Bloggang.com : พ่อพเยีย : แก้วลืมคอนกับรังนกระจิบ

แก้วลืมคอนกับรังนกระจิบ

สวัสดีครับทุกๆท่าน

ช่วงนี้ผมมีอะไรที่ต้องทำหลายอย่าง
แต่ก็ไม่อยากปล่อยให้บล็อกร้างว่างเปล่า
เพราะยังคิดถึงบล็อกและคิดถึงคอมเม้นท์ของคุณอยู่

เมื่อราวกลางเดือนที่ผ่านมา
เล็ก สายใจ คู่แฝดกับ ใหญ่ สมจิต (นามสกุลเดิมวงษ์เวช)
เพื่อนนักเรียนสมัยชั้นประถม จนกระทั่งถึงมัธยม

เธอโทรมาบอกว่าเพื่อนศิษย์เก่าอทว.(อุทัยวิทยาคม) รุ่น 15
จะมาเลี้ยงสังสรรค์สัญจรที่แม่สอด จังหวัดตาก
เธอชวนให้ผมไปร่วมงานด้วย
ช่วงนี้ผมขาดการพบปะเพื่อนเก่ามานานมากเลย
และช่วงนี้ผมยังไม่ว่าง

ไม่มีจังหวะที่จะได้พบกันกับเพื่อนเก่า
ผมรื้อไฟล์งานเก่าๆมีอยู่เรื่องหนึ่งที่ทำให้ผมคิดถึงเพื่อนเก่าคนนี้ขึ้นมา
ผมไม่ได้พบกับเธอมานานมากแล้ว
เธอเป็นครูสอนอยู่ที่บ้านเกิด อำเภอสว่าอารมณ์ จังหวัดอุทัยธานี
นามสกุลเดิมของเธอคือ "พจนาภรณ์"

เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ชั้นประถมปีที่ 1 แล้ว
เพื่อเป็นการรำลึกถึงเพื่อนเก่า
ผมจึงเอาเรื่องนี้มาให้อ่านกันเล่น
เรื่องนี้ผมเขียนไว้นานมากแล้ว
น่าจะราว 6-7 ปีมาแล้ว

ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต - ขอบคุณครับ

เพ็ญศรีเพื่อนรัก

ขอบคุณมากสำหรับการต้อนรับอย่างดีที่บ้านของเธอในวันนั้น นานมากทีเดียวที่เราไม่ได้พบกัน นานเสียจนไม่คิดว่าเราจะได้พบและพูดคุยกันอีก เราประทับใจกับอาหารมื้อเย็นฝีมือของเธอกับพ่อบ้านที่ช่วยกันทำ เรารู้สึกยินดีกับเธอด้วยที่มีการงานที่ดีและมีครอบครัวที่อบอุ่น

เราอยากรู้ว่ามะม่วงที่เธอให้เรามาวันนั้น เรียกว่ามะม่วงอะไร และที่ต้นมะนาวข้างครัวของเธอมีรังนกอยู่รังหนึ่ง เราไม่รู้ว่าเป็นรังนกอะไร เพราะเย็นวันนั้นเราเห็นแต่รังของมัน ไม่รู้ว่าตัวของมันไปอยู่ที่ไหน

เราอยากรู้ว่ารังนกรังนี้มันมาอยู่ในบริเวณบ้านของเธอได้อย่างไร ตอนนี้มันยังอาศัยอยู่ที่รังนั้นหรือเปล่า และช่วยเล่าชีวิตประจำวันในแต่ละวันของเธอให้เราฟังหน่อยจะได้ไหม..

