทด้านหน้าค่ะ เค้ากำลังบูรณะกัน จะมี 2 ข้างทางเดินขึ้น
ตรงนี้จะมีจุดพักหลบร้อนของนักท่องเที่ยวค่ะ มีบริการถ่ายรูปด่วนคู่กับปราสาทด้วย แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีคนใช้บริการ เท่าไหร่ ถ้าบูรณะเสร็จแล้วคงทำยอดขายดีกว่านี้
จะเห็นหินที่เค้าเรียงไว้เตรียมประกอบ เต็มไปหมด
ทั้ง 2 ด้านกันเลย เห็นคนฝรั่งเค้าเป็นคนควบคุมการก่อสร้างค่ะ
เดินกันต่อค่ะ แค่นี้ยังเด็ก ๆ
แล้วก็แอบถ่ายน้อง 2 คนนี้ค่ะ เค้าจะรู้ไม๊เนี๊ยะ คิดว่าน้องเค้าคงเป็นเพื่อนกันค่ะ (แล้วจะไปยุ่งคิดเรื่องเค้าทำไมกันล่ะเนี๊ยะ)
เจอจุดไหว้แล้วค่ะ แต่ไม่แน่ใจทำไมมีคนไหว้น้อยจัง เอหรือเค้าจะเป็นที่ไหว้เจ้าที่แบบบ้านเรา เลยคิดว่าไปหาที่ไหว้กันข้างหน้าดีกว่า
เจอร่มไม้แล้วล่ะคะ หยุดรอพวกนั้นก่อนดีกว่า ไอ้เรามันคนกลัวแดด รีบเดินจ้ำ ๆ พวกตาลกับนิดเห็นร้อนตับแทบแตกแต่ก็ยังมีแก่ใจหยุดถ่ายรูปกันบ่อยมากๆๆ หันกลับไปทีไรเจอภาพสวย ไอ้เราก็อดไม่ได้เหมือนกัน แต่ถ้าไม่เจอที่ร่มเชอร์รี่ก็ไม่หยุดหรอกค่ะ
และก็ถึงจุดไหว้พระตรงก่อนทางขึ้นบันไดแล้วค่ะ
น่าจะเป็นพระพุทธรูปที่เก่าอยู่เหมือนกันค่ะ (ที่มาเนี๊ยะไม่ได้จดจำประวัติ ความสำคัญอะไรกับเค้าเล้ยเรา)
แล้วก็ถึงบันไดกันแล้วค่ะ ตรงนี้ยังเดินสบาย ๆ
หาที่ร่ม ๆ รอ 3 คนนั้นอีกแล้วค่ะ
ต้นลีลาวดี ดอกไม้ประจำเมืองจำปาสักค่ะ น่าจะอายุมากอยู่เหมือนกัน
ถึงแล้วค่ะ ด้านบน จะมีปราสาทที่มีพระพุทธรูปอยู่ข้างใน ข้างบนนี้ก็มีจุดไหว้พระและมีกระทงขายเหมือนกันค่ะ
มีร้านขายน้ำ ขายขนมครกด้วยค่ะ ถ้าไม่ได้เตรียมน้ำมาก็จะได้ซื้อน้ำเย็น ๆ บนนี้แหละค่ะ อย่างเชอร์รี่เองก็อุดหนุนเค้า 1 ขวด ราคา 5000 กีบ (20 บาท)
ข้างในปราสาทที่เป็นเหมือนโบสถ์มีพระพุทธรูปที่คิด (เอง) ว่าเก่าแก่มาก ๆ อยู่ค่ะ
มีเสี่ยงเซียมซีด้วย ถ้าพี่หมีมาคงไม่พลาด ถ้าเสี่ยงที่นี่อาจจะโชคดี ครั้งหลัง ๆ เสี่ยงกับเสด็จเตี่ยทีไรได้ใบไม่ดีทุกที
ด้านหลังโบสถ์ค่ะ หลังคาที่เห็นเค้าคงจะช่วยกันแดดกันฝนให้พระพุทธรูปข้างใน
จากจุดนี้เชอร์รี่เห็นมีไกด์นำคนไทยเดินชมจุดสำคัญต่าง ๆ เชอร์รี่เลยรีบเดินตามไปฟังค่ะ
