บทที่28/1 นิศากรทำหน้าประหลาดใจอย่างยิ่ง เมื่อความคิดที่จะก้าวตรงไปหามารดาซึ่งกวักมือเรียกอยู่ไกลๆกับบรรดาคุณนายทั้งหลายผู้ร่วมสมาคมแม่บ้านไฮโซต้องสะดุดลง เนื่องเพราะมีผู้มาดักทางอีกทั้งยังถือวิสาสะจับแขนเธอไว้อีกต่างหาก สัญชาตญาณทำให้หญิงสาวกระตุกมือออก มองผู้กระทำการอุกอาจซึ่งดูท่าจะเป็นชายหนุ่มรุ่นราวน่าจะเป็นวัยรุ่น จากท่าทางการแต่งตัว เสื้อเชิ๊ตปล่อยชายกับแจ็กเกตมียี่ห้อและทรงผมยาวปรกหน้า จัดเข้าทรงด้วยเจลแต่งผมดูเข้าสมัยสุดฤทธิ์ ทั้งยังต่างหูเงินกลมกับห่วงหูนั่นอีก ทั้งหมดนั้นผสมกลมกลืนไปกับใบหน้าเรียวสะอ้านคล้ายวัยรุ่นญี่ปุ่นหรือเกาหลี บ่งบอกว่าเป็นหนุ่มเจ้าสำอางค์ เจ้าตัวยิ้มเยือนอย่างยินดี ทำท่าเหมือนได้พบคนรู้จัก “หนูนิครับ” “คะ?” คิ้วเรียวขมวดเข้าไปจนมุ่น ชายหนุ่มคนนั้นเรียกชื่อของเธอถูกต้อง แต่เขาจะรู้มาจากไหนกัน นิศากรไม่ทราบได้ อาจจะจากคนรู้จักเธอในงานนี้แนะนำก็ได้ ก็นิศากรเป็นเจ้าของงานนี้นี่นา “มีอะไรรึเปล่าคะ” “จำผมไม่ได้เหรอฮะ” อานนท์ถามเสียงหม่นอย่างผิดหวัง รอยยิ้มกระจ่างและในตาพราวระยับอย่างยินดีเมื่อครู่ก็หายไปฉับพลัน นิศากรเลยพลอยเสียใจไปด้วย ขอโทษอย่างจริงใจ “ต้องขอโทษด้วยค่ะ แต่เราเคยพบกันหรือคะ” “โธ่ น่าผิดหวังจัง สักนิดก็จำไม่ได้หรือฮะ ที่ผับคืนนั้นไงฮะ” อานนท์พยายามฟื้นความจำให้หญิงสาวซึ่งคอเอียงตาลอยนิดๆ นิ้วเรียวขาวยกขึ้นพันสอดกับปอยผมเป็นท่าทางที่เจ้าตัวติดเสมอยามครุ่นคิด ใบหน้าหวานอ่อนกว่าวัยมุ่นเล็กน้อย นิศากรไม่รู้ว่าทำให้คู่สนทนาจับจ้องมองอย่างติดใจแค่ไหน “เอ...ผับหรือคะ” “ที่...” อานนท์เอ่ยชื่อสถานหย่อนใจที่นั้นขึ้นมา นิศากรร้องอ๋อ แต่คิ้วยังขมวดเล็กๆอยู่ ด้วยคิดไม่ออกว่าไปรู้จักมักจี่กับชายหนุ่มตรงหน้าตอนไหน “ผมเองฮะ ที่เดินชนหนูนิกับเพื่อนอีกคน ตัวเล็กๆน่ะฮะ” อานนท์เฉลยเสียเอง คราวนี้ก็ได้ยินเสียงหวานร้องอ๋ออีกรอบพลางพินิจใบหน้าเรียวของหนุ่มน้อยอีกครั้ง ยิ้มให้นิดๆคล้ายกับคืนนั้น รอยยยิ้มที่ติดตรึงในใจเขาไม่จาง “ขอโทษทีนะคะ วันนั้นเผอิญวุ่นวายกับเพื่อนอยู่ เลยไม่ทันสังเกตใคร” “ไม่เป็นไรฮะ ผมดีใจมากเลยที่วันนี้เราได้พบกันอีก” น้ำเสียงอานนท์สดชื่นดีใจจริงอย่างที่ปากพูด