ด้วยรักและมิตรภาพ
โดม

โดมเพื่อนรัก*

มะม่วงที่เราให้เธอไปในวันนั้นคือมะม่วงแก้วลืมคอน ซึ่งเป็นผลไม้ชนิดหนึ่งในสวนหลังบ้านของเรา นอกจากนั้นยังมีขนุน ชมพู่ มะพร้าว มะขาม ฯลฯ ส่วนบริเวณข้างบ้านจะเป็นพืชผักสวนครัว อย่างที่เธอเห็นวันนั้นแหละ ชีวิตประจำวันของเราก็ไม่มีอะไรมากมายหรอก

ทุกๆเช้าเราจะหุงข้าวเพื่อใส่บาตรพระที่มาเดินบิณฑบาตหน้าบ้านทุกวัน หลังจากใส่บาตรแล้วจึงจะทำอาหารเช้า มีอยู่วันหนึ่งขณะที่เรากำลังทำอาหารเช้าอยู่นั้นก็สังเกตเห็นนกตัวเล็กๆสองตัว ขนาดของมันเล็กกว่าลูกเจี๊ยบ มีขนสีน้ำตาลลายดำ มันร้องเสียงดังจิ๊บๆ

นกทั้งคู่มันช่วยกันคาบเอาเศษหญ้าเศษฟางมาทีละเส้นๆเพื่อสร้างรังของมันที่ต้นมะนาวข้างครัวทุกวัน อีกหลายวันต่อมาเราได้ยินเสียงจิ๊บๆดังมาจากในรังนั้น แสดงว่านกสองตัวมีลูกอยู่ในรัง เท่าที่เราสังเกตดูนกสองตัวมันมักจะออกไปหากินพร้อมๆกันทั้งสองตัว เปลี่ยนกันคาบเอาอาหารมาให้ลูกของมัน เราคิดว่ามันคือนกระจิบ

แต่จู่ๆพอย่างเข้าสู่ฤดูฝน ปีนี้ฝนและลมแรงกว่าทุกๆปี เราก็ไม่ค่อยได้สังเกตเพราะมัวแต่ยุ่งกับการทำงาน พอวันที่เธอมาเที่ยวบ้านวันนั้นก็เห็นแต่รังร้างว่างเปล่าแล้ว

นี่แหละคือชีวิตประจำวันและเรื่องราวของครูบ้านนอกอย่างเรา บ้านของเราอาจไม่ใหญ่โตโอ่อ่าเหมือนคฤหาสน์ในเมือง มันเป็นบ้านเหมือนรังนกกระจิบที่ทำรังแต่พอตัว เท่านี้เราก็มีความสุขแล้ว

ระลึกถึงเสมอ
เพ็ญศรี

สวัสดีเพ็ญศรีเพื่อนรัก

ได้รับรู้ชีวิตประจำวันของเธอแล้ว รู้สึกว่าสงบสุขและเรียบง่ายดี เธอได้หุงข้าวใส่บาตรด้วยตัวเอง ได้ปลูกผักและผลไม้ไว้กินด้วยตัวเอง เป็นเรื่องที่น่าอิจฉาของคนเมืองใหญ่อย่างเราเรายังติดใจความหวานอย่างธรรมชาติของมะม่วงแก้วลืมคอนที่เธอให้มาเป็นของฝากในวันนั้น

รู้ไหมว่าเราทำไมจึงเอามะม่วงที่เธอให้กลับมาบ้านด้วย ตามปกติเราไม่ค่อยขนของกินกลับบ้านหรอก แต่ครั้งนี้เรามีความตั้งใจตั้งแต่แรกแล้วว่า เราจะนำเม็ดของมันมาปลูกที่สวนเล็กๆข้างบ้านของเราไว้เป็นที่ระลึก

เราคิดว่ามันคงแตกต่างไปจากต้นไม้ที่เราซื้อมาจากสวนจตุจักรหรือที่อื่นๆ ซึ่งส่วนใหญ่มักเป็นต้นมาแล้ว เราเป็นผู้นำมันเดินทางจากบ้านเธอมายังที่บ้านเรา หลังจากที่เรากินมันจนหมดเหลือแต่เม็ด เราได้สัมผัสถึงน้ำใจอันแสนดีของเธอผ่านรสหวานกลมกล่อมของมะม่วงชื่อเพราะ