หินนี้เค้าบอกว่าที่เห็นเป็นรูเพราะเตรียมไว้สำหรับขนย้ายไปสร้างปราสาทแต่หินแถวนี้ยังไม่ทันได้ย้ายค่ะ คือไกด์เค้าอธิบายแบบย่อ ๆ ประมาณว่ากลัวลูกทัวร์ขี้เกียจฟังมั๊ง
และหินแกะสลักรูปช้าง แต่ยังแกะไม่เสร็จสมบูรณ์
ต้นขนุนค่ะ เชอร์รี่นำเสนอเองค่ะ ไม่ได้มีความสำคัญอะไร เห็นว่าสูงมากเป็นขนุนป่าอายุน่าจะมากอยู่ แต่ก็ยังอุตส่าห์ออกลูกให้อยู่อีก
นี่ค่ะ ที่ที่ไกด์ออกจะพูดยาวกว่าที่อื่น คือไกด์ (เสื้อม่วง) บอกว่านี่เป็นแท่นบูชายัณห์ คือทุกปีจะมีพิธีบูชายัณห์ โดยจะนำผู้หญิงพรหมจรรย์มานอนที่แท่นหินนี้ แล้วผู้ประกอบพิธีคือหมอผีจะเป็นคนฟันหรือกรีดอะไรนี่แหละ (ไกด์พูดอย่างงี้ค่ะ) เพื่อให้ผู้หญิงตาย แล้วเลือดก็จะไหลตามราง แต่ที่เห็นคือจะไม่ได้ตั้งกันแบบนี้นะคะ จะมีหินเป็นรางอีกอันอยู่อีกด้านค่ะ รองเลือด
ส่วนที่เป็นขั้น ๆ เหมือนบันได จะเปรียบเสมือนบันไดสู่สรวงสวรรค์ค่ะ
(โอ๊ยจะฮู้เฮื่องกันไม๊เนี๊ยะ) ไว้เดี๋ยวต้องเสิร์ชหาใน google ซะแล้ว
ประวัติวัดพู (ก๊อปมาจาก//www.southlaostour.com ค่ะ ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะคะ)
ปราสาท วัดพู ( มรดกโลก ของ ลาวตอนใต้ ) เป็นพิพิธภัณทสถานที่ ซึ่งถือว่า สำคัญสำคัญที่สุดใน ลาวตอนใต้ ซึ่งได้รับการรับรองและ ขึ้นทะเบียนจาก องค์การ UNESCO เมื่อวันที่ 25 ธันวาคม 2545 ว่าเป็น สถานที่ เมืองมรดกโลก แห่งที่สอง ของ ลาว นับจาก หลวงพระบาง ตั้งอยู่บนเนิน เขาภู หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ภูควาย หรือ ภูเขาควาย ห่างจากตัวเมือง ห่างจากตัวเมืองไป 9 กิโลเมตร เชื่อกันว่า ปราสาทวัดพู แห่งนี้ เป็น เทวสถานขอม คล้ายกับ เขาพระวิหาร ณ ปราสาทวัดภู แห่งนี้ ได้สร้างก่อน อังกอร์วัด ประเทศเขมร ในราวพุทธศตวรรษที่ 12 ในสมัยของพระเจ้ามเหนทรวรมัน โดยใช้สถานที่แห่งนี้เป็น ที่ บูชาเทพเจ้า ตาม ความเชื่อ ของ ศาสนาฮินดู เป็นเป็นเวลานานหลายปี ศิลปะ ต่าง ๆ เหมือนกัน กับ ศิลปะที่ อังกอร์วัด โดยแบ่งเป็นชั้นบันได ตามภูเขา จนถึงปราสาท ข้างบน สถานที่ ต่าง ๆเช่น ที่ทำพิธีกรรม