บทที่35 (จบ) หมดเรื่องหัวหกก้นขวิดกันมาได้ ทั้งกลุ่มก็ย้ายจากพักรีสอร์ทไปพักในโรงพยาบาลแทน เพราะคนหนึ่งมือเจ็บเป็นบาดแผลลึกซ้ำรอยเดิม อีกคนหวิดไส้ไหลเพราะโดนมีปาดท้องเป็นฉีกแนว อีกคนได้กินยำสหบาทา เลือดกบปากเจ่อ สามหนุ่มเจ็บระบมไปตามๆกัน หมอจึงเห็นสมควรให้พักโรงพยาบาลดูอาการสักคืน หากพอเช้าขึ้นหนุ่มที่อายุน้อยสุดหายตัวไปจากโรงพยาบาลเสียก่อนได้ทันไปเยี่ยมเยียน นิศากรได้รับจดหมายหนึ่งฉบับจากรัญชิดา เขียนด้วยลายมือหวัดๆยุ่งๆใจความว่า ถึงหนูนิ ผมเองฮะ อานนท์ เช้านี้เราคงไม่พบกัน เพราะผมขอหมอออกจากโรงพยาบาลก่อน ผมอยากกลับบ้านเต็มที กลับไปเลียแผลใจฮะ เป็นไงสำนวนผม น้ำเน่าไหมฮะ 555 ความจริงคือว่า ผมไม่อยากอยู่ดูภาพบาดใจมากกว่า เมื่อคืนผมเห็นหนูนิวิ่งเข้าไปหาคุณภูก่อนใครด้วยความเป็นห่วง ไม่เห็นผมเลยสักนิดเดียว ทั้งที่ผมอยู่ไม่ไกลและก็เจ็บไม่แพ้กัน แค่คุณภูมีเลือดออกเท่านั้น แต่ผมสิฮะ ช้ำใน(ใจ)555 อันนี้ก็เน่าอีกแล้ว ตอนนี้ผมสอบสวนรันเรียบร้อยฮะ ผมรู้ความจริงหมดแล้ว ในเมื่อทุกคนต้องการกำจัดผมขนาดนี้ ผมก็ไม่หน้าด้านแย่งหนูนิมาอีกหรอกฮะ ยอมแพ้ก็ได้ ผมเคยบอกหนูนิแล้วว่ามีสัมผัสพิเศษ และผมก็มั่นใจในสิ่งนั้นตลอดมา หนูนิเชื่อไหมฮะ คำทำนายของหมอดูคนนั้น ผมขอบอกว่าเชื่อฮะ เราพิสูจน์มาด้วยกันแล้วเมื่อคืนนี้ หมอดูคนนั้นเขาเตือนผมฮ ว่าให้ระวังจะมีภัย มีจริงๆเสียด้วย ผมเลยจะเชื่อเขาต่อฮะแต่แค่50% เขาว่าหนูนิไม่ใช่คู่ของผม ผมจะรอดูต่อไปว่าอีก50%ที่เหลือเขาจะแม่นรึเปล่า อีกอย่างผมกลัวกรรมตามสนองผม เกิดมีคนมาแย่งแฟนผมบ้าง(อาจจะเป็นหนูนิก็ได้) ผมคงแย่น่าดู แค่นี้นะฮะ ลาก่อน บางทีเราอาจได้เจอกันในอนาคต ถ้าฟ้าลิขิตมาอย่างนั้นฮะ อานนท์ ในห้องพักคนไข้อีกห้องหนึ่งซึ่งภูดิสและธเนศพักอยุ่ร่วมกัน นิศากรพับจดหมาย ทำท่าจะเก็บ แต่คนนั่งกึ่งนอนบนเตียงคนไข้ยื่นมือมาทำท่าขอ หญิงสาวยิ้มน้อยๆลังเลนิดหนึ่งก่อนยื่นให้ “คอยดูนะ เดี๋ยวพี่ภูก็ต้องทำหน้างอแน่ๆเลย” นิศากรกระซิบกับแพรพรรณ หยิบผลไม้ที่ซื้อมาจากตลาดเช้าใกล้ๆโรงพยาบาลมาปอกเตรียมไว้ ขณะที่แพรพรรณรอคอยผล ภูดิสอ่านจบแล้วก็โยนกระดาษแผ่นนั้นลงบนโต๊ะข้างเตียง หน้างอๆจริงอย่างที่นิศากรบอกไว้ไม่ผิด “เด็กบ้าเอ๊ย บอกว่ายอมแพ้แต่ดันวงเล็บมาว่าแฟนมันอาจจะเป็นหนูนิก็ได้ในอนาคต