แปลกไหม…เม็ดมะม่วงมันไม่มีชีวิต แต่เมื่อเรานำมันไปฝังดินไว้ในที่ๆได้รับแสงแดดและคอยดูแลรดน้ำอย่างเอาใจใส่ มหัศจรรย์ไหม…ที่เม็ดในอันอ่อนนุ่มของมันจะค่อยๆแทงยอดอ่อนทะลุเปลือกหุ้มเม็ดที่แข็งกระด้างออกไปได้ อีกไม่นานเชื้อพันธุ์แห่งชีวิตก็จะแตกผลิขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ทำให้เรานึกถึงมิตรภาพในวัยเยาว์ของเราที่ผ่านมาจนถึงวันนี้…

เราเคยเรียนด้วยกันเล่นด้วยกันตั้งแต่สมัยชั้นประถม พอระดับมัธยมเราก็เริ่มห่างจากกันจากนั้นเราก็ค่อยๆห่างกันขึ้นเรื่อยๆ ต่างฝ่ายต่างก็มีวิถีชีวิตของตัวเอง นานๆจึงจะมีโอกาสได้พบกันสักครั้ง แต่ทำไมเมื่อเรามาพบกันอีกในวัยที่ต่างคนต่างก็เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เรากลับรู้สึกสนิทสนมและไม่รู้สึกเป็นคนแปลกหน้าต่อกันเหมือนเพื่อนในวัยเด็กบางคน

เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะมิตรภาพที่ถูกเก็บฝังไว้ในวัยเยาว์กลับหวนคืน หรือว่ามันแตกผลิงอกงามขึ้นมาใหม่เพราะปัจจัยหลายอย่างประกอบกัน หรือว่าเมื่อวัยเราสูงขึ้น เราเติบโตมากขึ้น เราเข้าใจชีวิตกันมากขึ้น เราเห็นคุณค่าของคำว่า “มิตรภาพ” มากขึ้น หรือเธอคิดว่าอย่างไรในเรื่องนี้

บ้านชั้นเดียวที่อยู่ในพื้นที่กว้าง 1 ไร่ อย่างบ้านของเธอนั้น เขาไม่เรียกรังนกกระจิบหรอก ต้องบ้านแบบทาวน์เฮ้าส์ขนาดไม่กี่ตารางวาอย่างบ้านของเรานี่ จึงจะเรียกว่ารังนกกระจิบตัวจริง

แต่เราว่าบ้านเล็กหรือใหญ่นั้นไม่สำคัญเท่ากับว่า เมื่อเราอยู่แล้วเรามีความสุขหรือไม่ ? ตรงนี้ต่างหากล่ะที่เป็นเรื่องที่สำคัญ และมีอีกเรื่องหนึ่งที่อยากบอกกับเธอ คือเราคิดว่า “คนเราเมื่ออายุมากขึ้น น่าจะมีความทุกข์ให้น้อยลง” เธอเห็นด้วยกับความคิดนี้ของเราหรือเปล่า ?

ด้วยรักและมิตรภาพ

โดม

* จดหมายจากเพื่อนคนหนึ่ง

Create Date : 02 มีนาคม 2553

Last Update : 2 มีนาคม 2553 22:00:06 น.

42 comments

Counter : 5106 Pageviews.

โดย: นนนี่มาแล้ว

วันที่: 2 มีนาคม 2553 เวลา:21:56:41 น.

สวัสดีค่ะอาโดม
มิตรภาพความเป็นเพื่อน
แม้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแต่ก็ยังสวยงามนะคะ

...นาห์ยังเสียดายเลยค่ะที่อาโดมบอกว่ามีเพื่อนอยู่ที่สะเดา
แต่จนแล้วจนรอดนาห์ก็ยังสืบหาไม่เจอ
เหมือนกับว่ารับปากอาโดมแล้วแต่ทำไม่ได้ยังไงยังงั้น

โดย: มัยดีนาห์

วันที่: 2 มีนาคม 2553 เวลา:22:00:28 น.

อ่านเสร็จแล้วเดินไปหยิบเฟรนวิฟ
ขึ้นมาอ่านค่ะ
แล้วก็นั่งคิดถึงเพื่อนๆ สมัยมัธยมปลายค่ะ
หลับฝันดีจ้า อิอิอิ

โดย: อุ้มสี

วันที่: 2 มีนาคม 2553 เวลา:23:28:22 น.