เซ่นไหว้ ต่อ เทพเจ้าฮินดู โดยใช้ ชีวิต มนุษย์ผู้มีพรหมจรรย์ ชาย หญิง เป็นเครื่องเซ่น ตามความเชื่อของลัทธิ ของฮินดู ก็ยังมีให้เห็นอยู่จนถึงปัจจุบัน ต่อมาประเทศ ลาวได้รับ พุทธศาสนา เข้ามาในประเทศ เทวสถาน แห่งนี้ได้เป็น วัดของพุทธศาสนา นิกายเถรวาท มาจนถึง วันนี้ วัดภู จะมีงานประเพณีประจำปี ที่ชื่อเสียง ซึ่งจะจัดเป็น งานประจำปีวัดภู จัดเป็นประจำทุกปี ในช่วง เดือนกุมภาพันธ์ ซึ่งในวันดังกล่าวต้อง เป็น วันเพ็ญ เดือนสาม ประมาณ 3 วัน เป็นสถานที่มี นักท่องเที่ยว มาเที่ยวกัน มิได้ขาดสายถ้ามาเยี่ยมเยียน ลาวตอนใต้ ไม่ได้มาวัดภู ก็ต้องถือว่า มาไม่ถึง ลาวตอนใต้ ก็ถือว่าไม่ผิด.
มาเดินต่อกันเลยค่ะ ภาพนี้ที่เห็นตอนพวกกลุ่มไกด์ไปกันแล้วเลยได้แต่เก็บความสงสัยว่าคืออะไร มีไหอยู่ข้างในด้วยค่ะ คิดว่าจะต้องเป็นอะไรที่สำคัญซะอย่าง
จนเดินรอบที่สอง ตอนพาพวกเพื่อน ๆ เดินตามรอยไกด์ โดยถือซะว่าตัวเองเป็นไกด์ซะเอง แล้วเจอกลุ่มผู้หญิงชาวลาว ที่ขายของอยู่ที่วัดพู เค้าบอกว่าเป็นที่เก็บกระดูกค่ะ แหมคิดว่าเป็นอะไรซะอีก
แล้วสิ่งศักดิ์สิทธิ์ต่อไปที่พลาดไม่ได้เลยค่ะ คือน้ำศักดิ์สิทธิ์นั่นเอง ส่วนมากคนจะรองใส่ขวดไปดื่มกัน หรือเอาไปรดหัวอาบน้ำกันประมาณนั้น เหมือนน้ำมนต์บ้านเรา แต่เชอร์รี่ขอเอาลูบแขนลูบมือกันตรงนั้นเลย เย็นดีค่ะ คลายร้อนไปได้เยอะ ศักดิ์สิทธิ์ทันใจจริง ๆ (ไม่ได้คิดลบหลู่นะคะ พูดตามความรู้สึกค่ะ)
เค้าจะทำเป็นรางรองน้ำ
มีพระตรีมูรตีด้วย มีข้อมูลมาฝากค่ะเผื่อบางคนจะไม่รู้จัก อย่างเชอร์รี่เองก็รู้เพียงแต่ว่าเป็นเทพเจ้าแห่งความรัก ขอคัดลอกข้อมูลมาจากเวป sanook ค่ะ
เทพเจ้าแห่งความรัก ......ตรีมูรติ
ตรีมูรติ แปลว่า รูปสาม ความหมายคือ รูป 3 องค์ของเทวะหรือธรรมชาติที่ทรงอำนาจ คือ อัคนี (ไฟ) วายุ (ลม) และสุริยะ (ดวงอาทิตย์) เรียกอีกอย่าง เทพทัตตาเตรยะ ซึ่งเป็น การรวมพลังของเทพเจ้าทั้งสามได้แก่ 'พระพรหม พระอิศวร (ศิวะ) และพระวิษณุ (นารายณ์)' เป็นหนึ่งเดียว
อาจเปรียบได้ว่า พระตรีมูรติ มีพลังของเทพเจ้าทั้งสามในรูปเดียวคือ
การสร้างโลก (สฤษฏิ) เป็นพลังของพระพรหม