มือขาวนวลถูกดึงมากระชับไว้อีกครั้ง เขย่าอย่างยินดี คนถูกเขย่าทำหน้าฉงน ไม่เข้าใจทำไมถึงได้มีอาการดีอกดีใจได้มากขนาดนี้ “ผมรอวันนี้มาตั้งนานแล้ว นึกไม่ถึงจริงๆ มันบังเอิญมากๆเลยฮะ มันคงเป็นชะตาฟ้าลิขิตนะฮะ ว่าไหมครับ” “คงอย่างนั้นละมั้งคะ” น้ำเสียงหวานใสเออออไปตามเพลง จะขัดก็กระไรอยู่ ได้แต่ยิ่มเรี่ยร่ายอย่างขอไปที “ผมเชื่อแบบนั้น พรหมลิขิตแน่นอน ไม่อย่างนั้นเราคงไม่มีโอกาสได้พบกันอย่างนี้ และตอนนี้ผมก็อยากจะบอกหนูนิว่า...โอ๊ะ!” ประโยคนั้นสะดุดเพราะแรงกระแทกจากด้านหลัง ร่างสูงหากผอมแบบวันรุ่นทั่วไปจึงเซหลุนๆแทบทรงตัวไม่อยู่ เมื่อคนที่กระแทกเขามีร่างกายกำยำกว่าค่อนข้างมาก “โอ๊ะ ขอโทษครับ” นัฐกรเอ่ยขอโทษอย่างสุภาพ ก่อนหันไปเล่นงานผู้หญิงอีกคนที่ตามมาด้านหลัง ท่าทางไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก เพราะคิ้วสวยสองข้างขมวดเป็นปมหลายปมซ้อนกัน หมอหนุ่มหน้าเหวอไปนิดเมื่อถูกเคว้งค้อนใส่ ทำท่าอ้าปากจะพูดแล้วก็ส่ายหน้าถอนหายใจหนักๆแล้วกลับมาสู่จุดมุ่งหมายของตนแทนตามเสียงหวานที่ทักมา “หมอนัด มาได้ไง ไหนว่าไม่ว่าง” นิศากรร้องอย่างยินดี ก่อนหน้านี้นัฐกรบอกอย่างเสียใจว่าไม่อาจมาร่วมยินดี ด้วยติดภารกิจอย่างหนึ่ง หมอหนุ่มยิ้มเรี่ยๆแบสองมือเปล่ายื่นมาตรงหน้า สารภาพอย่างเก้อๆ “พอว่างปุ๊บก็มาเลย ดูสิ ไม่มีอะไรมาให้เลย มัวแต่ยุ่ง” หางตาปัดไปทางด้านหลังเล็กน้อยตอนบอกเล่าถึงคำสุดท้าย “หนูนิจ๋า อย่าโกรธนะ เอาไว้จะหาลูกค้าคนไข้กระเป๋าหนักมาอุดหนุนก็แล้วกันนะจ๊ะ หนูนิคนสวย” หมอหนุ่มทำเสียงออดๆเหมือนแววตา ก่อนให้เปลี่ยนของขวัญให้เจ้าของห้องเสื้อคนใหม่เป็นอย่างอื่นแทนอย่างเอาใจเพื่อนสาว “จ้า คุณหมอ จริงๆอยากประหยัดก็บอกเถอะ ชินแล้วละจ๊ะ” นิศากรแกล้งกระเซ้า นัฐกรหัวเราะพลางแหว “ไม่จริงสักหน่อย แล้วพวกสาวๆทั้งหลายล่ะ” “อยู่ห้องแต่งตัวแน่ะ กำลังอำพรางความแปลก ปลอมตัวเป็นคนธรรมดาอยู่” นิศากรตอบพลางสะกิด ขยับเข้าไปใกล้อีกนิด กระซิบถามถึงคนข้างหลังหมอหนุ่ม “พาใครมาด้วยเอ่ย คุณหมอ สาวที่ไหนเล่ามาเสียดีๆ” หญิงสาวทำเสียงล้อ หากปฏิกิริยาตอบโต้กลับมาคือ หน้าเมื่อยๆ กรอกตาขึ้นข้างบน พลางถอนใจ “เรื่องนี้ออกแนวหลอนๆนิดหน่อย