โรงเรียนเก่า โรงเรียนเก่า โดย โดม วุฒิชัย ฉันกลับมายืนมองดูโรงเรียนเก่าสมัยที่ฉันยังเป็นเด็กอีกครั้ง หลายสิบปีที่ผ่านมา มีอาคารเรียนหลังใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกหลายหลัง ครูคนเก่าย้ายมาแทน สลับสับเปลี่ยนกันไป-มาหลายรุ่นหลายสมัยแล้ว ฉันมองดูกระถางต้นไม้หน้าห้องเรียนที่ครูเคยใช้ให้พวกเด็กนักเรียนเก็บเศษกระดาษทุกครั้งก่อนเข้าห้องเรียนตอนเช้า บ่อน้ำที่หลังโรงเรียน ตอนที่ฉันเป็นเด็กรู้สึกว่ามันใหญ่โตและลึกเหลือเกิน เสาธงชาติหน้าโรงเรียนในตอนนั้นฉันก็รู้สึกว่ามันสูงมาก เวลามองยังต้องแหงนคอตั้งบ่า ฉันแว่วได้ยินเสียงครูเก่าบางคนที่เคยสอน เสียงระฆังบอกเวลาพักรับประทานอาหารกลางวัน จนท้ายสุดเป็นเสียงท่องสูตรคูณ ท่องอาขยาน เสียงสวดมนต์ไหว้พระดังแข่งขันกันก่อนโรงเรียนเลิก ฉันนึกถึงเพื่อนนักเรียนสมัยที่ยังเป็นเด็ก ป่านนี้เขาจะไปอยู่ที่ไหนกันบ้างนะ บ้างก็ไปเป็นครู บ้างก็เป็นตำรวจเป็นทหาร ตามแต่ละคนจะเลือกทางเดินให้กับชีวิตของตัวเอง นาน ๆ ฉันจึงจะได้มีโอกาสกลับมาเยี่ยมโรงเรียนเก่าที่บ้านเกิดสักครั้ง ถึงแม้จะเป็นโรงเรียนเล็ก ๆ ในชนบท แต่ฉันก็จดจำเสมอว่าฉันเริ่มเรียน ก.ไก่ ที่นี่ก่อนจะโผออกไปสู่โลกกว้าง ฉันรู้สึกอบอุ่นและเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้มาสัมผัสกับบรรยากาศของโรงเรียนเก่าอีกครั้ง. -------------------------------- Old School Translated by Chakrapong Pongwecharak Once again, I was back to visit my old school where I became a schoolchild. Many ten years had passed. Now there were several more new buildings. Old teachers kept going out while new teachers kept coming in for the past several years. I looked at the flower pots in front of a classroom. That’s where the teacher told us to clear away the rubbish before attending the class in the morning. A well behind the school was so big and so deep when I was young. The flagpole in front of the school yard was so high that I had to crane my neck to look at it. I indistinctly heard my old teachers’ voices. The bell rang for lunch-time. Just before the school was over, sounds of pupils memorising multiplication table, reciting poems and chanting were so reverberant as if they were in competition. I missed my old friends. Where were they now? Some became teacher, others became soldier and policeman. Everyone chose their own way of life. Only once in a while, I was back at my old school in my hometown. Though small as it was in a rural village, I always remembered it as a place where I started learning how to write before venturing into the wider world. I felt warm and happy beyond words when coming back to savour the atmosphere of my old school. --------------------------------- เพลง แม่พิมพ์ของชาติ วงจันทร์ ไพโรจน์ ขับร้อง (เพราะมากอยากให้ฟังครับ !)   Create Date : 24 มิถุนายน 2552 18 comments Last Update : 24 มิถุนายน 2552 17:50:33 น. Counter : 2111 Pageviews. Share Tweet

อ่านแล้วหนูนึกภาพโรงเรียนเก่าของตัวเองตามไปด้วยเลยค่ะน้าโดม... โรงเรียนหนูเป็นโรงเรียนเล็กๆ ขนาดสี่เหลี่ยมเกือบจัตุรัส แค่นักเรียนเข้าแถวเคารพธงชาติ ก็เต็มบริเวณแล้ว 55   โดย: แพนด้ามหาภัย 24 มิถุนายน 2552 18:17:50 น.