รักษาโลก (สถิติ) เป็นพลังของพระวิษณุ (นารายณ์)
และทำลายโลก (ประลัย) เป็นพลังของพระอิศวร (ศิวะ)
เมื่อพลังทั้ง 3 มารวมกัน จึงเท่ากับการแสดงพลังอันยิ่งใหญ่ของพระเป็นเจ้าในสรรพสิ่ง
ส่วนความเชื่อที่ว่า พระตรีมูรติเป็นเทพเจ้าแห่งความรัก สามารถดลบันดาลให้คู่รักชาย-หญิง สมหวังในรักนั้น ไม่ปรากฏแน่ชัด เป็นเพราะสาเหตุใด แต่คล้ายกับเป็นธรรมเนียมไปแล้วว่า ทุกคืนของวันพฤหัสบดี เวลา 21.30น. มนุษย์ผู้ยังมิอาจละกิเลสจากราคีรัก ทุกเพศวัย ตั้งแต่รุ่นกระเตาะ กระทั่งอาวุโส ที่อยากสมหวังในรักทั้งหลาย จะดาหน้ามาอ้อนวอนอธิษฐานขอให้ตนประสพกับสิ่งปรารถนา ด้วยเชื่อว่า เพลานั้น เป็นเวลาที่เทพจะลงจากสรวงสวรรค์เพื่อรับคำและประทานพรสมประสงค์ให้จงได้
การบูชา พระตรีมูรติ เพื่อขอพรความรักนั้น ตามจริงแล้ว เครื่องบูชาควรจะเป็นดอกกุหลาบสีแดง 9 ดอก เนื่องจากเป็นสัญลักษณ์แห่งความรัก หรืออีกนัยหนึ่งคือเป็นสัญลักษณ์ของโลกียะ ความเป็นมงคลและพลังชีวิต หรือจะเป็นพวงมาลัยดอกกุหลาบ 1 พวง ก็ได้ พร้อมกันนี้ต้องมีธูปสีแดงอีกจำนวน 9 ดอก และเทียนสีแดง 1 เล่ม หรือ1 คู่ก็ได้ ซึ่งหากเป็นเทียน 1 คู่นั้น กรณีสำหรับผู้ที่มีคู่อยู่แล้ว จะถือเคล็ดด้วยการต้องประกบให้เทียนทั้ง 2 เล่ม แนบชิดกัน เพื่อความแนบแน่นในชีวิตรัก แต่หากใครยังไม่มีคู่ อาจสื่อความหมายไปที่ว่า เพื่อไม้ให้ชีวิตรักโดดเดี่ยว มีคู่โดยเร็วไว
และหากคำอธิษฐานที่ขอไปนั้น สัมฤทธิ์ผล ก็จะต้องมีการถวายเเครื่องบรรณาการ เปรียบเสมือนเป็นการขอบคุณ โดยสิ่งที่นิยมนำมาเป็นของถวาย ได้แก่ มะพร้าว น้ำอ้อย นมสด หรือของหวานชนิดใดก็ได้ แต่สิ่งต้องห้ามเด็ดขาด คือ อาหารคาวทั้งหลาย
บทสวดขอพรพระตรีมูรติ
สาธุ สาธุ สาธุ อุกาสะ ข้าแต่องค์พระตรีมูรติที่ยิ่งใหญ่ของข้าพเจ้า
นาย,นาง............ (บอกชื่อ นามสกุลและที่อยู่)
กราบเบื้องบาทแด่องค์ท่านแล้ว พระองค์เคยประทานพรแด่ทวยเทพทั้งหลาย
ผู้ปฏิบัติดี ผู้ปฏิบัติชอบทั้งหลาย บัดนี้ข้าพเจ้ามากราบเบื้องบาทแด่พระองค์ท่านแล้ว จึงขอพรจากพระองค์ซึ่งประทานไว้ ณ บัดนี้ (.....ขอพร....)