หมายความว่าไง” “ก็หมายความว่า เจ้าอานนท์มันแอบแช่งแกให้...” เสียงห้าวๆของธเนศหายไปดังอู้อี้ในลำคอแทน เพราะมือเล็กๆคว้าผลไม้มายัด อุดทางเดินของเสียงเสียก่อน จะเป็นใครที่ทำเช่นนี้ได้นอกเสียจาก “ยัยเปี๊ยก!” ธเนศดึงของออกจากปากได้ก็เรียกเสียงดุ “โอ๊ย...” เนื่องจากตะโกนเสียงดังเลยยิ่งกระเทือนบาดแผลที่ท้อง ผลคือหนุ่มผิวน้ำผึ้งหน้านิ่วคิ้วขมวด กุมบาดแผลไว้ แพรพรรณตกใจ เด้งผลึงไปดูอาการทันที “ดี สม” ภูดิสไม่เห็นใจ กลับสมน้ำหน้าซ้ำในความไม่เจียมตัวของเพื่อนตัวดี ธเนศฝืนสังขารดอดมาเมียงๆมองๆแพรพรรณที่ขดตัวหลับอยู่บนโซฟาแต่เช้ามืด เอื้อมไปเขี่ยปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้า แล้วขยับห่มผ้าซ้ำให้อีกต่างหาก เสร็จแล้วก็ไปตะกายขึ้นเตียงอย่างทุลักทุเล รอสักเดี๋ยวเถอะ จะรู้ให้ได้ว่าธเนศคิดอะไรอยู่ “เฮ้อ เบื่อจังแฮะ หนูนิครับ ไปเดินเล่นด้วยกันหน่อยสิ” นิศากรทำหน้างงๆ ภูดิสโดดลงจากเตียง คว้าข้อมือหญิงสาวออกไป ไม่รอถามใครซ้ำ “อ้าว...ปุบปับจริงแฮะ ฉันก็อยากไปบ้างเหมือนกันนะ” ธเนศบ่นอุบ ความที่เป็นคนไม่ค่อยอยู่สุข ตื่นเช้ามาก็ต้องออกกำลังกาย แต่ตอนนี้สุงขารไม่ให้ จะขยับทำอะไรก็ลำบาก เจ้าตัวเลยชักรำคาญตัวเอง “อยู่นิ่งๆเถอะน่า เดี๋ยวทีนี้ขยับอีกรอบ แผลฉีกไส้หลุดมากองจะหาว่าไม่เตือน” แพรพรรณแกล้งขู่ ทำหน้าเสียวไส้ขลุกขนชันราวกับเหมือนมันมากองอยู่ตรงหน้าจริงๆ ธเนศทำหน้าเซ็ง เสียงออดเป็นมอดกัดไม้ “โธ่...นอนอย่างเดียวน่ารำคาญจะตายไป นี่ๆ พาฉันไปชมวิวตรงระเบียงนี่ก็ยังดีนะ น้าๆๆๆๆ” “โน...” “โธ่ นะนี๊ดเดียวน้า” ธเนศทำตาปรอยชวนให้เห็นใจจนน่าสงสาร “ก็ได้ แต่ถ้าเจ็บแผลอีกจะมาโทษกันทีหลังไม่ได้นะ” แพรพรรณตีกันไว้ก่อน ธเนศพยักรับพรวดพราดก้าวลงจากเตียงไม่ระวัง ผลก็คือสะเทือนแผลจนทรุดลงไปกอง “นายดำ!เห็นไหมเล่า บอกแล้วว่าอย่าลงมาๆ ไม่เชื่อ โธ่เอ๊ย“ แพรพรรณผวาตามมาประคอง ธเนศเงยหน้ามาจะท้วงที่ไม่เห็นใจแล้วยังดุซ้ำก็ชะงัก มองยัยเปี๊ยกที่เข้ามาจนใกล้พาให้ใจเต้นตึกตักค้างอยู่อย่างนั้น “ไหวไหม ค่อยๆนะ กลับไปนอนบนเตียงกัน” แพรพรรณค่อยๆพยุงธเนศขึ้นจากพื้น สองมือแข็งแรงโอบไปรอบไหล่บาง ดึงเข้ามาใกล้จนร่างเล็กประชิดติดกับอกกว้าง “เฮ้ย อะไรเนี่ยนายดำ ปล่อยนะ บ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ” แพรพรรณโวยวายเสียงสั่น ต่างคนต่างไม่เห็นกันและกัน โชคดีหรือเปล่าน้า ที่ต่างไม่เห็นใบหน้าแดงก่ำของอีกฝ่ายให้เก็บไปล้อกันภายหลังได้ “แย่แล้วยัยเปี๊ยก ฉันคงบ้าจริงๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าไปรักเธอเข้าตอนไหน” “หา...” แพรพรรณอ้าปากค้าง “นั่นไง กะไว้แล้วเชียว” เสียงทุ้มดังขึ้นไม่ไกล ภูดิสก้าวอาดๆเข้ามาตอนไหนไม่รู้ แท้จริงแล้ว ชายหนุ่มไม่ได้ไปไหนไกลเลยสักนิด พอปิดประตูปังก็ปักหลักเงียบอยู่ตรงนั้น เกาะช่องหน้าต่างเล็กๆดูสถานการณ์เงียบจนนิศากรสะกิดถาม ภูดิสเลยรั้งให้เข้ามาดูด้วยกันเสียเลย แพรพรรณสะดุ้งผลักธเนศออกจนหงายหลัง แล้ววิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำปิดประตูเงียบไป นิศากรรีบบึ่งตามไปเคาะประตูก๊อกๆ จนแพรพรรณเปิดมาคว้าตัวเพื่อนเข้าไปขังรวมกันสองคน “ไอ้ภู แกแอบดูฉันเหรอ” ธเนศทำหน้าขมึงไม่พอใจ “ไม่ต้องมาเสเปลี่ยนเรื่อง ฉันได้ยินหมดแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย มันน่าถีบให้กลิ้งจริงๆ แกแอบมารักน้องฉันตอนไหนวะ” “ไม่รู้วะ แล้วแกรู้เรอะ ว่าตัวเองไปรักน้องนิตอนไหน” ธเนศสวนกลับแบบที่ทำให้ภูดิสอึ้งไปเหมือนกัน แล้วสองหนุ่มก็ทำหน้าเครียดกันสองคน นึกย้อนอดีตโดยไม่ต้องอาศัยทาร์มแมชชีนไป ค้นหาคำตอบ “ของแกอาจจะเป็นตั้งแต่ตอนสองปีก่อนก็ได้วะไอ้ภู แต่แกมันซื้อบื้อ ไม่รู้ตัวปล่อยจนเลยมาขนาดนั้น” ธเนศช่วยวิเคราะห์เสริมให้เพื่อนสนิท ภูดิสเลยคิดแทนบ้างเป็นการตอบแทน “ส่วนแก อย่าบอกนะว่าตั้งแต่ยัยแพรเรียนมหา’ลัย” ธเนศเกาหัวแกรกๆ งงในตัวเอง จับต้นชนปลายไม่ถูกเหมือนกัน เลยได้แต่ส่ายหัว “ไม่รู้จริงๆวะ รู้แต่คิดได้ว่ารักก็ตอนที่หวงยัยนั่นแทบบ้าเวลามีไอ้บ้าที่ไหนมาเกาะแกะ” “ใช่ แล้วตอนที่หนูนิตีตัวออกห่างก็หงุดหงิดเหมือนคนเป็นโรคประสาท ทำอะไรไม่ได้เลย” สองหนุ่มเสริมต่อซึ่งกันและกัน ธเนศดีดนิ้วเปาะ “แล้วยิ่งตอนที่น้องนิกับยัยเปี๊ยกเกิดอุบัติเหตุ หัวใจฉันจะวายให้ได้เลย” “ถูก!” ภูดิสร้อง แล้วถอนหายใจ “สรุปแล้วเราไปรักเขาตอนไหนละเนี่ย” “คิดไม่ออกว่ะ รู้แค่ว่ารักก็น่าจะพอแล้วนะ” ธเนศตัดความรำคาญ “อดีตช่างมันเถอะ เอาแค่ว่าอนาคตเราจะรักเขาตลอดไปก็พอ” สองหนุ่มพยักเพยิดให้กัน ด้านหลังประตูห้องน้ำ สองสาวทาบหูแนบไปกับบานประตู ไม่รู้ว่าคนข้างนอกจงใจพูดเสียงดังให้ได้ยินรึเปล่า ยังไงก็ช่างเถอะ ตอนนี้สองสาวได้ยินคำบอกรักที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว ถึงไม่หวานล้ำเหมือนในนิยายที่อ่าน แต่ก็ทำให้หัวใจพองโตได้ไม่แพ้กัน ออกจะมากไปกว่าเสียด้วยสิ แพรพรรณเกาะไหล่นิศากร ดึงให้เอียงหูมา กระซิบกระซาบสิ่งที่ทำให้นิศากรตาโต “หนูนิ เรามีอะไรจะบอก เราก็เพิ่งรู้ไม่นานว่า เราตกลงไปในแบลคโฮลแบบไม่รู้ตัวซะแล้ว” กระจกสะท้อนภาพเงาร่างของสองสาว ใบหน้าแดงซ่านอมชมพูคล้ายลูกเชอร์รี่เปี่ยมสุข แม้ไม่มีคำพูดให้แก่กัน แต่รอยยิ้มแจ่มใสและรอยระยิบระยับพราวในดวงตา ก็บอกให้รู้ได้แล้วว่ามีความสุขและสมหวังมาเพียงใด หากผู้คนรอบข้างที่ช่วยกันคอยจัดสรรความรักครั้งนี้มาให้ได้รู้ คงชื่นใจกันที่มันลงล็อคเข้าที่เข้าทางไปได้จริงๆเสียที “หนูนิ พี่รู้นะว่าแอบฟัง” เสียงทุ้มดังก้องลอดประตูเข้ามา เจ้าตัวอยู่ไม่ห่างเกินฟุตแน่นอน “ไม่ต้องขอฟังอีกรอบเหมือนคราวนั้นอีกนะ พี่เคยบอกแล้ว ของดีมีครั้งเดียว” เสียงหัวเราะเบาๆดังแว่วมา นิศากรเคาะประตูเบาๆสองครั้ง “พี่ภูคะ” เสียงหวานใสเรียกผ่านประตูมา “ครับ” “รักนะ” คนตัวสูงที่แอบแนบหูกับประตูคอยฟังความเคลื่อนไหวภายในยิ้มค้างไปชั่ววินาที “ไม่ต้องขอใหม่นะ ของดีมีครั้งเดียว” -- จบบริบูรณ์ -- *;...คุยกันนิดหน่อยกับฟ้าริน...;* จบแล้วค่า ทุกๆคน เชิญๆๆๆๆอ่านกันตามสลาย ไล่ตั้งแต่ต้นจนจบใหม่ก็ได้ไม่มีปัญหานะคะ รวมเวลาที่เขียนเรื่องยาวๆๆๆๆๆๆสุดๆ สมใจใครหลายๆคนที่ได้รีเควสกันมาค่ะ เฮ้อ เล่นเอาปาดเหงื่อไปหลายรอบเลยรนะคะ ผ่านเทศกาลมาก็หลายเทศกาล จบได้เสียที ยังไงก็ฝากข้อความกันไว้ได้นะคะ ระหว่างนี้ฟ้ารินก็ขอตัวไปร่างเรื่องใหม่ก่อนละคะ เอ...เหยื่อรายใหม่ จะเป็นใครดีน้า ช่วยๆกันโหวตหน่อยจ้า หมอนัด หรือใครดีเอ่ย รีเควสแนวใหม่ๆได้น้า ช่วยๆกันเสนอมา อาจจะเกิดไอเดียใหม่ๆ แหม...จะว่าไปก็อยากเขียนแบบซึ้งๆเคล้าน้ำตาบ้าง อ้ะ อย่าเพิ่งตะโกนว่า เป็นไปไม่ได้!สิคะ ฟ้ารินก็รู้ตัวดี ว่าต๊องๆปัญญาอ่อน บ้าบออย่างนี้หรือจะไปเศร้าแบบใครๆเขาได้นาน เฮ้อ ก็ได้แต่หวังว่าวันหนึ่งคงทำได้ เอาละค่ะ รอรับคำเสนออยู่นะคะ แล้วเจอกันค่ะ เรื่องหน้า ปล.ว่างๆก็เที่ยวบล็อคไปก่อนนะคะ //punnarm-farin.bloggang.com