คิดถึงจังค่ะ เคยไปแวะที่โรงเรียนอนุบาลที่เคยเรียนตอนเด็ก แป้นบาสเตี้ยมาก แถมโถส้วม ยังอันจิ๊ดเดียวเองอ่า ^^   โดย: peeshin 24 มิถุนายน 2552 18:40:02 น.

อยากกลับไปเยี่ยมโรงเรียนเก่าบ้าง แต่เกรงว่า จะสัมผัสได้แต่ความว้าเหว่เดียวดาย เนื่องเพราะเวลาที่เนิ่นนานเกิน เมื่อเดินเข้าไป คงไม่มีใครรู้จักเราสักคนค่ะ   โดย: ทากชมพู IP: 58.136.52.166 24 มิถุนายน 2552 18:47:44 น.

"ท่องอาขยาน" เกือบลืมคำนี้ไปจากสารบบความจำ เด็กไทยยุคนี้รู้จักกันไหม พิเคราะห์ดู ท่องอาขยานน่าจะมีข้อดี 1 ฝึกความจำ 2 ฝึกกำลังปอด 3 ฝึกความพร้อมเพรียงสามัคคีของนักเรียน   โดย: J IP: 58.137.145.222 24 มิถุนายน 2552 20:00:19 น.

หวัดดีครับลุงโดม วันนี้ดึกแล้วแต่ผมขอแวะมาสวัสดีลุงโดมก่อน หลับฝันดีนะครับ   โดย: ตอย อท IP: 118.172.198.3 24 มิถุนายน 2552 23:30:12 น.

โรงเรียนแรก เป็นโรงเรียนเอกชนใหญ่มาก ไม่เก่า เป็นโรงเรียนฝรั่ง มีนักเรียนประจำ มีชื่อเสียง เป็นคนชอบไปโรงเรียนเช้า ๆ ค่ะ (แต่ไม่ได้รีบไปลอกการบ้านนะ อาการนี้เป็นตอนม.3 เพราะต้องลอกคณิตศาสตร์เพื่อน เรียนตรีโกณฯ มันน่าเศร้า ซายน์ คอส แทนนั่นแหละ ลอกก็ลอกผิด ๆ อีกแน่ะ เลยลากันทีตัวเลข) จำครูคนแรกได้ค่ะ ชื่อครูเผ่า รักเด็ก ท่านชอบชวนกินข้าวด้วย เพราะกล่องทัปเปอร์แวร์ที่เราชอบซ่อนเพราะอายเพื่อน อยากถือปิ่นโตมากกว่า แต่แม่ไม่ให้ใช้ และทีจำแม่นคือ ต้องท่องอาขยาน ท่องสูตรคูณเวลาทำเวรตอนเย็นทุกวัน ต้องท่อง เดชะพระนาม พระบิดา พระบุตรและพระจิตฯ ทุกวัน ก่อนที่จะย้ายไปเรียนโรงเรียนของหลวง นี่ถ้าท่องอาขยานตรงนี้ จะมีคนรู้ทันทีเลยว่า เรารุ่นไหน เก๋ากึ้ก และยังท่องอาขยานที่เคยท่องตอนเด็กได้ด้วย ลูกสาว เอาแต่เจ้าคนโตก็ไม่เคยท่องอาขยานให้ฟัง เจ้าคู่เล็ก ก็ไม่ท่อง มันหายไปจริง ๆ ด้วย เหมือนกับครั้งนึงที่กระทรวงศึกษาฯไม่ให้อ่านนิทานอีสป ไอสาปนั่นแหละ ตลก>> ทุกวันนี้สอนการบ้านลูกทุกวัน บางวันเราก็ทำไม่ได้ด้วยค่ะพี่ โดยเฉพาะวิชาภาษาไทย... สวัสดีค่ะพี่โดม ^)^   โดย: ภูเพยีย 25 มิถุนายน 2552 7:56:30 น.

ทุกครั้งที่ได้ไปเยือนโรงเรียนเก่า ความทรงจำสีเทาสมัยเด็ก จะกลับมาโลดแล่นเป็นภาพสีเสมอ สวัสดียามเช้าค่ะพี่โดม   โดย: รักแรกคลิก IP: 204.136.218.8 25 มิถุนายน 2552 8:09:41 น.

สวัสดีตอนเช้าครับทุกๆท่าน เปลี่ยนแบ็คกราวด์อีกแล้วครับท่าน ในที่สุดก็คืนสู่กลับความเรียบง่าย แต่ก็ขอแอบรกๆที่กล่องคอมเม้นท์นิดหน่อย ไม่ทราบว่าเวลาเขียนคอมเม้นท์แล้วลายตาหรือไม่ เขียนลำบากไหมครับ ? เพื่อจะได้ไม่ต้องสงสัยว่ารูปที่นำมาใส่กล่องคอมเม้นท์นี้คือรูปอะไรมาจากไหน ก็ชิงบอกก่อนเลยว่า รูปในกล่องคอมเม้นท์รูปนี้เป็นรูปหลังปกหนังสือของผมเล่มหนึ่งชื่อ "คาบโลกย์คาบธรรม" รูปพื้นเป็นเงานั้นถ้าอยากรู้ก็เพ่งพินิจเอาเองว่าเป็นรูปปอะไรในพื้นสีฟ้า ส่วนตัวหนังสือคัดลอกมาจากถ้อยคำของท่านพุทธทาสภิกขุว่า "ไม่ต้องเสียใจ... ความผิดพลาดเป็นสิ่งที่มนุษย์ธรรมดาต้องมี แต่ก็แก้ไขด้วยความฉลาดที่ความผิดพลาดสอนเราทุกครั้งที่เราทำผิดนั่นเอง" ครั้งนี้ผมปรับตัวหนังสือให้ตัวใหญ่ขึ้น เพื่ออ่านสะดวกขึ้น (หมายถึงตัวเองน่ะครับที่รู้สึกอ่านสะดวกขึ้น หวังว่าคุณก็คงจะอ่านสะดวกขึ้นเช่นเดียวกัน) ตัวเขียนคอมเม้นท์ก็ตัวใหญ่ขึ้น กล่องคอมเม้นท์ก็กว้างขึ้น เบื่อเมื่อไรก็จะเปลี่ยนอีกครับ ! สวัสดีครับคุณ J ถ้าเข้ามาอ่านบ่อยๆก็กรุณาช่วยตรวจทานเรื่องคำผิดด้วยนะครับ ไม่ว่าเรื่องเหล่านี้จะเป็นอย่างไร แต่ผมหลับตามองเห็นด้วยความเชื่อ ผมว่า "เพลงฝนบนใบไม้" ต้องได้ตีพิมพ์ใหม่อีกครั้งแน่นอน สวัสดีหลานตอย ลุงดีใจทุกครั้งที่เห็นตอบเข้ามาเขียนทักทายลุง เสียดายว่าช่วงที่ลุงอยู่บ้านเช่าริมน้ำสะแกกรังตอนนั้น เรายังไม่คุ้นกัน แต่ลุงคุ้นเคยกับแม่บลของตอยกับป้านิดนะ เพราะลุงจะไปที่ห้องสมุดประชาชนทุกวัน ตอยอยู่อุทัยวิทยาคม ต้องรู้จักอาจารย์วัลลีย์ เริงเกษตรกรณ์ นะ นั่นคือญาติสนิทของลุงนะ อาจารย์คนนี้มีส่วนที่ทำให้ลุงได้อ่านหนังสืออยู่ไม่น้อย เพราะตอนเป็นเด็กๆลุงไม่มีเงินซื้อหนังสืออ่าน (หนังสือเป็นของฟุ่มเฟือยสำหรับเด็กฐานะยากจน) อาจารย์วัลลีย์เคยให้ตังค์ลุงไปซื้อหนังสือ และซื้อหนังสือให้บ้างในโอกาสต่างๆ ที่บ้านของอาจารย์วัลลีย์มีหนังสืออ่าน ลุงจำได้ว่าลุงอ่านรวมเรื่องสั้นที่ชื่อ "ลุยทะเลคน" ของอาจินต์ ปัญจพรรค์ ที่บ้านอาจารย์วัลลีย์ (ตอนนั้นลุงน่าจะอายุ 14-15 ปี) แล้วตอยรู้จักอาจารย์สมภพ นุ่มโตไหม สอนวิชาอะไรก็ไม่รู้ ? คนนั้นเป็นเพื่อนกับลุงตอนสมัยเรียนม.ศ .2 อีกคนหนึ่งเป็นผู้หญิงชื่ออาจารย์วัฒนา (นามสกุลเดิมเกิดศรี- ปัจจุบันเปลี่ยนนามสกุลเป็นอะไรก็ไม่รู้) นั่นก็เพื่อนลุงสมัยเรียนชั้นม.ศ. 3 ที่โรงเรียนทัพทันอนุสรณ์ ถ้าเจอบุคคลเหล่านี้บอกกับเขาว่าตอยเป็นเพื่อนกับลุง แต่ถ้าบอกกับอาจารย์สมภพกับอาจารย์วัฒนา ต้องบอกว่าลุงชื่อ วุฒิชัย เขียนประเสริฐ - ไม่รู้ว่าเขายังจะจำลุงได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ส่วนอาจารย์วัลลีย์ก็นานๆ(มาก)จะได้พบกันสักครั้ง ตอยอยู่ใกล้ห้องสมุดอย่าลืมฝึกนิสัยให้รักการอ่านหนังสือนะ เพราะหนังสือมีประโยชน์มากมายเหลือคณานับ ทึ่ลุงเขียนหนังสือได้ก็เพราะลุงอ่านหนังสือนี่แหละ ขอให้สนุกกับการเรียนหนังสือนะ   โดย: พ่อพเยีย 25 มิถุนายน 2552 8:27:30 น.

สวัสดีครับภูเพยีย เรื่องนี้ก็เขียนไว้ประมารก่อนแต่งงานนั่นแหละ, จำได้ว่าตอนที่เขียนเรื่องนี้เสร็จใหม่ๆ อ่านแล้วมีความสุขจัง เดินไปดูกระถางคอนกรีตที่ครูเคยสั่งให้เก็บขยะ ไปดูแท้งค์น้ำ ไปดูเสาะง แต่ตอนนี้มันนานมากแล้ว แทบไม่เหลือสภาพเดิมเหมือนตอนเขียนแล้วกระมัง โรงเรียนที่เขียนถึงตรงนี้คือดรงเรียนระดับชั้นประถมโรงเรียนวันครู ๒๕๐๐ อำเภอสว่างอารมณ์ จังหวัดอุทัยธานี สวัสดียามเช้าครับรักแรกคลิก ความทรงจำของคุณเปลี่ยนสีได้เหมือนโปรแกรมโฟโต้ช็อปเลย   โดย: พ่อพเยีย 25 มิถุนายน 2552 8:37:52 น.

สวัสดีค่ะน้าโดม อ่านแล้วคิดถึงโรงเรียนเก่าชะมัด แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน แต่เราก็ยังย้อนระลึกถึงโรงเรียน...โชคดีที่เกิดมาเป็นครู^^ ตอนนี้ก็ฝึกเขี่ยๆเขียนๆไปตามอารมณ์ ไม่ค่อยเกิดความรู้กับคนอื่นเท่าไหร่ แต่ก็จะพยายามต่อไปค่ะ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ หนูศิ   โดย: ศิริคุณ IP: 58.8.100.139 25 มิถุนายน 2552 9:47:37 น.

สวัสดีจ้ะหนูศิ ดีใจที่หนูแวะมาทักทาย เงียบหายไปนาน นึกว่าอยู่เมืองนอก หนูคนเก่ง เขียนได้อยู่แล้ว อย่าลืมเขียนบ่อยๆให้ต่อเนื่อง เดี๋ยวก็เป็นเรื่องเองแหละ ขอให้มีความสุขกับทุกสิ่งที่ทำ แล้วแวะมาคุยอีกนะ   โดย: พ่อพเยีย 25 มิถุนายน 2552 10:29:43 น.

หนูก็เขียนบ่อยๆ แล้วก็ต่อเนื่อง แต่ระยะหล้งหนูก็ถูกทวงต้นฉบับเป็นประจำ หนูไม่อยากโทษเวรกรรมหรอกนะลุงโดม แต่หนูคิดว่า หนูพยายามเล่นตัวว่าเป็นนักเขียนที่มีเวลาน้อย แล้วก็อยากจะดังมากกว่า แหะแหะ   โดย: สุวดี IP: 87.212.143.101 25 มิถุนายน 2552 12:11:42 น.