เตสัง อัมหากัง พรใดอันประเสริฐจงมาบังเกิดแด่ข้าพเจ้า ทีฆายุกา มหาเดชา มหาปัญญา มหาโภคา มหายะสา มหาลาภา ปัญจวีสติ ภยันตะ ทวัตติงสะ ฉันนะวุฒิโรคัญจะ โสระสะ อุบัติอันตรายยัญจะ อัยยัญติกะ อันตรายยัญจะ พาหิระ อันตรายยัญจะ วิระหิตะวา โหตุ ยาวะชีวัง พระวิสตีติ (พระตรีมูรติ)
ขอ....ให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นอยู่ตลอดกาล... ขอ...ให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นเป็นรักนิรันดร์
เคล็ดลับ! การขอพรจากพระตรีมูรติให้ได้ผลมากที่สุด ตามคำบอกกล่าวของผู้มีประสบการณ์และเคยสมหวังกับการตั้งจิตอธิษฐานนั้น อย่างที่ทราบแล้ว คือ ต้องเป็นวันพฤหัสบดี เวลา 21.30 น. แต่หากใครไม่สะดวก จะมาไหว้กันวันอื่นก็ย่อมได้ เมื่อจุดธูป และเทียนเสร็จแล้ว ก่อนอื่นให้นำเทียนไปปักไว้ตรงที่ๆ เขาจัดไว้ให้ จากนั้น ก็มานั่งบริเวณด้านหน้าเทวารูป พนมมือพร้อมธูปและดอกกุหลาบ หรือพวงมาลัย จากนั้นก็ท่องตามบทสวด และอธิษฐานถึงความรัก หรือเรื่องอื่นใดที่ตนปรารถนา ซึ่งต้องตั้งคำอธิษฐานให้ชัดเจนในเรื่องใดเรื่องหนึ่งเท่านั้น ถึงจะได้ผล เมื่ออธิษฐานขอพระเสร็จ ให้เดินไปปักธูป ตรงกระถางด้านหน้า และค่อยนำดอกไม้ หรือพวงมาลัยไปวาง
การขอพรจากพระตรีมูรตินั้น ไม่จำเป็นต้องขอเรื่องความรักอย่างเดียวเท่านั้น แต่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการงาน ครอบครัว เงินทอง หรือแม้กระทั่งสุขภาพร่างกาย องค์ท่าน ก็สามารถบันดาลให้ได้ แต่คงจะต้องสงวนไว้ให้แก่ผู้ที่ตั้งใจจจริง ไม่โลเลล่อกแล่กเท่านั้นนะ จะขอกิ๊ก กั๊ก ขอให้ร่ำรวยด้วยการไปคดโกงคนอื่นเขามา หรือสิ่งใดที่เป็นการสร้างความเดือดร้อนให้กับผู้อื่น ท่านคงจะไม่พิสมัยเท่าใดนัก และบางทีสิ่งชั่วร่ายที่แอบแฝงอยู่ในจิดใจอาจกลับมาสนองคืนตัวให้ต้องร้อนลุ่มก็เป็นได้
นำมาฝากกันครบถ้วนเลยค่ะ
ความจริงเคยอ่านเจอคร่าว ๆ ว่าข้างบนวัดพูมีรูศักดิ์สิทธิ์ด้วยแต่เพราะไม่ได้เตรียมการบ้านมาอย่างที่ว่าเลยลืมไปหาดูเลยค่ะ อยู่กันได้สักพักก็เดินทางกลับค่ะ ทางขึ้น-ลง ช่วงบนๆ ชันมาก ๆ ค่ะ เวลาลงเชอร์รี่ต้องเดินริม ๆ เพื่อหาที่เกาะค่ะ ยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ ถ้ากลิ้งลงไปไม่อยากจะคิดเลยค่ะ