แล้วมันก็ยาว ยาวมากอย่างไม่น่าเชื่อเชียวล่ะ” นิศากรฟังแล้วก็แปลกใจ เพราะคนพูดก็ทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อจริงๆอย่างที่บอก “วันหลังค่อยเล่าให้ฟัง วันนี้เหนื่อย ขอของกินหน่อยสิ หิวจะแย่แล้ว เราไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวาน” หมอหนุ่มตีหน้าเหยอเกทำท่าลูบท้องประกอบ นิศากรเบิกตาโตพิจารณาดูสภาพเพื่อนแล้วก็รู้สึกทั้งสองคนค่อนข้างอ่อนแรง อย่างกับเพิ่งไปผจญภัยที่ไหนมา “ตายจริง ไปทำอะไรกันมานะ ทำไมไม่ได้กินข้าว” “เรื่องนี้ก็ยาวอีกเหมือน...” หมอหนุ่มสะดุดเสียง ร้องอุทาน “อ้าว!อิงจันทร์!!” มือนุ่มเย็นเอื้อมมาแตะนัฐกรไว้หวังจะเกาะเพื่อพยุงกาย หากไม่มีแม้แรงยึดเหนี่ยว ร่วงผลอยลงกองกับพื้นราวกับผืนผ้า หมอหนุ่มผวาเข้าหาหญิงสาวทันควัน ประคองเธอไว้ เขย่าตัวหญิงสาวร้องเรียก หากไม่มีแม้อาการกระดิกนิ้วตอบ มือเย็นเฉียบกับหน้าซีดเผือดบ่งบอกอาการได้ “เป็นลม” นัฐกรวินิจฉัย ร้องบอกคนที่เข้ามามุงดูให้ถอยห่าง ช้อนร่างปวกเปียกไว้ ถามหาที่สำหรับปฐมพยาบาลผู้ป่วย นิศากรรีบเดินนำไปทันที ทิ้งอานนท์ที่ตั้งใจจะแทรกระหว่างบทสนทนาหลายครั้งแต่ไม่มีจังหวะเลย ใบหน้าชายหนุ่มบ่งบอกชัด ไม่พอใจ โธ่เว้ย ไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร แย่งซีนกันชัดๆ กำลังจะบอกขอสมัครเป็นแฟนอยู่เลยเชียว เด็กบ้า!! ในอกมีแต่ความเจ็บใจ ยัยเปี๊ยกหน้าตึง เดินผ่านไปอย่างไม่สนใจใยดี คว้าไว้ก็ไม่ทันเสียแล้ว ขาเล็กๆนั่น สาวเร็วและยาวกว่าปกติ ทำท่าเหมือนหนีบางอย่าง อะไรที่ดำๆละมั้ง หรือกลัวราหูจะอมหัวเอา พอหลุดเข้ามาถึงห้องแต่งตัวเข้าได้ มือเล็กๆยังกระชากประตูปิดตามรวดเร็วอีกต่างหาก ไม่สนใจเสียงเรียกห้าวดัง ห้วนกระชากอย่างมีอารมณ์ “ยัยเปี๊ยก! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ทำอย่างงี้หมายความว่าไง ยัยเปี๊ยก!” มีอย่างที่ไหน เล่นหูเล่นตากับผู้ชาย น่าเกลียดที่สุด แถมยังทำหน้าเชิดใส่อีก เด็กนิสัยไม่ดี! ตาคมหวานบัดนี้เรืองโรจน์ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววว่าประตูบานนั้นจะเปิดออกมา ชายหนุ่มมองมันราวกับอยากถีบมันให้กระเด็น มือใหญ่ตบประตูเข้าอีกฉาดใหญ่ ปัง!!! คนอยู่หลังประตูถึงกับสะดุ้งสุดตัวด้วยแรงตบซึ่งไม่เบาเลย ผู้ร่วมห้องมองมาด้วยสายตาเป็นคำถาม แพรพรรณหันไปโบกมือบอก “ไม่มีอะไร นายดำเกิดบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ อย่าไปสนใจเลย” “นั่นเสียงพี่ธเนศนี่” หญิงสาวผิวขาว หน้าตาแบบสาวเชื้อสายจีนนามว่าอรอุมาถามอย่างสนใจ แพรพรรณพยักหน้า มองคนถามที่ทำท่าเหมือนอยากไปเปิดประตูเพื่อจะได้พบหน้าคนตะโกนโหวกเหวกลั่นเสียเต็มประดา “โธ่เว้ย” ธเนศสบถอย่างอารมณ์เสีย หลังซี๊ดปากกลั้นความเจ็บปวดที่ไประบายอารมณ์กับของแข็งโดยไม่ทันยั้งคิด ความเจ็บใจเพิ่มขึ้นอีก คราวนี้เลือกทางใหม่ที่คิดว่าตนเองมีความสามารถพิเศษและจะต้องได้ผลดีแน่ๆ “ยัยเตี้ย ปัญญาอ่อน เด็กแก่แดด ขี้บ่นอย่างกับยายแก่...” หากหมุ่นผิวน้ำผึ้งสามารถมองทะลุไปได้ คงเห็นประกายไฟแล่นเปรี๊ยะอยู่รอบกายแพรพรรณ “อร เธอเตรียมตัวพร้อมรึยัง จะได้พูดกับนายปากเสียนั่นซะเดี๋ยวนี้” แพรพรรณไม่รอคำตอบ อรอุมาหน้าเหวอตอนถูกกระชากมือให้ตามไป ประตูเปิดผลัวะ ปรากฎภาพหญิงสาวสองคน คนหนึ่งหน้าถมึงทึง อีกคนหน้าเหลอ ธเนศไม่ได้สนใจคนหน้าเหลอ หากยิ้มอย่างสมใจใส่คนหน้าถมึงทึงอย่างกับยักษ์ขมูขี “นี่ไงอร คนที่เธออยากพบนักหนา ยืนตัวดำปากเหม็นอยู่นี่ไง” “อร มาได้ไง” ธเนศถามหน้าเหวอไม่แพ้อรอุมาที่ถูกดันให้มาอยู่ด้านหน้าแพรพรรณ “คือ อร...” แพรพรรณซึ่งไม่อยากฟังเพื่อนเอาแต่อ้ำอึ้ง จึงแทรกขึ้น “ส่วนนาย นายดำ! อรเขาอยากคุยกับนาย เขามาขอให้ฉันช่วยพูดกับนาย เขาอยากกลับไปลองคบกับนายอีกครั้ง เอาหละ หมดหน้าที่ฉันแล้ว คุยกันเองแล้วกัน ไม่ใช่เรื่องของฉัน!” แพรพรรณผละจากไปราวกับวิ่ง ไม่รู้ ไม่อยากอยู่ ฟังเสียงสองคนนั่นคุยกัน ไม่อยากฟัง -----------โปรดติดตามตอนต่อไป------------- //punnarm-farin.bloggang.com *;...คุยกันนิดหน่อยกับฟ้าริน...;* ป่วยส่งท้ายปี ด้วยโรคฮอร์โมนผิดปกติ กินยาแล้วก็ง่วง เพลี้ยๆ การบ้านก็เยอะเต็มไปหมด โอ๊ยๆๆๆๆๆ โสมรัศมี - ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมนะคะ วิมานเพธยาธร - ฮ่าๆ ไม่ลงตัวง่ายๆหรอกค่ะ ชีวิตมันก็เงี้ยแหละนะคะ Ormmie - เอาใจช่วยพี่ภูกันต่อไปนะคะ kakok_riwkiw - ยังไม่บอดใช่ไหม แต่พี่นี่ร่อแร่เต็มที