สวัสดีครับ พี่โดม โจ๊กฝากความคิดถึงมาน่ะครับ เห็นว่าโจ๊ก ยังฟังธรรมมะที่พี่โดมฝากให้มาทุกวันเลยเชียว..   โดย: วั ล น์ ภ พ IP: 118.173.62.9 25 มิถุนายน 2552 18:41:22 น.

วันนี้เห็นชายหนุ่มคนนึง แวบ่แรกนึกว่าคุณโดมซะอีก แต่คุณไม่ควรไปอยู่ในที่ชุมชนคนอยากเป็นหนี้หรอก 5555 อีกแล้วตอนเด็กๆเรียน ป.เตรียม (รู้จักมั๊ยคะ ) ยังจำที่ครูสอนให้คัดลายมือจนเป็นคนลายมือสวย ( ไม่ได้ยอตัวเอง ) พักกลางวันไปเล่นริมคลอง หาราชินีมด สนุกจริงๆ ตอนบ่ายเล่นตี่..เล่นกระโดดยาง หน้าฝนเวลาไปห้องน้ำต้องถอดรองเท้าและเดินเอาปลายเท้าจิกดินเอาไว้ (ดินเหนียว)กันลื่นนึกเห็นภาพชัดเจนเลยค่ะ อ้อเที่ยงวันกินข้าวปิ่นโตที่ต้องมีไข่พะโล้เสมอ.... เด็กเดี๋ยวนี้ไม่รู้จักเสียงระฆัง ไม่รู้จักเล่นสนุกๆตามวัยเด็กซะแล้ว น่าเสียดาย....   โดย: รอนร้าว IP: 124.120.88.242 25 มิถุนายน 2552 20:41:19 น.

สวัสดีครับคุณหนูสุวดี อย่างคุณหนูคนนี้ เค้าเป็นนักเขียนดังอยู่แล้ว ใครที่อ่านขวัญเรือนก็ต้องติดตามนิยายของคุณสุวดีกันงอมแงม อย่าเล่นตัวทำส่งต้นฉบับช้านะครับ ! สวัสดีครับวัลน์ภพ ยังไง ๆ ก้อย่าลืมลองออกแบบเสื้อยืดชมรมให้ผมหน่อยนะครับ ซีดีแผ่นเดียวฟังทุกวันเลยหรือ อยากได้อีกหรือเปล่าจะส่งไปให้ ยังมีอีกนะ   โดย: พ่อพเยีย IP: 124.121.29.29 25 มิถุนายน 2552 20:59:33 น.

สวัสดีครับคุณรอนร้าว แสดงว่าเราออนไลน์ในเวลาใกล้เคียงกันนะครับ อย่าวง่าแหละคนมีอายุเท่านั้นแหละที่ชอบหวนระลึกถึงวัยเด็ก   โดย: พ่อพเยีย IP: 124.121.29.29 25 มิถุนายน 2552 21:01:55 น.

ครูสมภพ นุ่มโต สอนวิชาพลศึกษาค่ะ สอนฟุตบอล นักเรียนอุทัยวิทยาคม รุ่นปี 2536 -2541 ทุกคนจำครูได้ดี ผู้ช่วยผู้อำนวยการวัลลีย์ เริงเกษตรกรณ์ อีกทั้ง ผู้ช่วย อรุณแสงนาค ซึ่งปัจจุบันเกษียณอายุแล้ว ครูจันทคนธ์ จรัสศรี ครูทินกร ว่องวิกย์การ ครูเบญจมาศ เกิดศรี และครูดีที่ฉันรู้จัก ครูพจมาศ รัตนวิโรจน์ ยังระลึกถึงคุณครูเสมอค่ะ   โดย: อทว 2541 IP: 113.53.83.161 22 กรกฎาคม 2553 15:42:29 น.

สวัสดีครับคุณอทว. คุณมาเขียนย้อนหลังมาก บังเอิญผมคลิกมาดูคอมเม้นท์เลยพบ ไปที่หน้าบล็อกปัจจุบันสิครับ แล้วค่อยคุยกันใหม่   โดย: พ่อพเยีย 22 กรกฎาคม 2553 18:31:56 น.