ส่วนนี่เห็นเป็นขั้น ๆ สวยดีค่ะ ไม่ทราบที่มาที่ไป อยู่ด้านข้างบันได
ส่งลาภาพสวย ๆ ของวัดพูด้วยฝีมือของตาลค่ะ
ตอนกลับเด็กนักเรียนเลิกเรียนกันพอดีเลยค่ะ
ส่วนมากเค้าจะใช้จักรยาน เดิน นาน ๆ ทีจะมีเด็กขับรถจักร (มอเตอร์ไซด์ค่ะ ได้ศัพท์มากับเค้าด้วยนะ)
กลับถึงที่พัก มานั่งนับเงินค่ะ ต้องนับกันบ่อย ๆ ไม่งั้นเดี๋ยวใช้เงินมือเติบ ความรู้สึกมันเหมือนกับว่าเรามีเงินเยอะเหลือเกิน แต่ลืมไปว่าของที่จ่ายไปก็มูลค่าสูงตามเงินเหมือนกัน เดี๋ยวจะลืมตัว
ถึงที่พักได้สักพักดอนก็ชวนไปเดินเล่นค่ะ ส่วนลูกตาลกับนิดน็อคกันไปแล้ว
เชอร์รี่เองก็มึน ๆ หัว เพราะแดด แต่ก็ไม่ได้กินยาอะไร สรุปว่าเป็นอยู่ 2 วันค่ะ เพราะวันที่ 2 ก็ต้องถีบจักรยานฝ่าแดดอีก ส่วน 2 คนนั้นกินยาแล้วนอน เช้ามาก็ดีขึ้นค่ะ เชอร์รี่ก็เที่ยวมันทั้งยัง ปวดตึ๊บ ๆ อย่างงั้นแหละ
ข้าง ๆ ที่พักเค้ามีร้านสปาด้วย แต่เท่าที่เปิดดูราคาแล้วก็แพงพอ ๆกับ ที่ท่องเที่ยวของบ้านเรา เลยไม่ได้ใช้บริการเลย
บ้านนี้แสดงถึงความรักชาติกันเห็น ๆ ด้วยค่ะ ก็ติดธงชาติลาว ไงคะ
ป้ายใหญ่ของที่พักมองจากด้านหน้าค่ะ เท่าที่เดินดูโรงแรมนี้น่าจะใหญ่ แล้วก็มีห้องเยอะ ใหม่ แล้วก็สะดวกสบายที่นึงในจำปาสักค่ะ
แต่ถ้าอยากได้อารมณ์บ้าน ๆ ต้องเดินดูอีกทีค่ะ
ส่วนมาก เกือบจะทุก ๆ บ้านเค้าจะปลูกต้นหอมกันไว้กินเอง ผักที่เค้าปลูกก็งามน่ากินมาก ๆ เลยค่ะ
เลยค่ะ การใช้ชีวิตความเป็นอยู่ของชาวบ้านก็ธรรมชาติมาก ๆ ค่ะ
แต่ก็มีร้านขายผักนะคะ แบบเดลิเวอรี่ด้วย เท่าที่ดูผักที่เค้าขาย หรือนำมาทำอาหารเค้าจะมีอยู่ไม่กี่ชนิด เหมือน ๆ กัน ไม่มีเยอะแยะมากมายหลากหลายเหมือนบ้านเรา แต่เรื่องความสดกรอบนี่ต้องยกให้เค้าเลยค่ะ และผักที่ขายตามชนบทบ้านเค้าก็น่าจะปลอดภัยเรื่องปุ๋ยเคมี เพราะเค้าคงจะไม่ใส่ให้เปลืองเงินเค้าหรอก การกินอะไรที่นี่มีความรู้สึกว่าได้สารอาหารที่เป็นธรรมชาติจริง ๆ รู้สึกดีจริง ๆ
วัดเล็ก ๆ แถวที่พัก เสียดายไม่ได้เข้าไปค่ะ ลืม คิดแต่ว่าเดินไปข้างหน้าก่อน ขากลับเดินอีกฟากเลยลืมซะงั้น