สวัสดีตอนเช้าครับทุกๆท่าน

ที่ดอยวาวีตอนนี้อากาศเช้าๆเย็นๆและกลางคืนยังคงพอได้หนาวอยู่

ผมย้อนกลับไปเอาคอมเม้นท์เอ็นทรี่ที่แล้วมาวางใหม่ เพราะอยากตอบ,kd และมีบางคอมเม้นท์ที่อยากตอบไม่อยากให้ผ่านเลยไป

เผอิญแวะมาเจอคำตอบที่สูญสลายไปกับอากาศ...

สัมผัสความรู้สึกนั้นได้เลย หึ หึ..

บางอย่างมันเกิดขึ้นได้ครั้งเดียวนะคะ ไม่ว่าจะเป็นตัวหนังสือ อารมณ์ เวลา และความประจวบเหมาะหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิต

ในหลายจังหวะก้าว ชีวิตต้องการ "ส่วนผสมที่ลงตัว" อย่างนั้นจริง ๆ หาไม่แล้ว สิ่งที่จะเกิดอาจสูญสลายไปกับอากาศ :)

เหมือนกับคอมเม้นท์สั้น ๆ นี้
คงต้องรีบส่งแล้วล่ะ
ไม่งัน มันอาจหายไปได้เช่นกัน

ปล. ยังไม่ได้ขอบคุณเรื่องบล็อกบ้านในฝันที่กลายเป็นจริง ซึ่งคุณโดมตอบทำนองว่าแล้วก็ทำให้ความฝันหายไป (เพราะกลายเป็นความจริงแล้วนี่) ความหมายที่สื่อออกมาตรงนี้ ทำให้เห็นภาพเชื่อมต่อระหว่างความฝันกับความจริงและความจริงกับความฝันได้อย่างดี สำหรับตัวเองแล้ว เป็นการรับรู้ที่ลึกซึ้งมากค่ะ
:)

โดย: กังสดาล IP: 125.25.35.212 วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:16:49 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 20

สายัณห์สวัสดีค่ะพี่โดม โดม
+-----------------------------+

"หลวงพระบาง" ฉบับ "ปิดบันทึกเดินทาง" Up แล้วค่ะ
ขอเชิญชม "ดินแดนแห่งความทรงจำ"ร่วมกันค่ะ

โดย: สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:26:15 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 21

ปูส่งหนังสือให้พี่ไปตามที่อยู่ที่วิ่งอยู่หัวบล็อกไม่รู้ว่าถึงมือพี่ดมหรือยังค่ะ

โดย: สายลมอิสระ วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:8:06:18 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 22

แวะมาเยี่ยม
สบายๆ
ใช้ชีวิตนะ

โดย: สัญจร ดาวส่องทาง วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:22:27:10 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 23

ชื่อบ้านเท่มากค่ะ "บ้านชีวาโดม"
ส่วนเรื่องราวของคุณประมวล น่าสนใจมากเช่นกัน

โดย: บินหลาแสนสวย IP: 118.173.183.202 วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:0:26:35 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 24

นกทุกตัวมีฟ้าให้บิน
เห็นบินอยู่ในกรุงเทพฯวันอาทิตย์ ต๊กกะใจ อิอิ

อ่านภูเพยียวิจารณ์นี่ ก็คุ้มแล้วเนอะ
แต่ต้องได้อ่านจริงๆ จะอินมากขึ้น

ปล๋++++ขอให้งานหนังสือนี้ฯ นกบินเยอะๆๆพี่โดม เพี้ยงๆ

โดย: ยิปซี IP: 203.144.144.165 วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:18:57:46 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 25

สวัสดีลุงโดม

หนูทดลองเข้าบล็อกของลุงโดมแล้วค่ะ แล้วหนูจะเข้ามาดูอีก

โดย: หญิง IP: 119.31.126.141 วันที่: 1 มีนาคม 2553 เวลา:18:42:07 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 26