วันนี้เชอร์รี่ก็ได้กระติ๊บกลับบ้านสมใจค่ะ ซื้อที่ร้านขายของชำข้างทางระหว่างทางเดินเล่นตอนเย็น ราคา 5 พันกีบ (20 บาท) ที่บ้านไม่มีกระติ๊บใบเล็กพอดี ไม่รู้บ้านเราขายเท่าไหร่ แต่เชอร์รี่ว่า 20 บาทนี่ก็ถูกจังแล้ว
เดินกลับก็ถึงเวลาอาหารเย็นค่ะ ก่อนจะไปได้สั่งให้เค้าเตรียมเอาไว้แล้ว ชอบอุปกรณ์เค้าจังเลยน่ารักดี ดูผ้าเช็ดปาก กับช้อนส้อมซิคะ แต่ด้ามไม่ได้เป็นไม้ไผ่หรอกค่ะ เป็นพลาสติก
เมนูมื้อนี้มีต้มยำปลาเนื้ออ่อน ผัดผักรวม ปลาเนื้ออ่อนทอดกระเทียม ทุก ๆ อย่างสดอร่อยมาก ปลาไม่คาวเลย รสชาติต้มยำก็จัดจ้านดี มีมะนาวให้บีบเพิ่มด้วย ซึ่งเราก็บีบอีกนั่นแหละ ปลาเนื้ออ่อนก็ตัวใหญ่มาก ผักก็สดกรอบรสชาติกลาง ๆ พอดี ๆ กินกัน 4 คน 3 อย่าง ปริมาณพอดี ๆ สรุปว่าอร่อยมากค่ะมื้อนี้
ของหวานเป็นแตงโมที่ซื้อเมื่อตอนบ่าย กินกันแทบไม่ไหว แตงโมเค้าก็ธรรมชาติอีกนั่นแหละ ไม่หวานจัด ไม่แดงมาก เหมือนบ้านเรา บ้านเราหวานแดงอร่อย แต่ก็นั่นแหละ เพราะสารเคมีเกือบทั้งนั้น
คืนนี้นอนกันประมาณ 3 ทุ่มค่ะ ดีนะที่เที่ยวกันจนเพลีย เชอร์รี่เองก็นอนหลับสบายจนลืมกลัวเลย เปิดหน้าต่างนอนด้วย เค้ามีหน้าต่างมุ้งลวดค่ะ แล้วก็ผ้าม่านขอแค่ได้ปิดผ้าม่าน (ไม่รู้เป็นโรคอะไรจะรู้สึกปลอดภัย กลัวมีผีมาแอบดูค่ะ) ที่สำคัญพาหลวงปู่ทวด มาไว้ข้าง ๆ หมอนก็หลับสบายเลยค่ะ
| |  | |  |
| Create Date : 31 มกราคม 2554 |
| Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2554 18:15:22 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 5072 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Kavanich96  วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:14:17:34 น. |
|
|
|
โดย: d__d (มัชชาร  ) วันที่: 14 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:17:17:40 น. |
|
|
|
| โดย: โด่ง IP: 202.28.62.245 วันที่: 26 พฤษภาคม 2554 เวลา:7:41:38 น. |
|
|
|
| โดย: โด่ง IP: 202.28.62.245 วันที่: 27 พฤษภาคม 2554 เวลา:6:42:34 น. |
|
|
|
| โดย: ลูกสมอเรือ วันที่: 31 พฤษภาคม 2554 เวลา:14:13:29 น. |
|
|
|
| โดย: ต่าย IP: 182.53.225.192 วันที่: 15 มีนาคม 2555 เวลา:15:16:05 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