สำหรับฉัน อิสรภาพ เป็นสิ่งที่ฉันยังไม่เข้าใจนัก ฉันไม่เคยพบเห็นใครเลยที่มีอิสรภาพอย่างแท้จริง ฉันว่ามหาบุรุษบรมศาสดาทั้งหลายเท่านั้นเองที่ฉันเชื่อว่าท่านรู้จักคำว่าอิสรภาพอย่างแท้จริง ขอย้ำ นี่เป็นความคิดเห็นของฉันคนเดียวเท่านั้น

โดย: ฉันเอง IP: 118.172.174.210 วันที่: 1 มีนาคม 2553 เวลา:23:37:05 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 27

สวัสดีคอนดึก
นอนไม่หลับ

โดย: สัญจร ดาวส่องทาง วันที่: 2 มีนาคม 2553 เวลา:0:19:34 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 28

สวัสดีค่ะพี่โดม

ภูเพยียไม่ได้อยู่บ้านหลายวัน
แต่ยังได้อ่านหนังสืออยู่
ขอคัดลอกสิ่งดี ๆ มาฝากพี่ที่นี่ค่ะ

..

รีวิวหนังสือของพี่กับพี่ปะการังที่ Secret
ใน Serve Your Soul
เรื่อง เสาวลักษณ์ ศรีสุวรรณ
ถึง..นกทุกตัวมีฟ้าให้บิน

หนังสือเล่มนี้ว่าด้วยสัมพันธภาพของผู้ชายสองคน
ที่เขียนจดหมายติดต่อกันผ่านบล็อก คนหนึ่งอยู่เมืองไทย
แต่อีกคนอยู่สหรัฐอเมริกา
เรื่องราวของทั้งสองที่เล่าแลกเปลี่ยนกันนั้นมีทั้งเรื่องราวชีวิต
ความคิด ความฝัน ไปจนกระทั่งเรื่องแง่มุมศาสนาอย่างที่
คุณโดม วุฒิชัยคุยกับคุณปะการัง

"ปัจจุบันผมเชื่อเรื่องกรรมที่แปลว่าการกระทำอย่างไม่ลังเลสงสัย
ถึงแม้ผมไม่สามารถอธิบายเรื่องกรรมได้ลึกซึ้งเท่ากับนักอภิธรรม
หรือผู้ที่เล่าเรียนมาโดยตรง แต่ผมก็พอจะรู้ว่า
สี่ปีกว่าที่ผ่านมา เป็นเพราะผมเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม
จึงทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น"

อ่านเล่มนี้แล้ว เราจะเข้าใจในมิตรภาพของผู้คน
แถมได้ประสบการณ์ชีวิตดี ๆ ไว้เตือนใจอีกด้วย

..

พี่สบายดีนะคะ :)

โดย: ภูเพยีย วันที่: 2 มีนาคม 2553 เวลา:7:29:18 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 30

สวัสดีค่ะพี่โดม
แอนได้อ่าน "เดินสู่อิสรภาพ" จบไปแล้ว 1 ครั้ง รู้สึกสนุกกับการก้าวเดิน และเป็นสิ่งที่จะนำทางให้เราได้รู้จักการละวาง การกำจัดความกลัว และความเห็นแก่ตัวลงได้ ถึงวันนี้ตัวเองจะยังทำไม่ได้แต่การพยายามก้าวเดินแต่ละก้าวน่าจะมีโอกาสได้พบกับอิสรภาพอย่างเช่น อ.ประมวล
ต้องมีสักวัน ต้องมีสักวัน สู้ สู้

โดย: สาวแอน IP: 118.173.10.184 วันที่: 2 มีนาคม 2553 เวลา:13:11:31 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 31

ไม่ได้แวะมาทักทายพี่ซะนานเลยค่ะ
ช่วงนี้ทำงานไม่ค่อยเป็นที่เท่าไหร่
เลยไม่ค่อยมีเวลามาทักทาย
สบายดีนะค่ะ

โดย: BANK IP: 115.67.138.33 วันที่: 2 มีนาคม 2553 เวลา:21:29:49 น.